Za mną cudowny weekend w Lublinie. Nieustająco darzę to miasto sentymentem od wielu, wielu lat. Tam studiowałam, tam studiowała moja córka, tam pracuje i tam mieszka. A dzięki temu ja mogę odbywać podróże sentymentalne – przynajmniej od czasu do czasu. W piątek wybrałam się na zwiedzanie Majdanka. Byłam tam wiele razy z młodzieżą, ostatni raz w kwietniu tego roku. Kiedy jednak wiosną zobaczyłam nową multimedialną ekspozycję, wiedziałam, że muszę tam wrócić, aby obejrzeć ją po swojemu i dokładnie. I tak zrobiłam. Na zewnątrz był straszny upał, ale ubrałam się w cieniutką, letnią sukienkę, zabrałam ze sobą butelkę zimnej wody i wyruszyłam. Zawsze, kiedy patrzę na monumentalny pomnik-bramę, czuję dreszcze. Wygląda ona jak symboliczne wejście do piekieł, jakim niewątpliwie dla tysięcy więźniów był obóz koncentracyjny. Przechodzę obok białego domku i wchodzę do zimnego baraku, w którym mieściły się łaźnie i komory gazowe. W środku panuje chłód, nikogo wokół mnie nie ma. Na ścianach widać niebiesko-zielone wykwity cyklonu B, którym uśmiercano ludzi. Ta cisza i samotność wywołują dodatkowe emocje. Wyjście na zewnątrz jest jak przejście do innego świata. Wciąż nie mogę się nadziwić, jak to możliwe, że ten spokój spowija miejsce, w którym setki tysięcy ludzi maltretowano i zabijano. Mijam Ogród Róż i wchodzę do kolejnych baraków. Oglądam makietę obozu i wtedy słyszę, że ktoś mnie woła… po rosyjsku. Podchodzi do mnie rodzina. Dwójka młodych ludzi z małymi dziećmi i pytają o obóz. Na początku wpadam w lekką panikę. Nie mówiłam po rosyjsku od kilkunastu lat. Wiele słów zapomniałam. Nie znam terminologii obozowej po rosyjsku. Powoli, używając ogólnych słów, opowiadam o najważniejszych wydarzeniach. Pokazuję im na makiecie dom komendanta i poszczególne pola obozowe. Razem wchodzimy do kolejnych baraków. Oglądamy buty i przejmującą ekspozycję Shrine (Świątynia), poświęconą bezimiennym ofiarom nazistowskiego terroru. Rozdzielamy się dopiero w baraku z multimedialną ekspozycją. Tam zostałam przez ponad godzinę. Czytałam fragmenty wspomnień więźniów, słuchałam ich relacji, oglądając filmy, patrzyłam na drobne przedmioty, które przetrwały swoich właścicieli. Wśród rzeczy znajdował się niezwykły różaniec z chleba. Zastanowiłam się – jak ważny musiał być Bóg i jak dużą dawał nadzieję, że więźniowie poświęcili odrobinę chleba, którą otrzymywali, by wykonać ten różaniec. Zwiedzając multimedialną ekspozycję odpoczęłam przed kolejnym etapem wędrówki. Potem obejrzałam baraki mieszkalne, krematorium i rowy egzekucyjne. Siadłam w cieniu Mauzoleum i zadumałam się nad wykutymi w skale słowami: LOS NASZ DLA WAS PRZESTROGĄ. To prawda. Tylko jakie wnioski wyciągnęliśmy z tego, czego doświadczyli nasi przodkowie podczas wojny? Czego nauczyło nas bestialstwo nazistów i cierpienia niewinnych? Dlaczego z taką łatwością dziś sięgamy po broń i epatujemy nienawiścią? Zawsze, za każdym razem kiedy jestem na Majdanku, zadaję sobie te same pytania i nie umiem znaleźć żadnej odpowiedzi. Za każdym razem wychodzę spośród baraków zadumana nad kondycją ludzkości. I za każdym razem idę drogą od Mauzoleum ku bramie, jakbym odbywała własną pokutę. Dlaczego? Bo tak trzeba. Bo jesteśmy to winni tym tysiącom niewinnych ludzi, którzy tutaj cierpieli i zginęli. Bo to część naszej tożsamości. Dlatego za każdym razem, gdy jestem w Lublinie, wracam na Majdanek. Aby niczego nie zapomnieć. Lublin to nie tylko to wyjątkowe miejsce. To także nowoczesne galerie, cudowna, urokliwa i tętniąca nocnym życiem Starówka: mnóstwo knajpek, ogródków rozedrganych głosami bawiących się i odpoczywających ludzi, koncerty, występy i niezwykła atmosfera. Lublin to świetne miasto do studiowania i coraz lepsze do mieszkania. Cieszę się, że mogę do niego wracać. Po cudownych trzech dniach wróciłam i zaczęłam przygotowania do kolejnego wyjazdu, tym razem do sanatorium. Na ponad trzy tygodnie muszę zabrać wszystko, tym bardziej, że będę sama. W ferworze pakowania znalazłam chwilę, aby przygotować dla chłopaków coś pysznego - kąski mięsne z galaretką w słoikach. To rodzaj konserwy, którą można wykorzystać na kilka sposobów. Można pokroić mięso w plasterki i położyć na kanapce. Można je dodać do zupy lub makaronu czy sosu. Możne je podgrzać i zjeść z ziemniakami jako pyszny obiad. Kąski mięsne śmiało możecie zabrać ze sobą na urlop nawet wtedy, gdy nie macie dostępu do lodówki. Po odpowiednim pasteryzowaniu nic się z nimi nie stanie. My już je wypróbowaliśmy i jesteśmy jednomyślni w ocenie – są pyszne! Polecam. Składniki (na 1 kg mięsa): • 1 kg mięsa surowego (np. karkówka, szynka, łopatka) • 150 g boczku surowego lub parzonego wędzonego (koniecznie ze skórą!) • 3 duże ząbki czosnku • 1 łyżka soli • 1 łyżeczka przyprawy Delikat Knorr’a do mięs • pieprz (opcjonalnie) Ilość można zwiększać. Sposób przygotowania: 1. Mięso opłukać pod zimną wodą, osuszyć ręcznikiem papierowym i pokroić na większe kawałki. 2. Boczek ze skórą pokroić w plastry. Włożyć z mięsem do miski. 3. Dodać sól, ewentualnie pieprz (ja pominęłam), przyprawę, obrane i pokrojone na kawałki ząbki czosnku. Wymieszać i odstawić pod przykryciem na całą noc do lodówki. 4. Po tym czasie wyrzucić czosnek, mięso wkładać do wyparzonych, gorących słoików: na dno każdego słoika włożyć po 2 plasterki boczku ze skórą, potem mięso i na wierzch ponownie plasterek boczku. Skóra jest niezbędna, aby galaretka, która pojawi się w słoiku, po ostygnięciu stężała. 5. Dno garnka wyłożyć ściereczką, wlać ciepłą wodę i wstawić mocno zakręcone słoiki. Woda powinna sięgać prawie do końca słoika. Z podanych składników wyszło mi 5 małych słoiczków kąsków. 6. Gotować na małym ogniu 3 godziny. Zostawić w wodzie do przestygnięcia. 7. Słoiki wyjąć i zostawić na desce do czasu, aż będą chłodne, wówczas schować je do lodówki. Smacznego. Uwaga: Jeśli chcemy zabrać mięso ze sobą w podróż, a nie mamy lodówki, trzeba przygotować je wcześniej i gotować w następujący sposób: - 1 dzień – 3 godziny; ostudzić; - 2 dzień – 2 godziny; ostudzić; - 3 dzień – 1,5 godziny; ostudzić i gotowe. Przepis pochodzi ze zbiorów megii013 i został przeze mnie zmodyfikowany. Tym wpisem żegnam się z Wami na okres wakacji. Wrócę pod koniec sierpnia. Miłego i bezpiecznego wypoczynku Wam życzę. Do zobaczenia. Aleex.