2.500χρονος ναός της Αφροδίτης που ανακαλύφθηκε στη δυτική Μ Ασία Μια ομάδα επήλυδων επιστημόνων και αρχαιολόγων ανακάλυψαν τα ερείπια ενός ...

Είναι η Βραζιλία μεγαλύτερη από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής; Είναι η Αφρική η μεγαλύτερη από την Ρωσία και την Κίνα μαζί; Κι όμως ναι. Οι χάρτες,

Το θέατρο, έχει χωρητικότητα 3000 ατόμων και είναι το μοναδικό θέατρο που χτίστηκε στην Μ. Ασία με θέα στη θάλασσα.

Στο τελευταίο μου ταξίδι απέναντι από τη Σάμο, βρέθηκα στο χωριό Κιρκιντζές – ύστερα από 12 χρόνια. Αν το όνομα δεν σας λέει κάτι, σας θυμίζω πως είναι το ελληνικό χωριό, όπου αναφέρεται η γνωστή τηλεοπτική σειρά τα «Ματωμένα Χώματα». Δείγμα παραδείσου Θεωρώ σκόπιμο, αντί προλόγου, να σας δώσω μια μικρή περιγραφή του Κιρκιντζέ, έτσι όπως …

Σχεδιαστική αποκατάσταση της πόλης της Άσσου.-1809 Χτισμένη από Αιολείς της Λέσβου τον 7ο αιώνα π.Χ., η Άσσος, στην περιοχή τη...

Το θέατρο, έχει χωρητικότητα 3000 ατόμων και είναι το μοναδικό θέατρο που χτίστηκε στην Μ. Ασία με θέα στη θάλασσα.

Κρεατόπιτα με κιμά από την Αργυρώ Μπαρμπαρίγου | Αυτή η παραδοσιακή πίτα κάνει την εμφάνισή της, απαραιτήτως, σε κάθε Θρακιώτικο γιορτινό τραπέζι!

Εργασία της Σοφίας Ντρέκου Αναγκεμένα αδέρφια μου, πρόσφυγες. Πληρώσατε ξένων αμαρτίες. Τώρα περάσατε στην ιστορία. Στο αίμα σας, φύτρωσαν τριανταφυλλιές. Αρχαία Ιωνία, αλησμόνητη πατρίδα ζεις, γη ποτισμένη με ιδρώτα ζείς... Και θα ζεις αενάως...! Ας προσευχηθούμε για ένα νέο έτος ειρήνης αγάπης Λευτεριάς στον καθένα και στην κάθε μία, στην πατρίδα και όλους τους Ταλαιπωρημένους του κόσμου τούτου! Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά. Προσφυγικά κάλαντα, με την φωνή τής Ειρήνης Μπογιατζή από την Π. Φώκαια της Μικράς Ασίας, τής Ιωνικής Δωδεκαπόλεως. Καταγραφή Μέλπως Μερλιέ, 1930. Οι φωτογραφίες στο βίντεο εικονίζουν ελληνικά κτίρια στην Φώκαια. Οι πρόσφυγες μέσα από τα «προσφυγικά κάλαντα» εκφράζουν τον κατατρεγμό τους τόσο στον πρώτο διωγμό, του 1914, όσο και στον οριστικό ξεριζωμό τους το 1922, όταν σβήνει οριστικά και κάθε ελπίδα τους για την «Μεγάλη Ιδέα». Αέναη επΑνάσταση by Sophia Ntrekou.gr εικ. Προσφυγόπουλο ©Μουσείο Μπενάκη Φωτογραφικό Αρχείο, Αρχείο Nelly’s) Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά δεν έχομε παρηγοριά κι αρχή καλός μας χρόνος εξορίστηκεν ο κόσμος. κι εκεί που ήρτε ο Χριστός ήρτε κεμαλικός στρατός μες στην Μικρά Ασία και μας κάναν εξορία. Και που να στήσομε φωλιά, ωσάν τα έρημα πουλιά. Όλοι μας κυνηγούνε, και δε θένε να μας δούνε. Στην Πόλη στην Αγιά Σοφιά, θα στήσουμε καμπάνες να βγουν τα μισοφέγγαρα, να στηριχτούν λαμπάδες να βγουν οι Τούρκοι απ' τα τζαμιά, να φύγουν κι οι χοτζάδες να 'ρθουν τα ελληνόπαιδα, με τους Πατριαρχάδες. Τότες θα 'χομε ελπίδα πως θα πάμε στην πατρίδα. Και του χρόνου, εις έτη πολλά. Τα σκλαβωμένα κάλαντα από την Μικρά Ασία. Παραδοσιακά κάλαντα Πρωτοχρονιάς Αρτάκης Κυζίκου Μ. Ασίας Αρχιμηνιά και Αρχιχρονιά Ζήτω του Νέου Βασιλιά Κι αρχή καλός μας χρόνος Που τον πρέπει χρυσός θρόνος Άγιος Βασίλης έρχεται Παντού η δόξα φαίνεται Από την Καισαρεία Των Ελλήνων η ανδρεία Βαστάει εικόνα και χαρτί Οι Έλληνες με το σπαθί Χαρτί και καλαμάρι Δόξα λευτεριά και χάρη Στο καλαμάρι έγραφε Κι ο στόλος μας πολέμαγε Και το χαρτί μιλούσε Την Αρμάδα ενικούσε Βασίλη μ' πόθεν έρχεσαι Και πόθεν κατεβαίνεις Τι είδησεις μας εφέρνεις Από την Πόλη έφθασα Να σας ρωτήσω ξέχασα Με ένδοξο στεφάνι Η Αγιά Σοφιά τι κάνει Αυτή η δόλια καρτερεί Τα Ελληνόπουλα να δει Να την ελευθερώσουν Και να την εξεκλειδώσουν. Βίντεο: Προσφυγικὰ κάλαντα, μὲ τὴν φωνὴ τῆς Εἰρήνης Μπογιατζῆ ἀπὸ τὴν Φώκαια τῆς Ἰωνικῆς Δωδεκαπόλεως. Ἔτος ἠχογραφήσεως, 1930. (Πιθανότερη πηγὴ οἱ πολύτιμες ἠχογραφήσεις τοῦ Μουσικοῦ Λαογραφικοῦ Ἀρχείου τῆς Μέλπως Μερλιέ). Tα προσφυγικά κάλαντα του 1930 «Σε άλλο Χρόνο σκέψου την Απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης και θα ακούσεις τα όργανα να παίζουν στην Αγιά Σοφιά που δεν ξέχασε τo πνεύμα του Βυζαντίου παρόλο που ζει τόσους αιώνες σκλαβωμένη λόγω λήθης, αδιαφορίας και βαρβαρότητας.» Ν. Λυγερός ΚΑΛΑΝΤΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ ΤΣΕΣΜΕ ΚΡΗΝΗΣ ΕΡΥΘΡΑΙΑΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ New Year's Carols from the Greeks of Çeşme, Asia Minor! Αρχιμηνιά κερά κι αρχιχρονιά, κι αρχή, -κι αρχή καλός μας χρόνος, κι εκεί που βγήκε κερά μου ο Χριστός, τριώ, -τριώ χρονών παιδάκι, όλο τον κόσμο κερά μου γύρισε, σαν το, -σαν το καλογεράκι! Κι εκεί που περι, -περιπάτησε, χρυσή, -χρυσή μηλίτσα βγήκε, και μες τα φύλλα κερά μου της μηλιάς, δυό μη, -δυό μήλα χρυσομήλα, οποιός τα πάρει κερά μου χρύσωσε, ο ή, -ο ήλιος της ημέρας, το φεγγαράκι κερά μου της νυκτός, που βγαί, -που βγαίνει την εσπέρα! Σ' αυτά τα σπίτια κερά μου τα ψηλά, τα μα, -τα μαρμαροχτισμένα, που 'ναι οι πέτρες κερά μου μάλαμα, το χώ, -το χώμα με ασήμι, και μεσ' τη μέση κερά μου του σπιτιού, κοιμά, -κοιμάται Άγιος Βασίλης! Ποιος είναι άξιος κερά μου και αρκετός, να πα, -να πα τον εξυπνήσει, εγώ είμαι άξιος κερά μου και αρκετός, να πα, -να πα τον εξυπνήσω, δω μου και μήλα κερά μου δώδεκα, κυδώ, -κυδώνια δεκαπέντε, και μια φασκιά κερά μου απ' το νερό, να πα, -να πα τον εξυπνήσω! Ξύπνα αφέντη, -αφέντη τσ' αφεντιάς, και μη, -και μη πολυκοιμάσαι, γιατί ο ύπνος κερά μου ο πολύς, μαραί, -μαραίνει και χαλάσε, σ' αυτό το σπίτι κερά μου που 'ρθαμε, τα ρά, -τα ράφια είναι ξυλένια, του χρόνου σα ξανάρθωμε, να 'ναι, -να 'ναι μαλαματένια! Για σφάξε τε κερά τον πετεινό, σφάξε, -σφάξε τε και τη κότα, δω μας και μας κερά τον κόπο μας, να πά, -να πάμε σ' άλλη πόρτα! Και εις έτη πολλά!!! Βίντεο: Κάλαντα Πρωτοχρονιάς Τσεσμέ από Κρήνης Ερυθραίας Μικράς Ασίας. Τα Κάλαντα των σκλάβων Θύμησες, αξέχαστες, θλιβερές, μαύρες, πικρές, τραγικές, οδηγούν σε εκείνα τα κατασκότεινα χρόνια τα μαύρα, τα γεμάτα πίσσα, κατρά, όταν προσπαθούσαν να εξιταλίσουν ένα λαό πιστό στις παραδόσεις του, στα ιερά του. Και ο λαός αυτός ήσυχος και υπομονετικός, περίμενε και αντιστεκότανε με χέρια και με δόντια να διασώσει αυτά που του παρέδωσαν οι πρόγονοί του. Και τις Άγιες μέρες-τώρα περισσότερο ήταν πιο κοντά του- ακολουθούσε τον ηγέτη του, τον Ιεράρχη του, τον μοναδικό που απέμεινε σ αυτό τον τόπο, στις εκκλησιές και στα κρυφά σκολειά για να διακηρύσσει με αυτό τον τρόπο ότι υπάρχει, πολεμά και αποτελεί σοβαρή οντότητα και κυρίαρχο, μοναδικό κληρονόμο του τόπου του. Είναι στιγμές μεγαλειώδεις. Αντίσταση στη νομιμοφανή βία. Να μη μαγαριστεί τίποτα με τις βιτρίνες, τα κτίρια που έφτιαχναν για να δημιουργήσουν κατά τα φασιστικά πρότυπα νέους πολιτισμούς για διείσδυση στην Ανατολή. Την απάντηση, οι άμοιροι κάτοικοι, την έβλεπαν σε κάθε βηματισμό τους, στα χωριά τους. Μόνο καραμπινιερίες έχτιζαν και μάλιστα, στα πιο επίκαιρα σημεία. Άʼλλο τίποτε!.. Μέσα σ αυτή τη βαριά μαυρίλα, το σκότος και το έρεβος, ο άγνωστος λυράρης, ο χωριάτης, ό νησιώτης, ο απλός λαός μας άφησαν διαμάντια, τραγουδώντας τον πόνο, τη μοίρα τους. Και όλος αυτός ο θησαυρός περιμένει τους ερευνητές να το φέρουν ξανά στο φως και να το παραδώσουν στους μέλλοντες αυτού του τόπου. Η σκυτάλη της θύμησης και της γνώσης πρέπει να δοθεί. Η μούσα, μας άφησε Κάλαντα που γράφτηκαν στις εφημερίδες του Μεσοπολέμου με τίτλο «Τα Κάλανδα των σκλάβων», όπως και πολλά άλλα σχετικά με τις γιορτές των Χριστουγέννων και του Νέου έτους. Ακριβώς την εποχή εκείνη στην «Εφημερίδα της Λωζάννης», δημοσιευόταν επιστολή ενός φοιτητή της νομικής στο Πανεπιστήμιο της ομώνυμης πόλης, του Ευάγγελου Αβέρωφ, σχετικά με την κατάσταση στα Δωδεκάνησα και μ αυτήν, απαντούσε στο συντάκτη. Ύστερα από λίγα χρόνια ο Αβέρωφ, θα είναι κατά πρώτον, στέλεχος της φιλελεύθερης παράταξης και μετέπειτα υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδος επί συντηρητικών Κυβερνήσεων. Έγραφε: «παρ όλα τα αχαρακτήριστα μέτρα τα οποία λαμβάνει η ιταλικής Διοίκησις δια να εξαλείψη εις την δυστυχή Δωδεκάνησον τον Ελληνισμόν, όστις έζησεν εκεί επί τέσσαρας χιλιάδας ετών, μέτρα, τα οποία είμαι έτοιμος να σας γνωστοποιήσω, η Δωδεκάνησος ελπίζει. Γνωρίζει ότι η Ιταλία είναι μέγα έθνος. Είνε δε πεπεισμένη, ότι τα μεγάλα έθνη είνε τοιαύτα όχι διά της λάμψεως των λογχών και των παντός είδους αριθμητικών υπεροχών, αλλά δια της εξυψώσεως του επιπέδου της ηθικής και υλικής ζωής και του σεβασμού των αδυνάτων όσον και των δυνατών» www.rodiaki.gr Και ο άγνωστός μας Αίσωπος-έτσι υπογράφει, με τα Κάλανδά του διεκτραγωδεί τα γενόμενα: Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά στα Δώδεκά μας τα νησιά οπούνε σκλαβωμένα κάλαντα 'χουν πικραμένα Κάτω στου Αιγαίου τα νερά τα ελεύθερα και γαλανά Δώδεκα αδελφούλες κρίμα νάναι όλες δούλες Κάθονται και μοιρολογούν μα οι μεγάλοι δεν ακούν και τον καϋμό τους λένε κι όσοι τον ακούνε κλαίνε Στους βράχους των η λευτεριά λημέρι είχε και φωληά μα τώρα η καϋμένη είναι αλυσσοδεμένη Όλες κυττούν προς τον βορηά κι εκεί ζητούν παρηγοριά και λένε πικραμένα κάποια όνειρα σβυσμένα «Θυμήσου μάννα μας γλυκειά τα χρόνια εκείνα τα παληά που όλα τα παιδιά σου σπάσαν τα σκληρά δεσμά σου Κι ελπίσαν τα βαρυόμοιρα μα σβύσανε τα όνειρα να ζήσουνε με σένα κι όχι καταφρονεμένα Του Μουσουλμάνου η σκλαβιά βάστα καϋμένη μου καρδιά δίχως καμμιά συμπόνια μας επαίδευε για χρόνια Και πάνω που θαρρέψαμε θαμπά πως αγνατέψαμε κάποια γλυκεία ελπίδα βρέθηκε.(λείπει μια λέξη) αυτή παγίδα Έφτασαν σαν φίλοι οι Ιταλοί με του Ιούδα το φιλί και λευτεριάς τροπάρι νέοι χριστιανοί κουρσάροι Οι Τούρκοι είχαν το σπαθί μα το φαρμάκι οι Ιταλοί μεσ στη ψυχή μας στάζουν μα έννοιά σου δεν την αλλάζουν Μα εσύ πού σαι πονετικιά ανοιξε Μάννα μας γλυκειά σφίξε στην αγκαλιά σου τ άμοιρα φτωχά παιδιά σου» Κ Εκείνη με καϋμό κρυφό και μ ένα δάκρυο πικρό με μάτια βουρκωμένα λέει σ αυτά τα σκλαβωμένα -«Λαχτάρα έχω στην καρδιά και μαυρισμένα σωθικά μα μια φωνή μου κράζει η αυγή ταχειά χαράζει Και με το γλυκοχάραγμα μπιρλάντια κι όλο μάλαμα προβάλλουν οι αχτίδες πουν για σας γλυκειές ελπίδες Προβάλλει κ η Ελευθεριά βάλσαμο και παρηγοριά σε στήθη πληγωμένα και πολύ τυραννισμένα» Κάτω στου Αιγαίου τα νερά βλέπω ντυμένες γιορτινά Δώδεκα αδελφούλες γαλανόλευκες νυφούλες. Αέναη επΑνάσταση by Sophia Ntrekou.grΠερισσότερα: Κάλαντα, Μικρά Ασία, Πρωτοχρονιά

Ήρθανε τα Φώτα (Φώκιες, Μ. Ασία) - Ειρήνη Μπογιατζή (τραγούδι) Καταγραφή Λαμπρογιάννης Πεφάνης & Στέφανος Φευγαλάς Τραγούδια από παράλιες πόλεις της Μ. Ασίας και του Πόντου, Φίλοι Μουσικού Λαογραφικού Αρχείου Μέλπως Μερλιέ, 2004 Ηχογράφηση (προσβάσιμο την 3/12/2014) Irthane ta Fota (Fokies, Asia Minor) - Eireini Mpogiatzi (vocal) Transcription: Lamprogiannis Pefanis & Stefanos Fevgalas Sound

Σχεδιαστική αποκατάσταση της πόλης της Άσσου.-1809 Χτισμένη από Αιολείς της Λέσβου τον 7ο αιώνα π.Χ., η Άσσος, στην περιοχή τη...

Η Μολοχα (Malva sylvestris) είναι ένα φυτό ενδημικό στη Δυτική Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική και την Ασία. Σήμερα τη βρίσκουμε σε κάθε γωνιά του πλανήτη μ...

Εγκαταλελειμμένη Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία του 1888 σ' ένα χωριό φάντασμα στη Μικρά Ασία (Φώτο και Βίντεο) Έρευνα, Επιμέλεια, Μετάφραση Σοφίας Ντρέκου, Αρθρογράφος Πηγή Αέναη επΑνάσταση Ένα Χωριό Φάντασμα Το Λεβίσσι (τουρκικά: Καγιάκιοϊ Kayaköy), είναι χωριό 8 χιλιόμετρα νότια της Μάκρης (Φετίγιε) στη νοτιοδυτική Τουρκία, όπου ζούσαν Έλληνες της Ανατολίας μέχρι περίπου το 1923. Το χωριό-φάντασμα, που διατηρείται πλέον ως μουσείο, αποτελείται από εκατοντάδες κατοικίες και δύο εκκλησίες, οι οποίες καλύπτουν ένα μικρό μέρος βουνοπλαγιάς και χρησιμεύουν ως τόπο στάθμευσης για τους τουρίστες που επισκέπτονται τη Φετίγιε και το Ολουντενίζ. Το χωρίο κτίστηκε στα ερείπια της αρχαίας πόλης Καρμυλησσού το 1700. Η περιοχή άλλαξε δημογραφικά μετά το σεισμό που ισοπέδωσε την κοντινή Φετίγιε, γνωστή και ως Μάκρη, το 1856 και τη μεγάλη πυρκαγιά του 1885. Μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο (1919-1922), το Λεβίσσι εγκαταλείφθηκε μετά τη συμφωνία ανταλλαγής πληθυσμών που υπογράφηκε από την ελληνική και τουρκική κυβέρνηση το 1923. Ο πληθυσμός του περί το 1900 ήταν περίπου 2.000 άτομα, σχεδόν όλοι Έλληνες χριστιανοί. Σήμερα είναι εντελώς άδειο, εκτός από τις ομάδες τουριστών και τους επιχώριους πωλητές που πωλούν χειροτεχνήματα και αντικείμενα ξεθαμμένα από το χωριό. Το Λεβίσσι υποτίθεται ότι είναι το χωριό που ενέπνευσε το «Eskibahçe», το φανταστικό χωριό που επέλεξε ο Λουί ντε Μπερνιέ (Louis de Bernières) για το μυθιστόρημά του «Πουλιά χωρίς Φτερά» του 2004. Σημείωση: Το Λεβίσσι είναι η γενέτειρα του Αγίου Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη, του επονομαζόμενου και... «Με συγχωρείτε» διαβάστε εδώ. πρωτότυπο στα Αγγλικά Εδώ Μετάφραση Σοφία Ντρέκου Εσωτερικό εγκαταλειμμένης ορθόδοξης εκκλησίας Στα παράλια της Μικράς Ασίας, απέναντι από τη Ρόδο, βρίσκεται ένα μέρος που επισκέπτονται οι τουρίστες για να φωτογραφίσουν το έρημο χωριό που ο θρύλος λέει ότι είναι στοιχειωμένο. Οι διεθνείς τουριστικοί οδηγοί το αναφέρουν ως το «χωριό – φάντασμα», αλλά οι μικρασιάτες το αναγνωρίζουν ως το αγαπημένο Λιβίσι που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν μετά τους διωγμούς των Τούρκων. Το Λιβίσι ή Λειβίσσι ή Λεβίσι βρίσκεται στη σημερινή νοτιοδυτική Τουρκία και πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή κατοικούνταν κυρίως από Έλληνες. Η παρουσία τους εκεί υπολογίζεται από τη βυζαντινή εποχή, ενώ ορισμένοι μελετητές υποστηρίζουν ότι το χωριό χτίστηκε πάνω στα ερείπια της αρχαίας Καρμυλησσού. Το Λιβίσι απέχει μόλις 8 χιλιόμετρα από την περιοχή της Μάκρης, η οποία γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη μετά το 1840 και τον ερχομό πληθυσμού από τα Δωδεκάνησα. Η σημερινή του ονομασία είναι Kayaköy (Καγιάκιοι) και σημαίνει βραχοχώρι καθώς το έδαφος είναι βραχώδες, ενώ τα σπίτια είναι χτισμένα αμφιθεατρικά. Την περίοδο της ακμής του, το Λιβίσι αριθμούσε περίπου 6.500 χριστιανούς και 500 περίπου μουσουλμάνους. Είχε τρεις κοινότητες και τρεις εκκλησίες- ενορίες, νοσοκομείο, δημοτικό σχολείο και βιβλιοθήκη. Ο θρύλος του στοιχειωμένου χωριού Οι Έλληνες που έφυγαν από το Λιβίσι σκορπίστηκαν. Πολλοί εγκαταστάθηκαν στη Ρόδο, το Καστελόριζο, την Τήνο, την Εύβοια. Όσοι έφτασαν στην Αττική κατέληξαν στη σημερινή Νέα Μάκρη (εξ ου και το όνομά της από τη μικρασιατική Μάκρη) και τον Μαραθώνα. Οι Τούρκοι που πήγαν στο Λιβίσι δεν στέριωσαν ποτέ. Ο θρύλος λέει ότι οι πρόσφυγες έριξαν πίσω τους κατάρα και ότι στους δρόμους του χωριού εμφανίζονται φαντάσματα. Εσωτερικό εγκαταλειμμένης ορθόδοξης εκκλησίας Μια άλλη εκδοχή του θρύλου, θέλει τους Λιβισιάνους να δηλητηρίασαν τα πηγάδια φεύγοντας και έτσι το χωριό δεν μπορούσε πια κατοικηθεί. Η επίκουρη καθηγήτρια του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου κ. Δέσποινα Δαμιανού, αναφέρει στην εφημερίδα το «Βήμα» ότι ο λόγος που ο Τουρκικός πληθυσμός δεν στέριωσε και το Λιβίσι έγινε χωριό- φάντασμα είναι ότι όσοι έφτασαν ήταν γεωργοί. Η καλλιεργήσιμη έκταση όμως ήταν μικρή και δεν επαρκούσε για όλους, οπότε οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να φύγουν και να μετακινηθούν προς πιο εύφορα μέρη. Το 2014 το Λιβίσι ήρθε στην επικαιρότητα μετά από ανακοίνωση του τουρκικού Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού ότι θα το «πουλήσει» για 49 χρόνια σε επενδυτή, ώστε να μετατραπεί σε τουριστικό θέρετρο. Ωστόσο μέχρι σήμερα το χωριό παραμένει έρημο. Κατά τη δεκαετία του 1990 μία ομάδα Γιαπωνέζων αρχαιολόγων διενέργησε ανασκαφές στο γειτονικό στο Λιβίσι νησί Gemiler Adasi (το νησί του Αγίου Νικολάου των Λιβισιανών). Το νησί αυτό ταυτίστηκε με τη Λεβισσό των Βυζαντινών πηγών. Η Λεβισσός μαρτυρείται σε Νεαρές από τον 7ο αιώνα έως και το 1120. Το Λιβίσι ήταν χτισμένο αμφιθεατρικά Δεχόμενοι αυτές τις μαρτυρίες μπορούμε να πούμε ότι το Λιβίσι αποτελεί τη μετεξέλιξη- μετεγκατάσταση της βυζαντινής Λεβισσού, σε μία προσπάθεια των κατοίκων να καταφύγουν στο πιο ασφαλές εσωτερικό, σε μία θέση όπου δεν ήταν ορατός ο οικισμός από τη θάλασσα και τους πειρατές. Κατά τον Sodini αυτή η μετακίνηση προς το εσωτερικό έγινε στο 2ο μισό του 17ου αιώνα ή στις αρχές του 18ου αιώνα. Οι διώξεις των κατοίκων του Λιβισίου, αλλά και της γειτονικής Μάκρης εντάσσονται στο ευρύτερο σχέδιο των Νεοτούρκων να εκκενώσουν τα πλούσια παράλια από τους Έλληνες κατοίκους τους. Οι διωγμοί στην περιοχή άρχισαν το 1914 με τον εγκλεισμό των κατοίκων στη Μάκρη. Το 1916 πολλές οικογένειες οδηγήθηκαν στο Ντενιζλί, μετά από πορεία έξι ημερών. Το 1917 άλλοι κάτοικοι οδηγήθηκαν στα χωριά Χουρουτούμ, Ατζί Παγιάμ και Στεφενή, επίσης κοντά στο Ντενιζλί. Το 1919 εξορίστηκαν οι άντρες ηλικίας 13- 70 χρόνων και το 1921 οι εναπομείναντες 480 (στο στο Ικόνιο, την Καισάρεια και τελικά – μετά από 55 ημέρες πορεία – στο Χαμητιέ της Συρίας, όπου παρέμειναν έως τον Νοέμβριο του 1922. Το Λεβίσσι (τουρκικά: Καγιάκιοϊ Kayaköy) Οι πρόσφυγες από την περιοχή της Μάκρης εγκαταστάθηκαν στην Αττική ιδρύοντας τον Δήμο Νέας Μάκρης, ενώ οι κάτοικοι από το Λιβίσι ίδρυσαν το Νέο Λειβήσι, που ανήκε στην κοινότητα Μαρκόπουλου. Επίσης Λιβισιανοί εγκαταστάθηκαν στη Βοιωτία (Αγ. Γεώργιος Άμφισσας), τη Φθιώτιδα (Ιτέα) και την Εύβοια (Φάρακλα). Δείτε: Μπήκαν στην Σμύρνη οι Τούρκοι ή αλλιώς, Μπήκαν στην Πόλη οι εχθροί (Βίντεο: σπάνιο ντοκουμέντο από την Καταστροφή της Σμύρνης) Όπως και στην υπόλοιπη Μικρά Ασία έως και τα μέσα του 19ου αιώνα η μοναδική εκπαιδευτική προσπάθεια ήταν η διδασκαλία από ιερείς. Στο Λιβίσι τα παιδιά συγκεντρώνονταν στον νάρθηκα της εκκλησίας της Αγίας Άννας. Προσπάθησε, εκτός των άλλων, να βελτιώσει τη γλώσσα των κατοίκων της περιοχής γράφοντας το «Βατταρισμοί ήτοι λεξιλόγιον της Λειβησιανής διαλέκτου», πολύτιμη και σπάνια πηγή για τη Λυκία του 19ου αιώνα. Με ενέργειες του Μουσαίου ιδρύθηκε το πρώτο σχολείο το 1864 (στη θέση «Κουνουσάτα»). Σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της εκπαίδευσης στο Λιβίσι έπαιξε ο Μιχαήλ Μουσαίος, ο οποίος έμεινε στη μνήμη των Λιβισιάνων έως και μετά την Καταστροφή με το χαρακτηριστικό όνομα «ο δάσκαλος». Τα έξοδα της εκπαίδευσης καλύπτονταν με πολλούς και ποικίλους τρόπους: Με δωρεές, με δίδακτρα, με φορολογία της προίκας με 2%, με αφιερώματα από τις εκκλησίες, από ενοικίαση κοινοτικών κτημάτων και κτισμάτων, από πρόστιμα για όσους παραβίαζαν τις κοινοτικές αποφάσεις. Η περιοχή όπου βρίσκεται το Λιβίσι κατοικούνταν από τα πρώιμα αρχαϊκά χρόνια, όπως αναφέρουν αρχαίοι συγγραφείς. Στην ίδια περιοχή που βρισκόταν το Λιβίσι οι μελετητές τοποθετούν την Λυκιακή πόλη Καρμυλησσό. Η Καρμυλησσός ήταν ένα μικρό πόλισμα κοντά στην παραλία, στο όρος Αντικράγος. ΔΕΙΤΕ: Περί ανταλλαγής πληθυσμών και Τοποστρατηγική προσέγγιση της Μικρασιατικής Καταστροφής - Ν. Λυγερός Βίντεο: Απόσπασμα από την εκπομπή "Ταξιδεύοντας". Συγκινητική περιγραφή του χωριού Λιβίσι, από τον επιζώντα της Καταστροφής, Μιχάλη Γιαμάνη. Το χωριό Λιβίσι, μερικά χιλιόμετρα από την παλιά Μάκρη, στις νότιες ακτές του Αιγαίου, το "χωριό φάντασμα". Δέκα χιλιόμετρα είναι η απόσταση από τη Μάκρη. Το χωριό το εγκατέλειψαν οι κάτοικοί του το 1923 με την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Το '22 οι επιζώντες κάτοικοι ήρθαν από το Λιβίσι στην ελεύθερη Ελλάδα, και δεν ξανακατοικήθηκε ποτέ. Είναι σαν να στοίχειωσε... Περίπου 2.000 γυναικόπαιδα (οι άντρες είχαν οδηγηθεί αιχμάλωτοι σε καταναγκαστικά έργα) οδηγήθηκαν στη Νέα Μάκρη του Μαραθώνα. Οι Τούρκοι δεν το κατοίκησαν ποτέ γιατί φοβούνται την κατάρα των Ελλήνων. Από τότε παραμένει ένα χωριό-φάντασμα με σπίτια μισογκρεμισμένα, παράθυρα και πόρτες ορθάνοιχτα, ένα χωριό που σε κάνει να ανατριχιάζεις... ΔΕΙΤΕ: Μικρά Ασία. Αναζητώντας όσα δεν έσβησε ο Χρόνος (Βίντεο) Ανακτήθηκε 21/09/2014 Το 2014 το Λιβίσι ήρθε στην επικαιρότητα μετά από ανακοίνωση του τουρκικού Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού ότι θα το «πουλήσει» για 49 χρόνια σε επενδυτή, ώστε να μετατραπεί σε τουριστικό θέρετρο. Ωστόσο μέχρι σήμερα το χωριό παραμένει έρημο. Στο μικρασιατικό χωριό που πωλείται Οδοιπορικό σε ένα ζωντανό μνημείο ελληνικής παρουσίας στα παράλια που κινδυνεύει έπειτα από έναν αιώνα ιστορίας ΕΡΕΥΝΕΣ 21.09.2014 • ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΑΛΙΟΣ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ENRI CANAJ, ΜΟΝΤΑΖ: ΓΩΓΩ ΜΠΕΜΠΕΛΟΥ kathimerini.gr: Το μεσημέρι, όταν ο δυνατός καλοκαιρινός ήλιος είναι ψηλά, κάτι παράξενο συμβαίνει στο Λιβίσι. Τα λευκά πλαίσια των παραθύρων λάμπουν και τα σπίτια μοιάζουν και πάλι φωτισμένα. Και τότε, αν σταθείς για λίγο και ακουμπήσεις τις πέτρες θα νιώσεις ότι ακούς και πάλι τα γέλια και τις φωνές μιας ζωντανής πόλης. Μόνο που για το Λιβίσι, το κεφάλαιο «ζωή» έκλεισε το 1922. Μέχρι τότε κατοικούνταν κυρίως από Έλληνες –3.500 σύμφωνα με κάποιες πηγές, 6.500 σύμφωνα με άλλες–, οι οποίοι υποχρεώθηκαν να το εγκαταλείψουν στο πλαίσιο της ανταλλαγής πληθυσμών. Σήμερα παραμένει ερειπωμένο, κρυμμένο καλά πίσω από ένα λόφο μέσα σε ένα πυκνό δάσος, μόλις λίγα χιλιόμετρα από το παραθαλάσσιο τουρκικό θέρετρο Φέτιγιε (Μάκρη), περίπου δύο ώρες με το «δελφίνι» από τη Ρόδο. Την προηγούμενη εβδομάδα, το Λιβίσι βρέθηκε ξαφνικά στην επικαιρότητα. Οι τουρκικές εφημερίδες δημοσίευσαν ανακοίνωση του τουρκικού υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση αναζητά επενδυτή για τη μετατροπή μέρους του χωριού –του ενός τρίτου περίπου– σε τουριστική εγκατάσταση. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, ο επενδυτής θα το εκμεταλλευτεί για 49 χρόνια, αναλαμβάνοντας παράλληλα τη συντήρηση του υπολοίπου. Η «Κ» ταξίδεψε στο Λιβίσι για να καταγράψει τις ιστορίες και τη φωνή όσων θορύβησε η είδηση, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία. «Όταν ήμασταν παιδιά παίζαμε ένα παιχνίδι», λέει η Ισίκ Ταμπάν που μεγάλωσε στο Λιβίσι και πριν από λίγες ημέρες δημοσίευσε ένα βιβλίο με ιστορίες του. «Όταν βρίσκαμε στο χωριό ένα κομμάτι γυαλιού ή πορσελάνης, προσπαθούσαμε να φανταστούμε τι ήταν, σε ποιον ανήκε». Μετά το 1922 οι πόρτες των Ελλήνων στο Λιβίσι κλειδώθηκαν, τα πολύτιμα υπάρχοντα στις περισσότερες περιπτώσεις δόθηκαν στους Τούρκους γείτονες για φύλαξη και ο ήλιος έδυσε οριστικά πάνω από τη μικρή πόλη. Οι Τούρκοι αγρότες που ήρθαν με την ανταλλαγή από τη Θεσσαλονίκη (όπως λένε οι ντόπιοι) στις περισσότερες περιπτώσεις εγκατέλειψαν σύντομα το μέρος, καθώς η γη δεν έφθανε για όλους. Οι Τούρκοι του Λιβισίου ή Καγιάκιοϊ όπως ονομάστηκε αργότερα, σιγά σιγά έφυγαν και αυτοί και από τους 1.000 κατοίκους του 1922 έπειτα από λίγα χρόνια είχαν μείνει λιγότεροι από 300. Στον πόνο αυτών που έφυγαν προστέθηκε και ο πόνος αυτών που έμειναν. «Στους μικρούς δρόμους του Καγιάκιοϊ έχουν μείνει τα αποτυπώματα του Γιώργου και του Ιμπραήμ, της Αϊσέ και της Ελένης. Δεν ήταν δικός τους πόλεμος, αλλά πλήρωσαν το τίμημα. Οι τοίχοι εδώ κουβαλούν τις μνήμες τους», λέει η Ταμπάν. Περίπου 500 χιλιόμετρα μακριά, στη Νέα Μάκρη, η 72χρονη Δέσποινα Μαυρίκου ζει με τις ιστορίες της Λιβισιανής γιαγιάς που τη μεγάλωσε. «Η γιαγιά μου πέθανε το 1952, η μάνα μου το 2006. Δεν μπόρεσαν να ξαναπάνε στο Λιβίσι και το είχαν καημό (...). Μια φορά, όταν η κόρη μου ήταν παιδί έπαιζε στην αυλή με ένα αεροπλανάκι. Την είδε η γιαγιά μου και της είπε ''αχ μωρό μου, βάλε με μέσα να με πας στην πατρίδα...Εμένα μου έλεγε να πας εσύ στο Λιβίσι, με την ευχή μου και να μου φέρεις χαλίκια από την αυλή του Ταξιάρχη”». Η κ. Μαυρίκου ήταν τυχερή που τα κατάφερε, καθώς η εκκλησία του Ταξιάρχη με την περίτεχνη (έστω και τραυματισμένη σήμερα) βοτσαλωτή αυλή της έκλεισε πέρυσι για το κοινό. «Όταν έφθασα στον Ταξιάρχη άρχισα να ψάχνω για το σπίτι μας. Έλεγα “αχ ρε μάνα να ζούσες”, δεν έβρισκα από πού μου είχε πει να βγω. Μετά βρήκα μια πόρτα και τότε το είδα μπροστά μου: ένα “γάμμα” είχε απομείνει, φαίνονταν ακόμα η κάπνα στο τζάκι». Η εικόνα του Λιβισίου σήμερα είναι σχεδόν απόκοσμη: εκατοντάδες πέτρινα σπίτια, σφιχταγκαλιασμένα μέσα στα στενά σοκάκια, χάσκουν ανοιχτά από παντού, χωρίς στέγες, τα περισσότερα μισογκρεμισμένα. Σε πολλές περιπτώσεις, μόνο κάποια σκόρπια ντουβάρια έχουν απομείνει να θυμίζουν το περίγραμμα των σπιτιών. Ή μια σκάλα που δεν οδηγεί πουθενά, ένα τζάκι στον αέρα στηριγμένο σε ένα κομμάτι τοίχου, ακόμα καπνισμένο μετά από 90 χρόνια. Ένας λουλακί τοίχος, με τα ίχνη των ντουλαπιών και τις εσοχές, που κάποτε φιλοξενούσαν ένα νοικοκυριό. Το χώμα έχει καλύψει τα πατώματα, τα δέντρα –ιδίως οι πολυάριθμες αγριοσυκιές– έχουν φυτρώσει παντού: μέσα στους τοίχους, στη μέση των δωματίων, με τις ρίζες τους να τρυπώνουν σε κάθε ρωγμή και να χωρίζουν τις πέτρες. Κι όμως, σε πείσμα του χρόνου και της εγκατάλειψης, το παρελθόν είναι εύκολα ορατό. Το Λιβίσι είναι πιθανότατα το μόνο οικιστικό σύνολο στη Μικρά Ασία, που παραμένει ολόκληρο, χωρίς επεμβάσεις, να θυμίζει την ιστορία του ελληνισμού στην περιοχή. Αυτός είναι και ο λόγος που το Λιβίσι (ή Kayakoy στα τουρκικά) έχει μετατραπεί σε τουριστικό αξιοθέατο. Οι τουριστικοί οδηγοί μάλιστα το ονομάζουν ghost town, δηλαδή πόλη-φάντασμα. «Θυμώνω όταν το αποκαλούν “χωριό-φάντασμα”», λέει η Ισίκ Ταμπάν, μία από τους πολλούς ανθρώπους της περιοχής που νιώθουν την ανάγκη να καταγράψουν τις μνήμες της «άλλης» πλευράς, σε μία προσπάθεια συμφιλίωσης με το παρελθόν. «Πολλοί Έλληνες έρχονται εδώ. Κάποιοι κλαίνε, είναι τόσο λυπηρό για εμάς. Μας γράφουν γράμματα, μας λένε πόσο δύσκολη ήταν η ζωή τους (σ.σ. αφότου έφυγαν)», λέει ο Νάιλ Κουγιουτσάκ, κάτοικος της περιοχής. Σήμερα, μόλις επτά από τα εκατοντάδες σπίτια του Λιβισίου έχουν αναστηλωθεί και κατοικούνται, καθώς παρέμειναν ιδιωτικές περιουσίες, σε αντίθεση με το μεγαλύτερο μέρος του χωριού που πέρασε σε κρατική ιδιοκτησία. Ο Μπιρόλ Γκανίογλου είναι ιδιοκτήτης μιας από αυτές τις αναπαλαιωμένες κατοικίες. Το ισόγειο το έχει μετατρέψει σε εστιατόριο, ανασυνθέτοντας το εσωτερικό του σπιτιού. Στην είσοδο έχει φωτογραφίες από Έλληνες του Λιβισίου από το χωριό και από τη Νέα Μάκρη. «Το σπίτι μου ανήκε σε έναν Γιώργο Γεωργιάδη, που είχε το παρατσούκλι Kel Yorgo, ο καραφλός Γιώργος, περίπου σαν εμένα», αστειεύεται. Οι διηγήσεις που συνέλεξε από ντόπιους και Έλληνες επισκέπτες είναι το θέμα του νέου του βιβλίου. «Οι πλουσιότεροι Έλληνες έφυγαν στο εξωτερικό: στη Γαλλία, στη Γερμανία. Οι φτωχότεροι πήγαν στη Νέα Μάκρη», αναφέρει. «Έρχονται πολλοί άνθρωποι εδώ και μας λένε τις ιστορίες τους. Για παράδειγμα, μια οικογένεια Ελλήνων άφησε σε φίλους τους ένα μπαούλο με τα προικιά της κόρης τους. Ύστερα από πολλά χρόνια, η οικογένεια κατάφερε να τους εντοπίσει στην Ελλάδα και τους το παρέδωσε». «Μας έδιωξαν από την πατρίδα» «Η γιαγιά μου δεν μιλούσε για αυτά, στεναχωριόνταν και έκλαιγε. Έλεγε “μας έδιωξαν από την πατρίδα μας χωρίς να φταίμε για κάτι”». Όσο τα χρόνια περνούν, οι μαρτυρίες για τη ζωή στο Λιβίσι γίνονται ολοένα και πιο πολύτιμες. Η 72χρονη Δέσποινα Μαυρίκου μεγάλωσε με τις διηγήσεις της μητέρας της, που έφυγε από το Λιβίσι μόλις 7 χρονών και της γιαγιάς της και έτσι νιώθει έντονη τη σύνδεση με ένα μέρος, το οποίο έχει επισκεφθεί μόλις μια φορά, το 2009. Σήμερα, ζει σε ένα από τα παλιά σπίτια του προσφυγικού οικισμού της Νέας Μάκρης, εκεί όπου εγκαταστάθηκαν πολλοί από τους πρόσφυγες από τη Μάκρη (Φέτιγιε) και το Λιβίσι (Καγιάκιοϊ). Στις διηγήσεις των δικών της, το Λιβίσι ήταν ένα ονειρεμένο μέρος. «Είχε πολλές γειτονιές, πολλές εκκλησιές (...). Είχε και Τούρκους, τα περνούσαν πολύ καλά με τους γείτονές τους». Τα προβλήματα για τους κατοίκους της περιοχής ξεκίνησαν λίγα χρόνια πριν τη μικρασιατική καταστροφή. Ακόμα και τότε, όμως, οι σχέσεις Ελλήνων και Τούρκων στο χωριό παρέμειναν πολύ ισχυρές. «Η γιαγιά μου ήταν χήρα (...). Είχε τέσσερις κόρες και έναν γιο. Κάποια στιγμή την έστειλαν εξορία με τη μάνα μου (σσ. που ήταν μωρό). Τις άλλες δύο κόρες - η τρίτη ήταν παντρεμένη- τις άφησε στον Τούρκο (σσ. γείτονα). Που να τις πάει, φοβόταν. Της λέει “εγώ θα τις κρατήσω και θα τις έχω σαν παιδιά μου”. Τις κράτησε, ντυθήκαν τουρκαλίτσες και έμεναν στο σπίτι του Τούρκου. Και είχε πάει ένας φίλος του γιού του και τις κοίταξε. Ήξερε ότι έχει δύο κόρες, πώς είχαν γίνει τέσσερις; Και του λέει εκείνος, ο πατέρας “αυτό που είδες να το ξεχάσεις”. Γύρισε η γιαγιά μετά από 6 μήνες και τις μάζεψε πάλι». Το 1922 ανακοινώθηκε στον ελληνικό πληθυσμό του Λιβισίου ότι θα έπρεπε να το εγκαταλείψει. «Τους είπαν, “θα πάτε στην πατρίδα σας και θα φάτε μακαρόνια με τρύπες κι εμείς θα σας περιμένουμε, θα ξαναγυρίσετε. Να κλειδώσετε τα σπίτια σας και να φύγετε”. Η γιαγιά έβαλε μια “τύπωση”, που κάνουν το πρόσφορο, το κλειδί και μια αλλαξιά ρούχα σε ένα μπόγο και τον κρέμασε στο λαιμό της. Είχε μια Τουρκάλα που ήταν 20 χρόνια συνέταιροι στα χωράφια. Τα είχανε πάρα πολύ καλά. Της λέει εκείνη “Δέσποινα, άμα αργήσεις την κατσίκα σου τι να την κάνω;” “Να την αρμέγεις να παίρνεις το γάλα”. “Να πάρω και την τριανταφυλλιά σου;”. “Να την πάρεις”». Γνωρίζοντας ότι δεν επιτρεπόταν να πάρουν μαζί τους πολύτιμα αντικείμενα, οι Έλληνες τα άφησαν στους Τούρκους γείτονές τους. «Ο παππούς δούλευε πολλές φορές στη Σύμη και μάλιστα τη θεία μου την είχε βαφτίσει μια Συμιακιά. Ήξερε ο Τούρκος ότι η γιαγιά είχε νταλαβέρια με τη Σύμη. Και όταν έφυγε του άφησε ένα σακούλι με τα χρυσά. Ατσίζ Αγά τον λέγανε. Της είπε, “Δέσποινα, αν ζήσω και δεν πεθάνω, τα χρυσά σου θα τα πάρεις”. Και της είπε “ράφτα με μια κλωστή κόκκινη, για να ξέρεις ότι είναι με τα δικά σου τα ραψίματα”. Και την ειδοποίησαν (σσ. μετά από καιρό) τη γιαγιά και πήγε και τα πήρε από τη Σύμη τα χρυσά της. Ο Τούρκος της τα πήγε, δεν πήρε ο άνθρωπος τίποτα». Η αναχώρηση Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. «Η γιαγιά μου (σσ. με τις 4 κόρες) κατέβηκε στη Μάκρη με τα πόδια, 8 χιλιόμετρα και έφυγε την άλλη μέρα με ναυλωμένο καράβι (...). Ήταν οι πρώτοι που φύγανε (...). Η μάνα μου με μια πρώτη της ξαδέρφη -που είχε και αυτή το όνομα Σεβαστή- μπήκαν στη σειρά (σσ. για το πλοίο) γιατί μια γυναίκα έψαχνε τις γυναίκες αν είχαν χρυσά πάνω τους και έναν άντρα που έψαχνε τους άντρες. Και έβλεπε ότι έπαιρναν ό,τι χρυσό είχανε. Και λέει η μάνα μου, “Σεβαστή, τα σκουλαρίκια μας θα τα πάρουν. Τα βγάζουμε να τα πετάξουμε στη θάλασσα”; Τα έβγαλαν λοιπόν, τα έκαναν κρίκους, τα πέταξαν στη θάλασσα και τα κοίταζαν καθώς βυθίζονταν, μέχρι να κατέβουν στον πάτο». Το πλοίο έφυγε από τη Μάκρη για τον Πειραιά. «Το εισιτήριο ήταν μια λίρα το άτομο (...). Ήρθαν στον Πειραιά (...) Ένας από την επιτροπή την προσφυγική ήθελε μια θεία μου. Και λέει στη γιαγιά, αν μου δώσεις (σσ.για γυναίκα) την κόρη σου, θα σας πάω σε ένα μέρος που θα ζήσει καλά γιατί έχει θάλασσα. Του λέει εκείνη: “μόνο τα ρούχα που φοράει έχει. Δεν έχει τίποτα άλλο. Λέει αυτός, “γιατί, έχω εγώ;”. Κι έτσι ήρθαν εδώ τη Νέα Μάκρη (...). Δεν ήρθαν όλοι μαζί, πρώτα ήρθαν 93 οικογένειες (...). Ήταν τυχεροί γιατί έγινε η αποκατάσταση σύντομα. Τους έδωσαν μια σκηνή και μια κατσίκα για να πίνουν γάλα. Και μετά, άρχισαν το Γολγοθά». Το ταξίδι της επιστροφής Το πολυπόθητο ταξίδι της επιστροφής στο Λεβίσι για την κ. Μαυρίκου έγινε το 2009, τρία χρόνια μετά το θάνατο της μητέρας της. «Πετούσα, δεν περπατούσα. Πέρασαν μέσες, πέρασαν πόδια, έγινα περδίκι, πρώτη πήγαινα (...), μαζί με τον εγγονό μου τον Αντώνη. Εγώ βρήκα τη βρύση. Πήγαμε, πλυθήκαμε, ήπιαμε νερό, τρελαθήκαμε από τη χαρά μας (...). Μου τα έλεγαν τόσο αυτά, που ήξερα πώς θα πάω, πού θα περπατήσω». Το σπίτι της οικογένειάς της βρισκόταν δίπλα στη μεγάλη εκκλησία του χωριού, τον Ταξιάρχη. «Κάπου σε ένα σημείο βρήκα μια πόρτα, βγαίνω και το βλέπω μπροστά μου. "Αντώνη έλα να με βγάλεις μια φωτογραφία στο σπίτι", λέω στον εγγονό μου. “Πού το ξέρεις καλέ γιαγιά;”. Πού το ξέρω, αφού έλεγε (σσ. η γιαγιά) ότι είχε τη συκιά μπροστά και να η συκιά. Με αξίωσε ο Θεός και πήγα». Οι προσπάθειες που σταμάτησε η Τουρκία Πέρα όμως από την συγκινητική ιστορία του, το Λιβίσι είναι μοναδικό και γι’ αυτή την ιδιαίτερη, απόκοσμη ατμόσφαιρά του που δύσκολα περιγράφεται με λέξεις. «Το Καγιάκιοϊ είναι ένα ζωντανό μουσείο αρχιτεκτονικής», εξηγεί η Χιλάλ Αλιανάκ, πρόεδρος του Επιμελητηρίου Αρχιτεκτόνων του Φέτιγιε. «Οι αρχιτέκτονες της περιοχής ασχολούμαστε χρόνια με το Καγιάκιοϊ και θέλουμε να προστατευτεί». Σε αυτό συμφωνεί και η αρχιτέκτονας Σέμα Κουμιόλ-Ρέντπαθ. «Οταν πρωτοήρθα το 1980, μου κόπηκε η ανάσα. Ενιωσα τον πόνο των ανθρώπων που αναγκάστηκαν να φύγουν. Και μετά άρχισε να με απασχολεί τι μπορεί να γίνει», λέει. Η αρχιτεκτονική κοινότητα, τόσο στην Τουρκία όσο και στην Ελλάδα, έχει κάνει αρκετές προσπάθειες. Η Σέμα Κουμιόλ-Ρέντπαθ συμμετείχε μάλιστα στο πρώτο εγχείρημα, που ξεκίνησε το 1999 με την υπογραφή συμφωνίας ανάμεσα στο Τουρκικό Επιμελητήριο Αρχιτεκτόνων και στην Τουριστική Ενωση της Τουρκίας για την αποκατάσταση δύο μεγάλων εκκλησιών και του δρόμου που τις συνδέει. Περίπου την ίδια περίοδο έγιναν αρχιτεκτονικές συναντήσεις με τη συμμετοχή του Ν. Αγριαντώνη, τότε προέδρου του ελληνικού τμήματος της διεθνούς επιστημονικής οργάνωσης ICOMOS, και του Αρίφ Σεντέκ, γ.γ. του Τουρκικού Επιμελητηρίου Αρχιτεκτόνων, με θέμα τη μελέτη αποκατάστασης του οικισμού. Στόχος της κοινής προσπάθειας ήταν το Λιβίσι να γίνει «χωριό ειρήνης και φιλίας». Ύστερα από αρκετά χρόνια, η προσπάθεια άρχισε να παίρνει συγκεκριμένη μορφή. «Με τη συνεργασία του Κ. Κατσιγιάννη από το ICOMOS οργανώσαμε έναν φάκελο, ώστε η αναστήλωση των δύο εκκλησιών να γίνει με ευρωπαϊκούς πόρους μέσω των διασυνοριακών προγραμμάτων (από κοινού με κάποια έργα στη Ρόδο). Το επαρχείο στα Μούγλα γνωμοδότησε θετικά, όμως η τουρκική κυβέρνηση δεν συμφώνησε», λέει η Κουμιόλ-Ρέντπαθ. «Αρνήθηκε επειδή οι πόροι θα έρχονταν μέσω της ελληνικής κυβέρνησης. Μετετράπη λοιπόν σε πολιτικό θέμα και η Τουρκία ζητούσε από την Ελλάδα ανταλλάγματα, όπως την αναστήλωση ενός τζαμιού. Οι αρχιτέκτονες συνεχίσαμε το εγχείρημα, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα αν δεν συμφωνήσει η κυβέρνηση». Οι αρχιτέκτονες των Δωδεκανήσων και των Μούγλων έχουν από χρόνια δημιουργήσει διαύλους επικοινωνίας και κάθε χρόνο πραγματοποιούν μια συνάντηση που φέτος πραγματοποιείται στα τέλη Οκτώβρη στο Φέτιγιε και συμπτωματικά περιλαμβάνει ξενάγηση στο Λιβίσι. Η Ροδίτισσα αρχιτέκτων Αναστασία Παπαϊωάννου έχει μέσω του διαύλου αυτού επισκεφθεί αρκετές φορές την περιοχή. «Στην είσοδο του χωριού υπάρχει μία κρήνη που έφτιαξε το 1912 ο Γεώργιος Θεοδώρου, ένας τοπικός ευεργέτης, καθώς το Λιβίσι είχε πρόβλημα επάρκειας νερού», λέει. «Μάλιστα, υπάρχει μέχρι σήμερα η ευχαριστήρια επιγραφή που τοποθέτησε ο δήμος». Όταν την είδε η Παπαϊωάννου προσφέρθηκε να κάνει τη μελέτη αποκατάστασής της και να αναλάβουν τα έξοδα των εργασιών Ελληνες αρχιτέκτονες. Όμως, παρότι αρχικά φάνηκε ότι υπήρχε θετική διάθεση, τελικά η υπόθεση δεν προχώρησε. Αυτό που προχώρησε τον τελευταίο μήνα όμως είναι η πρόθεση της τουρκικής κυβέρνησης να το εκμεταλλευτεί τουριστικά. Σύμφωνα με όσα έχουν έως τώρα γίνει γνωστά, στις 8 Αυγούστου τρεις επενδυτές εξέφρασαν το ενδιαφέρον τους για το Λιβίσι. Στην επόμενη φάση, αυτήν της αξιολόγησης, προχώρησαν οι δύο και στις 23 Οκτωβρίου αναμένεται να κατατεθούν οικονομικές προσφορές. Η επένδυση αφορά τη δημιουργία 300 κλινών στο Λεβίσι, με την αναπαλαίωση παλαιών κτισμάτων τα οποία θα παραχωρηθούν για 49 χρόνια στον επενδυτή. Το ύψος της επένδυσης υπολογίζεται στα 30 εκατ. τουρκικές λίρες (περίπου 10,4 εκατ. ευρώ). «Κάποιο μέρος των κτιρίων πρέπει να έρθει στη ζωή. Αλλά όχι για να εξυπηρετήσει μαζικό τουρισμό, όπως στο Φέτιγιε», λέει η Σέμα Κουμιόλ-Ρέντπαθ. «Οταν έρχεσαι στο Καγιάκιοϊ, θέλεις να δεις πώς ήταν πριν από έναν αιώνα, όχι πισίνες. Δεν θέλω να είμαι 100% αρνητική, αλλά, επειδή γνωρίζω πού μπορεί να φτάσει η ιδιωτική πρωτοβουλία, πρέπει να τεθούν όροι». «Όταν ακούσαμε τα νέα, τρομοκρατηθήκαμε», συμπληρώνει η δικηγόρος Σετσκίν Μπασόγλου, κάτοικος του Φέτιγιε. «Φοβόμαστε ότι αυτό το εγχείρημα θα καταστρέψει τη μνήμη». Πίσω στη Νέα Μάκρη, η κ. Δέσποινα Δαμιανού, πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Μακρινών και Λιβισιανών Νέας Μάκρης, συμφωνεί. «Κατ’ αρχάς, ήταν ένα δώρο για μας το ότι κρατήθηκε όπως κρατήθηκε μέχρι τώρα. Η επιθυμία όλων των Μακρινών είναι να συντηρηθεί και να δείξουν οι Τούρκοι φίλοι μας ευαισθησία και ενδιαφέρον». Το ίδιο όμως πιστεύει και η κ. Δέσποινα Μαυρίκου. «Για μένα είναι ένας τόπος ιερός. Όλη μας η ζωή ξεκίνησε από εκεί. Δηλαδή πώς;» αναρωτιέται. Πεντακόσια χιλιόμετρα μακριά κρατά τις δικές της μνήμες φυλαγμένες σε ένα μικρό κουτί. Το ανοίγει με ευλάβεια και δείχνει το πολύτιμο περιεχόμενό του: χαλίκια από την αυλή του Ταξιάρχη στο Λιβίσι. Τα έβαλε στον τάφο της γιαγιάς της, λέει, όπως της είχε υποσχεθεί. «Έχω κρατήσει μερικά και για τον δικό μου», λέει και τα μάτια της θολώνουν. ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ: Στο χωριό που πωλούν οι Τούρκοι Βίντεο: Οδοιπορικό σε ένα ζωντανό ελληνικό μνημείο της Μικράς Ασίας της ελληνικής παρουσίας στα παράλια που κινδυνεύει έπειτα από έναν αιώνα ερήμωσης. Βίντεο: KAYAKÖY - Ghost Town: Old Church 1888 Turkey (Region Fethiye) ΛΙΒΙΣΙ Πληθυσμός «Όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλους τους ελληνικούς οικισμούς της Μικράς Ασίας οι πληροφορίες που έχουμε για τον αριθμό των κατοίκων είναι αλληλοσυγκρουόμενες. Σχετικά με το Λιβίσι μπορούν να παρατεθούν οι πληροφορίες: του Schonborn για 2.000 κατοίκους και (του πρώτου τετάρτου του 20ου αιώνα) από τη «Γεωγραφία της Μικράς Ασίας»: Έλληνες 6.000, Τούρκοι 500, από το περιοδικό του Συλλόγου «Ανατολή» «Ξενοφάνης»: 4.500 Έλληνες, τον Κάλφογλους (4.000 Έλληνες). Ο Μουσαίος αναφέρει για τον πληθυσμό της Λυκίας: «Σήμερον τα ναυάγια των Λυκίων ανέρχονται εις δεκαεπτά περίπου χιλιάδας Γραικούς […] πέντε δε περίπου χιλιάδες οικούσι την Μάκρη και το Λειβήσιον» και αλλού «Προς Νότον της Μάκρης εις απόστασιν ωριαίαν κείται κοιλάς ευμεγέθης και εις την μεσημβρινήν αυτής πλευράν εύρηται η κωμόπολις Λειβήσιον, κατοικουμένη υπό 650- 700 περίπου οικογενειών χριστιανικών, αμιγής πάσης άλλης φυλής». Νεότεροι μελετητές δίνουν τον αριθμό των 6.500 Ελλήνων κατοίκων (Κ.Μ.Σ. «Η έξοδος», τόμος Β') ή 4.500 -550 οικογένειες (Σ. Αναγνωστοπούλου). Σήμερα είναι εντελώς άδειο, εκτός από τις ομάδες τουριστών και τους επιχώριους πωλητές που πωλούν χειροτεχνήματα και αντικείμενα ξεθαμμένα από το χωριό. Εκκλησίες Ο πλούτος των Λιβισιανών, αλλά και το αυξημένο θρησκευτικό αίσθημα τους οδήγησε στο χτίσιμο συνολικά είκοσι μια εκκλησιών και παρεκκλησίων μέσα στο χωριό και στη γύρω περιοχή. Από αυτές οι εννιά βρίσκονταν εντός του οικισμού: Παναγία η Πυργιώτισσα, Ταξιάρχης, Αγία Άννα, ο ερειπωμένος ναός του Αγίου Γεωργίου, δεύτερος ναός του Αγίου Γεωργίου, ο Άγιος Ιωάννης, η Αγία Μαρίνα, ο Άγιος Θαραννός και ο Άγιος Γεώργιος. Από τις θαυματουργές εικόνες πιο ξακουστές ήταν τέσσερις: του Άη Παντελεήμονα, της Παναγίας του Κίκου, η Παναγία η Πυργιώτισσα και ο Άη Μηνάς. Αναφέρω επίσης την ανώνυμη εκκλησία ανατολικά από την Παναγία Πυργιώτισσα με κτητορική επιγραφή και σωζόμενες τοιχογραφίες. Καλύτερα διατηρημένες και πολύ ικανοποιητικά δημοσιευμένες είναι οι δύο μεγαλύτερες, η Παναγία Πυργιώτισσα και ο Ταξιάρχης. Οι δύο αυτοί ναοί ανήκουν στον τύπο των σταυροθολιακών ναών των Δωδεκανήσων. Πιθανώς χτίστηκαν από Δωδεκανήσιους περιοδεύοντες μαστόρους. Η Παναγία Πυργιώτισσα είναι η παλαιότερη των δύο, χτίστηκε το 1840 και επιβίωσε από τον καταστροφικό σεισμό του 1851. Η χρονολογία κατασκευής της εκκλησίας του Αρχαγγέλου Μιχαήλ-Ταξιάρχη δεν είναι γνωστή. Είναι όμως παλαιότερη του βοτσαλωτού (στην πλατεία του Στούμπου) με χρονολογία 1910. Είναι μονόχωρη βασιλική με πέντε σταυροθόλια και σε δεύτερη φάση προστέθηκε γυναικωνίτης (συνολικές διαστάσεις 27 επί 9,45 μέτρα). Εξωτερικά οι επιφάνειες είναι από επιχρισμένες λιθοδομές και πιο επιμελημένη η νότια και κύρια όψη. Το τέμπλο ήταν μάλλον μαρμάρινο, αλλά σώζονται μόνο ελάχιστα ίχνη της βάσης του. Η εκκλησία της Αγίας Άννας θεωρείται η παλαιότερη του χωριού και ονομαζόταν «παλιά Παναγιά», ενώ γύρω από αυτήν βρίσκονταν τα παλαιότερα σπίτια του χωριού. Η Μονή Ευκόλων- στα δυτικά του χωριού- πήρε το όνομα της κατ΄ ευφημισμόν, επειδή η περιοχή όπου βρισκόταν ήταν δύσβατη και απόκρημνη. Υπάρχει όπως και η άποψη ότι ονομάστηκε έτσι επειδή οι γυναίκες που γεννούσαν επικαλούνταν τον προστάτη της μονής Άγιο Ελευθέριο για να ευκολύνει τη γέννα. Στη μονή ανήκαν και δύο σπήλαια, το «Καταφυγίν» προς τιμή του Αγίου Νικολάου και της Παναγίας.» Βιβλιογραφία: Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών "Η Έξοδος", τόμος Β', VI. 1 Σ. Αναγνωστοπούλου «Μικρά Ασία. Οι Ελληνορθόδοξες κοινότητες», «Ελληνικά Γράμματα», Αθήνα, 1998. Πηγή by Αέναη επΑνάσταση | Sophia-Ntrekou.gr Περισσότερα: Μικρά Ασία Σχετικά: Μπήκαν στην Σμύρνη οι Τούρκοι ή αλλιώς, Μπήκαν στην Πόλη οι εχθροί (Βίντεο: σπάνιο ντοκουμέντο από την Καταστροφή της Σμύρνης) Διάλογοι: FaceBook Μιχαήλ Δήμογλου: Καλησπέρα σας. Μήπως αυτή ή φωτογραφία είναι από το Λιβυσι της Μικράς Ασίας; 20 Φεβρουαρίου 2016 στις 4:17 μ.μ. Σοφία Ντρέκου: Ναι. Το Λεβίσσι (τουρκικά: Καγιάκιοϊ), είναι χωριό 8 χιλιόμετρα νότια της Μάκρης (Φετίγιε) στη νοτιοδυτική Τουρκία, όπου ζούσαν Έλληνες της Ανατολίας μέχρι περίπου το 1923. 20 Φεβρουαρίου 2016 στις 11:18 μ.μ. Μιχαήλ Δήμογλου: Έχω πάει στο Λιβυσι και μάλιστα πρόσφατα. Έχει 2 Εκκλησίες, ή συγκεκριμένη είναι η Παναγία η Πυργιώτισσα εάν δεν κάνω λάθος πολλά παρεκκλήσια κατά το έθιμο των νησιών του Αιγαίου. Προ της ανταλλαγής εθεωρείτο το ποιό προκομμένο χωριό της ανατολής. Οι 8000 περίπου κάτοικοι πού είχε ασχολούνταν με το εμπόριο και την ναυτιλία. Μετά την ανταλλαγή εγκαταστάθηκαν εκεί ανταλλαγέντες μουσουλμάνοι από την Ήπειρο. Λόγω των συνθηκών που επικρατούν στην περιοχή αυτοί που ήταν στεριανοί δεν μπόρεσαν να μείνουν και έφυγαν πιστεύοντας ότι οι προηγούμενοι κάτοικοι φεύγοντας από εκεί άφησαν κατάρα γεγονός που δεν υφίσταται. Σήμερα το χωριό διατηρείται σε ερειπιωδη κατάσταση. Προ ετών προσάχθηκε Ρώσος επιχειρηματίας να το επισκευάσει και αντί ενοικίου να το εκμεταλλευθεί για 50 χρόνια. Ή τότε Τουρκική Κυβέρνηση συμφώνησε, αλλά δυστυχώς παρεμπόδισε την ενέργεια αυτή διπλωματικά ο τότε υπουργός Πολιτισμού της Ελλάδος κ Αντώνιος Σαμαράς! 21 Φεβρουαρίου 2016 στις 12:06 π.μ. Ο Σπύρος Κλωνης κοινοποίησε ένα σύνδεσμο 20 Φεβρουαρίου 2016 Μιχαήλ Δήμογλου: Καλησπέρα σας. Μήπως αυτή ή φωτογραφία είναι από το Λιβυσι της Μικράς Ασίας; 20 Φεβρουαρίου στις 4:17 μ.μ. Σοφία Ντρέκου: Ναι. Το Λεβίσσι (τουρκικά: Καγιάκιοϊ Kayaköy), είναι χωριό 8 χιλιόμετρα νότια της Μάκρης (Φετίγιε) στη νοτιοδυτική Τουρκία, όπου ζούσαν Έλληνες της Ανατολίας μέχρι περίπου το 1923. 20 Φεβρουαρίου στις 11:18 μ.μ. Μιχαήλ Δήμογλου: Έχω πάει στο Λιβυσι και μάλιστα πρόσφατα. Έχει 2 Εκκλησίες, ή συγκεκριμένη είναι ή Παναγία ή Πυργιωτισσα εάν δεν κάνω λάθος πολλά παρεκκλήσια κατά το έθιμο των νησιών του Αιγαίου. Προ της ανταλλαγής εθεωρείτο το ποιό προκομενο χωριό της ανατολής. Οι 8000 περίπου κάτοικοι πού είχε ασχολούνταν με το εμπόριο και την ναυτιλία. Μετά την ανταλλαγή εγκαταστάθηκαν εκεί ανταλλαγέντες μουσουλμάνοι από την Ήπειρο. Λόγω των συνθηκών που επικρατούν στην περιοχή αυτοί που ήταν στεριανοί δεν μπόρεσαν να μείνουν καί έφυγαν πιστεύοντας ότι οι προηγούμενοι κάτοικοι φεύγοντας από εκεί άφησαν κατάρα γεγονός που δεν υφίσταται. Σήμερα το χωριό διατηρείται σε ερειπιώδη κατάσταση. Προ ετών προσάφθηκε Ρώσος επιχειρηματίας να το επισκευάσει και αντί ενοικίου να το εκμεταλλευθεί για 50 χρόνια. Ή τότε Τουρκική Κυβέρνηση συμφώνησε, αλλά δυστυχώς παρεμπόδισε την ενέργεια αυτή διπλωματικά ο τότε υπουργός Πολιτισμού της Ελλάδος κ Αντώνιος Σαμαράς! 21 Φεβρουαρίου στις 12:06 π.μ. Σοφία Ντρέκου: κ. Μιχαήλ σας ευχαριστώ. Η μαρτυρία σας προστέθηκε στην δημοσίευση. 21 Φεβρουαρίου στις 1:09 π.μ. Δέσποινα Τσιλι: Αλλιώς λέγεται και πικρό χωριό, δεν ξέρω το γιατί. Ακούγαμε την γιαγιά μου που έλεγε (Μαρί πικρή)και δεν ξέραμε το είχαμε συνηθίσει και μετά από χρόνια μάθαμε ότι το χωριό το έλεγαν πικρό χωριό 21 Φεβρουαρίου στις 8:07 μ.μ. σπυρος κλωνης: Γράφει αδελφέ από Καγιακοι 20 Φεβρουαρίου στις 8:48 μ.μ. Δεσποινα Τσιλι: Ο Άγιος Γεώργιος! Έχει μεγάλη ΙΣΤΟΡΊΑ!!!! 21 Φεβρουαρίου στις 4:08 μ.μ. Μιχαήλ Δήμογλου: Καλησπέρα σας. Θα ήθελα νά σας ρωτήσω εάν καταγόσαστε από εκεί και πόσες φορές έχετε πάει; 21 Φεβρουαρίου στις 5:49 μ.μ. Δέσποινα Τσιλι: Ναι ο πατέρας μου ήταν από το Λεβυση δεν έχω πάει θα ει θελα και τα εξαδέρφια μου να κάνουμε μια εκδρομή μπορεί να γίνει και αυτό όταν θα έρθει η ώρα 21 Φεβρουαρίου στις 7:41 μ.μ. Μιχαήλ Δήμογλου: Και πάλι καλησπέρα σας. Είμαι και εγώ μικρασιατικής καταγωγής και ταξιδεύω Μικρά Ασια- Κωνσταντινούπολη από το 1990 συνεχώς που εσείς δεν έχετε πάει ούτε 1 φορά όπως καλώς μου απαντήσατε και ολόψυχα σας το ευχομαι να πάτε έστω και 1 φορά! Στο Λιβυσι έχω πάει τουλάχιστον 6 φορές. Βρίσκεται στην νότια Μικρά Ασία περίπου απέναντι από το Καστελόριζο και κοντά στην Αντιφελο (Kas) Είχε 2 ενοριακούς ναούς τον Ταξιάρχη, και την Παναγία την Πυργιώτισσα που βλέπετε στην φωτογραφία το μαρμάρινο τέμπλο της (δεν είναι του Αγίου Γεωργίου) προπερσυ έτυχε να είμαι εκεί που λειτούργησε ο Πατριάρχης. Εκτός από τους 2 ενοριακούς ναούς είχε και πολλά συνοικιακά και ιδιωτικά παρεκκλήσια. Ή κάθε γειτονιά είχε και τον Άγιό της μέσα σέ αυτές τις εκκλησίες είναι και ο συγκεκριμένος Άγιος Γεώργιος που εσείς λέτε. Από το Λιβυσι ήταν και ο πατήρ Ιάκωβος Τσαλίκης ένας από τους μελλοντικούς Αγίους της Εκκλησίας μας. Μπορείτε να πάτε με ημερήσια εκδρομή από το Καστελόριζο, και όταν πάτε να πάτε και στα Μύρα ( Demre) είναι και αυτά κοντά και να προσκυνήσετε την εκκλησία και τον τάφο του Αγίου Νικολάου. Σάς βεβαιώνω ότι είναι από τα ωραιότερα μέρη της Μικράς Ασίας! Μιχαήλ. 21 Φεβρουαρίου στις 10:29 μ.μ. Evelyn Manios: Είναι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ πήγα και άφησα ένα τριαντάφυλλο στο ιερό. Κάποιος Τούρκος με ρώτησε αγγλικά αν θέλω ξενάγηση... και ενας άλλος του απάντησε είναι Ελληνίδα αυτή δεν το κατάλαβες προσεύχεται και κλαίει... 20 Απριλίου 2015 στις 11:17 μ.μ. by Αέναη επΑνάσταση | Sophia-Ntrekou.gr Απόσπασμα από την εκπομπή "Ταξιδεύοντας" με τη Μάγια Τσόκλη. Συγκινητική περιγραφή του χωριού Λοιβήσι, από επιζώντα Καταστροφής, ΜΙΧΑΛΗ ΓΙΑΜΑΝΗ. 3:35 Ταξιδεύοντας με Μάγια Τσόκλη 4:46Λιβίσι, Λυκία, Μικρά Ασία Βίντεο: Λεβίσι στην Μικρά Ασία

Συμπέρασμα μελέτης σε σχέδια ζώων που είναι χαραγμένα στους πέτρινους στύλους στην περιοχή Γκεμπεκλί Τεπέ νότια Μ.Ασία Ένας κομήτης η ...αρχή του πολιτισμού στη Γη... Ένας Έλληνας και ένας Βρετανός ερευνητής, οι οποίοι μελέτησαν τα μυστηριώδη σχέδια ζώων που είναι χαραγμένα στους πέτρινους στύλους που έχουν βρεθεί στην περιοχή Γκεμπεκλί Τεπέ της νότιας σημερινής Τουρκίας, πιστεύουν ότι αυτά όχι μόνο αντιστοιχούν σε αστερισμούς, αλλά δείχνουν ότι πριν από περίπου 13.000 χρόνια -πιθανώς το 10950 π.Χ.- ένας κομήτης έπεσε στη Γη. Η πτώση είχε ως συνέπεια να σκεπαστεί ο πλανήτης μας από νέφη σωματιδίων και σκόνης που μπλόκαραν τον ήλιο, με αποτέλεσμα να πέσει η θερμοκρασία, να επεκταθούν οι πάγοι και να επικρατήσει η λεγόμενη περίοδος της Νεότερης Δρυάδας. Οι περιβαλλοντικές αυτές επιπτώσεις θεωρείται ότι οδήγησαν στην εξαφάνιση των μαμούθ και άλλων μεγάλων ζώων, αλλά και στη διευκόλυνση της ανάδυσης των κατοπινών πρώτων μεγάλων αγροτικών νεολιθικών πολιτισμών, που αντικατέστησαν τους νομάδες-τροφοσυλλέκτες. Οι ερευνητές Δημήτρης Τσικριτσής και Μάρτιν Σουίτμαν της Σχολής Μηχανικής του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Mediterranean Archaeology and Archaeometry» (Μεσογειακή Αρχαιολογία και Αρχαιομετρία), που εκδίδει το Πανεπιστήμιο του Αιγαίου. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ερευνητών, οι απεικονίσεις ζώων πάνω στους πέτρινους στύλους έχουν αστρονομική εξήγηση και αποκαλύπτουν ότι πολλαπλά κομμάτια ενός κομήτη -ο οποίος ίσως είχε διασπασθεί στον αέρα- έπεσαν στη Γη, συμβάλλοντας καθοριστικά στην απότομη πτώση της θερμοκρασίας. Οι παλαιοκλιματολόγοι έχουν επιβεβαιώσει ότι η Γη είχε σχετικά πρόσφατα βγει από την τελευταία εποχή των πάγων και η θερμοκρασία βρισκόταν πλέον σε ανοδική πορεία. Όμως, για κάποιο μυστηριώδη λόγο η τάση αυτή ανακόπηκε και ο πλανήτης βίωσε ξανά μια μίνι-εποχή πάγων, που ονομάσθηκε «Νεότερη Δρυάς» και η οποία διήρκεσε πάνω από 1.000 χρόνια. Επειδή με βάση λήψεις πυρήνων αρχαίου πάγου από τη Γροιλανδία, ως πιθανότερη εποχή εκκίνησης αυτής της εποχής θεωρείται το 10890 π.χ., οι ερευνητές θεωρούν πιθανό ότι τότε περίπου έπεσε ο κομήτης. Οι δύο ερευνητές χρησιμοποίησαν ένα πρόγραμμα αστρονομικού λογισμικού για να υπολογίσουν ποιες θα ήταν οι θέσεις των αστερισμών στον ουρανό της σημερινής Τουρκίας -Ν. Μικρά Ασία- εκείνη την εποχή. Πιστεύουν ότι έχουν πλέον σοβαρές ενδείξεις πως τα χαραγμένα σύμβολα του ,εις το ,με την σημερινή ονομασία ,Γκεμπεκλί Τεπέ αντιστοιχούν στον ουρανό του 10950 π.χ. (συν/πλην 250 χρόνια) και «προδίδουν» έτσι το χτύπημα του κομήτη σε μια εποχή που σχεδόν συμπίπτει με τις εκτιμήσεις για το ξεκίνημα της Νεότερης Δρυάδας (10890 π.Χ.). Σύμφωνα με τους ερευνητές, ιδίως μια λίθινη στήλη («των Ορνέων») φαίνεται να είναι αναμνηστική για το συγκεκριμένο καταστροφικό -ίσως και κατακλυσμικό- συμβάν. Πιθανώς, επρόκειτο για τη χειρότερη μέρα στην ιστορία της Γης μετά το τέλος της εποχής των πάγων, η οποία θα προκάλεσε το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων και γι’ αυτό ίσως μια άλλη στήλη του Γκεμπεκλί Τεπέ απεικονίζει έναν ακέφαλο άνθρωπο. Οι αντίξοες κλιματικές συνθήκες που ακολούθησαν, σύμφωνα με αυτό το σενάριο, ανάγκασαν τους ανθρώπους να συνεργασθούν για την καλλιέργεια της γης και για την εκτροφή ζώων, «πυροδοτώντας» πιο εξελιγμένες μορφές πολιτισμού. Το Γκεμπεκλί Τεπέ, κοντά στην πόλη Ούρφα, που χρονολογείται περίπου στο 9000 π.χ. (6.000 χρόνια πριν το Στόουνχετζ), θεωρείται ο αρχαιότερος γνωστός ναός. Πιθανώς, μεταξύ άλλων, εκτελούσε καθήκοντα παρατήρησης του νυχτερινού ουρανού και προφανώς των κομητών. Οι ερευνητές επισήμαναν ότι «περισσότερες αρχαιολογικές έρευνες αναμένεται να πραγματοποιηθούν στο Γκεμπεκλί Τεπέ και στο γειτονικό Καραχάν Τεπέ. Θα είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε πού θα οδηγήσουν αυτά τα πρόσθετα στοιχεία. Στο μεταξύ, φαίνεται συνετό να πάρουμε στα σοβαρά την πιθανότητα καταστροφής λόγω κομήτη». ΜΕ ΠΛΗΡΟΦΙΡΙΕΣ ΑΠΟ ΑΠΕ-ΜΠΕ MEDITERRANEAN ARCHAEOLOGY AND ARCHAEOMETRY ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΚ.ΤΟΥ.ΣΥΝΕΡΓΆΤΗ ΜΑΣ ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας http://www.tapantareinews.gr, για περισσότερη ενημέρωση. ⭐Εγγραφείτε - SUBSCRIBE: http://bit.ly/2lX5gsJ Website —►http://bit.ly/2lXX2k7 SOCIAL - Follow us...: Facebook...► http://bit.ly/2kjlkot

Μια φωτογραφική συλλογή με τον Αγιασμό των υδάτων στο παρελθόν και το παρόν. Δεν μπορούμε να κάνουμε καμία σύγκριση των τότε τελετών, σε σχέση με την αίγλη που είχαν και τη μεγάλη προσέλευση του κόσμου , με αυτές τις λιγοστές σημερινές τελετές που πραγματοποιήθηκαν. Όμως δεν υπάρχει και κάποιος που να βρισκόταν στο Φανάρι, την Ιμβρο και τη Σμύρνη που …

Σε ανασκαφή σε αρχαία ελληνική οικία στη βορειοδυτική Μ.Ασία αρχαιολόγοι αποκάλυψαν μια ελληνική επιγραφή που χρονολογείται περίπου 2.200 χρόνια. Ο επικεφαλής εκσκαφέας δήλωσε ότι η ανασκαφή που άρχισε το 2001 στην αρχαία ελληνική πόλη Άντανδρο στη βορειοδυτική Μ.Ασία πραγματοποιήθηκε σε δύο περιοχές, συμπεριλαμβανομένης μιας οικίας ρωμαϊκού στιλ σε μια πλαγιά. Κατά τη διάρκεια της φετινής ανασκαφικής εργασίας , βρήκαν ένα πηγάδι που θεωρούν ότι ανήκε στην οικία όπου βρίσκεται η επιγραφή 22 γραμμών. Η επιγραφή είναι επίσημη και περιέχει διάταγμα έχει αποσταλεί στους ειδικούς, μερικές λέξεις από αυτές ήταν δυσανάγνωστες και χρειάζονται περισσότερη μελέτη. Περιλαμβάνει "ένα κείμενο μνείας σχετικά με την τιμή και την παροχή προνομίων σε έναν διοικητή ο οποίος στάλθηκε στην Άντανδρο από τον βασιλιά Ευμένη Ι της Περγάμου και του [Βασιλιά] Αττάλου." Η Άντανδρος 1. Εντοπισμός Η αρχαία Άντανδρος βρισκόταν στη νότια ακτή της Τρωάδας, ανατολικά της Άσσου και βορειοανατολικά της Λέσβου. Βόρειά της βρίσκεται το όρος Ίδα (ή Ίδη), το οποίο τη χωρίζει από την κεντρική κοιλάδα του ποταμού Σκαμάνδρου και τις πόλεις του Ελλησπόντου. Η θέση του αρχαίου οικισμού βρίσκεται δίπλα στο σημερινό Altınoluk. Η Άντανδρος ήταν ελληνική πόλη ευρισκόμενη επί του βορείου τμήματος του Κόλπου του Αδραμυττίου στην περιοχή της Τρωάδος. Η γύρω περιοχή ήταν γνωστή ως Ἀντανδρία και περιελάμβανε τις πόλεις Ασπονεύς στην ακτή και τα Άστυρα προς τα ανατολικά. Πάνω από την πόλη ήταν το όρος Ίδη 2. Ιστορική επισκόπηση Σύμφωνα με τους διάφορους μύθους που σώζονται, η Άντανδρος κατοικούνταν από Αιολείς, Πελασγούς, Λέλεγες, Θράκες ή Κιμμέριους.1 Τίποτε από τα παραπάνω δεν είναι αρχαιολογικά τεκμηριωμένο μέχρι στιγμής και ο σποραδικός χαρακτήρας των αρχαιολογικών ερευνών δεν επιτρέπει την αποκατάσταση της ιστορίας της περιοχής μέχρι περίπου τον 7ο αι. π.Χ. Στράβων Γεωγραφικά 13.1.151 Οικία στην Άντανδρο Τον 7ο αι. π.Χ. η Τρωάδα βρισκόταν στα όρια του λυδικού βασιλείου, που είχε διοικητικό του κέντρο τις Σάρδεις. Δε σώζονται πληροφορίες για τις σχέσεις της περιοχής με το λυδικό βασίλειο, καθώς και με τα νομαδικά φύλα που κατά καιρούς εισέβαλλαν στην περιοχή, ενώ τα αρχαιολογικά στοιχεία είναι μέχρι στιγμής ανύπαρκτα. Ψηφιδωτό από την Άντανδρο Τον ίδιο αιώνα πάντως η Λέσβος μπόρεσε να ιδρύσει αποικίες στην απέναντι μικρασιατική ακτή, και πιθανώς η Άντανδρος να ιδρύθηκε ως αποικία της Μήθυμνας, όπως και η γειτονική Άσσος. Ψηφιδωτό από την Άντανδρο Με την κατάκτηση του λυδικού βασιλείου από τους Πέρσες κατά τα μέσα του 6ου αι. π.Χ. άρχισε μια περίοδος αστάθειας για την περιοχή λόγω του περσικού επεκτατισμού. Το 514 π.Χ. με την εκστρατεία του Δαρείου η Άντανδρος, όπως και άλλες πόλεις, προσαρτήθηκε στο περσικό βασίλειο.2 Είναι πιθανό να έλαβε μέρος στην Ιωνική επανάσταση κατά των Περσών στο τέλος του 6ου και στις αρχές του 5ου αι. π.Χ., αλλά η υπόθεση αυτή παραμένει ανεπιβεβαίωτη. Ψηφιδωτό από την Άντανδρο Εκτός από την πληροφορία του Ηροδότου ότι ο Ξέρξης πέρασε από την Άντανδρο στο δρόμο για την εκστρατεία του κατά των Ελλήνων δε γνωρίζουμε τίποτε άλλο για αυτή μέχρι το τελευταίο τρίτο του 5ου αι. π.Χ.3 Τις πληροφορίες μας για τη συγκεκριμένη περίοδο αντλούμε από το Θουκυδίδη. Σύμφωνα με τον ιστορικό, η Άντανδρος ανήκε στις λεγόμενες ακταίες πόλεις, που υπάγονταν στη σφαίρα ελέγχου της Μυτιλήνης κατά το τελευταίο τέταρτο του 5ου αι. π.Χ.4 Ψηφιδωτό από την Άντανδρο Η Άντανδρος πρέπει να υπαγόταν στη σφαίρα επιρροής της τελευταίας για το μεγαλύτερο μέρος του αιώνα αυτού. Χαρακτηριστικά, εμφανίζεται στους καταλόγους των εισφορών της Αττικής-Δηλιακής Συμμαχίας μόνο μετά την αποστασία της Μυτιλήνης από τη συμμαχία και τη φυσική και οικονομική καταστροφή της από τους Αθηναίους το 427 π.Χ. Η συμβολή της Αντάνδρου στο συμμαχικό ταμείο ήταν περίπου οκτώ τάλαντα, ενδεικτικό της καλής οικονομικής κατάστασης της πόλης. Σε αυτό το σημείο οι ακταίες πόλεις πέρασαν από τη σφαίρα ελέγχου της Μυτιλήνης σε αυτή της Αθήνας. Το καλοκαίρι του 424 π.Χ. εξόριστοι κάτοικοι της Λέσβου ξεκίνησαν να καταλάβουν την Άντανδρο και να ελευθερώσουν τις υπόλοιπες ακταίες πόλεις από τους Αθηναίους, το σχέδιό τους όμως απέτυχε χάρη στην έγκαιρη παρέμβαση των Αθηναίων.5 Στην τελευταία φάση του Πελοποννησιακού πολέμου η Άντανδρος πρέπει να πήγε με το μέρος των Περσών. Παρότι καμία πηγή δεν το σχολιάζει άμεσα, ο Θουκυδίδης φαίνεται να το θεωρεί δεδομένο. Μας παραδίδει ότι το 411 π.Χ. οι κάτοικοι της Αντάνδρου έφεραν στην πόλη τους οπλίτες από την Άβυδο γιατί ο Αρσάκης, ύπαρχος του Πέρση σατράπη των Σάρδεων Τισσαφέρνη, τους αδικούσε. Με τη βοήθειά τους έδιωξαν από την πόλη την περσική φρουρά του Αρσάκη.6 Είναι άγνωστο πότε επανεγκαταστάθηκε εκεί η περσική φρουρά, αλλά η εποχή αδυναμίας της Αθήνας μετά την ήττα στη Σικελία (415 π.Χ.) θα δημιούργησε τις προϋποθέσεις γι’ αυτό. Μετά την εκδίωξη της φρουράς του Αρσάκη, η Άντανδρος φαίνεται ότι παρέμεινε υπό περσική κατοχή, γιατί το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου, έπειτα από την ήττα τους από τους Αθηναίους στη ναυμαχία της Αβύδου, οι Σπαρτιάτες είχαν τη δυνατότητα να ναυπηγήσουν καινούργια πλοία στην Άντανδρο, κατόπιν αδείας του Φαρναβάζου, σατράπη του Δασκυλείου.7 Ψηφιδωτό από την Άντανδρο Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι η Άντανδρος πρέπει να βρισκόταν στο όριο ανάμεσα στις σατραπείες του Δασκυλείου και των Σάρδεων, οι σατράπες των οποίων δεν είχαν φιλικές σχέσεις μεταξύ τους, και ότι η εξέγερση των κατοίκων της είχε στόχο μόνο τον ύπαρχο του σατράπη των Σάρδεων, όχι τους Πέρσες γενικά. Στο τέλος του 5ου αι. π.Χ. η Αθήνα έχασε τον έλεγχο στην περιοχή της Μικράς Ασίας με την ήττα στους Αιγός Ποταμούς και όλες σχεδόν οι πόλεις της Τρωάδας περιήλθαν στη δικαιοδοσία των Σπαρτιατών. Η Άντανδρος, όπως οι άλλες πόλεις της Τρωάδας έμειναν στα χέρια των Λακεδαιμονίων μέχρι το 394 π.Χ., οπότε οι τελευταίοι ηττήθηκαν από τους Πέρσες στην Κνίδο. Τότε πέρασαν στον έλεγχο των Περσών, εκτός από την Άβυδο. Η Άντανδρος προσπάθησε να επαναστατήσει με τη βοήθεια της Αβύδου, αλλά απέτυχε με σοβαρές συνέπειες.8 Το 387/386 π.Χ. οι Σπαρτιάτες, θέλοντας να εμποδίσουν την Αθήνα να ξαναποκτήσει ναυτική δύναμη, συνήψαν συνθήκη με τους Πέρσες, τη λεγόμενη Ανταλκίδειο ειρήνη, γνωστή και ως ειρήνη του βασιλέως. Με τη συνθήκη αυτή η Άντανδρος, όπως και όλες οι ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας, πέρασαν στην κατοχή των Περσών.9 Το 334 π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος με την εκστρατεία του κατά των Περσών κατέκτησε την Τρωάδα, η οποία πέρασε έτσι στην κατοχή της Μακεδονίας. Η διαμάχη των Διαδόχων είχε συνέπειες και για την περιοχή αυτή. Από το 319 π.Χ. περίπου οι μικρασιατικές κατακτήσεις του Αλεξάνδρου διοικούνταν από το στρατηγό του Αντίγονο το Μονόφθαλμο, ο οποίος αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς το 306 π.Χ. Με το θάνατο του Αντιγόνου στη μάχη της Ιψού (301 π.Χ.), ο αντίπαλός του Λυσίμαχος μπόρεσε να κυριαρχήσει για λίγο στην περιοχή, αλλά το 281 π.Χ., μετά τη μάχη στο Κουροπέδιο, οι Σελευκίδες πήραν στον έλεγχό τους σχεδόν ολόκληρη τη Μικρά Ασία. Στα μέσα του 3ου αι. π.Χ. η ανερχόμενη δυναστεία των Ατταλιδών στο βασίλειο του Περγάμου εμπόδισε την περαιτέρω εξάπλωσή τους. Η Άντανδρος κατά την περίοδο αυτή πιθανότατα ανήκε στη σφαίρα επιρροής των Σελευκιδών, βρισκόταν όμως πολύ κοντά στα σύνορα του βασιλείου των Ατταλιδών και αυτό ίσως να είχε συνέπειες στην πολιτική της ζωή. Οικία στην Άντανδρο Το 227/226 π.Χ. ο Άτταλος Α' νίκησε τον Αντίοχο Ιέρακα δίνοντας τέλος στην κυριαρχία των Σελευκιδών στην περιοχή της Τρωάδας. Η Άντανδρος τότε πρέπει να έγινε αυτόνομη πόλη υπό την επιρροή ή τον έλεγχο των Ατταλιδών. Οι Σελευκίδες μπόρεσαν να κερδίσουν μέρος της Τρωάδας για σύντομα χρονικά διαστήματα, πριν η περιοχή επιστρέψει οριστικά στη σφαίρα επιρροής του Περγάμου με τη συνθήκη της Απάμειας το 188 π.Χ. Μετά τη συνθήκη, η Άντανδρος διατήρησε την αυτονομία της και επεκτάθηκε, σε αντίθεση με άλλες πόλεις της νότιας ακτής της Τρωάδας.10 Οι πληροφορίες για την Άντανδρο από εδώ και στο εξής είναι ελάχιστες. Η πόλη συνέχισε να υπάρχει με το ίδιο όνομα μέχρι και τη Βυζαντινή περίοδο. Κατά τη Ρωμαϊκή εποχή υπήρξε σημαντικό τελωνείο, ενώ στην Πρώιμη Βυζαντινή περίοδο είχε δικό της επίσκοπο. 3. Αρχαιολογική μαρτυρία Οι αρχαιολογικές ανασκαφές στην Άντανδρο άρχισαν μόλις το 2001 . Έχουν αποκαλυφθεί μέχρι στιγμής κτήρια που χρονολογούνται στην Ύστερη Αρχαιότητα και στην Πρώιμη Βυζαντινή περίοδο. Μεταξύ άλλων, ιδιαίτερα σημαντική είναι η βίλα της Ύστερης Ρωμαϊκής εποχής που ανακαλύφθηκε στις υπώρειες του λόφου της ακρόπολης. Περιλαμβάνει περιστύλιο διακοσμημένο με ψηφιδωτά καθώς και μια αίθουσα με ψηφιδωτά και τοιχογραφίες. Η πολυτελής αυτή οικία διέθετε και το δικό της λουτρό. Επίσης ανακαλύφθηκαν οικίες του 6ου μ.Χ. αιώνα που φέρουν ίχνη καταστροφής από πυρκαγιά. Τέλος στην παράκτια ζώνη αποκαλύφθηκε εκτενής νεκρόπολη στην περιοχή όπου οικοδομούνται παραθεριστικές κατοικίες και ξενοδοχεία. Ψηφιδωτό από την Άντανδρο - Ο θεός Διόνυσος 4. Αποτίμηση Σίγουρα η στρατηγική θέση της με το προστατευμένο λιμάνι δίπλα στην Ίδα συνέβαλε στην ανάπτυξή της. Φιλολογικές πηγές μάς πληροφορούν ότι η γη στην περιοχή ήταν πολύ εύφορη. Ήταν επίσης πλούσια σε ξυλεία, εξ ου και τα πολύ σημαντικά ναυπηγεία της τα οποία αναφέρονται συχνά από συγγραφείς της Κλασικής και Ελληνιστικής περιόδου. ................................ β κείμενο Πηγή :http://asiaminor.ehw.gr ............................... ΑΝΑΦΟΡΕΣ 1. Θουκ. 8.108.4· Ηρ. 7.42.5· Στράβ. 13.1.51· Στέφ. Βυζ., βλ. λ. «Άντανδρος». 2. Ηρ. 5.25-27. 3. Ηρ. 7.42. 4. Θουκ. 3.50.3, 4.52.3. 5. Θουκ. 4.52. 6. Θουκ. 8.108.4. 7. Ξεν., Ελλ. 1.1.24-26. 8. Ξεν., Ελλ. 4.8.31-39. 9. Ξεν., Ελλ. 5.1.31. 10. Στράβ. 13.1.51. Άντανδρος Η Άντανδρος ήταν ελληνική πόλη ευρισκόμενη επί του βορείου τμήματος του Κόλπου του Αδραμυττίου στην περιοχή της Τρωάδος. Η γύρω περιοχή ήταν γνωστή ως Ἀντανδρία[Καὶ ἐν τῇ Ἀντανδρίᾳ δὲ δύο ποταμοί εἰσιν, ὧν ὁ μὲν λευκὰ ὁ δὲ μέλανα ποιεῖ τὰ πρόβατα. Αριστοτέλης, Των Περί τα Ζώα Ιστοριών, Βιβλίο Γ', κεφ. 12 (519a16)] και περιελάμβανε τις πόλεις Ασπονεύς στην ακτή και τα Άστυρα προς τα ανατολικά. Πάνω από την πόλη ήταν το όρος Ίδη της Φρυγίας. Τοποθετείται στον λόφο Ντεβρέν, μεταξύ του σημερινού χωριού Αβτσιλάρ[2] και της πόλεως Αλτινολούκ[3]. Η πρώτη ένδειξη που οδήγησε στην εκ νέου ανακάλυψη της στη σύγχρονη εποχή έγινε από τον Γερμανό γεωγράφο και μελετητή της κλασικής ιστορίας Χάινριχ Κίπερτ το 1842. Βρήκε μια επιγραφή που αφορούσε την Άντανδρο στον τοίχο ενός τζαμιού στο Αβτσιλάρ. Επιστρέφοντας το 1888, βρήκε μια περαιτέρω επιγραφή στο ίδιο χωριό και, λόγω της ανακάλυψης από κατοίκους της περιοχής πολλών ελληνικών, ρωμαϊκών και βυζαντινών νομισμάτων της εποχής που βρίσκονταν σε ένα κοντινό λόφο που ονομάζεται Ντεβρέν, εντόπισε την ακρόπολη της πόλεως εκεί. Ο Βρετανός αρχαιολόγος Τζον Κουκ που ερεύνησε το χώρο το 1959 και το 1968 ανακάλυψε περαιτέρω στοιχεία ενός ελληνικού οικισμού Ως προς τους οικιστές της πόλεως, οι αρχαίοι Έλληνες παρουσίαζαν διαφορετικές απόψεις: τόσο ο ποιητής Αλκαίος[ [...]τὴν δὲ Ἄντανδρον Ἀλκαῖος μὲν καλεῖ Λελέγων πόλιν “πρῶτα μὲν Ἄντανδρος Λελέγων πόλις.” ὁ δὲ Σκήψιος ἐν ταῖς παρακειμέναις τίθησιν, ὥστ᾽ ἐκπίπτοι ἂν εἰς τὴν τῶν Κιλίκων[...] Στράβων, Γεωγραφία, 13.1.51] (7ος αι. π.Χ.), όσο και ο Ηρόδοτος (5ος αι. π.Χ.), υποστήριξαν ότι η Άντανδρος ιδρύθηκε από τα παλαιότατα πρωτοελληνικά φύλα των Πελασγών[[...]ἀπὸ δὲ ταύτης διὰ Θήβης πεδίου ἐπορεύετο, Ἀδραμύττειόν τε πόλιν καὶ Ἄντανδρον τὴν Πελασγίδα παραμειβόμενος. Ηροδότου Ιστορίαι, Βιβλίο Ζ' (Πολύμνια), κεφ. 42] και Λελέγων στην προϊστορία. Λίγο αργότερα ο Θουκυδίδης (5ος αι. π.Χ.) και ο Στέφανος ο Βυζάντιος (6ος αι. π.Χ.) διατράνωσαν την άποψη ότι ήταν αποικία των Αιολέων [ ...ἀπὸ Ἀντάνδρου τοῦ στρατηγοῦ Αἰολέων.]. Από την άλλη, ο Αριστοτέλης προσθέτει ότι η πόλη λεγόταν αλλιώς Ἠδωνίς και Κιμμερίς, όπως διασώζει ο Στέφανος ο Βυζάντιος [Ἀριστοτέλης φησὶ ταύτην ὠνομάσθαι Ἠδωνίδα διὰ τὸ Θρᾷκας Ἠδωνοὺς ὄντας οἰκῆσαι, καὶ Κιμμερίδα Κιμμερίων ἐνοικούντων ἑκατὸν ἔτη.]. Αντίθετα προς όλους, ο γραμματικός Δημήτριος από την Σκήψιν (205 -130 π.Χ.) τόνιζε ότι η Άντανδρος κατοικήθηκε από τους Κίλικες της πεδιάδας της Θήβης (βορείως του Αδραμυττίου)[4]. Τελικά ο μυθιστοριογράφος Κόνων -την εποχή του αυτοκράτορα Αυγούστου- έδωσε μιαν άλλη ερμηνεία για την προέλευση της πόλεως, ετυμολογώντας την από την πρόθεση ἀντί και Ἄνδρος, είτε από ίδιο πρώτο συνθετικό και την λέξη ἀνήρ. Βάσει της πρώτης εικασίας, η Άντανδρος μπορεί να ιδρύθηκε από εξόριστους από την Άνδρο, κτίζοντας έτσι μιαν αποικία στην θέση της Άνδρου (ἀντ 'Ἄνδρου). Με βάση την δεύτερη εκδοχή, ο υιός του Αινεία, Ασκάνιος, ήταν κυβερνήτης της πόλεως, μέχρι που αιχμαλωτίστηκε από τους γείτονες Πελασγούς. Τα λύτρα που απαίτησαν οι Πελασγοί για την ελευθέρωσή του, ήταν να τους παραδοθεί η πόλη. Έτσι ἀντί ἀνδρός (δηλ. του Ασκανίου), η πόλη δόθηκε στους Πελασγούς Μέχρι προσφάτως δεν είχαν πραγματοποιηθεί ουσιαστικές ανασκαφές στον χώρο της Αντάνδρου. Ωστόσο από κάποιες ανασκαφές της τουρκικής αρχαιολογικής υπηρεσίας, ήλθαν στο φως κεραμικά του 8ου -7ου αι. π.Χ. και αποδεικνύουν τον υλικό πλούτο της ελληνικής αυτής πόλης, καθώς και το εμπόριο που ανέπτυξε με τις γύρω ελληνικές αποικίες. Κατά την αρχαϊκή περίοδο, οι Αιολείς κατείχαν τμήματα της Τρωάδος, γεγονός που έκανε τον Αλκαίο να υποθέσει ότι ήταν αποικία των συμπατριωτών του η Άντανδρος. Φαίνεται όμως ότι ο ιθαγενής μικρασιατικός (πελασγικός) πληθυσμός ήταν ανεξάρτητος από τους Μυτιληναίους αποίκους έως και τον 6ο αι. π.Χ. Το πρώτο γεγονός στο οποίο πληροφορούμαστε για την Άντανδρο, είναι όταν το 512 π.Χ. ο Οτάνης, ένας Πέρσης σατράπης της Ελλησποντικής Φρυγίας, κατέλαβε την πόλη, ενώ υπέτασσε την βορειοδυτική Μικρά Ασία[οὗτος ὦν ὁ Ὀτάνης ὁ ἐγκατιζόμενος ἐς τοῦτον τὸν θρόνον, τότε διάδοχος γενόμενος Μεγαβάζῳ τῆς στρατηγίης, Βυζαντίους τε εἷλε καὶ Καλχηδονίους, εἷλε δὲ Ἄντανδρον τὴν ἐν τῇ Τρῳάδι γῇ[...] Ηροδότου Ιστορίαι, Βιβλίο Ε' (Τερψιχόρη), κεφ. 26]. Η Άντανδρος είχε πρόσβαση σε μεγάλες ποσότητες ξυλείας που προέρχονταν από το όρος Ίδη, καθώς και πίσσα, γεγονός που την καθιστούσε ιδανική τοποθεσία για την κατασκευή μεγάλων στόλων, δίνοντας στην πόλη στρατηγική σημασία. Το 424 π.Χ. κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν η πόλη είχε καταληφθεί από Μυτιληναίους εξόριστους, ο ιστορικός Θουκυδίδης αναφέρει ότι Το σχέδιό τους ήταν να απελευθερώσουν τις άλλες πόλεις, επίσης, οι οποίες είναι γνωστές ως πόλεις Ακταίες, οι οποίες ήταν παλιά υπό την κατοχή της Μυτιλήνης, αλλά τώρα κατέχονται από την Αθήνα, και έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στην Άντανδρο. Από τη στιγμή που εγκαταστάθηκαν εκεί θα ήταν εύκολο γι' αυτούς να κατασκευάσουν πλοία, δεδομένου ότι υπήρχε ξυλεία σε εκείνο το μέρος, και η Ίδα ήταν τόσο κοντά. Άλλες προμήθειες θα είναι επίσης διαθέσιμες και με αυτή τη βάση στα χέρια τους, θα μπορούσαν εύκολα να κάνουν επιδρομές στη Λέσβο, η οποία δεν ήταν μακριά, και να υποτάξουν τις αιολικές πόλεις στην ηπειρωτική χώρα. Η σημασία της Αντάνδρου πιστοποιείται αργότερα από τον Ξενοφώντα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, το 409 και το 405 π.Χ., και αναφέρεται στην Αινειάδα του Βιργίλιου[9], ως το μέρος όπου ο Αινείας χτίζει τον στόλο του πριν ξεκινήσει για την Ιταλία. Όντας μέλος της Δηλιακής Συμμαχίας το 425 π.Χ., η Άντανδρος εμφανίζεται για πρώτη φορά στις αθηναϊκές φορολογικές λίστες το 421 / 0 π.Χ., έχει μια αξιολόγηση των 8 ταλάντων, αναφέροντας εκ νέου την σχετική ευημερία της πόλης. Το 411/10 π.Χ. η πόλη απέλασε την περσική φρουρά της, με τη βοήθεια των Πελοποννησιακών στρατευμάτων που στάθμευαν στην Άβυδο. Έχοντας σύντομα κέρδισε την ελευθερία της, γρήγορα επανήλθε στον περσικό έλεγχο, και το 409 π.Χ. ο Φαρνάβαζος κατασκεύασε στόλο για τους Πελοποννήσιους χρησιμοποιώντας την άφθονη ξυλεία του όρους Ίδη. Την ίδια χρονιά οι Συρακούσιοι είχαν κερδίσει την φιλία των Αντανδρίων, συμβάλλοντας στην ανοικοδόμηση των οχυρώσεών τους, γεγονός που υποδηλώνει ότι μια πολιορκία είχε πραγματοποιηθεί κατά το προηγούμενο έτος. Το καλοκαίρι του 399 π.Χ. οι Μύριοι του Ξενοφώντος πέρασαν από εκεί στον δρόμο της επιστροφής τους. Ο Ξενοφών στα Ελληνικά του τόνισε την στρατηγική σημασία της πόλης κατά τη διάρκεια του Κορινθιακού πολέμου (395-387 π.Χ.)[[...]καὶ συγκαλέσας τούς τε ἀπὸ τῶν πόλεων στρατηγοὺς καὶ τριηράρχους ἐκέλευε ναυπηγεῖσθαι τριήρεις ἐν Ἀντάνδρῳ ὅσας ἕκαστοι ἀπώλεσαν, χρήματά τε διδοὺς καὶ ὕλην ἐκ τῆς Ἴδης κομίζεσθαι φράζων. 26 ναυπηγουμένων δὲ οἱ Συρακόσιοι ἅμα τοῖς Ἀντανδρίοις τοῦ τείχους τι ἐπετέλεσαν, καὶ ἐν τῇ φρουρᾷ ἤρεσαν πάντων μάλιστα. διὰ ταῦτα δὲ εὐεργεσία τε καὶ πολιτεία Συρακοσίοις ἐν Ἀντάνδρῳ ἐστί. Ξενοφών, Ελληνικά, Βιβλίο Α', κεφ. 1.25-26]. Μετά την κλασική περίοδο, οι αναφορές για την Άντανδρο σπανίζουν. Την συναντά κανείς στα 200 π.Χ. όταν ήταν στον δρόμο ταξιδιού των Δελφικών θεαροδοκών. Από μια επιγραφή του 2ου αι. π.Χ. μαθαίνουμε ότι η πόλη έστειλε δικαστές στις Πέλτες της Φρυγίας, για να διαιτητεύσουν σε μια διαφορά. Κατά την περίοδο 440-284 π.Χ., η Άντανδρος έκοβε δικό της νόμισμα[11], αυτό άρχισε και πάλι επί του αυτοκράτορος Τίτου (79-81 μ.Χ.) και συνεχίστηκε μέχρι τη βασιλεία του Ηλιογάβαλου (218 - 222 μ.Χ.)[12]. Κατά τη Βυζαντινή περίοδο, η Άντανδρος ήταν έδρα επισκοπής υπαγομένη στην μητρόπολη της Εφέσου. Τέλος στα τέλη του 14ου αιώνα μ.Χ. ένας Οθωμανός ναύαρχος χρησιμοποίησε την ξυλεία της Αντάνδρου για την κατασκευή μερικών εκατοντάδων πλοίων ......................... Πηγή γ' κείμενο:.el.wikipedia.org/ ........................................... Παραπομπές ΦΩΤ: ΚΑΙ ΑΡΧΕΙΟ ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας http://www.tapantareinews.gr, για περισσότερη ενημέρωση. ⭐Εγγραφείτε - SUBSCRIBE: http://bit.ly/2lX5gsJ Website —►http://bit.ly/2lXX2k7 SOCIAL - Follow us...: Facebook...► http://bit.ly/2kjlkot

Αρχαία παιχνίδια ηλικίας 2100 χρόνων από την Ελληνιστική Περίοδο ανακαλύφθηκαν στους τάφους που ανήκουν σε παιδιά στην αρχαία Ελληνικ...

«Πάντα κάναμε ψητά κυδώνια στο σπίτι τον χειμώνα. Η μαμά μου τα έβγαζε ως επιδόρπιο σε τραπέζια, αφού χτυπούσε κρέμα γάλακτος και έφτιαχνε σαντιγί. Τα τρώγαμε όμως και σκέτα ή με μία κουταλιά γιαούρτι και μέλι, με λίγη κανέλα. Ο πατέρας μου έφυγε μικρός από τη Μ. Ασία, αλλά πάντα μου έλεγε ότι αυτό που θυμόταν πιο έντονα ήταν οι κήποι με τα φρουτόδεντρα και τα ζαρζαβατικά». Θέλξη Μουζάκη

Σε ποιους λέμε σήμερα χρόνια πολλά #CNNgrNews

"Κάποιος Κέλτης, Πέτρος το όνομα, επονομαζόμενος Κουκούπετρος, είχε μόλις και μετά βίας επιστρέψει στον τόπο του μετά το ταξίδι που είχε επιχειρήσει για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους στο διάστημα του οποίου είχε υποφέρει τα πάνδεινα από τους Τούρκους και τους Σαρακηνούς που καταλήστευαν τότε ολόκληρη την Ασία. Η σκέψη ότι είχε αποτύχει στο σκοπό του του ήταν ανυπόφορη, γι'αυτό και ήθελε να επαναλάβει το εγχείρημα. Ξέροντας όμως πως δεν πρέπει να ξεκινήσει και πάλι μόνος την οδοιπορία προς τον Άγιο Τάφο για να μην πάθει ακόμα χειρότερα, συνέλαβε ένα συνετό σχέδιο: να διαλαλήσει σ'όλες τις χώρες των Λατίνων πως "Φωνή Κυρίου"με προστάζει να διακηρύξω σ'όλους τους κόμητες της Φραγκίας να φύγει ο καθένας τους από τον τόπο του και να πάνε για προσκύνημα στον Άγιο Τάφο και ν'αγωνιστούν μ' όλη τη δύναμη των χεριών και της ψυχής τους για την απελευθέρωση των Ιεροσολύμων από την καταδυνάστευση των Αγαρηνών". Και πράγματι το κατάφερε: σαν να είχε στ' αλήθεια μιλήσει σε όλων τις ψυχές με τη φωνή του Κυρίου, κατόρθωσε να συγκεντρώσει από παντού τους Κέλτες που άρχισαν να καταφθάνουν καθένας από τα μέρη του με τα όπλα τους και τ'άλογά τους κι όλη την άλλη πολεμική προπαρασκευή. Γεμάτοι ζήλο και ορμή πλημμύριζαν όλους τους δρόμους. Τους Κέλτες εκείνους στρατιώτες ακολουθούσαν άνθρωποι άοπλοι, πλήθος αμέτρητο σαν την άμμο και σαν τ'άστρα, με φοινικόκλαδα και σταυρούς στους ώμους, γυναίκες και παιδιά που είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους. Ήταν σαν να' βλεπες κάποια ποτάμια να συρρέουν από παντού και, περνώντας ως επί το πλείστον από τη Δακία, να ορμάνε πανστρατιά στα δικά μας εδάφη". (Πηγή: Άννα Κομνηνή, Αλεξιάδα). Ο Πέτρος ο Ερημίτης (Pierre l'Ermite, 1053 - 1115), γνωστός και σαν Πέτρος της Αμιένης, ήταν Γάλλος ιερωμένος (μοναχός). Γεννήθηκε στην Πικαρδία, Γαλλία το 1053. Ο Ερημίτης μετατράπηκε σε σφοδρό υπέρμαχο των Σταυροφοριών, λόγω κακομεταχείρησης που υπέστη από τους Σελτζούκους, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής του στους Αγίους Τόπους. Σε συνεργασία με τον Πάπα Ουρβανό Β' που ήταν ο οργανωτής της, τέθηκε επικεφαλής της Α' Σταυροφορίας (1095), από κοινού με τον ιππότη Βαλέριο τον Ακτήμονα. Η Σταυροφορία κατέληξε σε πανωλεθρία, με συνέπεια ο Πέτρος να διασωθεί δύσκολα και στη συνέχεια να ενταχθεί σε ένα έτερο τάγμα σταυροφόρων, υπό την ηγεσία του Γοδεφρείγου Μπουγιόν. Ο Πέτρος ο Ερημίτης πήρε μέρος στις εκστρατείες για την κατάληψη των πόλεων της Αντιόχειας (1097) και της Ιερουσαλήμ (1099). Πέθανε στη Λιέγη, Βέλγιο, το 1115. Στις αρχές του 1096, ο Πέτρος ο Ερημίτης, έχοντας περιοδεύσει στη Γαλλία και στη Γερμανία, έφτασε στην Κολωνία. Από εκεί, έχοντας μαζέψει χιλιάδες λαού γύρω του, άρχισε την πορεία προς την Ιερουσαλήμ. Τα πράγματα όμως δεν ήταν τόσο καλά όσο έδειχναν. Η σταυροφορία του λαού, όπως ονομάστηκε αλλιώς η σταυροφορία του, ήταν στην ουσία σταυροφορία απλών ανθρώπων, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν είχαν πολεμήσει ξανά, γυναικόπαιδα, ηλικιωμένοι, μερικοί φτωχοί ιππότες και αρκετοί τυχοδιώκτες. Όλοι αυτοί νόμιζαν ότι η πορεία στην Ιερουσαλήμ θα ήταν εύκολη, σύντομη και ότι στη Γη της Επαγγελίας θα πλούτιζαν σε μικρό χρονικό διάστημα. Όταν αυτές οι ψευδαισθήσεις άρχισαν να διαλύονται άρχισε να διαλύεται η πίστη τους στο πρόσωπο του Πέτρου και μαζί η όποια συνοχή μπορούσε να έχει αυτός ο συρφετός. Στην Ουγγαρία και στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία λεηλάτησαν και έκαψαν πόλεις, σκότωσαν και τρομοκράτησαν τον τοπικό πληθυσμό. Ο αυτοκρατορικός στρατός τους πρόλαβε, τους σταμάτησε και τους οδήγησε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί ο αυτοκράτορας Αλέξιος συναντήθηκε με τον Πέτρο και τον συμβούλευσε να μην περάσει αμέσως στην Ασία αλλά να περιμένει και τους υπόλοιπους σταυροφόρους που θα ήταν πιο καλά οπλισμένοι και οργανωμένοι. Όμως πολύ σύντομα το πλήθος που ακολουθούσε τον Πέτρο άρχισε να θυμώνει και να κατηγορεί τον αυτοκράτορα που δεν τους άφηνε να περάσουν απέναντι, στην Μικρά Ασία, ενώ οι επιδρομές στα προάστια της Κωνσταντινούπολης ήταν καθημερινό φαινόμενο. Ο Αλέξιος μετά από αυτά βιάστηκε να τους μεταφέρει απέναντι με πλοιά όπου επιδόθηκαν σε λεηλασίες περισσότερο εναντίον των ντόπιων χριστιανών παρά εναντίον των μουσουλμάνων. Πλέον, όμως, ο Πέτρος δεν ασκούσε καμία εξουσία πάνω στον όχλο και παρά τις αρχικές τους επιτυχίες οι περισσότεροι σφαγιάστηκαν σε ενέδρα των Σελτζούκων υπό τον σουλτάνο Κιλίτζ Αρσλάν Α' ή πιάστηκαν αιχμάλωτοι και πουλήθηκαν ως δούλοι. Ελάχιστοι γλίτωσαν και μεταφέρθηκαν στην ευρωπαϊκή ακτή και σε άσχημη κατάσταση. Η Σταυροφορία του Λαού ήταν μέρος της Α' Σταυροφορίας και διήρκεσε έξι μήνες, από τον Απρίλιο έως τον Οκτώβριο του 1096. Τελικά οι μουσουλμάνοι Σελτζούκοιεπικράτησαν νικώντας και συντρίβοντας ολοκληρωτικά τους Δυτικούς. Ο Πάπας Ουρβανός Β΄ ετοιμαζόταν να ξεκινήσει μια Σταυροφορία για τις 15 Αυγούστου 1096. Η απήχηση ήταν όμως τόσο μεγάλη, που ξέφυγε από τον έλεγχό του, αφού ένα μεγάλο πλήθος χωρικών και κατώτερων ευγενών μαζεύτηκε εντελώς απρόοπτα τον Απρίλιο του 1096 και ξεκίνησαν από μόνοι τους να κατακτήσουν την Ιερουσαλήμ. Οι συνθήκες ζωής του αγροτικού πληθυσμού την εποχή εκείνη ήταν άθλιες, αφού η πείνα και η πανδημία θέριζαν λόγω συνεχών και εκτεταμένων καταστροφών της σοδειάς από ξηρασίες. Η Σταυροφορία ήταν για πολλούς η μόνη διέξοδος από την δυστυχία. Παράλληλα, τα στοιχεία της φύσης έστελναν ακατανόητους και τρομακτικούς οιωνούς που είχαν ξεκινήσει από το 1095. Καταιγίδες μετεωριτών, πολλαπλές εμφανίσεις του πολικού σέλαος, μια έκλειψη Σελήνης και η εμφάνιση ενός κομήτη έσπερναν τον τρόμο στον αγράμματο πληθυσμό, ενώ ερμηνεύονταν ως θεϊκές προτροπές για το ξεκίνημα της Σταυροφορίας, καθώς και τον σίγουρο ερχομό της δευτέρας παρουσίας. Ακόμα και μια μαζική δηλητηρίαση από ερυσίβη πριν από την Σύνοδο της Κλερμόν, οδήγησε σε ομαδικά προσκυνήματα. Επόμενο ήταν λοιπόν, τα πλήθη να ακολουθήσουν με μιας την εντολή του Πάπα. Αντί για λίγες χιλιάδες ιππότες, όπως ήλπιζε ο Πάπας, ξαφνικά παρουσιάστηκαν σχεδόν εκατό χιλιάδες άμαχος πληθυσμός από άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Αρχηγός της Σταυροφορίας ήταν ο λεγόμενος Πέτρος ο Ερημίτης από την Αμιένη, ο οποίος ήταν ντυμένος με κουρέλια και ταξίδευε πάνω σε γαϊδουράκι. Ο Πέτρος ο Ερημίτης προηγουμένως είχε κάνει φλογερά κηρύγματα στην βόρεια Γαλλία και στην Φλάνδρα για την Σταυροφορία. Έλεγε ότι τον έστειλε ο Ιησούς και ότι είχε μαζί του μια επιστολή που του είχε δώσει ο Θεός. Οι Σταυροφόροι που παρουσιάστηκαν ήταν όλων των ειδών φτωχοί και τυχοδιώκτες. Ο Πάπας είχε υποσχεθεί ότι θα τους έδινε άφεση αμαρτιών και ανοχή, και γι' αυτό πολλοί παρουσιάστηκαν για να ξεφύγουν από τον νόμο και να προβούν σε λαφυραγωγήσεις. Στις 12 Απριλίου ο Πέτρος συνέλεξε τους «πτωχούς» του στην Κολωνία για να κάνει κήρυγμα στους Γερμανούς. Μερικές χιλιάδες Γάλλοι, όμως, δεν θέλησαν να περιμένουν, και ξεκίνησαν πριν από την άφιξη του Πέτρου. Υπό την οδήγηση του Βάλτερ έφθασαν στην Ουγγαρία στις 8 Μαΐου και την διαπέρασαν χωρίς να συμβεί τίποτα, φτάνοντας στον ποταμό Σάβα (ποταμός) στο Βελιγράδι που τότε ήταν στα σύνορα του Βυζαντίου. Ο διοικητής του Βελιγραδίου, όντας απροετοίμαστος και μην ξέροντας τι να κάνει, τους απαγόρευσε την είσοδο. Οι Σταυροφόροι αφού εγκλωβίστηκαν, αναγκαστικά άρχισαν να λεηλατούν την περιοχή για να βρουν φαγώσιμα. Ξέσπασαν μάχες με την τοπική φρουρά, ενώ ακολούθησαν και άλλες λεηλασίες σε διάφορες τοπικές αγορές. Η κατάσταση οξύνθηκε, οι Ούγγροι συνέλαβαν τον Βάλτερ και μερικούς άλλους και τους πήραν τις πανοπλίες και τα ενδύματά τους. Τελικά όμως τους άφησαν να περάσουν, και οι Σταυροφόροι έφτασαν στη Νις (Ναισσο) της Σερβίας όπου τους έδωσαν τροφή και περίμεναν εκεί για να τους έρθει μήνυμα από την Κωνσταντινούπολη. Πραγματικά, στα τέλη Ιουλίου και υπό συνοδεία του βυζαντινού στρατού έφθασαν στην Κωνσταντινούπολη. Ο Πέτρος μαζί με τους υπόλοιπους Σταυροφόρους ξεκίνησαν από την Κολωνία στις 20 Απριλίου. Ήταν περίπου 20.000 Σταυροφόροι που ακολουθούσαν τον Ερημίτη, ενώ καθ οδόν ερχόντουσαν και άλλοι. Φτάνοντας στον Δούναβη μερικοί πέρασαν με βάρκες στην απέναντι όχθη, ενώ οι υπόλοιποι συνέχισαν φθάνοντας στο Σόπρον της Ουγγαρίας. Όπως και οι προηγούμενοι, πέρασαν μέσα από την Ουγγαρία χωρίς διαξιφισμούς και στο Σεμλίν (Ουγγαρία) ξαναενώθηκαν με τους άλλους που είχαν περάσει τον Δούναβη. Εκεί όμως συνάντησαν τις πανοπλίες του Βάλτερ και των άλλων που κρέμονταν έξω από τα τείχη, και υποπτεύθηκαν κάτι κακό. Έγινε και μια μικροδιαμάχη για την τιμή ενός ζευγαριού υποδημάτων και έτσι ξέσπασε ένας καυγάς που οδήγησε σε γενική επίθεση εναντίον της πόλης. Τέσσερις χιλιάδες Ούγγροι σκοτώθηκαν. Οι Σταυροφόροι πέρασαν τον ποταμό Σάβα, στο Βελιγράδι ενεπλάκησαν σε μάχη με την εκεί φρουρά, οι κάτοικοι φύγαν για να γλυτώσουν, και οι Σταυροφόροι λεηλάτησαν και έκαψαν την πόλη. Από κει και μετά ακολούθησε επταήμερη πορεία για την Νις, όπου έφτασαν στις 3 Ιουλίου. Ο διοικητής της πόλης τους υποσχέθηκε να τους δώσει συνοδεία και τρόφιμα ως την Κωνσταντινούπολη. Όταν την επόμενη μέρα ο Πέτρος έδωσε εντολή να ξεκινήσουν, μερικοί από τους Σταυροφόρους για έναν καυγά που έγινε έβαλαν φωτιά σε έναν μύλο. Τότε η φρουρά της Νις έκανε επίθεση προκαλώντας πολυάριθμα θύματα στους Σταυροφόρους. Οι Σταυροφόροι συνέχισαν την πορεία τους, φτάνοντας στη Σόφιαστις 12 Ιουλίου. Από κει και μετά συνέχισαν με συνοδεία για να φτάσουν την 1η Αυγούστου στην Κωνσταντινούπολη. Ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α' Κομνηνός αν και απροετοίμαστος στην θέα αυτού του πλήθους, προτίμησε να τους αφήσει να περάσουν. Οι Σταυροφόροι διέσχισαν στις 6 Αυγούστου τον Βόσπορο. Οι ακόλουθοι του Πέτρου συνάντησαν τους Σταυροφόρους του Βάλτερ και μια ακόμη ομάδα Ιταλών που είχε καταφθάσει εκείνες τις μέρες. Άρχισαν να λεηλατούν φτάνοντας στην Νικομήδεια. Εκεί ξέσπασε μια διαμάχη ανάμεσα στους Γερμανούς και τους άλλους. Οι Γερμανοί και οι Ιταλοί έκαναν νέο αρχηγό τους έναν Ιταλό ονόματι Ράιναλντ και χωρίστηκαν από τους Γάλλους. Οι Γάλλοι όρισαν αρχηγό τους τον Ζοφρουά Μπυρέλ. Οι Σταυροφόροι συνέχισαν τις επιδρομές στα γύρω χωριά μέχρι που έφτασαν στην Νίκαια της Βιθυνίας. Οι Γερμανοί με 6.000 Σταυροφόρους κατέλαβαν το φρούριο Ξερίγορδο για να το χρησιμοποιούν σαν καταφύγιο για τις επιδρομές τους. Για πρόφαση ισχυρίστηκαν ότι ήθελαν να προστατεύσουν τον ως επί το πλείστον χριστιανικό πληθυσμό. Οι Τούρκοι απάντησαν με μεγάλο στρατό που πολιόρκησε την πόλη, τους έκοψε το νερό, και ανάγκασε τους Σταυροφόρους να παραδοθούν. Όσοι δεν έγιναν μουσουλμάνοι εκτελέστηκαν. Εν τω μεταξύ, στο κύριο στρατόπεδο των Σταυροφόρων διαδόθηκε από Τούρκους κατασκόπους η φήμη, ότι οι Γερμανοί μετά από την κατάληψη της Ξεριγόρδου επιτέθηκαν και πήραν και τη Νίκαια. Οι υπόλοιποι Σταυροφόροι ξεσηκώθηκαν για να προλάβουν και αυτοί μερικά λάφυρα. Έμαθαν όμως έγκαιρα την αλήθεια και τρομοκρατήθηκαν. Μερικοί πρότειναν να περιμένουν τις ενισχύσεις από την Κωνσταντινούπολη που είχε πάει να φέρει ο Πέτρος ο Ερημίτης. Ο Μπυρέλ όμως, που είχε την αρχηγία και τους περισσότερους οπαδούς, προτίμησε την άμεση επίθεση. Το πρωί της 21ης Οκτωβρίου ολόκληρος ο στρατός των Σταυροφόρων τέθηκε σε πορεία με προορισμό τη Νίκαια, ενώ ο άμαχος πληθυσμός, τα γυναικόπαιδα, άρρωστοι και γέροι έμειναν στο καταφύγιο στρατόπεδο. Στον δρόμο προς τη Νίκαια οι Τούρκοι τους είχαν στήσει ενέδρα και τους περίμεναν. Οι Σταυροφόροι έπεσαν πάνω στην ενέδρα και αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν, ενώ οι περισσότεροι σκοτώθηκαν (Μάχη Κιβωτού Βιθυνίας 1096 Μ.Χ.). Τα παιδιά πιάστηκαν όμηροι και πουλήθηκαν σκλάβοι. Ο Μπυρέλ όμως μαζί με 3.000 άνδρες κατέφυγαν σε ένα ερειπωμένο φρούριο και σώθηκαν μετά από επέμβαση των Βυζαντινών που διέλυσαν την πολιορκία των Τούρκων και οδήγησαν τους Σταυροφόρους πίσω στην Κωνσταντινούπολη. Μέχρι να τελειώσει έτσι άδοξα η σταυροφορία του λαού, νέες ομάδες σταυροφόρων έφταναν σταδιακά στην Κωνσταντινούπολη, προξενώντας και αυτοί προβλήματα από όπου περνούσαν. Οι νέοι σταυροφόροι είχαν εμπειροπόλεμους αρχηγούς και όλοι ήταν καλά εξοπλισμένοι. Αρχηγοί τους ήταν, ο αντιπρόσωπος του πάπα, Αντεμάρ του Πουί, ο Ροβέρτος της Νορμανδίας, ο Ούγος των Βερμαντουά, ο Ραϊμόνδος Δ΄ της Τουλούζης, ο Ροβέρτος της Φλάνδρας, ο Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν και ο Βοημούνδος του Τάραντα. Ο τελευταίος είχε εισβάλει μαζί με τον πατέρα του, Ροβέρτο Γυϊσκάρδο, στην αυτοκρατορία πριν από 15 χρόνια, χωρίς επιτυχία. Αυτόν, ειδικά, οι Βυζαντινοί τον έβλεπαν με καχυποψία, αν όχι με μίσος. Ο Αλέξιος, με συνετή πολιτική και συνεχείς διαπραγματεύσεις με όλους τους αρχηγούς των Σταυροφόρων, κατάφερε να τους υποχρεώσει να υποσχεθούν να επιστρέψουν όλα τα εδάφη που θα καταλάμβαναν μέχρι την Αντιόχεια στην αυτοκρατορία, και σε αντάλλαγμα τους μετέφερε με καράβια στη Μικρά Ασία και τους έδωσε οδηγούς και ένα μικρό εκστρατευτικό σώμα μέχρι την Αντιόχεια. Η πρώτη πόλη που χτύπησαν οι σταυροφόροι για να εκδικηθούν τη σφαγή των ομοεθνών τους ήταν η Νίκαια της Βιθυνίας στις αρχές του 1097. Ο Κιλίτζ Αρσλάν, που πίστευε ότι οι καινούριοι πολεμιστές που έρχονταν δε θα ήταν κάτι διαφορετικό από αυτούς που είχε νικήσει μερικούς μήνες πριν, βρέθηκε να πολεμά με οργανωμένους και εμπειροπόλεμους πολεμιστές με πανοπλίες. Ηττήθηκε και αποσύρθηκε στα βουνά εγκαταλείποντας την πρωτεύουσά του στην τύχη της. Οι σταυροφόροι πολιόρκησαν τη Νίκαια, η οποία μετά από λίγο καιρό ήταν έτοιμη να πέσει στα χέρια τους. Η φρουρά της Νίκαιας, όμως, προχώρησε σε ξεχωριστές διαπραγματεύσεις με τους Βυζαντινούς και συμφώνησε να παραδώσει την πόλη μόνο σε αυτούς. Οι Βυζαντινοί μπήκαν μέσα στην πόλη νύχτα από τη μεριά της λίμνης και κρυφά από τους σταυροφόρους. Αυτό το γεγονός, καθώς και η απώλεια των λαφύρων εξόργισε τους σταυροφόρους αλλά συνέχισαν χωρίς φασαρίες την πορεία τους προς την Αντιόχεια. Στο δρόμο για την Αντιόχεια ο Κιλίτζ Αρσλάν τους επιτέθηκε στο Δορύλαιο αλλά κατάφεραν να τον νικήσουν. Ο Κιλίτζ Αρσλάν δεν τους ενόχλησε ξανά και ο δρόμος μέχρι την Αντιόχεια ήταν ανοικτός,όμως η πορεία τους ήταν μαρτυρική και πολλοί πέθαναν από τις κακουχίες. Πηγή : http://histoirehistoire.weebly.com/alphasigmataualphaupsilonrhoomicronphiomicronrho943alpha-pi941taurhoomicronsigmaf-omicron-kappaomicronupsilonkappaomicron973piepsilontaurhoomicronsigmaf.html https://www.diaskedasi.info/ας-θυμηθούμε/γεγονότα/7922-a-stavroforia,-ηταν-πρωτη,-μια-σειρα-σταυροφοριων,-προσπαθησαν-ανακαταλαβουν,-αγιους-τοπους,.html https://el.m.wikipedia.org/wiki/Σταυροφορία_του_λαού https://el.m.wikipedia.org/wiki/Πέτρος_ο_Ερημίτης https://en.m.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Civetot https://en.m.wikipedia.org/wiki/Siege_of_Xerigordos greekhistoryandprehistory Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

Προσπάθεια διάσωσης των «Γερμανικών» σπιτιών στη Νίκαια, και μαζί με αυτά και της ιστορικής μνήμης που τα συνοδεύει, ξεκινά ο Δήμος Νίκαιας-Αγ. Ιωάννη Ρέντη, προκειμένου οι πολίτες να γνωρίζουν πού εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες όταν εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες στη Μ. Ασία. Ο δήμαρχος της πόλης Γ. Ιωακειμίδης εξηγεί την ιστορία μιας γειτονιάς...

Σήμερα 12 Ιουλίου η εκκλησία γιορτάζει τη Σύναξη της Παναγίας της Κουκουζέλισσας στην Νέα Κίο Αργολίδας | orthodoxia.online | ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ - Ορθοδοξία

Σήμερα είναι στη ζωή ένας ηλικιωμένος που είχε γεννηθεί το 1930 από γονείς που είχανε καταγωγή από τη Μ. Ασία και κατοικούσε με την οικογένειά του σε ένα ορεινό χωριό του Βρύσινα και πριν 15 χρόνια σε προάστιο της πόλης μας.

ΑΣΣΟΣ, Μ. ΑΣΙΑ (ΤΟΥΡΚΙΑ) - Κτισμένη από Αιολείς της Λέσβου τον 7ο αι. π.Χ., η Άσσος, στην περιοχή της Τρωάδας, ήταν ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της Μεσογείου. Σήμερα παραμένει μια από τις πιο καλοδιατηρημένες αρχαιοελληνικές πόλεις. Είχε τραβήξει το ενδιαφέρον Αμερικανών αρχαιολόγων, από τον 19ο αιώνα. Από το 1981, οι ανασκαφές είναι συνεχείς και έχουν αναδείξει πολύ σημαντικά ευρήματα, όπως το βουλευτήριο και το θέατρο, που συμπεριλαμβάνονται στα αρχαιότερα του είδους τους. Ευρήματα της βυζαντινής εποχής δείχνουν υλικό πολιτισμό στην Άσσο- Σιδερένιο τσεκούρι, περ. 1300 ετών «Η ομάδα μας θα συνεχίσει τις ανασκαφές. Φέτος, θα κάνουμε μεγάλη προσπάθεια να φέρουμε στο φως τους δρόμους και το δίκτυο μεταφορών και συγκοινωνιών της Άσσου. Συνεχίζονται, επίσης, τα έργα στην αγορά», εξηγεί ο επικεφαλής της ανασκαφής, Νουρετίν Αρσλάν. Βασισμένοι σε μια σειρά από ευρήματα και ενδείξεις, οι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν ότι εδώ και 3.000 χρόνια, η πόλη παραμένει διαρκώς κατοικημένη. Ερείπια της Ασσού στη δυτική Μ. Ασία. Η πόλη της Άσσου ιδρύθηκε στην περίοδο 1000-900 π.Χ. από Αιολείς αποίκους από την Μήθυμνα της Λέσβου. Οι έποικοι έκτισαν έναν δωρικό ναό της Αθηνάς στην κορυφή του βράχου το 530 π.Χ. Από αυτόν τον ναό, ο Ερμίας από τον Αταρνέα, μαθητής του Πλάτωνα, κυβέρνησε την Άσσο, την Τρωάδα και τη Λέσβο για ένα χρονικό διάστημα, στο οποίο η πόλη γνώρισε την μεγάλη ευημερία της. Ο δωρικός ναός της Αθηνάς στην Ασσό. Ο δωρικός ναός της Αθηνάς στην Ασσό. ένα από τα ευρήματα που βρήκαν πριν ήταν μια σχάρα από ψημένο πηλό(;) . «Σήμερα, αυτή είναι μια από τις ευκολότερες μεθόδους μαγειρέματος κρέατος. Βλέπουμε ότι οι άνθρωποι τότε οι Έλληνες μαγείρευαν κρέας στο μπάρμπεκιου ή στη σχάρα και εκείνες τις μέρες ». Υπό την ηγεμονία του, ενθάρρυνε τους φιλοσόφους να προσέλθουν στην πόλη. Έτσι, το 348 π.Χ. ο Αριστοτέλης ήρθε εδώ και παντρεύτηκε την ανιψιά του βασιλιά Ερμείου, την Πυθία, πριν φύγει για τη Λέσβο, τρία χρόνια αργότερα στο 345 π.Χ. Στην Άσσο, ο Σταγειρίτης φιλόσοφος -που εγκατέλειψε την πλατωνική ακαδημία Αθηνών και ήλθε εδώ με τον Ξενοκράτη, ίδρυσε μια νέα ακαδημία. Εκεί ο Αριστοτέλης ηγήθηκε μιας ομάδας φιλοσόφων και έκαναν καινοτόμες έρευνες στη ζωολογία και τη βιολογία. Αυτή η «χρυσή περίοδος» της Άσσου τελείωσε αρκετά χρόνια αργότερα, όταν έφθασαν οι Πέρσες, οι οποίοι στη συνέχεια βασάνισαν τον Ερμεία μέχρι θανάτου (341 π.Χ.). Ο Αριστοτέλης, που βρισκόταν τότε στην Αθήνα, έγραψε έναν ύμνο προς τιμήν του αδικοχαμένου φίλου του Ερμεία, γεγονός που έδωσε την ευκαιρία στους Αθηναίους να τον κατηγορήσουν για «ασέβεια», επειδή οι ύμνοι γράφονταν και απευθύνονταν μόνο στους θεούς. Ο Αριστοτέλης θορυβημένος και φοβούμενος μην έχει την ίδια μεταχείριση με τον φιλόσοφο Σωκράτη δέχτηκε την πρόταση του βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου Β΄ να διδάξει τον υιό του Αλέξανδρο και εγκατέλειψε την Αθήνα. Ο δωρικός ναός της Αθηνάς στην Ασσό. Ο δωρικός ναός της Αθηνάς στην Ασσό. Ο δωρικός ναός της Αθηνάς στην Ασσό. Οι Πέρσες εκδιώχθηκαν από τους Έλληνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου το 334 π.Χ., ενώ από την περίοδο 241 -133 π.Χ. κυβερνήθηκε από τους Ατταλίδες της Περγάμου που την μετονόμασαν σε Απολλωνία. Από τότε και μετά έγινε μέρος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο Απόστολος Παύλος επισκέφθηκε, επίσης, την πόλη κατά το τρίτο ιεραποστολικό ταξίδι του μέσω της Μικράς Ασίας, το οποίο ήταν μεταξύ 53-57 μ.Χ., στον δρόμο του για την Λέσβο. Από αυτό το χρονικό διάστημα, η Άσσος συρρικνώθηκε σε ένα μικρό χωριό. Ευρήματα της βυζαντινής εποχής δείχνουν υλικό πολιτισμό στην Άσσο- Σιδερένια μαχαίρα περ. 1300 ετών Ερείπια γύρω από την πόλη εξακολουθούν να ανασκάπτονται. Πάνω στα ερείπια της αρχαίας ελληνικής πόλης βρίσκεται η σημερινή Μπεχράμκαλε που είναι ακόμη και σήμερα λιμάνι της Τρωάδος. Σώζονται ακόμη και σήμερα τα ερείπια του ναού της Αθηνάς. Κάτω από την απόκρημνη πλευρά του λόφου προς την θάλασσα, στα ακρογιάλια, υπάρχει ένα χωριουδάκι, το Iskele -που σημαίνει προκυμαία ή αποβάθρα. Τα εστιατόρια, τα ξενοδοχεία και τα πανδοχεία είναι κτισμένα από παλαιές πέτρες οικημάτων. Πηγή: naftemporiki.gr https://www.youtube.com/channel/UC0wk2ge3sheyTkgpAkeBang YouTube tapantareinews tv Ενημέρωση και ψυχαγωγία. Επικοινωνία στο [email protected].

Το Θέατρο Σκιών γεννήθηκε στην Ασία. Στην Ινδία όπως και στην Κίνα αναπτύχθηκε το 200 π.Χ. Τα πρώτα γραπτά κείμενα που πέχτηκαν σε παραστά...

Ο πρώτος ναός θεμελιώθηκε από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο το 330 μ.Χ…

Εύκολα, νόστιμα, παραδοσιακά τα πισία (τηγανόψωμα). Όπως τα έφτιαχναν οι γιαγιάδες μας.

Οι Κυδωνίες ή το Αϊβαλί (τουρκ. Ayvalık) είναι μια πόλη και ένας από τους ασφαλέστερους λιμένες στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, απέναντι από τη Λέσβο, στα βορειοανατολικά της Μυτιλήνης. Βρίσκεται στην επαρχία Μπαλικεσίρ και κοντά στην Πέργαμο. Υπολογίζεται ότι έχει περίπου 30.000 κατοίκους, οι …

Αν αγαπάς κάποιον άσ'τον να φύγει.

Αχλαδόσχημη λύρα Κρήτης (1743) και δοξάρι με γερακοκούδουνα εποχής Μεσοπολέμου. Τα όργανα αυτής της οικογένειας διατήρησαν το όνομα του κυριότερου αρχαιοελληνικού χορδόφωνου (λύρα), που όμως από τη βυζαντινή περίοδο αποδόθηκε σε διαφορετικό οργανολογικό τύπο, σε όργανο με δοξάρι. Η τεχνική

Για την 4η Ενότητα, την υποενότητα "Οι διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου" και το Κεφάλαιο 34 με τίτλο: "Η αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου χωρίζεται" ακολουθούν οι εξής 20 χρήσιμες συνδέσεις: 1. http://www.slideboom.com/presentations/741890/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%94%CE%84-%CE%9A%CE%B5%CF%86.-34---%CE%97-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%9C.-%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9. (η παρουσίαση του Ηλία Ηλιάδη) 2. http://www.slideboom.com/presentations/332714/%CE%97-%CE%91%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%9C.%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9 (άλλη μία πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση του μαθήματος) 3. http://www.slideboom.com/presentations/339461/%CE%97-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9 (παρουσίαση διαφανειών) 4. http://www.slideboom.com/presentations/733081/%CE%97-%CE%91%CE%A5%CE%A4%CE%9F%CE%9A%CE%A1%CE%91%CE%A4%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%91-%CE%A4%CE%9F%CE%A5-%CE%9C.-%CE%91%CE%9B%CE%95%CE%9E%CE%91%CE%9D%CE%94%CE%A1%CE%9F%CE%A5-%CE%A7%CE%A9%CE%A1%CE%99%CE%96%CE%95%CE%A4%CE%91%CE%99 (εξαιρετική παρουσίαση διαφανειών για το μάθημα) 5. http://www.e-selides.gr/download/5506,%CE%94_%CF%84%CE%AC%CE%BE%CE%B7__%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1__%CE%9A%CE%B5%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF_34__%CE%97_%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C__%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85_%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9 (φύλλο εργασίας για το μάθημα) 6. http://antonis-iautokratoriaxwrizetai.blogspot.gr/ (πολύ ενδιαφέρον κριτήριο για το μάθημα) 7. http://didaskaleio.weebly.com/34eta-alphaupsilontauomicronkapparhoalphatauomicronrho943alpha-tauomicronupsilon-mu-alphalambdaepsilonxi940nudeltarhoomicronupsilon-chiomegarho943zetaepsilontaualphaiota.html (εξαιρετική παρουσίαση διαφανειών με αρκετές συμπληρωματικές πληροφορίες, σταυρόλεξο και online ερωτήσεις για το μάθημα) 8. http://xristx.blogspot.gr/2013/03/34.html#.WOpXHdLyiM8 (αρχείο pdf 36 σελίδων με συγκεντρωμένο το υλικό του μαθήματος) 9. https://www.youtube.com/watch?v=tNIZdW5Slhk (σύντομο βίντεο με τα σημαντικότερα σημεία του μαθήματος) 10. http://apmarkakis.weebly.com/uploads/8/9/0/6/8906784/_34_____.pdf (αρχείο pdf με τα σημαντικότερα σημεία του μαθήματος) 11. http://e-blogakia.blogspot.gr/2016/04/34.html (ενδιαφέρουσα παρουσίαση και συνοδευτικά βίντεο για τα επτά θαύματα του κόσμου) 12. https://www.slideshare.net/ggiotis/34-60084659 (φύλλο εργασίας για το μάθημα) 13. https://www.youtube.com/watch?v=EYFHDiRkm_4 (ενδιαφέρον βίντεο με τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου) 14. https://www.youtube.com/watch?v=LLo2tTLKogI (πολύ ενδιαφέρον βίντεο με τα 7 θαύματα του σύγχρονου κόσμου) 15. https://www.youtube.com/watch?v=FWRZNhcuAZk (άλλο ένα ενδιαφέρον βίντεο για τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου) & https://www.youtube.com/watch?v=VodQtm7BjF0 (άλλο ένα εξαιρετικό βίντεο με τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου) 16. http://magikikimwlia.blogspot.gr/2011/04/34.html (ενδιαφέρουσες online ασκήσεις για το μάθημα) 17. http://users.sch.gr/babisd/autosch/joomla15/index.php/2011-12-21-11-56-22/2011-12-21-11-47-32/47-2011-12-21-12-01-34/216-2012-06-20-08-31-42 (πολύ ενδιαφέρον φωτογραφικό υλικό για το μάθημα και online άσκηση) 18. http://sofixanthi.blogspot.gr/2016/03/34.html (τα σημαντικότερα σημεία του μαθήματος και χρήσιμο φωτογραφικό υλικό, χρήσιμα βίντεο για τη βιβλιοθήκη και τον φάρο της Αλεξάνδρειας) 19. https://www.youtube.com/watch?v=VCXxeBjyGlc (χρήσιμο βίντεο για τη Νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας) 20. http://www.mixanitouxronou.gr/ipopti-gia-tin-katastrofi-tis-vivliothikis-tis-alexandrias-ta-senaria-ke-diafonies-ton-istorikon/ (χρήσιμες πληροφορίες για την καταστροφή της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας)

Το κτίριο που απεικονίζεται σε διάφορες φωτογραφίες της εποχής, ήταν έργο της γαλλικής Εταιρείας Societe des Quais de Smyrne… που είχε αναλάβει συνολικά το έργο της διευθέτησης του λιμένα, της προκυμαίας και διαφόρων απαραιτήτων έργων για την εύρυθμο και σύγχρονη λειτουργία της πόλης. Μια πόλη πολυάνθρωπη, πολυπολιτισμική, κέντρο βιομηχανικής παραγωγής, εμπορικό κέντρο, αλλά ταυτόχρονα και η μεγαλύτερη ναυτική πύλη εισόδου και εξόδου προϊόντων, ταξιδιωτών και εμπορευομένων, με το μεγαλύτερο ίσως λιμάνι της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ήταν επόμενο πως έπρεπε να αναπτύξει και ιδιαίτερες υπηρεσίες ελέγχου αυτών που εισέρχονταν και εξέρχονταν… Αφενός με την ύπαρξη του τεράστιου ρολογιού, αριστουργήματος εποχής ύψους 25 μέτρων, αλλά και αφετέρου από το κονάκι- άλλοτε Διοικητήριο… σήμερα το κέντρο της κίνησης της πόλης με την αποβάθρα των μικρών επιβατηγών πλοίων που εξυπηρετούν τη συγκοινωνία με τα παράλια- περίχωρα της Σμύρνης.

Η Μικρασιατική εκστρατεία και η ακόλουθη Μικρασιατική καταστροφή επηρέασαν καταλυτικά τόσο τον ελληνισμό της Μ. Ασίας όσο και την πορεία του ελληνικού κράτους. Στα τέλη Απριλίου του 1919 ο πρωθυπου…

To σχεδιάγραμμα των επιχειρήσεων της 30ής Αυγούστου 1922. Με μπλε οι τουρκικοί σχηματισμοί και με κόκκινο οι ελληνικοί. Το απόγευμα επήλθε η κατάρρευση του μετώπου. Του Σάββα Καλεντερίδη Ο Ελληνικός Σρατός βρέθηκε στη Μικρά Ασία το Μάιο του 1919, περισσότερο ως ακολούθημα γεωπολιτικών σχεδιασμών της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, παρά ως αποτέλεσμα σόφρωνος ελληνικού στρατηγικού σχεδιασμού. Λίγους μήνες πριν, στις αρχές Ιανουαρίου, είχε προηγηθεί η αποστολή στην Κριμαία δυο μεραρχιών του Α΄ Σώματος Στρατού (ΙΙα και ΧΙΙΙη Μεραρχίες), υπό γαλλική διοίκηση και πάλι κάτω από το ίδιο πλαίσιο. Δηλαδή, χωρίς εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό και ακολούθημα γεωπολιτικών σχεδιασμών άλλων δυνάμεων. Τα αποτελέσματα της εκστρατείας στην Κριμαία ήταν τραγικά για τους 23.551 Έλληνες που εκστράτευσαν τυπικά εναντίον των Μπολσεβίκων και κατ’ ουσίαν εναντίον των Ρώσων, καταστροφικά για τη Μικρασιατική Εκστρατεία και τη Στρατιά της Μικράς Ασίας, καταστροφικά για τον Ελληνισμό του Πόντου και της Μικράς Ασίας, κατ’ επέκτασιν δε καταστροφικά για το σύνολο του Ελληνισμού και τη δίσμοιρη Ελλάδα. Αμέσως μετά την αποβίβαση των Γάλλων και του ελληνικού στρατού στην Κριμαία, όπως ήταν φυσικό, οι Μπολσεβίκοι εστράφησαν προς τον Κεμάλ, καθιστώντας τον έτσι επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλων των γεωπολιτικών παραγόντων που είχαν συμφέροντα και σχεδιασμούς στη Μικρά Ασία και την Ανατολή. Συγκεκριμένα, η Εκτελεστική Επιτροπή της Κομιντέρν, σε ανακοίνωση που έδωσε στη δημοσιότητα την 1ηΜαΐου 1919 η οποία απευθυνόταν προς τους «Εργάτες του Κόσμου», καλούσε το κίνημα του Κεμάλ «να ιδρύσει τον κόκκινο στρατό του και να ιδρύσει τα σοβιέτ των χωρικών». Ακολούθησαν κι άλλες επαφές των δυο πλευρών, οι οποίες επισημοποιήθηκαν με την επιστολή που έστειλε ο Μουσταφά Κεμάλ, ως πρόεδρος της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης στον ίδιο τον Λένιν, στις 26 Απριλίου 1920, η οποία ήταν «η πρώτη πρόταση της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης προς την Σοβιετική Κυβέρνηση να ενώσουν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις εναντίον των ιμπεριαλιστών». Ακολούθησε η ανταλλαγή πρέσβεων, τα τέλη του 1920, η υπογραφή συμφωνίας φιλίας και συνεργασίας Σοβιετικής Ένωσης-Τουρκίας στις 16 Μαρτίου 1921, η οικονομική και στρατιωτική ενίσχυση του Κεμάλ, που τον βοήθησαν να κλείσει το Ανατολικό Μέτωπο, για να μείνει, ενισχυμένος πλέον, απερίσπαστος στην αντιμετώπιση του Ελληνικού Στρατού στο Δυτικό Μέτωπο. Οι εξελίξεις αυτές κατέστησαν τον Κεμάλ καθοριστικό παράγοντα εξελίξεων στην Μικρά Ασία, γεγονός που υποχρέωσε τη Γαλλία και την Ιταλία να αναθεωρήσουν την πολιτική τους και να στραφούν πλέον προς τον Κεμάλ και να εξομαλύνουν τις σχέσεις μαζί του, εγγράφοντας υποθήκες για την επόμενη μέρα στη Μικρά Ασία. Η σύσφιξη των σχέσεων Κεμάλ-Μπολσεβίκων, οδήγησε στην γεωπολιτική αναβάθμιση του κινήματός του, γεγονός που κατέστησε νεκρή πριν ακόμα γεννηθεί τη Συνθήκη των Σεβρών, την οποία δεν φαινόταν διατεθειμένο να επικυρώσει κανένα από τα μέρη που την συνομολόγησαν. Από το καλοκαίρι του 1920, τότε που ήδη ο Μουσταφά Κεμάλ είχε στήσει γέφυρες συνεννόησης και συνεργασίας με τους Μπολσεβίκους, η Μεγάλη Βρετανία, που ήταν ο κύριος υποστηρικτής της Ελλάδας στο ριψοκίνδυνο μικρασιατικό εγχείρημα, άρχισε να αναζητεί κι αυτή τρόπους προσέγγισης και συνεννόησης με τον Μουσταφά Κεμάλ, αφού ήταν αδιανόητο να τον αφήσουν μόνο, στην «αγκαλιά» των Μπολσεβίκων. Από τότε άρχισε να μετρά η αντίστροφη μέτρηση για τον Ελληνισμό του Πόντου, της Ανατολικής Θράκης και της Ανατολής. Για όσους αναζητούν τους λόγους που ώθησαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο να οδηγήσει τη χώρα σε εθνικές εκλογές, το Νοέμβριο του 1920, εκτός από την απροθυμία όλων των μερών να επικυρώσουν τη Συνθήκη των Σεβρών, που σχετίζεται με τα τουρκοσοβιετικά πράγματα, ίσως θα έπρεπε να τους αναζητήσουν και στη διαφαινόμενη αλλαγή στάσης της Μεγάλης Βρετανίας απέναντι στον Μουσταφά Κεμάλ και άρα απέναντι και στην Ελλάδα. Η κατάσταση, σε γεωπολιτικό επίπεδο, έγινε ακόμα πιο δύσκολη για την Ελλάδα, αφού η άνοδος στην εξουσία των φιλοβασιλικών και η παλινόρθωση της βασιλείας, μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, έδωσαν το άλλοθι που επιζητούσε το Λονδίνο, για να εγκαταλείψει στην τύχη της την Ελλάδα. Όσο ο Κεμάλ υπέγραφε συμφωνίες με τους Μπολσεβίκους και διαχειριζόταν με ιδιαίτερη επιδεξιότητα το ενδιαφέρον που έδειχναν πλέον προς το κίνημά του η Γαλλία, η Ιταλία και η Αγγλία, η Ελλάδα μόνη και έρημη, παγιδευμένη στη γεωπολιτική της ένδοια, βούλιαζε μέρα με τη μέρα στο βούρκο του Μικρασιατικού Μετώπου. Η παρουσία του διαδόχου Κωνσταντίνου στο Μικρασιατικό Μέτωπο και οι επικές νίκες του ελληνικού στρατού σε όλα τα μέτωπα, το 1921, δεν ήταν αρκετές για να βγάλουν την Ελλάδα από το αδιέξοδο, ελλείψει γεωπολιτικού και στρατηγικού σχεδιασμού και ερεισμάτων. Τι ακολούθησε το 1922 και πώς επηρεάζει η κατάρρευση του Μικρασιατικού Μετώπου την Ελλάδα μέχρι σήμερα, στο άρθρο μας της Κυριακής. “δημοκρατία“ aienaristeyein ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ – (Πρώτη εκδοχή) Η Κέρκυρα στα 996 µ.Χ. αποτελεί τμήμα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ ο Μακεδόνας, για να ενισχύσει τα δυτικό σύνορα στα οποία ανήκε η Κέρκυρα μεταφέρει πληθυσμούς από την Πόλη και την Μικρά Ασία στο νησί. Τότε αρχίζουν να ιδρύονται,[...]