Een maand geleden verkaste ik - met mijn mama in mijn kielzog - een paar dagen naar Oostende, op zoek naar gezonde zeelucht, schone golven en wat rust. Niet lang nadat we ons geïnstalleerd hadden in onze hotelkamer, wandelden we verwachtingvol richting strand. Ik vind dat altijd een extra fijn moment, die moment dat je bij een bezoek aan de zee de allereerste glimp opvangt van de rollende bruisende golven. Mijn hart maakt dan altijd een klein sprongetje. Plan was om op zijn minst de Westelijke strekdam af te wandelen en liefst ook nog de pier. Maar helaas pindakaas hadden we pech met het weer: donkere wolken pakten samen boven de zee en het begon te regenen vooraleer we echt goed en wel vertrokken waren. Dus spurten we terug de dijk op richting café om te schuilen voor de regendruppels. Gelukkig bleef de bui maar even hangen en konden we daarna weer op pad. Maar het was net wat te laat om heel de strekdam af te wandelen, onze magen knorden ondertussen luidruchtig voor wat voedsel. De wandeling tot op het einde van de strekdam bleek te moeten wachten tot de laatste dag van ons verblijf in de stad. Maar eigenlijk was dat niet erg, want in aanloop naar de strekdam, net voor we moesten terugdraaien voor het hemelnat, waren we getuige van het schattigste dat ik ooit al aan onze Belgische kust heb gezien. We naderden de 'ingang' van de strekdam en aan de rechterkant, op het Klein Strand, was een stukje strand afgezet met draad. Dat stukje zee en strand ligt wat afgebakend van de rest van de zee tussen de strekdam en de pier. Wij uiteraard heel nieuwsgierig naar de oorzaak van het verbod om dat stuk strand te betreden, toen ik in de verte iets wittigs zag liggen dat me niet deel leek uit te maken van de groep donkere stenen die daar liggen. 'Zou het?' vroeg ik me af. Toen ik mijn vraag luidop uitsprak, antwoordde een medewerkster van de stad Oostende die daar rondhing en mijn vraag had opgevangen met: 'jaja, dat heb je goed gezien!, Dat is een jonge zeehond!' De mevrouw van de stad hing daar natuurlijk niet zomaar rond. Op ons uitje naar Oostende ontdekte ik dat er daar permanent iemand staat om stoute bezoekers weg te houden van de dieren die vaak op het strandje komen zonnen. Zonde dat dat nodig is natuurlijk - ook de vele verbodsborden voor honden trouwens. Mensen zouden uit zichzelf moeten weten dat ze deze dieren gerust moeten laten en dat ze hun honden van deze dieren moeten weghouden. Maar helaas is dat niet zo en dus een dikke pluim voor de stad Oostende dat ze dit belangrijk genoeg vinden om er iemand bij te zetten. 1 van deze toezichters vertelde ons dat er op die plek in Oostende een 80-tal zeehonden regelmatig te gast zijn op dat strand. Niet allemaal tegelijk, soms met een paar, vaak zelfs alleen zoals nu. Ze kregen allemaal een naam en de man in kwestie kon zelfs vertellen welke zeehond er op dat moment uit het water kwam, en welke er die ochtend terug vertrokken was, het wijde sop van de open zee weer in. Het exemplaar dat ik zag, was nog een jong dier. Het lag lekker lui te wezen op het strand, buikje omhoog. Een paar uur later lag het er niet meer maar zag ik het net terug uit het water komen en richting strand schuifelen. Ge kunt al wel raden wat er na die ontmoeting gebeurde: ik liep de rest van de dag te kirren over het schattige zeehondje, ben daarna elke dag eens gaan kijken of het er nog zat (ik zaag nog 1 keer een snoetje in het water ) en fotografeerde er op los. Dat laatste was ook nodig om een beetje een goed zicht op de dieren te krijgen. Want je kon - uiteraard terecht - niet dichtbij de dieren komen en mijn inzoomend fototoestel zorgde ervoor dat ik ze toch van dichtbij kon bekijken. Ik weet niet of jullie al eens een zeehond in het wild hebben gezien, maar voor mij was dat de eerste keer. Ik heb de dieren wel al in levende lijve gezien in de zoo. Maar dat ik ze uitgerekend aan onze Belgische kust zou tegen komen had ik echt niet verwacht! Vanaf nu zal een bezoekje aan Oostende bij mij altijd gepaard gaan met een wandelingetje richting Klein strand op zoek naar zeehondjes! Meer blogartikelen over dieren... Meer blogartikelen over Oostende ...