φίλε μου αγαπημένε σου ανοίγω το λάκκο είναι που δεν αντέχω να σε βλέπω είναι που υποφέρω να σε κοιτώ έτσι παίρνω σβάρνα τα στέκια μας και μιλώ για σένα, που τόσο αγαπώ και σε θάβω όσο πιο βαθιά μπορώ για να επιβιώσω στο χώμα σου με το δικό σου λίπασμα φίλε μου αγαπημένε δεν μπόρεσα ποτέ μου να σε φτάσω όσο κι αν προσπάθησα να σε μιμηθώ ακόμα κι αν έγινα πιστό σου αντίγραφο σκιά στο κατόπι σου ουραγός στο βήμα σου κακέκτυπο ελεεινό της θωριάς σου το μόνο που κατάφερα χρόνια να τρέφομαι με τις σάρκες μου έτσι λοιπόν τελώ την κηδεία σου με όλες τις τιμές και με την μπάντα μιας αναξιοπρέπειας που με οδήγησε εν χορδές και οργάνοις να φτάσω αίσια στο τέλος μιας φιλίας όπου ο πρώτος τη τάξει τιμητής ήμουν εγώ, ο φίλος σου..