In aanloop naar de operatie doe ik mijn uiterste best om niet te beginnen flippen. Om de uitdaging wat groter te maken worden er op onze dienst voornamelijk patiënten opgenomen waarbij kanker een groot deel van de voorgeschiedenis in beslag neemt, mensen die verschillende operatie's in hun buik hebben moeten ondergaan met de nodige complicatie's. Want als alles volgens het boekje verloopt kom je niet op inzo terecht. Als kers op de taart wordt er een patiënt opgenomen die een gastric bypass heeft ondergaan. Kort door de bocht kan dit vergeleken worden met wat de chirurg bij ons pap gaat doen.. in het beste geval. Die man doet de ene complicatie na de andere en ik zie hoe hij elke dag vecht voor zijn leven. Ik doe alle moeite van de wereld om niet de link te leggen naar ons pap en bij ons thuis blijven ze eventjes gespaard van de "wilde" verhalen van het leven zoals het is op inzo. Op de dag van de operatie gaat de tijd weer tergend traag voorbij. We moeten een eeuwigheid wachten voor hij naar het OK mag en daarna duurt het nog een eeuwigheid voor we bij hem mogen. Ongeduldig zit ik met mijn GSM in mijn handen te wachten en angstvallig te kijken of ik nog bereik heb. Dit ziekenhuis is precies een bunker. Plots begint het ding lawaai te maken en ik neem op. De operatie is goed verlopen. Geen bijzonderheden. Het was niet mogelijk om een stuk van zijn maag te laten zitten omdat de tumor toch hoger zat dan men oorspronkelijk dacht. Voor de zekerheid is zijn maag dus volledig verwijderd. - "Mogen we hem zien?" - "Jaja, bel maar eens naar Recovery, je zal er wel bij mogen." Gehaast loop ik met ons mam naar boven. Op de trap komen we de chirurg tegen. Hij geeft nog eens dezelfde uitleg als die aan de telefoon. Ik vraag nog eens of we hem mogen zien - het is nog geen bezoekuur.- Ik krijg een vriendelijke lach, een knipoog en iets dat lijkt op een knuffel/schouderklopje gevolgd door "GIJ moogt daar wel binnen buiten het bezoekuur". Ongelooflijk dat iemand die om de kost te verdienen organen uit mensen snijdt tegelijk het knuffelgehalte van een baby panda kan hebben. Hij stond al op mijn heldenlijstje maar zijn naam wordt nog eens onderstreept! Op recovery aangekomen loop ik met ons mam door de zaal en ik zie ons pap niet liggen. Ik ben het bed voorbij gelopen. Ongelooflijk hoe hard mensen veranderen als ze in een ziekenhuisbed liggen. Mijn hart breekt een beetje omdat ik hem niet herkende. Hij is nog suf. Als we hem een kus willen geven wordt hij wakker en begint rond te kronkelen in zijn bed. Hij heeft last van zijn blaassonde, geeft aan geen pijn te hebben maar wordt toch rustiger wanneer hij wat pijnmedicatie bij krijgt. Hij vraagt hoe de operatie is gegaan. Ik vertel dat ze toch zijn hele maag hebben moeten wegnemen. De blik van teleurstelling breekt mijn hart opnieuw. Hij valt terug in slaap. We blijven bij hem staan en ik praat wat met de verpleger. Opnieuw wordt hij wakker. Hij vraagt hoe de operatie is gegaan. Ik vertel hem voor de tweede keer dat ze toch zijn hele maag hebben moeten wegnemen. Voor de tweede keer word ik geconfronteerd met de teleurstelling die hij voelt en voor de tweede keer breekt mijn hart. Daarna valt hij terug in slaap. Er rollen een paar tranen over mijn wangen maar ik herpak mezelf. Ik staar naar het scherm van de monitor, zijn parameters zijn in orde. Als hij een patiënt van mij zou zijn zou ik hem saai vinden. ... Ik ben al dagen ruzie aan het maken met mijn soortement (ex)vriend. Want zo gaat dat als er andere belangrijke dingen gaan gebeuren... Ik voel mijn GSM trillen en ik draai met mijn ogen. Nu is niet het beste moment. Ik ben te nieuwsgierig en kijk toch. "Hallo kroketten! Ik wil het toch eventjes zelf vertellen voor jullie het van iemand anders te horen krijgen. Wij verwachten een baby'tje!". Dit was dus niet mijn (ex)vriend. Mijn hart breekt voor de derde keer vandaag. Ik heb het gevoel dat de grond onder mijn voeten weg zakt en zoals tegenwoordig nogal vaak gebeurd denk ik als eerste aan mezelf. Arme ik, ik wilde baby's. Nu ben ik verzeild geraakt in een situatie waarin ik constant ruzie maak met degene waarvan ik dacht dat hij de liefde van mijn leven was, vader van mijn ongeboren kindjes en ik sta naast het bed van mijn zieke papa. Waarom moet altijd alles tegelijkertijd gebeuren? Ik moet eventjes van de schok bekomen en stuur dan een berichtje terug dat ik heel blij ben voor hen. Want dat is ook wel echt het geval, moest iemand daar aan twijfelen :) Intussen is ons pap nog een keertje wakker geworden. Hij vraagt OPNIEUW hoe de operatie verlopen is. We vertellen hem voor de derde keer dat heel zijn maag verwijderd is. Nu hou ik het niet meer droog. Voor de 4e keer breekt mijn hart. Als kers op de taart krijg ik nog een sms om wat zout in de wonde te strooien over de zwangerschap van mijn vriendin. Pick yourself up, dust yourself off en gaan.. Ik dwaal nog maar 11uren rond in het ziekenhuis en ik moet nog een nachtshift gaan doen. Happy happy happy joy joy joy!