Er komt een moment in je leven waarop je het eindelijk doorhebt. Dat je, te midden van al je angsten en de krankzinnigheid een noodstop maakt op de weg die je bewandelt en er ergens een stem in je hoofd het uitschreeuwt…….. GENOEG! Genoeg gevochten, gehuild, jezelf de schuld gegeven en geworsteld in een poging om vol te houden. Dan, net als een kind dat na een woedeaanval tot zichzelf komt, knipper je je tranen weg en bekijk je de wereld met andere, nieuwe ogen.