Όταν κάποιος λέει κάτι υποτιμητικό ή κάτι που μας πληγώνει, έχουμε επιλογή για το πώς να αντιδράσουμε. Πρόσφατα μου συνέβη κάτι τέτοιο και έμεινα τόσο εμβρόντητος από το σχόλιο που δεν ήμουν σίγουρος πώς να αντιδράσω. Στην αρχή, το χλεύασα. Ήταν σχεδόν κωμικό το πόσο αγενές ήταν. Στη συνέχεια άρχισε να κατακάθεται, και εγώ άρχισα να πιστεύω ότι πραγματικά ΗΜΟΥΝ αυτό που το άτομο είπε ότι ήμουν. Είχα ταπεινωθεί, καθώς το σχόλιο έγινε μέσα σε μια ομάδα ανθρώπων. Και τότε, κατάλαβα .. το σχόλιο που έγινε δεν έχει καμία αντανάκλαση πάνω μου απολύτως. Όταν έριξα μια καλή και αυστηρή ματιά στον εαυτό μου, δεν ήμουν τίποτα σαν αυτό που αυτός ο άνθρωπος περιέγραφε ότι είμαι. Γνωρίζω τον εαυτό μου, και ξέρω ότι δεν είμαι έτσι. Μια επιπόλαια, αλόγιστη παρατήρηση είπε περισσότερα σχετικά με το πρόσωπο που το είπε από μένα, έτσι κατάλαβα ότι δεν υπήρχε απολύτως κανένας λόγος να ντρέπομαι και να σκύβω το κεφάλι. Όταν αντιμετωπίζουμε καταστάσεις όπως αυτές, συχνά δεν τις βλέπω ως ευκαιρία για δύναμη, για ανάπτυξη. Συνήθως το παίρνω κατάκαρδα και βυθίζομαι στην αυτό-λύπηση. Είναι οι μικρές νίκες, όπως αυτές που πιστεύω ότι οδηγούν σε μια υγιή αίσθηση της αυτοεκτίμησης και της εμπιστοσύνης, και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας. Είναι επίσης μια καλή υπενθύμιση για μένα να είμαι προσεκτικός όσον αφορά αυτά που λέω. Τα απερίσκεπτα λόγια μπορεί να είναι επιβλαβή σε κάποιον, και θα πάρω εκείνη τη στιγμή ως παράδειγμα. (Ένας φίλος) Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο" Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ