Με ασταμάτητα δάκρυα κοιτούσε την εικόνα του Εσταυρωμένου και με δυνατή προσευχή παρακαλούσε τον Κύριο να μη του στερήσει τη Θεία Λειτουργία. | orthodoxia.online | ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ - Ορθοδοξία

Μη νομίσεις ότι Μάρτυρες είναι μόνο εκείνοι που τους έκοψαν το κεφάλι μια φορά, επειδή δεν αρνήθηκαν το Χριστό. Είναι και άλλοι, που δεν αρνούνται την αρετή και την υπομονή. Οι πρώτοι μια φορά μαρτύρησαν, ενώ οι δεύτεροι κάθε λίγο μαρτυρούν. Είναι οι αναίμακτοι Μάρτυρες τη προαιρέσει. Είναι οι αφανείς Μάρτυρες στον κόσμο, αλλά φανεροί στο Θεό. Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης (♰ 27 Φεβρουαρίου 1998)

π. Σπυρίδων Σκουτής Δεν θα αναλύσουμε τι είναι τα μνημόσυνα αλλά το πώς μετέχουμε σε αυτά. Δυστυχώς τα μνημόσυνα έχουν καταντήσει...

Αγιος Πορφύριος Συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά να μάθουν απέξω και να λένε συνέχεια τον Κανόνα της Αναστάσεως, β’ τροπάριο. “ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝ ΝΕΚΡΩΣΙΝ, ΆΔΟΥ ΤΗΝ ΚΑΘΑΙΡΕΣΙΝ, ΆΛΛΗΣ ΒΙΟΤΗΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΥ ΑΠΑΡΧΗΝ ΚΑΙ ΣΚΙΡΤΩΜΕΝ ΥΜΝΟΥΜΕΝ ΤΟΝ ΑΙΤΙΟΝ, ΤΟΝ ΜΟΝΟΝ ΕΥΛΟΓΗΤΟΝ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΘΕΟΝ ΚΑΙ ΥΠΕΡΕΝΔΟΞΟΝ”. Μας βεβαιώνει ο Άγιος όση λύπη κι αν έχουμε, λέγοντας αυτήν ωδή θυμόμαστε ότι ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΝΕΚΡΩΘΗΚΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ. Κι αυτό έγινε με την Ανάσταση του Χριστού, του ίδιου του Υιού του Θεού και τότε καταργείται κάθε προσωπική μας λύπη.

Χριστός ανέστη! "Ο Σωτήρας μας Χριστός δεν έδωσε το ζων ύδωρ μό­νο στους Σαμαρείτες και τους Ιουδαίους. Το έδωσε κι εξακολουθεί να το δίνει μέχρι σήμερα σε κάθε άνθρωπο που έχει επίγνωση της πνευματικής του δίψας στην έρη­μο αυτής της ζωής. Κάποτε ο Κύριος στάθηκε στην Ιε­ρουσαλήμ «και έκραξε λέγων· εάν τις διψά, ερχέσθω πρός με και πινέτω» (Ιωάν. ζ’, 37). Πρόσεξε πως το αναφέρει ο ευαγγελιστής: έκραξε. Ο Καλός Ποιμήν δεν ψιθυρίζει. Φωνάζει, κράζει το ποίμνιό Του, το καλεί στο νερό. Από την αγάπη Του για το ανθρώπινο γένος ο Χριστός στέκεται στη μέση της ερήμου αυτού του κόσμου και κράζει σ' όλους τους ταξιδιώτες που είναι εξα­ντλημένοι από τη δίψα. Ευλογημένοι είναι όσοι ακούνε τη φωνή Του και τον πλησιάζουν με πίστη. Ο Χριστός δε θα τους ρωτήσει ούτε ποια γλώσσα μιλάνε ούτε σε ποιο έθνος ανήκουν. Ούτε την ηλικία τους θέλει να μά­θει ούτε αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί. Θα δώσει σε όλους ύδωρ ζων για να τους ενισχύσει και να τους αναζωογο­νήσει, να τους ανανεώσει και να τους αναγεννήσει, να τους υιοθετήσει, να τους βγάλει από το πύρινο καμίνι αυτού του κόσμου και να τους οδηγήσει στη γη της επαγ­γελίας." Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Αχρίδος). Από: Ιερέας της Ανατολικής Εκκλησίας Δείτε επίσης Διψάς; - Κυριακή της Σαμαρείτισσας, 4η Κυριακή από το Πάσχα... Αγίες Φωτεινή, Ανατολή, Φωτώ, Φωτίς, Παρασκευή και Κυριακή, άγιοι Βίκτωρ, Ιωσής και Σεβαστιανός ο Δούκας (26 Φεβρ.) Κυριακή Σαμαρείτιδος - Οι αληθινοί προσκυνητές Sunday of the Samaritan woman (5th Sunday of Pascha): "Close to God is he who in his daily life becomes the light of Christ who enlightens his neighbours..." Ο Χριστός γνώριζε ότι εκεί υπήρχε ένα διαμάντι, πεταμένο στη λάσπη. Γι' αυτό προτίμησε να περάσει από μια εχθρική χώρα, για να το βρει. «Κύριε, δός μοι τοῦτο τό ὕδωρ, ἵνα μή διψῶ μηδέ ἔρχομαι ἐνθάδε ἀντλεῖν». ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΡΙΑΣ ΑΓΙΑ Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, Ἀγαπητοί μου, βρίσκεται στήν Ἰουδαία καί θέλει νά πάει στήν Γαλιλαία. Ὁ συντομότερος δρόμος περνάει ἀναγκαστικά ἀπό τήν Σαμάρεια. Τό πρόβλημα ὅμως εἶναι ὅτι ἡ Σαμάρεια ἦταν ἕνας κόσμος ξένος καί ἐχθρικός γιά τούς Ἰουδαίους. Οἱ Ἰουδαῖοι τόσο πολύ ἀντιπαθοῦσαν τούς Σαμαρεῖτες, ὥστε, γιά νά ἀποφύγουν συνάντηση μαζί τους, ἔκαναν ὁλόκληρο κύκλο. Ὁ Χριστός ὅμως προτιμάει νά περάσει ἀπό τήν Σαμάρεια ἔστω κι ἄν αὐτή ἦταν χώρα ἐχθρική. Ὅταν ἔφτασε στήν πόλη Συχάρ, καθώς ἦταν μεσημέρι, κουρασμένος ἀπό τήν ὁδοιπορία, κάθισε σέ ἕνα πηγάδι πού βρισκόταν ἔξω ἀπό τήν πόλη. Τό πηγάδι αὐτό ἦταν τό πηγάδι τοῦ Ἰακώβ. Ἀπ᾽ αὐτό, λοιπόν, τό πηγάδι ἦλθε γιά νά πάρει νερό μία Σαμαρείτιδα. Μιά γυναίκα πού οἱ ἄλλοι Ἑβραῖοι δέν θά καταδέχονταν ὄχι ἁπλῶς νά συνομιλήσουν μαζί της, ἀλλά οὔτε κάν νά τήν πλησιάσουν. Καί αὐτό, γιά δύο λόγους: πρῶτον γιατί ἦταν Σαμαρείτιδα καί δεύτερον γιατί ἦταν πολύ ἁμαρτωλή. Ὅλοι λοιπόν, τήν ἀγνοοῦσαν, τήν περιφρονοῦσαν καί τήν ἀποστρέφονταν γιά τήν ἁμαρτωλή διαγωγή της. Ὅλοι, ἐκτός ἀπό τόν Σωτήρα Χριστό, ὁ Ὁποῖος βαδίζει μέσα στήν ζέστη τοῦ καλοκαιριάτικου μεσημεριοῦ, γιά νά ἔλθει νά τήν συναντήσει καί νά τῆς χαρίσει τήν λύτρωση. Κουρασμένος ἀπό τήν ὁδοιπορία καί διψασμένος, κάθισε στήν πηγή τοῦ Ἰακώβ νά ξαποστάσει.Ἔστειλε τούς μαθητές του στήν πόλη νά ἀγοράσουν τρόφιμα καί περίμενε τήν ταλαίπωρη ἐκείνη γυναίκα, πού εἶχε γίνει θύμα τοῦ διαβόλου. Πόση εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί ἡ δίψα του γιά τήν σωτηρία κάθε ἁμαρτωλῆς ψυχῆς! Ὡς Θεός, ὁ Χριστός, γνώριζε ὅτι σ᾽ ἐκείνη τήν δυστυχισμένη χώρα τῆς Σαμάρειας ὑπῆρχε ἕνα διαμάντι. Διαμάντι, πού εἶχε πέσει μέσα στήν λάσπη, καί κανένας δέν τό πρόσεχε. Διαμάντι ἦταν αὐτή ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα, ἡ Σαμαρείτιδα. Παρ᾽ ὅλη τήν κατάπτωση καί τήν διαφθορά τῆς, μέσα της ἔκρυβε κάτι τό πολύτιμο. Ἐρχόταν ὥρα πού σιχαινόταν τόν ἑαυτό της. Ἔβλεπε πόσο χαμηλά εἶχε πέσει. Ποθοῦσε μιά ἀνώτερη ζωή. Ποθοῦσε νά γνωρίσει τήν ἀλήθεια. Αὐτήν τήν γυναίκα περίμενε ὁ Ἰησοῦς στό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ. Καί νά, σέ λίγο καταφθάνει, μέ τήν στάμνα στό χέρι. Ὁ Θεάνθρωπος τῆς ζήτησε νά τοῦ δώσει λίγο νερό. Ἐκείνη ἀπόρησε: «πῶς ἕνας Ἰουδαῖος τολμάει νά μιλᾶ σέ μιά Σαμαρείτιδα;» Γι' αὐτό καί τοῦ λέει: «πῶς ἐσύ, πού εἶσαι Ἰουδαῖος, ζητᾶς νά πιεῖς νερό ἀπό ἐμένα πού εἶμαι γυναίκα Σαμαρείτιδα;» Οἱ Ἰουδαῖοι, ὅπως εἴπαμε, δέν εἶχαν καμία ἐπικοινωνία μέ τούς Σαμαρεῖτες «οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις». Βέβαια, ἄν ἤμασταν ἐμεῖς οἱ «θεοφοβούμενοι», κι ἐγώ δέν ξέρω τί θά ἄκουγε ἡ γυναίκα ἐκείνη! Κι ὅμως, ὁ Χριστός δέν τήν περιφρονεῖ, δέν τήν ἀποστρέφεται, δέν τήν προσβάλλει καί δέν τήν ταπεινώνει γιά τήν ζωή πού κάνει. Ἀλλά σάν ἔμπειρος γιατρός προσπαθεῖ νά τήν θεραπεύσει. Καί σάν καλός ποιμένας νά τήν ὁδηγήσει στήν μάνδρα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἰησοῦς δέν τήν ἀποστόμωσε, δέν τῆς εἶπε ἐγώ εἶμαι ὁ Θεός, καί ἐσύ μιά γυναίκα μολυσμένη ἀπό τίς ἁμαρτίες ἀρνεῖσαι νά μοῦ δώσεις λίγο νερό; Ἀντίθετα, παίρνοντας ἀφορμή ἀπό τά λόγια της, τῆς ἀποκαλύπτει θεμελιώδεις οὐράνιες ἀλήθειες. Ναί, σ᾽ αὐτήν τήν ἁμαρτωλή γυναίκα, πού οἱ συγχωριανοί της τήν περιφρονοῦσαν, σ᾽ αὐτήν πού ἦταν βουτηγμένη στίς σαρκικές ἁμαρτίες, τίς ὁποῖες ὁ Θεός τόσο πολύ βδελύσσεται καί καταδικάζει, σ᾽ αὐτήν τήν πόρνη γυναίκα, ὁ Ἰησοῦς ἀποκαλύπτει τήν θεότητα του! Στήν ἀμηχανία τῆς Σαμαρείτιδας, λοιπόν, νά προσφέρει λίγο νερό σ᾽ ἕναν Ἰουδαῖο, ὁ Χριστός ἀπαντᾶ: «Ἐάν ἤξερες τήν δωρεά τοῦ Θεοῦ καί ποιός εἶναι αὐτός πού σοῦ λέγει, δῶσε μου νά πιῶ, τότε ἐσύ θά τόν παρακαλοῦσες κι ἐκεῖνος θά σοῦ ἔδινε νερό ζωντανό». Ὁ νοῦς της ἀδυνατεῖ νά συλλάβει καί νά ἐννοήσει αὐτές τίς θεῖες ἀλήθειες, γι᾽αὐτό καί Τοῦ λέγει: «Κύριε, οὔτε δοχεῖο ἔχεις, ἀλλά καί τό πηγάδι εἶναι βαθύ. Ἀπό ποῦ, λοιπόν, ἔχεις τό νερό τό ζωντανό; Μήπως ἐσύ εἶσαι ἀνώτερος ἀπό τόν πατέρα μας τόν Ἰακώβ, πού μᾶς ἔδωκε τό πηγάδι, καί ἤπιε ἀπό αὐτό ὁ ἴδιος καί τά παιδιά του καί τά ζῶα του;» Ἡ γυναίκα καί πάλι ἀδυνατεῖ νά ἐννοήσει ὅλα αὐτά. Ἄλλωστε, θά ἦταν ἴσως ἡ πρώτη φορά πού τῆς δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά συζητήσει καί νά ἀκούσει τέτοια οὐράνια καί θεϊκά λόγια. Νομίζοντας, ἀκόμη, ὅτι τό νερό πού ἔχει αὐτός πού τῆς μιλᾶ εἶναι διαφορετικό ἀπό τά ἄλλα καί ἔχει τήν ἱκανότητα νά κόβει τήν δίψα μιά γιά πάντα, καί ἐπιπλέον ὅτι ἔτσι θά ἀπαλλασσόταν ἀπό τόν κόπο τῆς μεταφορᾶς, τοῦ λέει: «Κύριε, δός μου αὐτό τό νερό γιά νά μήν διψῶ, οὔτε νά ἔρχομαι ἐδῶ στό πηγάδι νά παίρνω». Ὁ Χριστός, ὡς καρδιογνώστης, βλέποντας ὅτι ἦρθε ἡ ὥρα νά δεχθεῖ ἡ Σαμαρείτιδα τό φάρμακο τῆς μετανοίας καί τό σωτήριο καί λυτρωτικό μήνυμα, τῆς λέει μέ ἀγάπη καί διάκριση: «Πήγαινε, φώναξε τόν ἄνδρα σου καί ἔλα ἐδῶ». Ἡ γυναίκα ἀποκρίθηκε: «Δέν ἔχω ἄνδρα». Ὁ Χριστός τῆς λέει: «Αὐτό, πού λές εἶναι ἀλήθεια, γιατί πέντε ἄνδρες πῆρες, καί τώρα αὐτόν πού ἔχεις δέν εἶναι ἄνδρας σου». Βλέποντας ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα ἕναν ἄγνωστο ἄνθρωπο νά γνωρίζει τά μυστικά τῆς ζωῆς καί τῆς καρδιᾶς της, τοῦ λέει: «Κύριε, βλέπω ὅτι ἐσύ εἶσαι προφήτης». Καί ἀμέσως – ἀλήθεια ποιός τό περίμενε! – ἡ πόρνη ἄρχισε νά ρωτάει τόν Χριστό σέ ποιόν τόπο πρέπει νά λατρεύεται ὁ Θεός. Στά Ἱεροσόλυμα, ὅπως ὑποστηρίζουν οἱ Ἰουδαῖοι ἤ στό ὄρος Γαριζείν, ὅπως δέχονται οἱ Σαμαρεῖτες; Στήν συνέχεια, ὁ Ἰησοῦς ἀποκαλύπτει σέ μιά ἄσωτη γυναίκα τί εἶναι ὁ Θεός καί πῶς θέλει νά Τόν λατρεύουν καί νά Τόν προσκυνοῦν οἱ ἀληθινοί προσκυνητές. «Πίστεψέ με, γυναίκα», τῆς λέει τότε ὁ Ἰησοῦς, «πλησιάζει ὁ καιρός πού οὔτε σ΄αὐτό τό ὄρος οὔτε στά Ἱεροσόλυμα θά λατρεύετε τόν Θεό. Ἐσεῖς, οἱ Σαμαρεῖτες, λατρεύετε ἐκεῖνον πού δέν ξέρετε, ἐμεῖς ὅμως λατρεύουμε ἐκεῖνον πού γνωρίζουμε, γιατί ἡ σωτηρία ἔρχεται στόν κόσμο ἀπό τούς Ἰουδαίους. Πλησιάζει ὅμως ὁ καιρός, καί μάλιστα ἦρθε, πού οἱ ἀληθινοί προσκυνητές θά λατρεύσουν τόν Θεό πνευματικά καί ἀληθινά, γιατί τέτοιοι θέλει ὁ Θεό νά εἶναι ἐκεῖνοι πού τόν λατρεύουν. Ὁ Θεός εἶναι πνεῦμα, καί ἐκεῖνοι πού τόν λατρεύουν πρέπει νά τόν λατρεύουν πνευματικά καί ἀληθινά». Ἀκούγοντας αὐτά ἡ Σαμαρείτιδα, ξέχασε καί τό νερό, ξέχασε καί τίς δουλειές της, ξέχασε ἀκόμη καί τό «οὐ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις», ξέχασε κάθε βιοτική καί κοσμική μέριμνα, καί ἐνδιαφέρεται τώρα νά μάθει περισσότερα γιά τόν Θεό. Γι' αὐτό καί Τοῦ λέει: «Ξέρω ὅτι θά ἔλθει ὁ Μεσσίας, δηλαδή, ὁ Χριστός, ὅταν ἔλθει ἐκεῖνος, θά μᾶς τά διδάξει ὅλα». Βλέποντας τήν θεία ἀλλοίωση τῆς ψυχῆς της, καί παίρνοντας ἀφορμή ἀπό τά λόγια της ὁ ἄγνωστος γι᾽ αὐτήν Χριστός, ὁ κουρασμένος καί διψασμένος στρατοκόπος πού τῆς ζήτησε λίγο νερό, τῆς λέει: «ὁ Μεσσίας πού περιμένετε νά ἔλθει, γιά νά σᾶς διδάξει καί νά σᾶς ἀποκαλύψει τίς οὐράνιες καί σωτήριες ἀλήθειες, ὁ Μεσσίας αὐτός, εἶμαι ἐγώ, ἐγώ πού σοῦ μιλῶ αὐτήν τήν στιγμή». Ὁ ἱερός Χρυσόστομος, σχολιάζοντας τά λόγια αὐτά τοῦ Κυρίου, λέγει: «Μεγάλα καί παράδοξα θαύματα. Αὐτό πού ἔκρυψε, ὁ Χριστός, στούς Ἀποστόλους, τό ἀποκαλύπτει φανερά σέ μιά πόρνη γυναίκα». Στό μεταξύ ἔρχονται οἱ μαθητές καί Τόν βρίσκουν νά μιλᾶ μέ τήν Σαμαρείτιδα. Ἀπόρησαν πού μιλοῦσε μέ γυναίκα καί μάλιστα ἠθικά διεφθαρμένη. Ἐκείνη ὅμως ἄφησε τήν στάμνα της ἄδεια, γιατί γέμισε ἡ ψυχή της μέ «ὕδωρ ζῶν», καί ἔτρεξε πίσω στήν πόλη της, λέγοντας στούς συμπολίτες της: «Ἐλᾶτε νά δεῖτε κάποιον πού μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔκανα. Μήπως εἶναι αὐτός ὁ Χριστός;» Δέν εἶπε, ἐλᾶτε νά δεῖτε τόν Θεό, γιά νά μήν τῆς ποῦν: αὐτή εἶναι τρελή. Πότε εἶδε κανείς τόν Θεό νά περπατᾶ; Πότε εἶδε κανείς τόν Θεό νά συναναστρέφεται μέ τούς ἀνθρώπους; Τούς ξυπνᾶ τήν ἐπιθυμία νά βγοῦν γιά νά τόν συναντήσουν. Αὐτή ἡ ἁμαρτωλή γίνεται Ἀπόστολος πρίν ἀπό τούς Ἀποστόλους. Γιατί οἱ Ἀπόστολοι περίμεναν νά συμπληρωθεῖ ὁλόκληρη ἡ Θεία οἰκονομία, τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, καί τότε ἄρχισαν τά ἀποστολικά τους κηρύγματα. Ἡ ἁμαρτωλή ὅμως αὐτή γυναίκα πρίν ἀπό τό πάθος καί τήν Ἀνάσταση, εὐαγγελίζεται τόν Χριστό. Διαλαλεῖ τά ἁμαρτήματά της, γιά νά ὁδηγήσει τούς συμπατριῶτες της κοντά στόν Θεό. Διαπομπεύει τά σφάλματά της γιά νά τούς ἀποκαλύψει τόν Θεό πού ἦρθε στόν κόσμο. Προσέξτε τήν σοφία τῆς γυναίκας, προσέξτε τήν εὐγνωμοσύνη τῆς ἀνήθικης γυναίκας. Ἕνα ἁμάρτημα τῆς ἀποκάλυψε ὁ Χριστός, κι ἐκείνη ἄφησε τήν στάμνα κι ἔτρεξε στήν πόλη λέγοντας: «Ἐλᾶτε νά δεῖτε κάποιον πού μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔκανα». Κηρύττει αὐτόν πού γνωρίζει τά πάντα, κηρύττει πιό ἔνθερμα ἀπό τούς Ἀποστόλους. Δέν τόν εἶδε νά ἀναστένεται ἀπό τούς νεκρούς. Δέν εἶδε τόν τετραήμερο Λάζαρο νά προσφωνεῖται ἀπό τόν τάφο. Δέν εἶδε τήν θάλασσα νά χαλιναγωγεῖται μέ ἕναν ἁπλό λόγο. Δέν εἶδε τόν πλάστη τοῦ Ἀδάμ, στήν περίπτωση τοῦ τυφλοῦ, νά ἀναπληρώνει μέ τόν πηλό τό μάτι πού ἔλλειπε. Κι ὅμως διαλαλοῦσε μέ τόν λόγο της τόν δημιουργό τοῦ κόσμου καί Κύριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Ἄς μιμηθοῦμε, Ἀγαπητοί μου, κι ἐμεῖς αὐτήν τήν Σαμαρείτιδα. Τί ἀπομένει νά κάνουμε; Διψασμένη σάν τήν Σαμαρείτιδα ἡ ψυχή μας, μέ τό ἄντλημα τῶν πόθων της ἀδειανό, νά ἀπευθυνθεῖ πρός τόν Κύριο καί νά τοῦ πεῖ: «Δός μοι, Κύριε, πιεῖν». «Δός μου, Κύριε, τήν Χάρη σου, δός μου τόν αἰώνιο λόγο σου, δός μου τόν ἴδιο τόν Ἑαυτό σου. Καί ὅταν ἀκοῦμε τόν ψάλτη στήν Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου νά λέγει: «Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακὴ Πέμπτη ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὴν τῆς Σαμαρείτιδος ἑορτὴν ἑορτάζομεν»,νά ξέρουμε ὅτι πρόκειται γι᾽ αὐτήν τήν πρώην πόρνη καί ἁμαρτωλή γυναίκα ἡ ὁποία πλέον εἶναι ἡ Ἁγία, Μεγαλομάρτυς καί Ἰσαπόστολος Φωτεινή. «Ταῖς, τῆς σῆς Μάρτυρος Φωτεινῆς, πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς». Αναρτήθηκε από ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

«Τάς ἐν τοίχοις καί πίναξι καί ἱεροῖς σκεύεσιν ἐγχαραχθείσας ἱεράς Χριστοῦ εἰκόνας, τῆς Πανάγνου καί πάντων τῶν Ἁγίων τιμητικῶς προσκυνήσωμεν ἀποβαλλόμενοι τήν δυσσεβῆ τῶν κακοδόξων θρησκείαν» (Δοξαστικό των Αποστίχων του Εσπερινού της Κυριακής της Ορθοδοξίας) «Τις ιερές εικόνες του Χριστού, της Παναγία και όλων των Αγίων που είναι χαραγμένες στους τοίχους, σε πίνακες και σε ιερά αντικείμενα, ας προσκυνήσουμε τιμητικά, αποβάλλοντας κάθε ασεβή θρησκευτική δοξασία των κακοδόξων» Ορθοδοξία σημαίνει Αγιότητα. Ορθοδοξία δεν είναι θρησκευτικές ιδέες, παραδόσεις, φολκλόρ, κατάλοιπα του χτες. Οι άγιοι υπάρχουν ανάμεσά μας. Ζούνε σε κάθε εποχή. Ζούνε στους καιρούς μας χωρίς θόρυβο. Μπορεί ο κόσμος να φαίνεται ότι προχωρά χωρίς αυτούς, χωρίς την πίστη, χωρίς την Ορθοδοξία την οποία θεωρεί ως μία θρησκεία ανάμεσα στις πολλές, ωστόσο εκείνοι αποτελούν την μικρά ζύμη που όλο το φύραμα ζυμοί. Οι προσευχές τους συγκρατούν τον κόσμο από την διάλυση. Η παρουσία τους δείχνει ότι υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται στο κακό, χωρίς να περιμένουν αναγνώριση από τους πολλούς. Ότι παρότι περιφρονούνται, διώκονται, υποτιμώνται, καταθέτουν μαρτυρία ζωής και πορεύονται προς την ανάσταση διά της αγάπης σε καιρούς που όλα είναι χρήμα, ηδονή, γνώση που φουσκώνει, παρόν. Την Κυριακή της Ορθοδοξίας οι ιερές εικόνες είναι το σύμβολο της Ορθοδοξίας. Θυμόμαστε ότι έχουμε Πατέρα στον ουρανό, έχουμε Θεάνθρωπο Λυτρωτή, έχουμε μάνα την Παναγία, έχουμε φίλους τους Αγίους. Έχουμε Πνεύμα Άγιο που πνέει στις καρδιές όλων όσων αγάπησαν τον Θεό, τον συνάνθρωπο και τον κόσμο, και τους φέρνει όλους στην Εκκλησία, χώρο και τρόπο που δεν σκουριάζει ποτέ. Μπορεί να μένουμε σε τύπους και να νομίζουμε ότι Ορθοδοξία σημαίνει ηθική φιλοσοφία ή μεταφυσική προσδοκία, ενώ η Ορθοδοξία είναι πίστη στον Χριστό που γίνεται παρών, Τον κοινωνούμε, Τον αναζητούμε, Τον αφήνουμε να μας αγιάσει. Και μέσα από την σχέση μαζί Του στο μυστήριο της Εκκλησίας, ζώντας την παράδοση ως γιορτή, ως συνεχή αναγέννηση της ύπαρξής μας, ως αντίσταση στην πλαδαρότητα, αντίσταση σ’ αυτό το ΝΑΙ σε όλα που καθιστούν την ύπαρξή μας υποταγμένη στο παρόν και στην επιθυμία της σαρκός μας, σε μία ψευδαίσθηση ευτυχίας, μπορούμε να νοήσουμε γιατί η Εκκλησία επιμένει στις εικόνες και στην τιμή στο πρωτότυπο. Τις εικόνες που σήμερα φοβόμαστε να ασπαστούμε. Τα λείψανα των αγίων που η καθεστηκυία τάξη δεν θέλει να λιτανεύονται. Την απιστία που μας κάνει να νομίζουμε ότι δεν είναι ένας άγιος που έχει λάβει χάρη παρά Θεού στο πρωτότυπο της εικόνας, αλλά μία ανθρώπινη φιγούρα, χωρίς χάρη και Χριστό. Να αντισταθούμε σε έναν κόσμο που παραδίδεται κάθε στιγμή στον φόβο του θανάτου, στην επιθυμία για δόξα, στην άρνηση του πνευματικού κόπου, στα σχέδια για δόξα και σε μια φιλαρέσκεια που μας κάνει να χάνουμε το πρότυπο της αγιότητας. Στις 21 Μαρτίου κάθε χρόνο η Εκκλησία μας γιορτάζει έναν σπουδαίο άγιο: τον αββά Σεραπίωνα τον Σινδονίτη. Δεν είχε κελλί, περιέτρεχε τον κόσμο χωρίς δισάκι και μηλωτή (παλτό), φορώντας ολοχρονίς έναν απλό λιτό χιτώνα. Έναν άνθρωπο που πουλήθηκε σκλάβος σε έναν θίασο ηθοποιών και τους έκανε χριστιανούς. Έφτασε στην Αθήνα και μιλούσε στην αγορά λέγοντας ως ρήτορας ότι είχε τρεις δανειστές, από τους οποίους οι δύο τον άφησαν, αλλά ο τρίτος τον κυνηγούσε. Την φιλαργυρία, την πορνεία και την γαστριμαργία. Του έδωσαν έναν οβολό και αγόρασε έναν άρτο, με τον οποίο έζησε για μέρες. Επισκέφθηκε και την Σπάρτη, όπου πουλήθηκε ως δούλος σε έναν άρχοντα αιρετικό, τον οποίο έκανε να αφήσει την κακοδοξία. Και κάθε φορά που ένιωθε ότι οι άνθρωποι τον τιμούσαν, έφευγε. Έφτασε στην Ρώμη, όπου του είπαν ότι ζούσε μια μοναχή που παρέμενε έγκλειστη επί πολλά χρόνια. Και ο Σεραπίων πήγε και την δοκίμασε: της ζήτησε να αποδείξει ότι ήταν νεκρή για τον κόσμο, όπως θεωρούσε η ίδια, να διασχίσει την πόλη γυμνή χωρίς να νιώσει ντροπή. Κι όταν αυτή αρνήθηκε, ο Σεραπίων της είπε: Να μη λες λοιπόν ότι είσαι νεκρή για τους ανθρώπους, όταν φοβάσαι τη γνώμη τους, να μην υπερηφανεύεσαι, έχεις δρόμο ακόμη»! («Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας» εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ, τόμος έβδομος) Αυτή είναι η Ορθοδοξία των αγίων! Αρνούμαστε κάθε κακοδοξία που μας κάνει να συμβιβαζόμαστε με το ψεύτικο και πρόσκαιρο! Προχωρούμε με κριτήριο την γνώμη του Θεού για μας! Με αγάπη, ταπείνωση και πίστη στην ανάσταση, χωρίς να μένουμε σε ό,τι έχουμε, αλλά παλεύοντας να δοθούμε στον Χριστό μας! Και κάνοντας την Εκκλησία γιορτή! Με πίστη στην χάρη του Θεού, αντίσταση και αγώνα που τον μοιραζόμαστε με όσους θέλουν και μπορούν! π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός Κέρκυρα, 21 Μαρτίου 2021 πηγή

Θηβαίος Πολίτης2,45 χιλ. εγγεγραμμένοι ΠΑΝΑΓΙΑ η ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΡΙΑ - να μονοιάσουμε, να μετανοήσουμε, να ενωθούμε για όλα αυτά που βιώνουμε και έρχονται - Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ στον FM100 δημοτικό ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης με τον Βασίλη Κοντογουλίδη ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ με ένα εκ των θεμάτων της την ΠΑΝΑΓΙΑ την ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΡΙΑ και τα ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΤΗΣ, μιλάει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας για το https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/ ΣΤΩΜΕΝ καλώς ( ευχαριστούμε τον ΘΗΒΑΙΟ ΠΟΛΙΤΗ και το ιστολόγιο του https://epanastasilae.blogspot.com με την ομολογιακή του παρουσία επί πολλά έτη) Αναρτήθηκε από Rania

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης Οἱ Ἁγιοταφῖτες πατέρες κρατοῦν τὴν Ἑλληνικὴ σημαία ψηλὰ στὰ Πανάγια προσκυνήματα, ἄλλα στέλνουν κραυγὴ ἀγωνίας. Ἐμεῖς γιατί παραμένουμε ἐπαναπαυμένοι; Μὲ ἀφορμὴ τὴν τελευταία (καὶ παραλίγο φονικὴ) ἐπίθεση ποὺ δέχθηκε ἕνας ζωντανὸς ἱερομάρτυρας τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Ἡγούμενος τοῦ Ι. Ν. τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος στὴν Ι. Μ. Φρέατος Ἰακὼβ στὴ Σαμάρεια, Γέροντας Ἰουστίνος, ἔχει μεγάλη σημασία νὰ στρέψουμε τὸ νοῦ μας καὶ τὴν προσευχή μας πρὸς αὐτοὺς τοὺς... ἡρωικοὺς ἀκρῖτες, ποὺ στέκονται ἀκοίμητοι φρουροὶ τῆς Πίστεως στοὺς Ἁγίους Τόπους. To μαρτύριο εἶναι καθημερινότητα γιὰ τοὺς Ἁγιοταφῖτες Ὁ πατὴρ Ἰουστίνος Μάμαλος, ποὺ προσφέρει ἐδῶ καὶ δεκαετίες τὶς ἀνεκτίμητες πνευματικὲς ὑπηρεσίες του στὸ προσκύνημα ὅπου ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς συνάντησε τὴ Σαμαρείτιδα, πρὶν λίγο καιρό δέχθηκε ἐπίθεση μὲ μολότοφ απο φανατικοὺς ὀρθόδοξους Ἄραβες. Τραυματίστηκε στὸ χέρι του. Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἀνάρρωσε. Μακρινὸ γεγονὸς γιὰ ἐμᾶς, σκληρὴ καθημερινότητα για τὸν ἴδιο καὶ πολλοὺς συμπατριῶτες μας Ἁγιοταφῖτες που φλερτάρουν πρόθυμα με τὸν θάνατο, γιὰ νὰ κρατήσουν ζωντανὴ τὴν πνευματικὴ κληρονομιὰ τῶν Ἑλλήνων. Δὲν εἶναι οὔτε μία, οὔτε δύο, ἄλλα πάνω ἀπὸ τριάντα οι ἀπόπειρες δολοφονίας ποὺ ἔχουν γίνει ἐνάντια στὸν Γέροντα Ἰουστίνο. Καὶ μόνο ἡ πόρτα τοῦ προσκυνήματος, φέρει 56 τρῦπες ἀπὸ πυροβολισμοὺς καὶ θραύσματα χειροβομβίδων. Ὁ προκάτοχος τοῦ πατρὸς Ἰουστίνου στὸ προσκύνημα, δὲν ἦταν ἄλλος ἀπὸ τον Άγιο Ἱερομάρτυρα Φιλούμενο, ἕνας τιτάνας πνεύματος ποὺ μαρτύρησε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὅταν τὸ 1979 δέχθηκε 36 τσεκουριές ἀπὸ φανατικοὺς Σιωνιστὲς μέσα στὸ χῶρο τοῦ Φρέατος τοῦ Ἰακώβ. Τὸ σκήνωμά του εὐωδιάζει, θαυματουργεῖ καὶ προσκυνεῖται ἀπὸ χιλιάδες πιστοὺς κάθε χρόνο. Ἐκεῖ ποὺ οἱ μισαλλόδοξοι ἔσπειραν θάνατο, ἄθελά τους κατάφεραν νὰ φυτρώσει ἄλλο ἔνα αιώνιο δέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας, κατάφορτο ἀπὸ πνευματικοὺς καρπούς. Αὐτὸ δὲν γίνεται ἄλλωστε, ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια; Ὅταν ἔγινε γνωστὸ στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας πὼς ὁ Ἅγιος Φιλούμενος κατακρεουργήθηκε ἀπὸ ἐξτρεμιστές, κανένας δὲν δεχόταν νὰ ἀναπληρώσει τὴ θέση του στὸ προσκύνημα. Καὶ ποιὸν νὰ κατηγορήσεις, ἀλήθεια; Βουνὸ πίστης, ἀνεξάντλητα ἀποθέματα θάρρους καὶ ἅγια «τρέλα» χρειαζόταν γιὰ νὰ σταθεῖ κάποιος ἐκεῖ. Καὶ νὰ ποὺ τελικὰ ὁ Θεὸς οἰκονόμησε καὶ βρέθηκε ἕνας Γέροντας ποὺ εἶχε τὰ προσόντα καὶ μὲ τὸ παραπάνω. Ὁ πατέρας Ἰουστίνος Μάμαλος. Μία χοῦφτα ἥρωες στὸ κέντρο μίας «ἐμπόλεμης» ζώνης Τὰ Πανάγια Προσκυνήματα παραμένουν Ἑλληνικά, γιατί στέκουν ἐκεῖ τέτοιοι ἡρωικοὶ γέροντες σὰν τὸν πατέρα Ἰουστίνο. Φύλακες τοῦ τόπου ποὺ ἄλλαξε τὸν ροῦ τῆς ἱστορίας. Ἐκεῖ ποὺ γεννήθηκε τὸ Φῶς τοῦ Κόσμου. Ἐκεῖ ποὺ περπάτησαν τὰ ἄχραντα πόδια τοῦ Χριστοῦ. Τόπος ανεκλάλητων θαυμάτων, τόπος ἀποκάλυψης, ἀνάστασης, μαρτυρίων. Καὶ παραμένει τόπος καθημερινοῦ μαρτυρίου γιὰ τοὺς σημερινοὺς Ἁγιοταφῖτες. Γιατί; Γιατί οἱ Ἅγιοι Τόποι ἀποτελοῦν ἕνα νευραλγικὸ σημεῖο πολιτισμικῆς σύγκρουσης τῶν τριῶν μεγάλων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν: Τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καὶ τοῦ Ἰσλαμισμοῦ. Ἔνας καθημερινός πόλεμος αναμεσα σὲ αὐτὲς τὶς συμπληγάδες πέτρες εἶναι ἡ ζωὴ τῶν Ἁγιοταφιτῶν. Ἔχουν συνεχῶς νὰ ἀντιμετωπίσουν ἐπιβουλές, δολοπλοκίες, ὑποχθόνια σχέδια γιὰ νὰ ἀποσπαστοῦν τὰ προσκυνήματα ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, ξυλοδαρμούς, ἀπειλές, προβοκάτσιες, ἐπιθέσεις ἀπὸ φανατικούς, ἀπόπειρες δολοφονίας. Καὶ ἂν προσθέσουμε στὴν ἐξίσωση καὶ τοὺς ἑτερόδοξους χριστιανοὺς καὶ κάποιους Ἄραβες Ὀρθόδοξους ποὺ ἐπίσης μεταχειρίζονται δόλια μέσα, καταλαβαίνουμε τί γολγοθὰ ἀνεβαίνουν οἱ Ἕλληνες ποὺ ἀγωνίζονται ἐκεῖ. Μέγα λάθος νὰ ἐφησυχάζουμε γιὰ τὰ Πανάγια Προσκυνήματα Τὰ ὅσα περνοῦν οἱ Ἑλληνορθόδοξοι Ἁγιοταφῖτες κανένας ἀπὸ ἐμᾶς τούς βολεμένους χριστιανους δὲν μπορεῖ νὰ τὰ διανοηθεῖ ἂν δὲν βρεθεῖ ἐκεῖ, σὰν αὐτόπτης μάρτυρας τῶν ὑπεράνθρωπων ἀγώνων μίας χούφτας ἀνθρώπων ποὺ μὲ αὐταπάρνηση κρατοῦν τὴν Ἑλληνικὴ σημαία ψηλά, στοὺς τόπους ποὺ κάποτε χρειάζονταν ολόκληρες ἐκστρατείες πολεμων γιὰ νὰ καταληφθοῦν. Ἂς προσέξουμε πολὺ κάτι. Εἶναι μια πλάνη πού ἀποκοιμίζει πολλοὺς χριστιανούς: Γιὰ κάποιο περίεργο λόγο, θεωροῦμε ὠς δεδομένο πώς αὐτὰ τὰ Πανάγια προσκυνήματα ποὺ ἀποτελοῦν κοιτίδες τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμού ήταν καὶ θὰ εἴναι παντα Ἑλληνικά. Πώς μὲ κάποιο… μαγικὸ τρόπο προστατεύονται μόνα τους, συντηροῦνται μόνα τους, ἀνανεώνουν τὸ ἔμψυχο ὑλικὸ μόνα τους. Δὲν εἶναι καθόλου ἔτσι. Μὰ καθόλου. Ἡ Ἑλληνικὴ σημαία δὲν ὑπάρχει… αὐθύπαρκτη στοὺς Ναοὺς καὶ τὶς Ἱερὲς Μονὲς τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τῆς Παλαιστίνης. Κάποιοι τὴ σηκώνουν καὶ τὴ βάζουν σὲ περίοπτες θέσεις, σὲ πεῖσμα τῶν πανουργιῶν καὶ τῶν ἐπιθέσεων. Διακινδυνεύοντας τὴ ζωὴ τους λεπτὸ μὲ λεπτό. Οἱ Γέροντες μπορεῖ νὰ φυλάσσουν πνευματικὲς «Θερμοπύλες», ἄλλα ἐδῶ καὶ χρόνια ἀναπέμπουν κραυγὴ ἀγωνίας γιὰ τὰ Ἅγια προσκυνήματα. Γερνᾶνε, οἱ δυνάμεις τους ἐγκαταλείπουν, φωνάζουν, παρακαλούν να ἔρθει νέο αἵμα να μεταγγίσει ζωὴ στὴν Ἑλληνικότητα τῶν προσκυνημάτων. «Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ νέους, γεράσαμε», λένε συνεχώς με πόνο ψυχής σε κάθε δημόσιο βῆμα ποὺ τοὺς δίνεται. Περήφανοι ἄλλα ἀνήσυχοι γιὰ τὸ μέλλον τῶν Ἁγίων Τόπων, ζητοῦν ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς κάθε εἴδους συνδρομὴ ποὺ μπορεῖ νὰ δοθεῖ. Πνευματικὴ βοήθεια, ὑλικὴ βοήθεια, ἔμψυχο ὑλικό, ἐθελοντικὴ ἐργασία, εὐαισθητοποίηση. Ό, τί μπορεῖ καὶ ὅσο μπορεῖ ὁ καθένας. Καὶ ἐπιτέλους νὰ δημιουργηθεῖ καὶ μια άσκηση πίεσης προς τοὺς Ἕλληνες πολιτικοὺς (καὶ κυρίως τὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν) ποὺ κοιμούνται ύπνο βαθὺ καὶ ἔχουν ἐντελῶς ξεχασμένη τὴν Ἁγιοταφικὴ Ἀδελφότητα καὶ τὴ – ζωτικῆς σημασίας – κληρονομιὰ τῶν Ἑλλήνων στοὺς Ἁγίους Τόπους. Ἂς ἀναλογιστοῦμε πόσο ἐξοργιστήκαμε καὶ πόσο μᾶς κακοφάνηκε, ὅταν ὁ «Σουλτάνος» Ἐρντογᾶν, ἀσέβησε πρὸς τὴν Ἁγία τοῦ Θεοῦ Σοφία καὶ ἀποφάσισε νὰ τὴν μετατρέψει σὲ Τζαμί. Τεράστιας σημασίας θρησκευτικὸ καὶ ἱστορικὸ προσκύνημα ἡ Ἁγία Σοφία, ἄλλα τι νὰ ποῦμε γιὰ τὴν πηγή όλων τῶν Ὀρθόδοξων προσκυνημάτων, τὴν Ἁγία γῆ; Γιὰ ποιὸ λόγο τὴ θεωροῦμε δεδομένη; Γιατί δὲν ἀγωνιζόμαστε γι’ αὐτή; Ἂν δὲν πράξουμε τὸ καθῆκον μας καὶ παρ’ ἐλπίδα πέσει σὲ ἀλλόθρησκους ἢ ἀλλόδοξους, μὲ τί θὰ μπορέσει νὰ συγκριθεῖ αὐτὴ ἡ ἀνυπολόγιστη πνευματική, πολιτισμικὴ καὶ ἐθνικὴ ἀπώλεια; Γιατί διαμαρτυρόμαστε καὶ φωνάζουμε γιὰ τὶς ἄθλιες προπαγάνδες ποὺ ἐπιστρατεύονται γιὰ τὸ Ἅγιο Ὅρος, τὸ περιβόλι τῆς Παναγίας, καὶ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὸν «κῆπο» προσκυνημάτων ποὺ γεννήθηκε, ἔδρασε, κήρυξε, σταυρώθηκε καὶ ἀναστήθηκε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός; Μήπως ἁπλὰ εἴμαστε επαναπαυμένοι; Μήπως κοιμόμαστε κι ἐμεῖς; Κι ἂν δὲν ἀφυπνιστοῦμε ἐμεῖς, ποιὸς περιμένουμε νὰ ξυπνήσει τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἐξουσίες πού κοιμοῦνται; Αὐτοὶ οἰ ατσάλινοι φύλακες τῆς Πίστεως, οἱ Ἁγιοταφῖτες, πράττουν τὸ θεάρεστο καὶ ἀντίξοο ἔργο τους ἀλλὰ δὲν βαρυγκωμοῦν. Θεωροῦν μεγάλη εὐλογία τὸ νὰ προσφέρουν τὶς ὑπηρεσίες τους στοὺς Ἁγίους Τόπους. Δὲν πρόκειται νὰ ἐγκαταλείψουν τὶς ἐπάλξεις. Ἄλλα νοιώθουν ἐγκαταλελειμμένοι καὶ ἀδικημένοι ἀπὸ τοὺς ἰθύνοντες. Καὶ δὲν τοὺς ἀξίζει καθόλου αὐτό. Εἶναι καιρὸς νὰ σταματήσουμε νὰ ἔχουμε αὐταπάτες καὶ νὰ θεωροῦμε δεδομένη τὴν κληρονομιά μας. Εἶναι ὥρα νὰ στρέψουμε τὸ βλέμμα πρὸς αὐτοὺς τοὺς ἥρωες. sportime.gr Ἀναρτήθηκε ἀπὸ Γεροντικό

Μέχρι ποῦ θὰ φτάσει ἡ κατάντια αὐτῆς τῆς χώρας; Μαθητὲς δημοτικοῦ στὴν Κρήτη ἐνίωσαν μία ἁγνὴ ἀνάγκη νὰ κοινωνήσουν καὶ ὁ κόσμος γύρισε ἀνάποδα! Μαθητὲς – Κρήτη: Ἀλγεινὴ ἐντύπωση προκαλεῖ τὸ γεγονὸς πὼς οἱ γνωστὲς καὶ μὴ ἐξαιρετέες ἀντιχριστιανικὲς ἱστὸ – φυλλάδες, μέσα στή μανία πού ἔχουν γιὰ νὰ πλήξουν τὴν Ὀρθοδοξία ἔχουν ἀναγάγει σὲ κάτι περισσότερο ἀπό… θανάσιμη ἀπειλή για τὴν ὑγειονομικὴ ἀσφάλεια, τὸ θέμα τῶν μαθητῶν δημοτικοῦ ποὺ ἐκκλησιάστηκαν στὴ γιορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχών καὶ (μερικοὶ) κοινώνησαν χωρὶς τὴν ἐπίγνωση τῶν γονέων τους. Μιλᾶμε γιὰ τὴν ἀπόλυτη διαστροφὴ καὶ παρακμὴ ἑνὸς καταρρέοντος μέρους τῆς κοινωνίας πού... φτύνει τὸν ἑαυτό της καὶ νομίζει πὼς βρέχει, βασιζόμενη σὲ ὑποκριτικοὺς ἠθικισμούς. Τι πιὸ φυσιολογικὸ καὶ εὐλογημένο από μερικὰ παιδάκια ποὺ ἔνιωσαν ψυχική ἀνάγκη νά λάβουν τό Σώμα καὶ τὸ Αἵμα τοῦ Χριστοῦ στὸ τέλος ἑνὸς ἐκκλησιασμοῦ; Τί πιὸ ἀσφαλές, τί πιὸ ἁγνὸ καὶ τί πιὸ ἀμόλυντο ἀπὸ αὐτό; Ἕνα μέρος τοῦ κόσμου τῶν «μεγάλων» ὅμως δὲν τὸ εἶδε καθόλου ἔτσι. Μὲ τὴ διαρροὴ τῆς εἴδησης ἀμέσως ἐπιστρατεύτηκαν οἱ γνωστοὶ λιβελοφόροι ποὺ ἀντὶ γιὰ μελάνη γράφουν μὲ λάσπη: «Κίνδυνος γιὰ τὴ δημόσια ὑγεία», «ἀπαράδεκτο νὰ μὴν ἐνημερωθοῦν οἱ γονεῖς», «νὰ δώσουν ἐξηγήσεις οἱ δάσκαλοι» καὶ ἄλλες τέτοιες ιαχές βλακείας. Ἐνῷ – ἄκουσον ἄκουσον – ὁ προϊστάμενος Πρωτοβάθμιας Ἐκπαίδευσης Ἠρακλείου ζητησε προκαταρκτικὴ ἐξέταση (!) γιὰ νὰ ἐρευνηθεῖ ὑπὸ ποιὲς συνθῆκες καὶ μὲ τίνος εὐθύνες κοινώνησαν οἱ μαθητές! Λὲς καὶ τὸ ὅτι κοινώνησαν τὰ παιδιὰ εἶναι κάποιο ἔγκλημα! Ἐκπαιδευτικοί τραβιούνται νὰ δώσουν καταθέσεις, ἐπειδὴ οἱ μαθητὲς συμμετεῖχαν στὸ πολυτιμότερο Μυστήριο τῆς Ὀρθοδοξίας! Εἶναι δυνατὸν νὰ γίνεται ὁλόκληρο «μεσοανατολικὸ ζήτημα» κάτι ποὺ κάνουν γενιὲς καὶ γενιὲς μαθητῶν ἐδῶ καὶ δεκαετίες, χωρὶς ποτὲ νὰ πάθει κανένας τίποτα; Πόση ξεφτίλα μπορεῖ νὰ ἀντέξει αὐτὸ τὸ κράτος πιά; Ἐδῶ ἔχουμε ὁλόκληρη πανδημία γιὰ 2 χρόνια καὶ κοινωνὰ ἕνας μέσος ὅρος 150.000 ἀνθρώπων κάθε Κυριακὴ στοὺς ναοὺς ὅλης τῆς χώρας, καὶ δὲν ἔχει βρεθεί ΙΧΝΟΣ διασπορας ἀπὸ τὸν ἐκκλησιασμό. Ἕνα διαρκὲς θαῦμα ποὺ κάποιοι τὸ βλέπουν καὶ κάποιοι κάνουν πὼς δὲν τὸ βλέπουν. Καμία εὐθύνη δὲν φέρουν οἱ δάσκαλοι, οὔτε οἱ μαθητὲς Ὅπως λέει τὸ ρεπορτάζ, οἱ γονείς δεν θεώρησαν αὐτονόητο οτι ἡ συγκατάθεσή τους γιὰ ἐκκλησιασμὸ ἰσοδυναμεῖ καὶ μὲ συγκατάθεση γιὰ μετάληψη τῶν παιδιῶν. Μὰ ἔχουμε τρελαθεῖ τελείως μὲ αὐτὰ πού ἀκοῦμε; Ἡ Θεία Μεταληψη ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΜΕΡΟΣ του ἐκκλησιασμοῦ, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση πὼς ὁ πιστός έχει ἐξομολογηθεί η καὶ σὲ περιπτώσεις παιδιῶν ποὺ ἀκόμα ἔχουν αγνή ψυχοῦλα καὶ ἱερὸ πόθο να κοινωνήσουν. Πάντως στὴν Ἐκκλησιαστικὴ πραγματικότητα, δὲν εἶναι ἄλλο πρᾶγμα ὁ ἐκκλησιασμὸς καὶ ἄλλο ἠ Θεία Κοινωνία! Ἂν κάποιος γονέας δὲν τὸ γνωρίζει αὐτό, δὲν φταίει οὔτε ὁ μαθητής, οὔτε ὁ δάσκαλος, οὔτε ὁ ἱερέας, οὔτε κανένας. Φταίει ὁ ἴδιος. Ἑξάλλου μόνο χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση πρεπει νὰ ἔχει ἕνας γονιὸς γιὰ τὸ παιδί του ποὺ κοινώνησε (ἂν αὐτὸ ἐπιθυμοῦσε ἡ καρδοῦλα του). Ὁτιδήποτε ἄλλο, εἶναι ἁπλὰ προβολὴ (καὶ ἐπιβολὴ) τῆς ἀπιστίας τοῦ γονιοῦ, σὲ βάρος τῆς θέλησης τοῦ παιδιοῦ. Γιὰ νὰ βγάλουν τὰ ἀντιχριστιανικὰ συμπλέγματά τους, κάποιοι ὑπεύθυνοι, κάποιοι ἀνεύθυνοι, καὶ κάποιοι ἀνόητοι, μπλέκουν τὰ παιδάκια καὶ τοὺς δασκάλους σὲ ἕναν κυκεῶνα ἐπειδὴ δὲν μποροῦν νὰ διαχειριστούν τήν τρικυμία ποὺ βρίσκεται στὸ κεφάλι τους. Ἔκαναν παντιέρα τὸ πιὸ φυσιολογικὸ πρᾶγμα τοῦ κόσμου, και το ξεχείλωσαν μεχρι ἐκεῖ ποὺ δὲν παίρνει ἄλλο. Ἂς σοβαρευτοῦν ἐπιτέλους οἱ φορεῖς τῆς ἐκπαίδευσης, τὸ ὑπουργεῖο καὶ ὅλοι ποὺ μᾶς βγῆκαν ὑπὲρ – εὐαίσθητοι μὲ τὴ Θεία Κοινωνία. Ἔχουν σοβαρότερα πράγματα νὰ ἀσχοληθοῦν ἀπὸ τὸ νὰ κάνουν τὴ ζωὴ – πατίνι σὲ δασκάλους, ἐπειδὴ ἄφησαν μερικὰ παιδάκια νὰ κοινωνήσουν. Στέγες καταρρέουν, σοβάδες πέφτουν, σχολεῖα πλημμυρίζουν, κτιριακὰ συγκροτήματα κρίνονται ἀκατάλληλα καὶ λειτουργοῦν κανονικά. Ας κάνουν προκαταρκτικὲς γιὰ αὐτὰ καὶ ἂς ἀφήσουν τὰ παιδάκια ἥσυχα νὰ προσεγγίσουν τὸν Θεό, ἂν τὸ λαχταρὰ ἡ ψυχοῦλα τους. Ἐξάλλου μεγαλύτερη ἀσφάλεια ἀπὸ ὅση ὑπάρχει στὴν Ἐκκλησία καὶ στὴ Θεία Κοινωνία, δὲν πρόκειται νὰ συναντήσουν οἱ μαθητὲς πουθενὰ ἀλλοῦ. sportime.gr http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2022/02/blog-post_16.html Ἀναρτήθηκε ἀπὸ Γεροντικό

Στην θεία Λειτουργία και όταν κοινωνούσε είχε εμπειρίες και κάποιες από αυτές τις εκμυστηρεύτηκε ως έξης: «Όλα αυτά που προσφέρουμε στην Προσκομιδή, κρασιά, κεριά και τα ονόματα, τα παίρνουν Άγγελοι και τα πηγαίνουν απάνω. Μια φορά είχα πάει στην αγία Αικατερίνη.

«Θα ήθελα να δώσω ένα μικρό παράδειγμα ποιμαντικής δραστηριότητας. Εμείς έχουμε ένα μικρό μετόχι στην Νέα Υόρκη. Βρίσκεται σε μία πολύ φτωχή συνοικία της πόλης όπου ζουν κυρίως ισπανόφωνοι και μαύρ…

Written for Virtual Finland by Leo, Archbishop of Karelia and All Finland The ‘Iljan praasniekka’ is an annual festival held at Ilomantsi Ch...