Die Bibliographie, mit der die weltweite Rezeption Karl R. Poppers nachgezeichnet werden soll, weist alle von ihm verfassten Bücher, Aufsätze, Diskussionsbeiträge, Stellungnahmen, kritischen Anmerkungen und sonstigen Äusserungen nach, dazu auszugsweise zeitgenössische Rezensionen. Das annotierte Verzeichnis der Sekundärliteratur enthält Angaben zu Publikationen, die sich im Titel ausdrücklich auf Popper beziehen, die sich mit seinem Denken, seiner Biografie und der von ihm erzielten Wirkung auseinandersetzen, ausserdem Veröffentlichungen, die in weiteren Zusammenhängen auf Ideen Poppers Bezug nehmen sowie allgemeine Würdigungen des Philosophen anlässlich erfolgter Auszeichnungen oder «runder» Geburtstage und Nachrufe. Die beiden Teile der Bibliographie werden durch verschiedene Register erschlossen.

Ein Leben lang hat sich der aus Wien stammende Philosoph Karl R. Popper mit den Vorsokratikern Parmenides, Xenophanes, Heraklit und anderen auseinandergesetzt. Europa verdankt ihnen die Grundlegung seiner Philosophie, seiner Wissenschaft und seines Humanismus. In dieser einzigartigen Sammlung von Texten wird deutlich, wie die Urväter der Philosophie und Naturwissenschaft Probleme durchdacht haben. Popper zeigt in seiner klaren Sprache die erstaunliche Vielfalt und ungebrochene Aktualität frühgriechischen Denkens. »Parmenides öffnete mir die Augen für die poetische Schönheit der Erde und des gestirnten Himmels. Er lehrte mich, sie mit neuem Forscherblick zu betrachten.« Karl R. Popper

Here are the seven essential conclusions of Karl Popper, which are useful to any thinker, to determine the difference between science and pseudoscience.

Over het referendum van vorige week donderdag heeft de filosoof Karl Popper (1902-1994) zich niet ondubbelzinnig uitgesproken, vooral omdat hij al enige tijd dood is. Maar over het beginsel van de democratie, de wijsheid of dwaasheid van het volk en ‘de kiezer heeft altijd gelijk’, heeft hij in 1954 een voordracht gegeven voor een stel liberale vrienden. ‘Public opinion and liberal principles’ heette die voordracht. Tien jaar daarvoor had Popper al eens omstandig uitgelegd dat Plato’s denkbeeld van een welwillende dictatuur van hooggestemde intellectuelen geen goed idee was. Die intellectuelen dachten alleen dat ze alles beter wisten. In werkelijkheid konden ze zich vergissen, net als iedereen. Verstandiger was het dus, volgens Popper, om de gewone mensen door verkiezingen een tijdelijke regering aan te laten duiden. De kans was dan wel groot dat die regering niet deugde, maar om de vier, vijf of zes jaar konden de burgers hun fout van de vorige keer weer rechtzetten en de tijdelijke regering door een andere vervangen. In zijn voordracht van 1954 rekent Popper af met het omgekeerde politieke denkbeeld samengevat in de slagzin ‘vox populi, vox dei’ - de stem van het volk is de stem van God – het volk weet alles beter. Dat was ook een mythe vond Popper. ‘Het volk’ bestond niet, evenmin als ‘de man in de straat’. Er waren veel mannen en veel vrouwen in veel straten en allemaal konden ze zich flink vergissen. Die mannen en vrouwen hadden geen glazen bol waarin ze haarscherp de gevolgen van hun keuzes konden waarnemen. Ze hadden geen onfeilbaar buikgevoel dat hun dwingend de juiste weg opjoeg. Ook kon je ‘het volk’ niet vergelijken met een schoolgaand kind dat met de jaren slimmer en wijzer wordt. Die schoolgaande kinderen worden trouwens ook niet allemaal slimmer en wijzer met de jaren, neem dat maar van mij aan. Tot hier, zou je kunnen zeggen, staat Popper aan de kant van de Brexit-critici. Die 52 % Britten die weg wilden uit de Europese Gemeenschap kunnen zich best hebben vergist– die 48 % andere ook natuurlijk – maar het gaat mij nu om die 52 %. En die 52 % waren, zo zeggen de Brexit-critici, niet goed geïnformeerd*. Honderden Britten hebben na het referendum met google opgezocht wat die Europese Gemeenschap nu precies inhield. Google houdt zulke cijfers bij**. De kranten schijnen te weten dat die googlezoekers mensen waren die eerst tegen Europa stemden en achteraf opzochten waar ze tegen hadden gestemd. Hoe die kranten weten dat de googlezoekers uit het neen-kamp kwamen, weet ik niet. Maar het doet er niet veel toe. De leergierigheid van die honderden Britten, ja- of neen-stemmers, die de googlezoektocht hebben ondernomen, kan ik alleen maar toejuichen. Ik zou het beter zelf ook eens doen, want die Europese aangelegenheden zijn een verdomd moeilijke materie. Popper heeft wellicht gelijk als hij zegt dat de gewone man zich kan vergissen – en hij kan zich al zeker vergissen als hij zich moet uitspreken over een ingewikkelde kwestie die hij niet eerst met google heeft opgezocht en waar hij dus slecht van op de hoogte is. Popper zegt evenwel nog iets anders. ‘Ik geloof niettemin,’ zegt hij, ‘dat er een kern van waarheid zit in de vox populi-mythe. Men zou het zo kunnen formuleren: ondanks de beperkte informatie waarover zij beschikken, zijn eenvoudige mensen vaak wijzer dan hun regeringen; en zo niet wijzer, dan toch bezield door betere of edelmoediger bedoelingen.’ Ik heb het woordje vaak in cursieve letter gezet. Het is niet zo dat eenvoudige mensen altijd wijzer zijn en betere bedoelingen hebben dan hun regeringen, maar vaak. Blijkens onderzoek bestonden de 52 % neen-stemmers vooral uit oudere, laaggeschoolde en armere lieden***. Zulke lieden hebben niet per definitie betere bedoelingen – alleen omdat ze oud en laaggeschoold en arm zijn. Hun bedoelingen gelijken waarschijnlijk op die van mij: een allegaartje van overgeleverde waarden, wat edelmoedigheid, en kortzichtig eigenbelang. Verschillen ze hierin van de ja-stemmers? Of beter nog, verschillen ze hierin van de Grote Europeanen als Juncker – en Verhofstadt? Van die laatste twee toch een beetje, geloof ik. Ik kan me van het eigenbelang van de Britse neen-stemmers slechts een vage voorstelling maken. Schotse herders die werkloos zijn omdat de laird zijn schapen toevertrouwt aan goedkope Polen? Een ondernemer met dyslexie die moeite heeft om de kleine lettertjes van de talrijke Europese richtlijnen te spellen? Maar van het eigenbelang van Grote Europeanen als Juncker – en Verhofstadt – kan ik mij een heel precieze voorstelling maken. Popper, Juncker en Verhofstadt, allemaal goed en wel, maar de ongeduldige lezer die tot hier is geraakt, wil nu graag weten wat ikzelf vind van die Brexit. Ik betreur die. In tegenstelling tot de voormelde Juncker en Verhofstadt zie ik de Europese Gemeenschap liever niet als een toekomstige superstaat maar eerder als een los samenwerkingsverband. Dat was ook de Angelsaksische kijk op de zaak. Nu dreigt binnen de Gemeenschap alleen nog de Pruisische en de Jakobijnse kijk over te blijven. Dat vind ik ervan. Maar dat iedereen zich kan vergissen, dat is de hoeksteen van Poppers leerstelsel. ________________ * Je zou denken dat de Britten juist goed geïnformeerd waren dankzij hun kwaliteitszender BBC. Dat is niet de mening van de Belgische fotografe Eva Vermandel die in Groot-Brittannië verblijft. In De Standaard van 27 juni verklaart ze: ‘De BBC heeft dit slecht aangepakt. Voor iedereen die tegen de Brexit pleitte, lieten ze iemand aan het woord die voor was. Je zag een expert waarschuwen voor reële en grote problemen en dan iemand die riep dat het allemaal paniekzaaierij was. Dat lijkt alleen maar evenwichtig.’ Mevrouw Vermandel is boos omdat de BBC werkte volgens de aloude regel van ‘woord en wederwoord’. Ja, die regel zit er bij de Angelsaksen diep ingebakken. ** Dat is toch wat gesuggereerd wordt door titels als ‘Britten zoeken massaal met google op wat de EG betekent nadat ze ertegen hebben gestemd’. Zie ook hier. *** We horen in de Brexit-context niet zo vaak iets over ‘de 1 %’, waar sommigen anders de mond van vol hebben. Hoe zou dat nu komen?

The Logic of Scientific Discovery von Karl R. Popper

One of the most important books of the twentieth century, Karl Popper's The Open Society and Its Enemies is an uncompromising defense of liberal democracy and a powerful attack on the intellectual origins of totalitarianism. Popper was born in 1902 to a Viennese family of Jewish origin. He taught in Austria until 1937, when he emigrated to New Zealand in anticipation of the Nazi annexation of Austria the following year, and he settled in England in 1949. Before the annexation, Popper had written mainly about the philosophy of science, but from 1938 until the end of the Second World War he focused his energies on political philosophy, seeking to diagnose the intellectual origins of German and Soviet totalitarianism. The Open Society and Its Enemies was the result. An immediate sensation when it was first published in two volumes in 1945, Popper's monumental achievement has attained legendary status on both the Left and Right and is credited with inspiring anticommunist dissidents during the Cold War. Arguing that the spirit of free, critical inquiry that governs scientific investigation should also apply to politics, Popper traces the roots of an opposite, authoritarian tendency to a tradition represented by Plato, Marx, and Hegel. In a substantial new introduction written for this edition, acclaimed political philosopher Alan Ryan puts Popper's landmark work in biographical, intellectual, and historical context. Also included is a personal essay by eminent art historian E. H. Gombrich, in which he recounts the story of the book's eventual publication despite numerous rejections and wartime deprivations.

Si ça ne va pas fort aujourd'hui, dites-vous que vous auriez pu être Karl Popper, l'un des philosophes des sciences les plus importants du XXe siècle.

Entre borradores y reescritura estuvo trabajando en el libro por espacio de seis años. Termina de escribir La sociedad abierta y sus enemigos

Karl Popper's theory of falsification contends that scientific inquiry should aim not to verify hypotheses but to rigorously test and identify conditions under which they are false.

British philosopher Derek Parfit, the author of 'Reasons and Persons', in London, 1991.

Karl R. Popper (1902 – 1994) war einer der einflussreichsten Denker des 20. Jahrhunderts. Er hat die Wissenschaftstheorie, die Diskussion um das Leib-Seele-Problem und das politische Denken massgeblich beeinflusst. Dieser Band führt mit zentralen Texten Poppers in dessen Denken ein. Er macht deutlich, wie klar der Philosoph schwierige Fragen analysieren und wie verständlich und einfach er schreiben konnte. »Poppers intellektuelle Unabhängigkeit – die in unseren Tagen allein schon ans Wunderbare grenzt – ist zweifellos das Ergebnis von Poppers Idee der Kritik, der Suche nämlich nach Fehlern, aus denen wir am meisten lernen können.« Die Zeit

“Whenever a theory appears to you as the only possible one, take this as a sign that you have neither understood the theory nor the problem which it was intended to solve.” — Karl Popper, Objective…

Pour en finir avec le déterminisme : l’approche de Karl Popper « S’il est écrit là-haut que tu seras cocu, Jacques, tu auras beau faire, tu le seras ; s’il est écrit au ...

Ciò che realmente conta è la piccola minoranza di uomini che creano opere d’arte o di pensiero, i fondatori di religioni e i grandi uomini di Stato. Sono questi pochi individui eccezionali che ci permettono di farci un’idea della vera grandezza dell’uomo. Karl Popper (28 luglio 1902 – 17 settembre 1994) Condividi:

Karl Raimund Popper föddes 1902 i Wien, Österrike, och dog 1994 i London. Han bevittnade praktiskt taget hela 1900-talet och...

Commenter Lee Kelly (and Rafe Champion as well, it looks like?) have a blog called Critical Rationalism that I'd like to share with reader...

È davvero imperdibile questa rassegna di frasi e riflessioni sulla ragione: un'occasione per interrogarsi sulla razionalità e sulla mente umana, sulla sua capacità di porsi interrogativi, di affrontare dubbi e di trovare risposte.

'Science has never had an advocate quite like David Deutsch ... A computational physicist on a par with his touchstones Alan Turing and Richard Feynman, and a philosopher in the line of his greatest hero, Karl Popper. His arguments are so clear that to read him is to experience the thrill of the highest level of discourse available on this planet and to understand it' Peter Forbes, Independent In our search for truth, how far have we advanced? This uniquely human quest for good explanations has driven amazing improvements in everything from scientific understanding and technology to politics, moral values and human welfare. But will progress end, either in catastrophe or completion - or will it continue infinitely? In this profound and seminal book, David Deutsch explores the furthest reaches of our current understanding, taking in the Infinity Hotel, supernovae and the nature of optimism, to instill in all of us a wonder at what we have achieved - and the fact that this is only the beginning of humanity's infinite possibility. 'This is Deutsch at his most ambitious, seeking to understand the implications of our scientific explanations of the world ... I enthusiastically recommend this rich, wide-ranging and elegantly written exposition of the unique insights of one of our most original intellectuals' Michael Berry, Times Higher Education Supplement 'Bold ... profound ... provocative and persuasive' Economist 'David Deutsch may well go down in history as one of the great scientists of our age' Scotsman