بوف کورِ صادق هدایت ره‌آوردِ هندویی است که در معبد به رقص درآمده و حالا از جنون به مواد روان‌گردانِ سمی پناه برده. نمی‌توانیم ارزش ادبی این داستان را نادیده بگیریم که بیشتر آن به تجربیات و القائات شخصی نویسنده باز می‌گردد، اما مشخصا وقتی از صادق هدایت حرف می‌زنیم نادیده گرفتن «بوف کور» یعنی عدم شناخت ادبیات. این برای بارِ دومی است که جدی درباره این داستان می‌نویسم، داستانی که سراسر زمان را در خود خفه کرده. چندمین بار است، نمی‌دانم چندمین بار، که مطالعه کتاب را تکرار می‌کنم و اکنون که تجربه‌ای بیش از گذشته دارم به این فهم رسیده‌ام که، هدایت در مورد زمان حرف می‌زند نه شخص یا المان‌ها و...