Vannacht kon ik niet in slaap komen. Tegen een uur of vijf heb ik nog een uurtje of wat gedut, maar ik was vanmorgen niet alleen heel moe, maar ik voelde me ook wat labiel en somber. Dat heb ik eigenlijk niet vaak, maar is door de slapeloosheid te verklaren denk ik. Wim vroeg of ik mee fietste naar de volkstuin. Hij wilde weten wat er terecht was gekomen van de paar pootaardappeltjes die hij in de grond had gestopt in het voorjaar. En jawel hoor, hij kon een paar maaltjes rooien. We snoepten ook wat frambozen en oogsten nog de laatste boontjes en wat tomaatjes uit de kas. Daarna deden we wat boodschappen en was de ochtend om. Tijd voor koffie en wat broodjes. Ik voel me nog steeds heel moe, maar de somberheid is gelukkig weggedreven in de frisse lucht van de moestuin! Lekkere nieuwe, onbespoten, biologische aardappeltjes. Daar kunnen we wel vijf keer van eten samen. Daar kun je toch niet anders dan blij van worden.