Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΜΠΙΖΑΝΙ Οι Τούρκοι είχαν κι ένα σημαντικό πλεονέκτημα στην Ήπειρο, που δεν ήταν άλλο παρά οι τρομερές οχυρώσεις στο ύψωμα Μπιζάνι, 15 χλμ. έξω από τα Ιωάννινα. Ο ελληνικός στρατός καθηλ…

Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΜΠΙΖΑΝΙ Οι Τούρκοι είχαν κι ένα σημαντικό πλεονέκτημα στην Ήπειρο, που δεν ήταν άλλο παρά οι τρομερές οχυρώσεις στο ύψωμα Μπιζάνι, 15 χλμ. έξω από τα Ιωάννινα. Ο ελληνικός στρατός καθηλ…

Στασιαστικό κίνημα, που εκδηλώθηκε στο Ναύπλιο την 1η Φεβρουαρίου 1862 κατά του βασιλιά Όθωνα. Παρά την αποτυχία του, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έξωση του δυνάστη λίγους μήνες αργότερα. Η εξέγερση αυτή θα μείνει στην ιστορία ως «Ναυπλιακή Επανάσταση» ή «Ναυπλιακά». Την αυγή του 1862 το αντιδυναστικό κίνημα είχε φουντώσει στο μικρό ελληνικό κράτος. Η αντιπολίτευση είχε περάσει από την πρωτεύουσα Αθήνα στην επαρχία, όπου η κεντρική εξουσία δεν ήταν σε θέση να ελέγξει στην κατάσταση. Το γενικό αίτημα ήταν να μεταβληθεί το «σύστημα», όρος ασαφής, που σήμαινε το σύστημα της διακυβέρνησης, αλλά και ευρύτερα το υπάρχον καθεστώς της Βαυαροκρατίας. Ο Όθωνας προσπάθησε να αλλάξει το πολιτικό κλίμα στις 10 Ιανουαρίου, αναθέτοντας την πρωθυπουργία στον δημοφιλή ναυμάχο του ‘21 Κωνσταντίνο Κανάρη, αλλά ο γηραιός ναύαρχος έθεσε όρους για τον εκδημοκρατισμό του καθεστώτος, τους οποίους ο βασιλιάς δεν δέχθηκεε σημαντικό κέντρο του αντιδυναστικού αγώνα, εξαιτίας της φυλάκισης και της εκτόπισης εκεί πολλών αξιωματικών που ήταν αντίθετοι στη Βαυαροκρατία. Ψυχή της αντιδυναστικής κίνησης ήταν ο αντισυνταγματάρχης Αρτέμιος Μίχος, που υπηρετούσε στη φρουρά της πόλης, ο αντισυνταγματάρχης Πάνος Κορωναίος και ο υπολοχαγός Δημήτριος Θ. Γρίβας, που ήταν κρατούμενοι στο Παλαμήδι. Μαζί τους σημαίνοντα πρόσωπα της πόλης, όπως η δήμαρχος Ναυπλίου Πολυχρόνης Ζαφειρόπουλος, ο υποπρόξενος του Βελγίου Σπυρίδων Ζαβιτσάνος, ο εφέτης Γεώργιος Πετμεζάς, ο πρωτοδίκης Πέτρος Μαυρομιχάλης και πολλοί δικηγόροι. Καλλιόπη ΠαπαλεξοπούλουΚαθημερινές ήταν οι συγκεντρώσεις και οι συζητήσεις ανάμεσα σε πολίτες και στρατιωτικούς στο σπίτι μιας δυναμικής γυναίκας από την Πάτρα, της Καλλιόπης Παπαλεξοπούλου, το γένος Καλαμογδάρτη, χήρας του δημάρχου Ναυπλίου και γερουσιαστή, Σπύρου Παπαλεξόπουλου. Σύμφωνα με τον ιστορικό Επαμεινώνδα Κυριακίδη, η Παπαλεξοπούλου ήταν «προσόμοιος των γυναικών των πολιτευθεισών κατά την γαλλική επανάστασιν, μετέδιδε δια της φλεγούσης ευγλωττίας της τας ανατρεπτικάς αυτής ιδέας, παρέσυρε πάντας εις την στάσιν, προέτρεπε και ενεθάρρυνε την νεολαίαν… και εγένετο μία των κυριωτέρων αφορμών της επισπεύσεως της στάσεως». Η εκδήλωση του κινήματος ορίσθηκε για τις 3 Φεβρουαρίου 1862 . Όμως, αποφασίστηκε η επίσπευσή του κατά δύο μέρες, επειδή κρίσιμα έγγραφα των επαναστατών βρέθηκαν στην κατοχή των αρχών. Έτσι, θα εκδηλωθεί τη νύχτα της 31ης Ιανουαρίου προς την 1η Φεβρουαρίου 1862 και γρήγορα θα λάβει μεγάλες διαστάσεις. Οι αρχές θα καταλυθούν και θα συσταθεί Προσωρινή Κυβερνητική Επιτροπή, ενώ στρατιωτικά σώματα θα αναπτυχθούν σε στρατηγικά σημεία της ευρύτερης περιοχής. Το δημοτικό συμβούλιο της πόλης θα ενωθεί με τους επαναστάτες και θα εκδώσει προκήρυξη προς τον λαό, στην οποία, ανάμεσα σε άλλα, αναφέρονταν τα βασικά αιτήματα της επαναστάσεως: «Κατάπτωσις του συστήματος, πιστώς υπηρετουμένου υπό της μέχρι τούδε κυβερνήσεως και αναγόρευσις νέου εγγυωμένου τας ελευθερίας του λαού…» «Διάλυσις της δια βιαίων μέσων συστηθείσης και μέχρι τούδε υπαρχούσης Βουλής» «Συγκρότησις Εθνοσυνελεύσεως… O αντισυνταγματάρχης Αρτέμιος ΜίχοςΤαυτόχρονα οι επαναστάτες απέστειλαν και έγγραφο προς τις τρεις μεγάλες δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), εξηγώντας τους λόγους που τους ώθησαν στην ενέργειά τους. Στρατιωτικός αρχηγός της εξέγερσης ορίσθηκε ο αντισυνταγματάρχης Μίχος, ως ο αρχαιότερος από τους αξιωματικούς, ο Κορωναίος ανέλαβε επικεφαλής του επιτελείου και ο Γρίβας αστυνόμος Ναυπλίου. Από την αρχή ο Κορωναίος ήταν υπέρ της εκστρατείας στην Αθήνα, αλλά ο Μίχος θεώρησε την πρότασή του παράτολμη. Πίστευε ότι ανάλογη επανάσταση θα ξεσπούσε και στην Αθήνα, κάτι που τελικά δεν συνέβη, επειδή οι αρχές προχώρησαν σε προληπτικές συλλήψεις και έκλεισαν το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εάν είχε γίνει δεκτό το σχέδιο του Κορωναίου, το αποτέλεσμα της εξέγερσης πιθανόν να ήταν διαφορετικό. Τα νέα έφθασαν γρήγορα στην Αθήνα και κατατάραξαν τον Όθωνα και την κυβέρνηση του πιστού του πρωθυπουργού Αθανασίου Μιαούλη (γιου του μπουρλοτιέρη Ανδρέα Μιαούλη). Η αντίδρασή τους υπήρξε ακαριαία. Κυβερνητικός στρατός υπό τον φιλέλληνα ελβετό στρατηγό Χαν στάλθηκε στην Κόρινθο, που θα αποτελέσει το ορμητήριο για τη συντριβή της εξέγερσης. Το πρωί της 4ης Φεβρουαρίου ο βασιλιάς Όθωνας επιθεώρησε τα συγκεντρωθέντα στην Κόρινθο στρατεύματα, αποτελούμενα από 2.000 άνδρες και τους είπε Ο αντισυνταγματάρχης Πάνος Κορωναίος«Μετά βαθείας λύπης επληροφορήθην ότι άνθρωποι εις τους οποίους δεν θέλω να δώσω πλέον τον έντιμον τίτλον του στρατιώτου, τον οποίο φέρεται υμείς, ότι οι άνθρωποι ούτοι εγένοντο άπιστοι εις τον όρκον, τον οποίον έδωσαν ενώπιον θεού και ανθρώπων, εγένοντο άπιστοι εις το σύνταγμα και τους νόμους, οι οποίοι, επ’ αγαθώ και σωτηρία της πατρίδος, επιβάλλουσιν εις τον στρατιώτην ως πρώτιστον καθήκον του την πίστιν και υποταγήν εις τον βασιλέα, τον ανώτατον άρχοντα του στρατού. Καλέσας υμάς να επαναφέρητε εις την υποταγήν τους αποστατήσαντες, σας ενεπιστεύθην την τιμή του ελληνικού στρατού. Δια της πίστεως και της ανδρείας σας θέλετε αποπλύνει την κηλίδα, ήν από τινος απεπειράθησαν να προσάψωσιν εις την τιμή του. Μετ’ αγαλλιάσεως δε σας αναγγέλλω, ότι άπας ο πιστός μου λαός προσφέρεται προθύμως να συμπράξη μεθ’ υμών, αγωνιζομένων υπέρ των καθεστώτων, τα οποία δικαίως θεωρεί ως την ασφαλεστέραν εγγύησιν της ευημερίας αυτού εν τω παρόντι και της δόξης του εν τω μέλλοντι». Από την επομένη θα αρχίσει μία ακόμη εμφύλια σύρραξη. Ο βασιλικός στρατός θα προελάσει ταχύτατα και στις 6 Φεβρουαρίου θα καταλάβει το Άργος, το οποίο υπερασπιζόταν ο στρατηγός Τσόκρης. Στις 8 Φεβρουαρίου οι δυνάμεις του Χαν θα προσπαθήσουν να καταλάβουν το Ναύπλιο εξ εφόδου, αλλά θα αποκρουστούν από τους επαναστάτες και θα υποχωρήσουν. Την ίδια ημέρα, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος θα εκδώσει εγκύκλιο κατά των επαναστατών, απειλούσα την κατάρα του Θεού εναντίον «των αφρόνων, λυμεώνων της κοινωνίας και αισχρών προδοτών της πατρίδας». Ο στρατηγός Χαν ανέλαβε την πρωτοβουλία των κινήσεων και προσπάθησε να κάμψει το ηθικό των επαναστατών, με πολιορκία μακράς διαρκείας, αποφεύγοντας τον βομβαρδισμό της πόλης. Όμως το ηθικό των επαναστατών παρέμεινε ακμαίο. Στις 26 Φεβρουαρίου προσπάθησαν να περάσουν στην αντεπίθεση, αλλά αποκρούστηκαν Η αποφασιστική μάχη, που έκρινε την τύχη της Ναυπλιακής Επανάστασης, δόθηκε την 1η Μαρτίου. Ο στρατηγός Χαν επιτέθηκε από τρία σημεία εναντίον της πόλης και μετά από πεισματώδη αγώνα έκαμψε την άμυνα των επαναστατών αργά το βράδυ. Οι μάχες στοίχισαν τη ζωή σε πολλούς Έλληνες και από τις δύο πλευρές. Ο αντισυνταγματάρχης Κορωναίος, που υπερασπιζόταν το Παλαμήδι, τραυματίσθηκε και συνελήφθη, όπως και ο Εμμανουήλ Παπαδάκης, αρχηγός των Κρητικών, που είχαν λάβει μέρος στις μάχες στο πλευρό των εξεγερμένων. O υπολοχαγός Δημήτριος Θ. ΓρίβαςΤην επομένη ο στρατηγός Χαν ζήτησε την παράδοση των επαναστατών εντός 24 ωρών. Οι επαναστάτες διχάσθηκαν. Ο Μίχος, βλέποντας το μάταιο του αγώνα, ζήτησε να δοθεί γενική αμνηστία. Αντίθετα, ο Γρίβας μαζί με άλλους αξιωματικούς κλείσθηκαν στο Παλαμήδι αποφασισμένοι να πολεμήσουν μέχρι τέλους. Στις 16 Μαρτίου οι δύο πλευρές τα ξαναβρήκαν, έπειτα από δήλωση του Χαν ότι θα δοθεί μερική και όχι γενική αμνηστία και ετοιμάστηκαν για την ύστατη άμυνα. Οι μάχες ξανάρχισαν με σφοδρούς κανονιοβολισμούς εκατέρωθεν. Στις 24 Μαρτίου, οι μάχες διακόπηκαν οριστικά, όταν έφθασε από την Αθήνα το διάταγμα για γενική αμνηστία, από την οποία εξαιρούνταν 19 άτομα, 12 στρατιωτικοί (Δημήτριος Τσόκρης, Αρτέμιος Μίχος, Λουδοβίκος Στέλβαχ, Δημήτριος Μπότσαρης, Χαράλαμπος Ζυμβρακάκης, Δημήτριος Γρίβας, Θρασύβουλος Μάνος, Αλέξανδος Πραίδης, Ν. Σμόλεντς, Διονύσιος Τριτάκης, Χρήστος Γρίβας, Χρήστος Κατσικογιάννης) και 7 πολίτες (Γεώργιος Πετμεζάς, Πέτρος Μαυρομιχάλης, Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, Σπύρος Ζαβιτσάνος, Γεώργιος Φραγγιάς, Γρηγόριος Δημητριάδης, Ιωάννης Παπαζαφειρόπουλος) Οι 19 πρωταίτιοι της επανάστασης, ύστερα από διαπραγματεύσεις, αναχώρησαν από την Ελλάδα με δύο ξένα πλοία με κατεύθυνση τη Σμύρνη, όπου έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό από το ντόπιο ελληνικό στοιχείο. Πριν από την αναχώρησή τους είχαν συντάξει πρωτόκολλο που απευθυνόταν στις τρεις μεγάλες δυνάμεις, στο οποίο, ανάμεσα σε άλλα, αναφερόταν: «…Επειδή το αίσθημα ημών υπέρ πατρίδος, αγνόν και καθαρόν εκίνησεν ημάς εις την επανάστασιν, ουχί προς ανατροπήν των καθεστώτων, αλλά προς εφαρμογήν και θρησκευτικήν τήρησιν του Συντάγματος…υποβάλλομεν ημάς αυτούς εις την εγκατάλειψιν του πατρώου εδάφους, αναχωρούντες εις την αλλοδαπήν…». Διαχωρίζοντας την θέση του από τους υπολοίπους, ο Δημήτριος Γρίβας συμπλήρωνε στο τέλος του πρωτοκόλλου: «Εγκαταλειφθείς παρά πάντων των συναδέλφων μου, αναγκάζομαι να καταδικάσω εμαυτόν εις αειφυγίαν, και, αισχυνόμενος του λοιπού ν’ αποκαλώμαι Έλλην, από τούδε παραιτούμαι της Ελληνικής εθνικότητας». Στις 8 Απριλίου 1862 ο κυβερνητικός στρατός εισήλθε στο Ναύπλιο, περνώντας μπροστά από τη φρουρά των επαναστατών που είχε παραταχθεί στην είσοδο της πόλεως. «Αλλ’ εάν η Ναυπλιακή στάσις κατεστάλη το χυθέν αδελφικόν αίμα βαθυτέραν την διαίρεσιν κατέστησεν» συνόψισε το 1894 ο ιστορικός Επαμεινώνδας Κυριακίδης. Πηγή: sansimera Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας http://www.tapantareinews.gr, για περισσότερη ενημέρωση. ⭐Εγγραφείτε - SUBSCRIBE: http://bit.ly/2lX5gsJ Website —►http://bit.ly/2lXX2k7 SOCIAL - Follow us...: Facebook...► http://bit.ly/2kjlkot

Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΜΠΙΖΑΝΙ Οι Τούρκοι είχαν κι ένα σημαντικό πλεονέκτημα στην Ήπειρο, που δεν ήταν άλλο παρά οι τρομερές οχυρώσεις στο ύψωμα Μπιζάνι, 15 χλμ. έξω από τα Ιωάννινα. Ο ελληνικός στρατός καθηλ…

Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΜΠΙΖΑΝΙ Οι Τούρκοι είχαν κι ένα σημαντικό πλεονέκτημα στην Ήπειρο, που δεν ήταν άλλο παρά οι τρομερές οχυρώσεις στο ύψωμα Μπιζάνι, 15 χλμ. έξω από τα Ιωάννινα. Ο ελληνικός στρατός καθηλ…

Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΜΠΙΖΑΝΙ Οι Τούρκοι είχαν κι ένα σημαντικό πλεονέκτημα στην Ήπειρο, που δεν ήταν άλλο παρά οι τρομερές οχυρώσεις στο ύψωμα Μπιζάνι, 15 χλμ. έξω από τα Ιωάννινα. Ο ελληνικός στρατός καθηλ…

Dating back to 386 AD, this Greek Orthodox monastery is famous for its location within a steep cliff as well as its beautiful religious icons.

Η συγκεκριμένη φωτογραφία φέρει τίτλο «Ελληνίδα κυρία» κι αποτελεί μέρος της εθνογραφικής εργασίας που έκανε ο Alexander Roinashvili στα τέλη του 19ου αιώνα για το εθνολογικό προφίλ του Καυκάσου. Είναι γεγονός πως κάθε αρχειακή καταγραφή οφείλουμε να την σεβόμαστε μεν να την αντιμετωπίζουμε κριτικά δε. Ειδικά τις φωτογραφικές καταγραφές τις διαχειριζόμαστε λαμβάνοντας ορισμένα πράγματα υπ όψιν μας, με σημαντικότερο όλων τον στόχο του φωτογράφου. Σε περίπτωση που αυτός είναι η καλλιτεχνία τότε η φωτογραφία που έχουμε είναι επισφαλής από πολλές απόψεις γιατί η εξυπηρέτηση του στόχου μπορεί να έχει οδηγήσει τον φωτογράφο σε παραποίηση του θέματος του. Στην περίπτωση Roinashvili, γνωρίζουμε πως υπήρξαν ενδελεχείς μελέτες και εργασίες του πάνω στα εθνολογικά , πολιτιστικά , ιστορικά κα αρχαιολογικά στοιχεία του Καυκάσου και παρόλο που η καλλιτεχνική φύση του είναι υπαρκτή στο συνολικό του έργο, εν τούτοις υπάρχει στις κατά περιπτώσεις εργασίες του και το στοιχείο της επιστημονικής μελέτης έντονο. Επίσης οφείλουμε να υπογραμμίσουμε πως το «Ελληνίδα κυρία» είναι ασαφής ορισμός του θέματος. Γνωρίζουμε καλά πως η περιοχή του Καυκάσου έβριθε Ελληνικού πληθυσμού με καταγωγή από πολλές περιοχές του Ελληνισμού. Βέβαια από το είδος της φορεσιάς γίνεται κατανοητό πως αφορά σε Ελληνίδα της περιοχής της Μαύρης Θάλασας . Η περιοχή της νότιας Ρωσίας πάντοτε υπήρξε τόπος εργασίας αλλά και εγκατάστασης Ποντίων από πολλά και διαφορετικά μέρη του Πόντου. Σίγουρα θα ήταν καλύτερο να γνωρίζαμε και που αρχικά φορέθηκε η συγκεκριμένη φορεσιά και που συνεχίστηκε να φοριέται έπειτα γιατί σαφώς τίθεται ζήτημα κατά πόσο η φορεσιά κρατήθηκε αυθεντική ή ενισχύθηκε με στοιχεία του τόπου μόνιμης πλέον διαμονής. Στη συγκεκριμένη φωτογραφία παρατηρούμε κάλυμμα κεφαλής που καλύπτει όλο το επάνω μέρος του. Το επάνω μέρος του καλύμματος φαίνεται κεντημένο αλλά είναι επισφαλής τούτη η πρόταση γιατί δεν διακρίνεται καλά το σημείο. Από το κέντρο του επάνω μέρους ξεκινά μία φούντα που πέφτει στο δεξί πλάι. Περιμετρικά η βάση του καλύμματος είναι ντυμένη με σκούρο ,μη μονόχρωμο ύφασμα. Στα πλαϊνά φέρει διακόσμηση ευμεγεθών φλουριών και μία δεύτερη φούντα ξεκινά από το εσωτερικό δεξί μέρος του. Με αρκετή ασφάλεια θα το χαρακτηρίζαμε κουρσίν. Σαφώς και δεν υπάρχει βάψιμο του προσώπου και τα μαλλιά είναι πιασμένα σε δύο χοντρές πλεξούδες που ξεκινούν από τα μέσα και χαμηλά του πίσω μέρους του κεφαλιού. Η Ελληνίδα κυρία φορά , ανοιχτό επενδύτη από βελούδο, με τερζήδικη διακόσμηση περιμετρικά αυτού, κάτω από την μασχάλη και λογικά αν και δε φαίνεται και περιμετρικά των τελειωμάτων των μανικιών. Στη μέση της έχει ζωσμένο από ψηλά της μέσης της, υφαντό λαχόρ, που ομολογουμένως είναι εντυπωσιακό. Το ζώσιμο δημιουργεί μακρυά μύτη στο πίσω μέρος της ζουπούνας. Η ζουπούνα είναι μακρυά με ισομήκη μπροστινά και πίσω φύλλα και φτάνει μέχρι κάτω του αστραγάλου καλύπτοντας όλο τον κάτω άκρο. Έχει ανοίγματα πλαϊνά που αφήνουν να φανεί το σαλβάρι. Αυτό μοιάζει ραμμένο με το ίδιο ύφασμα με αυτό της ζουπούνας που με τη σειρά του μοιάζε μεταξωτό μονόχρωμο (ατλάζι). Φορεμένο και γυρισμένο προς τα μέσα, το μήκος του φτάνει στα 5 δάχτυλα περίπου πάνω από τον αστράγαλο. Ο Alexander Roinashvili (1) υπήρξε μία ιδιαίτερη προσωπικότητα της περιοχής του Καυκάσου. Γεννήθηκε στο Dusheti και έζησε στην Τιφλίδα ως ζωγράφος. Υπήρξε ο πρώτος φωτογράφος της Γεωργίας. Τα αρχικά του βήματα τα έκανε στο καλλιτεχνικό ατελιέ του Khlamov και στα 1875 άνοιξε το δικό του επαγγελματικό φωτογραφικό στούντιο στην Τιφλίδα. Ο πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος της πόλης του άνοιξε τα σπίτια του και ο Alexander Roinashvili τα αποθανάτισε μαζί με τους θησαυρούς που στόλιζαν αυτά. Για πολλά χρόνια και σε συνεργασία με τον ιστορικό κι αρχαιολόγο D. Bakhradze, δουλέψανε στην περιοχή του Dagestan, πάνω σε ιστορικά και αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχής, με στόχο την ίδρυση κινητού μουσείου, κάτι που επιτεύχθηκε το 1887. Στα 1893 στο στούντιο του ιδρύθηκε η κοινωνία των ερασιτεχνών φωτογράφων της Τιφλίδας και Alexander Roinashvili υπήρξε σημείο αναφοράς κάθε πνευματικής και καλλιτεχνικής κίνησης της περιοχής, γράφοντας άρθρα, σκηνοθετώντας θεατρικές παραστάσεις , δωρίζοντας βιβλία στα σχολεία και στις δημοτικές βιβλιοθήκες κτλ. Στο φημισμένο στούντιο του γεννήθηκαν, μεγάλωσαν κι ανδρώθηκαν οι επόμενες γενεές του πολιτιστικού στερεώματος της Γεωργίας. Μετά τον πρόωρο θάνατο του κοντά στα 52 του χρόνια, το στούντιο του καθώς και το υλικό που δούλεψε πέρασαν στα χέρια μαθητών του, διασκορπίστηκε για να δωθεί τελικά στα 1905 στα χέρια του διάσημου φωτογράφου Dimitri Ermakov. Σήμερα οι δουλειές των δύο αυτών προσωπικοτήτων φιλοξενούνται στο Historical-Ethnographic Society and University of Tbilisi. 1.Βιογραφία Alexander Roinashvili όπως συνοπτικά παρουσιάζεται από το «The Georgian Museum of Photography» Σαββίδου Λένα Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό

Ευάγγελος Ιωαννίδης Συγκριτικά, και με πρίσμα ίσης απονομής δικαιοσύνης και ηθικών αμοιβών, πρέπει να κριθούν οι οπλαρχηγοί και οι καπεταναίοι του Πόντου. Κάτω από δυσμενείς συνθήκες και με ολοκληρωτική έλλειψη κάθε βοήθειας, οι αντάρτες του Πόντου και οι ηγέτες τους είναι ισάξιοι των παλικαριών της Ρούμελης, της Πελοποννήσου της Μακεδονίας και των άλλων περιοχών της επαναστατημένης Ελλάδας στους πολέμους της ανεξαρτησίας 1821-1827 και 1914-1923. Και βέβαια, υπάρχει η διαφορά συνθηκών και προϋποθέσεων. Πρώτα-πρώτα το γεγονός ότι η επανάσταση στην Ελλάδα προηγήθηκε μια περίπου εκαντονταετία και η δημιουργία μιας σταθερής εστίας του ελληνισμού δηλ. ένα Πεδεμόντιο, αποτελούσε κάποια εγγύηση για τους ελληνικούς πληθυσμούς που ζούσαν ακόμα κάτω από την κυριαρχία του Τούρκου κατακτητή. Ύστερα, οι περισσότεροι οπλαρχηγοί του 1821 μυήθηκαν στην τέχνη του πολέμου από τη θητεία τους στην αυλή του Αλή πασά, αλλά και ως μισθοφόροι στους στρατούς των Άγγλων και Γάλλων, ενώ παρόμοια ευκαιρία δεν υπήρχε για τους Έλληνες αρχηγούς στον Πόντο. Βέβαια, η εδαφική διαμόρφωση στον Πόντο ήταν πιο ευνοϊκή για τους Πόντιους μαχητές και τούτο επειδή οι ορεινοί όγκοι στον Πόντο είναι συνεχείς και δύσβατοι. Τα χωριά της Εφτάκωμης Σαντάς, αλλά και άλλων περιοχών ήσαν φτιαγμένα σε ύψος 1.500-1.900 μέτρων, με βουνά που ήσαν και είναι κατάφυτα από την πλευρά που στρέφονται κυρίως προς τη Μαύρη Θάλασσα. Η παρουσία των ανταρτικών σωμάτων με αριθμό που φτάνει τη σύνθεση συγχρόνων ταξιαρχιών και μεραρχιών, ενώ η αντιμετώπιση διπλάσιων και τριπλάσιων δυνάμεων του τακτικού στρατού των Τούρκων, σημαίνει ότι οι διοικητές των μονάδων αυτών είχαν τα προσόντα, τη γνώση, την ευφυΐα και τη δύναμη ηγετών των μεγάλων μονάδων, ως προς την εφαρμογή της σωστής στρατηγικής και τακτικής του πολέμου και ιδιαίτερα του ανταρτοπόλεμου. Αντών πασάς Οι Τούρκοι, στρατηγοί ρωτούσαν και ξαναρωτούσαν, αν και κατά πόσο οι ανταρτικές δυνάμεις στον Πόντο ήταν πλαισιωμένες από αξιωματικούς του ελληνικού στρατού. Δεν ήξεραν άραγε οι Τούρκοι στρατηγοί ότι ξακουσμένοι οι ηγέτες των ανταρτών του Πόντου, ήταν στην πλειοψηφία τους αγράμματοι, όπως κι αυτοί του 1821 και μάλιστα οι πιο πολλοί από αυτούς στον Πόντο δεν ήξεραν ούτε καν ελληνικά; Στρατάρχης της Ρούμελης ονομάστηκε ο γιος της καλόγριας, ο μεγαλεπίβολος στρατηλάτης της Στερεάς Ελλάδος Καραϊσκάκης, Στην αφάνεια, τη λησμονιά, στην άγνοια και την περιφρόνηση καταδικάστηκαν οι στρατάρχες, οι στρατηλάτες, οι στρατηγοί, οι ήρωες των ποντιακών βουνών1, Αντών πασάς, Βασίλ αγάς, Ιστυλ αγάς, Γκοτζά Αναστάς Χαμδή μπέης, Κισά Μπατζάκ, Μιχαήλ αγάς, Ευκλείδη Κουρτίδη κ.ά. Σαν κλέφτες του κοινού ποινικού δικαίου, κατέβηκαν από τα βουνά του Πόντου μετά την αμνηστία της τουρκικής κεμαλικής διοίκησης, όπου ζούσαν ακόμα και ως τις αρχές του 1924 και με χίλιες προφυλάξεις βρήκαν τον τρόπο να φύγουν έξω από τα σύνορα της Τουρκίας. Πολλοί από αυτούς δολοφονήθηκαν, ενώ άλλοι έγιναν γεωργοί, βοσκοί και υπηρέτες. Είναι καιρός να αποκατασταθεί η μνήμη τους και να απονεμηθούν μετά το θάνατό τους (γιατί κανείς δε ζει πλέον) οι ηθικές αμοιβές που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αναφορά τους από τη σύγχρονη ιστορία μας και η αναγραφή των ονομάτων τους, στα μνημεία των αγωνιστών του έθνους και η ανάρτηση των προσωπογραφιών τους (αν υπάρχουν) στους δημόσιους χώρους, κάθε τόπου όπου ζουν οι απόγονοι αυτών των ηρώων, που έδωσαν τη ζωή τους για βωμούς και εστίες, ανεξάρτητα αν έπεσαν στα χώματα της πανάρχαιας γης τους ή έπεσαν σε άλλα πεδία των μαχών ή πέθαναν στην Ελλάδα. Αναφορικά με την απονομή τιμής στους επώνυμους, ανώνυμους και άγνωστους μαχητές η ίδρυση του μνημείου για τον Έλληνα άγνωστο μαχητή του Πόντου στην πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, τη συμπρωτεύουσα Θεσσαλονίκη, αλλά και σε όλες τις πόλεις και χωριά όπου υπάρχουν προσφυγικοί πληθυσμοί, θα κάλυπτε το θέμα αυτό. Κοτζά Αναστάς Η ιστορία των Ελλήνων ανταρτών του Πόντο, με όλες της τις εξάρσεις και τις διακυμάνσεις που πέρασε, αλλά και με όλες τις αδυναμίες της φυλής, θα παραμένει φωτεινό ορόσημο στις επερχόμενες γενεές, σα δόξα και καύχημα του Πόντου και δίκαια θα κατέχει περίοπτη θέση στην ιστορία της Ελλάδας. Αναφορικά τώρα με τα ανταρτικά σώματα στη διάρκεια του Β' παγκόσμιου πολέμου, μπορούμε να πούμε χωρίς δισταγμό πως από τις πηγές που υπάρχουν αλλά και από προσωπική αντίληψη γίνεται φανερό ότι διέθεταν όλα τα πολεμικά μέσα, από εξοπλισμό σύγχρονο, μέσα επικοινωνίας, επιμελητεία, δίκτυο πληροφορικών κ.ά. Όμως πέρα από αυτά τα επιτελεία και οι ηγεσίες των ανταρτικών σωμάτων ήταν πλαισιωμένες με συμβούλους των συμμαχικών δυνάμεων όπως λ.χ. Αγγλίας, Αμερικής, Γαλλίας και τέως Ε.Σ.Σ.Σ. Σε κανέναν, μα σε κανέναν, δεν επιτρέπεται να αρνηθεί το μεγαλείο και την ιερότητα του αγώνα των Ελλήνων ανταρτών του Πόντου, αφού πολεμούσαν για τα ιερά και όσια της φυλής. Ορισμένοι υποστήριξαν ότι τα βίαια μέτρα των Τούρκων θα είχαν αποφευχθεί αν οι πατέρες μας υπάκσυαν στις εντολές της συντηρητικής μερίδας των Ελλήνων του Πόντου και της τουρκικής διοίκησης και δεν έβγαιναν στα βουνά, αν δηλ. υιοθετούσαν την “πολιτική των μειδιαμάτων”. Βασίλ Αγάς (Βασίλειος Ανθόπουλος Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Και τούτο διότι πρώτοι οι Τούρκοι, πιστοί στην τουρανική θεωρία του ρατσισμού, “ήρξαντο πρώτοι χειρών αδίκων”, αναγκάζοντας τους Έλληνες να καταφύγουν στα βουνά σύμφωνα με τις εννοείς της άμυνας και αυτοάμυνας, αλλά και του συνδυασμού της έννοιας άμυνας και επίθεσης, για να σωθούν, αντιμετωπίζοντας το δίλημμα του εξευτελισμού και του εξανδραποδισμού τους ή του ολοκαυτώματος. Και προτίμησαν το δεύτερο. Άλλωστε το θεώρημα, σύμφωνα με το οποίο “Η Ελευθερία δε χαρίζεται αλλά κατακτιέται”, ισχύει και θα ισχύει πάντοτε, όσο υπάρχουν δυναστευόμενοι λαοί πάνω στη γη. Το επιχείρημα αυτό δηλ. η σύμπνοια με τον κατακτητή, αποτελεί “πιστεύω” των αντιδραστικών και συντηρητικών κύκλων κάθε εποχής, που δεμένοι με το “establishment”, φοβούνται την απώλεια των προνομίων τους. Το ίδιο ακριβώς επιχείρημα ακούγονταν από τους αντιδραστικούς κύκλους της χώρας μας, στα χρόνια 1941-44, στη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα του λαού μας κατά των στρατευμάτων κατοχής ήτοι Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων. Τους κατηγορούσαν λοιπόν, γιατί εξοντώνοντας ένα Γερμανό ή ένα Βούλγαρο ή έναν Ιταλό στρατιώτη, οι αρχές κατοχής εφάρμοζαν την αντίθετη με το δίκαιο του πολέμου αρχή των αντιποίνων και εξόντωναν μαζικά τους άμαχους πληθυσμούς. Αχιλλέας Στ. Ανθεμίδης 1. Αυτή είναι ίσως η μοίρα των αγωνιστών κάθε εποχής. Σαν προδότες της πατρίδας και συμμορίτες χαρακτηρίστηκαν οι μαχητές του ΕΛΑΣ, οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης 1941-44, από Έλληνες και ξένους, ενώ όταν πολεμούσαν στα βουνά της Ελλάδας την ίδια εποχή 1941-45 ήταν πατριώτες και ήρωες. Αποκλείστηκαν δια βίου από το δημόσιο, οικονομικό και κοινωνικό βίο της χώρας μέχρι την αναγνώρισή τους από τον ν. 1285/82 και τον ν. 1863/89. Η αμοιβή τους ήταν ο αποκλεισμός τους από τα ανώτατα αξιώματα του δημοσίου βίου της χώρας και η ταπείνωσή τους.

ΔΕΙΤΕ ΚΙ’ΑΛΛΑ ΕΡΓΑ ΕΔΩ Ο Διονύσιος Τσόκος (Ζάκυνθος, 1814 ή 1820 – Αθήνα, 1862) ήταν ένας από τους πρώτους εθνικούς ζωγράφους της μεταοθωμανικής Ελλάδας. Οί γονείς του Τσόκου ήταν Ηπειρώτες. …

ΟΠΣΕ: Να κηρύξει η Ελληνική Πολιτεία το έτος 2022 «Εκατονταετηρίδα Mνήμης του Προσφυγικού Ελληνισμού» Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος, σε συνεδρίαση του αποφάσισε να ζητήσει από την Ελληνική Πολιτεία να κηρύξει επίσημα το έτος 2022 «Εκατονταετηρίδα Mνήμης του Προσφυγικού Ελληνισμού». Στο σκεπτικό της απόφασης αναφέρεται ότι τo 2022 συμπληρώνονται 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή που είχε ως επακόλουθο τον βίαιο και αναγκαστικό ξεριζωμό των Ελλήνων μετά 3.500 χιλιάδες χρόνια, από τον ευρύτερο χώρο της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης. Οι Έλληνες της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης έγιναν πρόσφυγες και ανταλλάξιμοι, που εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους και δημιούργησαν νέες, μετά το 1922-1924 στα όρια του Σύγχρονου Ελληνικού Κράτους, διάσπαρτα και σε όλη την επικράτεια με τον κύριο όγκο τους να οδεύει, κυρίως στις περιοχές που ελευθερώθηκαν μετά το 1912 καθώς και στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας και του Πειραιά. Η περίοδος της εγκατάστασης διήρκεσε 30 και πλέον χρόνια στα οποία οι Έλληνες προσφυγικής καταγωγής έδωσαν πραγματικό αγώνα επιβίωσης στις νέες δύσκολες για αυτούς συνθήκες, αντιμετωπίζοντας την ξαφνική τους φτωχοποίηση με δύναμη, αισιοδοξία, πολλή δουλειά και μόρφωση για τους νεότερους, ενώ πριν προλάβουν να ορθοποδήσουν ήρθε η ναζιστική κατοχή, έχοντας βέβαια ουσιώδη συμβολή στην αντίσταση. Η Μικρασιατική Καταστροφή – όπως έχει επικρατήσει να ονομάζεται στην σύγχρονη ιστοριογραφία – σηματοδοτεί το τέλος της μεγάλης πορείας της παλιγγενεσίας του Ελληνισμού που ξεκίνησε με την Επανάσταση του 1821. Το 1922, έχει σημαδέψει τη συλλογική μνήμη, ως το έτος του τέλους του Ελληνισμού στην Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη, και της έλευσης των προσφύγων στον Ελλαδικό χώρο με τις μεγάλες κοινωνικές – οικονομικές και πολιτικές επιπτώσεις που τη συνόδευσαν. Αποτελεί μια νέα ιστορική αφετηρία, αυτήν της Ελλάδας του 20ου αιώνα, όπως μετασχηματίζεται στις μέρες μας. Εκατό χρόνια μετά την Καταστροφή του 1922, οι απόγονοι των προσφύγων, αποτελούμε ένα δυναμικό και ζωτικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, έχοντας συμβάλλει καθοριστικά στην οικονομική ανασυγκρότηση του κράτους τον εικοστό αιώνα και βέβαια στη διαμόρφωση του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού και παιδείας σε όλες τις εκφάνσεις τους, στις τέχνες και στις επιστήμες. Αυτά όλα καθιστούν το 2022 έτος ορόσημο στην συγκρότηση της σύγχρονης Ελλάδας και της ελληνικής εθνικής συνείδησης σήμερα. Η πολιτεία με την ανακήρυξη αυτή τιμά την μνήμη των προσφύγων και τον αγώνα τους για ένταξη στην ελληνική κοινωνία. Στα πλαίσια αυτά, η Ομοσπονδία μας προγραμματίζει σε συνεργασία με τους συλλόγους μέλη της, τις Περιφέρειες και τους Δήμους, να οργανώσει σειρά εκδηλώσεων που επιθυμούμε να ενταχθούν στο πλαίσιο της εκατονταετηρίδας μνήμης προσφυγικού ελληνισμού. Οι εκδηλώσεις αυτές θα έχουν χαρακτήρα: 1. Πολιτιστικό και καλλιτεχνικό, όπως συναυλίες – εκθέσεις – παρουσιάσεις δρώμενων ή/και άλλες. 2. Επιστημονικό - ιστορικό ή/ και άλλης θεματικής για την μελέτη και ανάδειξη της εθνικής διαδρομής μέχρι την Μικρασιατική καταστροφή αλλά και της πολυσχιδούς συμβολής των προσφύγων στην σύγχρονη Ελλάδα, με πανελλήνια συνέδρια – τοπικές ημερίδες – ψηφιακές διαδικτυακές παρουσιάσεις ή/και κάθε άλλης μορφής δράσεις.

Our Sumela Monastery tour from Trabzon is perfect for nature lovers and history buffs alike, walking you from waterfalls to traditional villages!