Δεν γίνεται να καταλάβει κανείς την Κύπρο σε δύο μέρες. Οπότε δημοσιεύω απλά μερικές φωτογραφίες από τη Λευκωσία και τη Λεμεσό. Η εντύπωση που μου άφησε όμως είναι αυτή: είναι ένα κομμάτι της Ελλάδας που δεν ενσωματώθηκε σ' αυτή για γεωγραφικούς, πολιτικούς και ιστορικούς λόγους. Οι Ελληνοκύπριοι είναι τόσο Έλληνες όσο κι εμείς. Ο τρόπος που μιλάνε και κάποιοι τον κοροϊδεύουμε συχνά, αρχαϊκός και μελωδικός, ακούγεται ευχάριστα. Και ξεχνάς ότι βρίσκεσαι σε άλλη χώρα, με μια εξαίρεση όταν βλέπεις να οδηγούν στ' αριστερά. Λευκωσία Μερικές φωτογραφίες από το ελληνικό μισό της παλιάς πόλης. Ένας μοντέρνος παράδρομος ... Δύο εκκλησίες ... Το τζαμί Ομεριέ, εν λειτουργία, για τουρίστες και μετανάστες μιας κι οι Τουρκοκύπριοι είναι βόρεια. Κι αυτό πρώην χριστιανικός ναός γοτθικού ρυθμού. Φαίνεται πως γενικά λόγω της αργοπορημένης κατάκτησης τα πράγματα ήταν εύκολα για τους Οθωμανούς: πλήθος ναών να μετατρέψουν σε τζαμιά. Και δίπλα το Ομεριέ χαμάμ, κι αυτό σε λειτουργία με ποικιλία προγραμμάτων για τρέντυ τουρίστες. Μπορείς να συναντήσεις δίπλα δίπλα το παλιό και το ακόμα παλιότερο. Αυτή είναι η πύλη της Αμμοχώστου, μία από τις τρεις πύλες των ενετικών τειχών. Οι άλλες δύο είναι της Πάφου, επίσης στην ελληνική πλευρά και της Κερύνειας στην τουρκική. Η πύλη της Αμμοχώστου δεν διασχίζεται πια από δρόμο αλλά έχει μετατραπεί σε χώρο συναυλιών κι εκθέσεων. Αξίζει μία επίσκεψη. Με πέντε λεπτά περπάτημα προς τα αριστερά όπως κοιτάμε τη φωτογραφία, φτάνει κανείς στην πράσινη γραμμή, στην περιοχή του ενετικού προμαχώνα Φλάτρο. Εδώ η πράσινη γραμμή είναι παλιού στυλ, όχι σαν το πέρασμα της οδού Λήδρας. Ένα μεταλλικός φράχτης κόβει τον δρόμο κι η συνέχειά του, με χαλασμένη άσφαλτο, χάνεται ανάμεσα σε ψηλούς απεριποίητους θάμνους που μάλλον έχουν μείνει έτσι 40 χρόνια. Από μία πλευρά φαίνεται ένα ελληνικό φυλάκιο ενώ πίσω από τους θάμνους φαίνονται η τουρκική κι η τουρκοκυπριακή σημαία του "αόρατου" τουρκικού φυλάκιου. Η ατμόσφαιρα είναι πολύ υποβλητική. Νοιώθεις την Ιστορία να σε βαραίνει. Λόγω των απαγορευτικών σημάτων κι όσων είχα διαβάσει στους τουριστικούς οδηγούς φοβήθηκα να τραβήξω φωτογραφίες. Λεμεσός Ένα μικρό σετ φωτογραφιών από τη Λεμεσό. Καταρχήν η παραλία. Είναι μια κανονική κυπριακή Ριβιέρα. Παίρνοντας τον δρόμο για Λάρνακα και Λευκωσία (η πλευρά που φαίνεται στη φωτογραφία) για περίπου 15 χιλιόμετρα έχεις συνεχώς από τη μεριά της στεριάς και στιγμές στιγμές κι από τη μεριά της θάλασσας ξενοδοχεία κι άλλα κτίρια. (απόπειρα καλλιτεχνικής παρένθεσης) Μία άλλη Αγία Νάπα. Αντιγράφω από Βικιπαίδεια, σχετικά με το όνομα: "Το όνομα ‘Αγία Νάπα’ σημαίνει ‘Άγιο δάσος’. Η περιοχή πήρε την ονομασία της από την ‘Εικόνα της Παναγίας της Νάπης’, δηλαδή της Αγίας του Δάσους, και για συντομία ονομάστηκε ‘Αγία Νάπα’". Η Λεμεσός έχει επίσης παλιά πόλη, την τουρκική της συνοικία επί τουρκοκρατίας. Τώρα έχει μετατραπεί σε περιοχή τύπου Ψυρρή, γεμάτη μπαράκια κι εστιατόρια, αν κρίνω από τους δρόμους που είδα. Σε μια στροφή λίγο μετά από το τέρμα αυτού του δρόμου βρέθηκα μέσα σε ένα μεγάλο χαρούμενο πλήθος Αράβων που έβγαιναν από το τζαμί κρατώντας πλαστικά πιατάκια με ένα γλυκό σαν εκμέκ. Φαίνεται το μοιράζουν μετά την προσευχή της Παρασκευής. Ντράπηκα να τραβήξω φωτογραφία - θα γινόμουν φωτορεπόρτερ για κλάματα. Το κάστρο της Λεμεσού, μείγμα φραγκικού και οθωμανικού κτίσματος, στη θέση παλιότερου βυζαντινού, έχει μετατραπεί σε πολύ ωραίο αν και μικρό μουσείο, με εκθέματα από την προϊστορική ως και την οθωμανική περίοδο. Στο βυζαντινό κάστρο, που δεν υπάρχει πια, πέρασε λίγο καιρό ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος και κατά την παράδοση παντρεύτηκε τη σύζυγό του. Αν αυτό ισχύει τότε εδώ έχει γίνει ο μόνος αγγλικός βασιλικός γάμος εκτός Αγγλίας. Τα παλιά καλά χρόνια της ρομαντικής ιπποσύνης ... Τρίαινα και ασπίδα με μεταλλική ακίδα 10 πόντων στο κέντρο για αποτελεσματικότερη απώθηση του αντιπάλου. Κι εδώ το πάντα αξιόπιστο haldberd.