Lunchinterview: Willemijn Dicke (48) veranderde in tien jaar tijd van fanatiek atheïst in een gelovige. Over haar zoektocht naar zingeving schreef ze een boek. „Ik was ontevreden met wie ik was.”

The Learning Game: When there is ease and simplicity in your life, Cellie, it's because earlier you learned a lot. When there is resistance and obstacles in your life, it's because there's even more to learn. And learning even more, Cellie, is pretty much the main reason you’re there. Classy dismissed, The Universe Afbeelding van Mystic Art Design via Pixabay

De parapluutjes hangen er weer, sinds vorige week. Al vanaf ik hier kwam wonen in 2013, worden een aantal straten in de binnenstad versierd met deze kleurige paraplu's. Zoals ik al schreef in mijn vorige blogje..... Het oorspronkelijke idee ontstond, voor zover ik kan nagaan, in de stad Águeda in Portugal in 2012. Águeda, Portugal In 2015 hingen ze ook in de Broederenstraat waar het vaak harder waait, zo'n tochtgat bij de kerk. En de wind kreeg al snel vrij spel op de plu's. Wat ik eerlijk gezegd nogal komisch vond. Sindsdien wordt in die straat niets meer opgehangen. Na een storm was het helemaal een treurige aanblik. En als het regent zul je toch echt je eigen paraplu moeten meebrengen. Zelf was ik vandaag ook in de war. Ik dacht dat we vandaag al moesten stemmen. Woensdag nietwaar. Enfin, dat is dus morgen pas. Niet dat ik weet wat ik moet stemmen, niet echt. Maar ik vind dat ik moet. Het is een recht, waar mijn oma nog voor heeft gestreden, het vrouwenkiesrecht. Je kunt je nu toch niet meer voorstellen dat vrouwen niet mochten stemmen toen. En er zijn zo veel landen in de wereld waar de mensen niet mogen stemmen, of waar er met de stemmen geknoeid wordt. Dus ik stem morgen. Iets groens, denk ik.

Blog over moederen anno 2015. Want bloggen is goedkoper dan therapie.

Schoolfotografen merken dat steeds meer ouders vragen of de foto van hun kind kan worden gephotoshopt. Een verontrustende trend, zegt hoogleraar Liesbeth Woertman.

Het verhaal is saai, slecht geschreven en de hoofdpersonen zijn oppervlakkig en zeurderig. De vrolijke roze kaft, met het ongegrijpelijke citaat van de

Do you dread dentist appointments? Do you hate the thought of sitting in that chair with the fear of needles, drills, and other scary looking tools? Yes, me, too. Though I don’t dread it like I used to do. And I consider that lessening of anxiety a triumph over a bit of OCD in my life. I went to the dentist this week for my six-month check-up. I’ve been seeing the same dentist for 29 years, and I wouldn’t trade him for another. He understands my teeth: their thin enamel, their hyper-sensitivity. He’s good at what he does. And he’s very kind. The other day, the dental hygienist did the cleaning, as usual, then the dentist came in to look things over. As is usually the case now, he pronounced everything fine and told me he’d see me in six months. “But if you need anything before then, you know we’re here for you,” he said. I have spent a lifetime being vigilant about brushing my teeth and, as an adult, flossing. But I’ve had cavities and have had to have several root canals. We’re not sure why I have such problems. Perhaps the lack of fluoride as a child. Perhaps the thin enamel. Perhaps just bad genes. When I started having OCD symptoms, the trips to the dentist became part of my obsessions. As a dentist appointment drew closer, I felt very anxious. More importantly, I felt like I couldn’t relax, couldn’t NOT worry, until the visit was over. If I had to return to the dentist for a cavity filling or a root canal, I tried to get an appointment as soon as possible. The sooner it was, the sooner I could get it over with and be OK. If the appointment wasn’t soon enough (in my opinion), then I would call the dentist office multiple times, asking about cancellations. When I grew in understanding that fear of uncertainty is a big part of OCD, I began to see that I would have to live with the idea that painful, uncomfortable, scary things were in my future, were in everyone’s future. That’s life. But in the meantime, I was wasting the present by not allowing myself to enjoy life until the “big event” was over. I’ve learned that the present, right now, is so important. Life is to be enjoyed and appreciated now. Also, as my OCD improved overall, the improvement included a lessening of that belief that I couldn’t be OK until all worries were taken care of. So I go see the dentist every six months. I still feel a little trepidation at the thought of something being wrong with my teeth. But I get through it. And if I need to go back for some work, I no longer obsess over getting the work done immediately. It’s nice to be able to enjoy the present as best as I can. So, what’s your relationship with the dental office?

Ineens was ie er, een nieuwe rubriek. In mijn hoofd, ergens achter mijn linkeroor, stilletjes en geduldig wachtend tot mijn interne blogger hem zou spotten.

We kunnen niks meer zeggen of schrijven zonder dat iemand zich diep gekwetst voelt. Vala heeft het helemaal gehad met al die tere zieltjes.

Stond jij er een beetje beteuterd bij op de laatste schooldag, toen alle andere moeders de juffen trakteerden op zelfgeoogste bramenjam, zelfgebreide vlaggetjes, persoonlijk gekarnde boter en andere creatieve vondsten? Dan is dit je kans om te schitteren! Want er is een nieuwe trend op komst. Niemand weet er nog van, maar ik geef je de primeur. Ben je er klaar voor? Hier komt ie: De nieuwe trend is de juffen op de eerste schooldag óók al een cadeautje te geven! Het is ook logischer eigenlijk. Op de laatste schooldag zijn de rapporten immers al uitgedeeld en de tienminuten gesprekken voorbij. Veel slimmer om op de eerste schooldag te scoren als moeder. Zie het als een investering in het schooljaar! Je begrijpt dat ik al druk bezig ben! Ik heb een schaap gekocht, en dat heb ik geschoren. De wol heb ik gesponnen, en daarvan ga ik een mooie sjaal breien van de juf. En als hij klaar is, weef ik met gouddraad haar naam er in. Piet gaat immers dit schooljaar naar groep 8! Dus de inzet is hoog. Met mijn zelfgeoogste sjaal gaat dat zeker lukken.

Toen ik maandagmorgen fris en monter naar de stationsbuurt fietste viel me plots iets op : zowat geen auto of kat te bekennen. De anders zo drukke Albertlaan, daar zag ik met moeite twee auto’…

Blog for running moms. Great information, tips, product reviews, nice running clothes, portraits of running moms etc!

Boer Bastiaan heeft de meest verrassende keuze van dit seizoen van Boer Zoekt Vrouw gemaakt. Riep hij wekenlang dat hij geen trek had in een langeafstandsrelatie, vijf minuten voor twaalf besloot hij toch dat stemmetje te negeren. De Zeeuwse akkerbouwer verkoos voor het oog van 3.483.000 kijkers zijn gevoel boven zijn verstand.

Naast Bucket Lists is het ook hip om uitdagingen aan te gaan. En die dan Challenge te noemen. Ook ik heb daarom besloten een Challenge aan te gaan! Want ik ben nu eenmaal erg hip. Het zal zwaar worden, dat weet ik. Maar met behulp van vrienden, familie, kennissen en God gá ik er gewoon voor. Ik wéét gewoon dat ik het in me heb. Nieuwsgierig naar mijn challenge? Hier komt hij: De komende 30 dagen zal ik geen televisie kijken tussen middernacht en zes uur 's ochtends. Nu denk je misschien: dat is wel erg ambitieus. En dat is het ook. Verdiensten gaan naar een goed doel! Uiteraard laat ik mij sponsoren voor deze challenge en geef ik de verdiensten aan een goed doel. Alle inkomsten die ik geneer door deze uitdagende challenge gaan naar de Stichting Meer Parkeerplaatsen Voor Gehandicapten Bij Bouwmarkten. Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in! Delivered by FeedBurner

'Geile Geert' is zijn onfortuinlijke bijnaam geworden. Ik heb het over boer Geert die mee doet aan het programma Boer zoekt Vrouw. En het spijt mij te moeten zeggen dat die bijnaam niet onterecht is. Hoewel ik dus mijn reserves heb bij Boer Geert vond ik zijn poster in de Privé zo veel vrolijkheid en levenslust uitstralen, dat ik hem er uitpulkte, en op mijn koelkast heb gehangen. Elke keer als ik me nu somber voel dan kijk ik even naar blije Geert. En dan voel ik me vrolijk worden. Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in! Delivered by FeedBurner

Vorige week kocht ik zo’n ouderwetse set vliegenvangers. Van die stroken met zeer kleverig spul er op, waar vliegen tegenaan zouden vliegen en vast komen te zitten. Nu las ik ergens dat sommi…

Blog over moederen anno 2015. Want bloggen is goedkoper dan therapie.

Er is een nieuwe theorie in zwang geraakt: we zouden in een ‘post-waarheid’-samenleving zijn aanbeland. De vraag die alleen zelden wordt gesteld: wat is dan die waarheid waar we voorbij zijn gegaan? En wat is er voor in de plaats gekomen?

Denk maar niet dat ik al klaar ben met London hoor. Zeer zeker niet. Maar ik was vorige week een dagje met vriendin S. naar Breda. Het ging om het dagje samen, maar ja als je er nou toch bent en er is een Teun Hocks-tentoonstelling, dan is iets anders doen eigenlijk geen optie. ★★★★ ‘Droefgeestig en onweerstaanbaar grappig’ - NRC ★★★★ ‘Boeiende inkijk in het oeuvre van Teun Hocks’ - De Standaard ★★★★ ‘Iedereen -jong en oud- zal het museum met een glimlach verlaten’ - De Telegraaf kopten de kranten en dat klopt allemaal. De reden dat ik nu hierover vertel, is dat de tentoonstelling nog maar tot 10 juni duurt. Dus dan zou je nog kunnen gaan als je in de buurt bent. Gratis met de MuseumJaarKaart ( die ik helaas voor London uit mijn portemonnee had gehaald en vergat terug te stoppen). Anders twaalf euro, grrr. . Maar het was het waard, ik vond het echt heel erg leuk. Ik kende Hocks dus dat had ik ook wel ingeschat, maar mijn vriendin kende hem niet en zij was ook enthousiast. Teun Hocks, zonder titel, 1991 Wat Hocks vaak doet, is het volgende: hij maakt voorstellingen met decors en rekwisieten. Vervolgens schildert hij de achtergrond Teun Hocks, zonder titel, 2015 Daar zet hij zichzelf dan in. Door een foto te maken, meestal analoog en dan schildert hij die foto met olieverf in. En het zijn meestal nogal bijzondere en/of absurde situaties Van te voren zet Hocks alles op papier. Hij is een Pietje Precies en ik denk niet dat hij ook maar iets aan het toeval overlaat. Ik zag in het museum een filmpje over zijn manier van werken. Nou ik kan wel weer bezig blijven natuurlijk, ik zou ze allemaal wel willen laten zien, maar dit is toch echt de laatste: Teun Hocks, zonder titel 2008 En als je meer wilt weten: klik

De morele en maatschappelijke druk om jezelf te registreren als orgaandonor is groot.

Omdat Kerstmis blijkbaar nogal stressvol is, regent het rond deze tijd van het jaar van de tips om relaxed te blijven onder de feestvreugde. Deze tips hebben in de regel een zeer hoog open-deur-gehalte. Ook ik draag graag mijn steentje bij aan een stressvrije samenleving. Daarom hier onder mijn 10 tips voor Kerstmis in zenstijl. Doe niet te veel tegelijk. Blijf kalm. Leg de lat niet te hoog. Maak het jezelf niet te moeilijk. Houd het rustig. Neem tijd voor jezelf. Neem nog wat tijd voor jezelf. Als je stress voelt, doe dan een stapje terug. Adem regelmatig diep in. Adem regelmatig diep uit.

Deze huurauto is niet meer wat hij geweest is.... Hopelijk hebben ze all risk gehuurd! Het is één van mijn lievelingsfilm: Trains, planes and automobiles. In deze film probeert familieman Steve Martin uit alle macht op tijd thuis te komen om Thanksgiving te vieren met zijn gezin. Maar alles zit hem tegen. Vliegtuigen hebben vertragingen en treinen gaan kapot. Als hij uit wanhoop dan maar een auto huurt staat de auto niet op de betreffende plek, en moet hij het hele eind terug lopen. Ik wil een auto huren! In onderstaande scène komt Steve Martin verhaal halen bij een medewerkster van het auto verhuur bedrijf. Vergeet niet: de arme man is al bijna een dag onderweg. Vergeef hem dus zijn taalgebruik! Een auto huren In Nederland hebben de meeste mensen zelf een auto. Maar als je op vakantie gaat kun je er voor kiezen om ter plekke een auto te huren. Bij CarDelMar kun je dat zelfs online regelen. CarDelMar is een soort overzichtssite. Je kunt er ook prijzen vergelijken. Je vult eenvoudigweg de plek in waar je de auto wilt oppikken, en waar en wanneer je hem weer inlevert. Ik ben geen vakantieganger, maar dát zou ik ooit nog wel eens willen doen. Naar Amerika vliegen, daar een auto huren, en dan gaan rijden. En dan onderweg een hamburger eten in zo'n echte American Diner. Met een serveerster in zo'n roze jurk die je koffie bijschenkt uit zo'n glazen koffiekan. Wat kost een auto huren? De prijzen om een auto te huren verschillen. Het soort auto en de locatie spelen daarbij een rol. In Kaapstad huur je al een auto voor 14 euro per dag. In Nederland ben je al duurder uit. Daar kost de goedkoopste auto 19,- per dag. Een huurauto in Londen kost bijvoorbeeld 23,-. Maar rijden in Londen lijkt me geen pretje. Afgezien van de enorme drukte, moet je daar ook nog aan de 'verkeerde kant' van de weg rijden. Het voordeel van een auto als je op vakantie bent is de vrijheid die het geeft. Het nadeel kan zijn dat het rijgedrag in andere landen even wennen kan zijn. Hoewel Floris zich zijn kamikazestijl van rijden wel zal redden... En CarDelMar belooft dat jou niet hetzelfde zal overkomen als die arme Steve Martin. Op Wikipedia vind je wat algemene informatie over autoverhuur. Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in! Delivered by FeedBurner

Alweer een boek waarin een verdwijning een grote rol speelt!

‘De studie van het Imperial College was niet erg goed. Nooit heb ik een ongepubliceerde studie gezien die zoveel impact heeft gehad op het globale beleid.’ Dat zegt Johan Giesecke, een Zweeds epidemioloog van wereldfaam, die de Zweedse overheid adviseert in de coronacrisis. Giesecke is niet de eerste de beste. Deze wetenschapper is ondertussen 70...

Als ik een ding heb geleerd de laatste jaren is dat ik niet over mijn grenzen heen moet gaan. Mijn intuïtie en gevoel zijn daar een enorm goede graadmeter voor. Als iets niet goed voelt, dan moet ik het niet doen. Toch neemt soms het verstand over. Mijn verstand en gevoel voeren namelijk altijd een innerlijke tweestrijd. Mijn verstand kan namelijk mijn initiële gevoel helemaal weg redeneren waardoor ik dan toch mijn verstand volg. Uiteindelijk wint mijn gevoel het dan toch want zij presenteert nadien namelijk keihard de rekening. Het kan heel goed zijn dat je inmiddels afgehaakt bent. Ben je een gevoelsmens dan herken je dat waarschijnlijk wel. Vorige week was ik weer eens een wrak zowel fysiek als mentaal. Op werk zat ik maar een beetje wezenloos voor mezelf uit te staren en er kwam met veel moeite wat uit mijn handen. Intussen zat ik mezelf af te vragen hoe ik me weer in deze onmogelijke situatie had gebracht. Woensdagavond en zaterdagmiddag stortte ik definitief in. Ik heb eens flink op bed liggen huilen. Dat luchtte deels op ondanks de licht brandende traanogen nadien. Hoe had ik het eigenlijk zo ver laten komen? Bijna twee weken geleden was er een bedrijfsfeest. Nu heb ik over het algemeen een bloedhekel aan dat soort feestjes. Ergens tien jaar geleden ben ik voor het laatst op een bedrijfsfeest geweest. Ik vind het niks aan. Het enige waar ik op een feestje mee bezig ben is om te bedenken wanneer het een geschikt moment is om weg te gaan. Ik snap dat soort feestjes ook niet. Ik zit al vier dagen in de week gemiddeld 9 uur met mijn collega's op de werkvloer. Ik zie ze doordeweeks langer en vaker dan mijn man en mijn kind. Waarom wil ik dan mijn spaarzame vrije tijd nog met hen doorbrengen? Om samen dronken te worden want daar draait het bij de meesten toch vaak op uit? Of om nadien mee te kunnen praten? Op een of andere manier werd ik toch beïnvloed op werk door alle enthousiaste verhalen van mijn collega's. Twee dagen voor het feest besloot ik dan toch te gaan tot grote verbazing van ML. Ik had bedacht dat aangezien het toch niet zo ver van huis was ik dus ook relatief snel thuis zou zijn. Ik kwam die bewuste avond iets later op het feest omdat ik eerst bij de zwemles van DL wilde zijn. Sommigen hadden toen al aardig wat op. De alcoholconsumptie steeg naarmate de avond en hele stille collega's bleken ineens hele verhalen te hebben. Ik stond het met een glaasje spawater met verwondering aan te kijken. Het leukste vond ik de verschillende hapjes die voorbij kwamen en soms had ik even een leuk gesprek. Voor de rest voelde ik me een beetje er buiten staan. Rond 22.30 was inmiddels het gros flink aangeschoten. Dat was voor mij het moment om weg te gaan. Vier dagen later bracht ik weer met een paar collega's de avond door. We hadden namelijk een team-etentje. Nu had ik daar wel naar uitgekeken omdat we naar een supergoed restaurant gingen. Alleen het etentje duurde lang. We kregen een 5-gangen menu voorgeschoteld en het duurde lang voordat het eten doorkwam. Dat past op zich ook wel bij het restaurant want het is een restaurant waar je naar toe gaat om smaak te beleven. Alleen om 22.30 vond ik het mooi dus na het dessert ben ik weg gegaan. De meesten bleven nog zitten voor koffie of thee. Ik wilde alleen nog maar naar huis. De volgende dag was ik bekaf en down. ML gelooft dat het ook deels een reactie was op het eten. Dat laatste geloof ik niet. Wat ik wel weet, is dat ik 's avonds (de dag na het etentje) dus instortte. Op zo'n moment geef ik er dan ook maar aan toe. Huilen is natuurlijk een vorm van stress loslaten. Een douche en op tijd slapen wil dan ook wel helpen. Alleen mijn hersenen werkte nog overuren met blijkbaar het verwerken van allerlei prikkels. Kortom het was allemaal te veel geworden. Nu denk je misschien een feestje en een etentje dat stelt toch niks voor. Voor veel mensen misschien niet maar voor zijn het energievreters. Ik zit veel liever thuis op de bank met een goed boek. Ik kan dan weer opladen en ontspannen. Ik ben dus duidelijk over mijn grenzen gegaan. Volgende keer toch mijn gevoel volgen dan zit ik zeker goed. Voorlopig ben ik in ieder geval uit gefeest.

Ik heb geen zin om mijn oude, hectische leven van voor de pandemie weer op te pakken. Hoe ga ik met dat gevoel om?

Het lijkt wel een heus genre te worden: docenten die schrijven over hun ervaringen op een zwarte school.

Spring of 2015 has been busy, trying, amazing and life changing. I have been through so many emotional peaks and valleys and finalizing my senior year has been such a cathartic experience. My Anxio…

Na Emma, Wilhelmina, Juliana en Beatrix valt na 123 jaar de eer aan een man om de troon te bestijgen. Koninginnedag wordt Koningsdag en Willem-Alexander zal onze nationale munt sieren. En verder? Feministes Cisca Dresselhuys en Elma Drayer spreken zich uit over het aankomend koningschap. "Als je kijkt naar de Nederlandse koningen en koninginnen tot nu toe, dan slaat de weegschaal zeker ten goede uit van de vrouwen."

Ik heb Tatiana de Rosnay nog steeds de gruwelijke dood van het kleine jongetje Michel in haar boek Haar naam was Sarah niet vergeven.

Na het ongeluk met de MH3 stonden de kranten bol met verhalen.

My daughter asked me to crochet some scrunchies for her. Not that much work, I thought, so one evening, after she went to bed, I started cro...