A pixie cut is a combination of boldness, courage, and femininity bursting inside you. Apart from that, pixies are the latest trends in women’s fashion. Looking for big changes? You can’t do without these ideas.

Νηστίσιμο Εκμέκ : Αγιορείτικη συνταγή Τα γλυκά είναι μια απόλαυση, την οποία δε χρειάζεται κάποιος να στερηθεί λόγω Σαρακοστής. Πολλά, μά...

To ξύσμα λεμονιού χαρίζει σε αυτήν την τάρτα ένα μοναδικό άρωμα.

Φέρεται εἰς γνῶσιν τῶν εὐσεβῶν καί Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως μας, ὅτι τήν Πέμπτη 9 Ἰουλίου ἐ.ἔ. καί ὥρα 18:30, θά τελεσθοῦν τά θυρανοίξια τοῦ Ἱεροῦ Παρεκκλησίου τιμώμενον εἰς μνήμην τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, τό ὁποῖο εὑρίσκεται εἰς τόν αὔλειον χῶρον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ξάνθης καί Περιθεωρίου κ.κ. Παντελεήμονος.

Τι θα πει τύχη και ατυχία; Μια ευχή των παλιών που έχει μείνει και σε εμάς τους νεότερους είναι: «Να έχεις καλό τυχερό». Κατά τα άλλα κάποιοι θεωρούνται τυχεροί και άλλοι άτυχοι και γκαντέμηδες. Ποιος ορίζει τελικά τι θα πει να έχεις καλό ριζικό; Μόνο Ένας και αυτός είναι ο Θεός. Όλοι οι υπόλοιποι που λεγόμαστε κοινοί θνητοί μπορούμε να λέμε ότι μπιπ μας κατεβαίνει στον εγκέφαλο. Ο π. Ανανίας Κουστένης έχει πει πως «Τύχη είναι το καλλιτεχνικό όνομα του Θεού» και μέσα στο Ευαγγέλιο λέει πως ο Θεός παιδαγωγεί μόνο τους αγαπημένους του. Άρα κάποιον που εμείς τον βλέπουμε να του συμβαίνουν τα μύρια κακά της μοίρας του είναι η ολοκάθαρη αγάπη του Θεού, γιατί έτσι γουστάρει και κάνει σε όποιον αγαπάει. Τους υπόλοιπους που θεωρούνται τυχεροί μπορεί και να μην τους δίνει τόσο μεγάλη σημασία. Βέβαια θα έλεγε κάποιος πως ας ήταν τυχερός και ας μην του έδινε τόση σημασία ο Μεγάλος. Πόσο όμως διαρκεί αυτή η ζωή και πόση είναι η αιωνιότητα; Χαχα. Εδώ σε θέλω. Μπορεί εδώ να περνάμε τα πάνδεινα, δυσκολίες, κατακλυσμούς, συμφορές, ανατροπές… «Όμως αυτά τα χάλια γίνονται χαλιά στην επόμενη ζωή», λέει ο Γέροντας Παϊσιος. Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Όταν η ζωή το έχει κόψει προς μεγάλες δυσκολίες και φουρτούνες, μην απελπίζεσαι. Όλες οι δοκιμασίες σε καλό μας οδηγούν. Ακόμη και όταν λέμε: «Μα σε μένα όλα θα συμβούν;» Τι να κάνουμε; Κάποιοι γεννήθηκαν για τα μεγάλα και κάποιοι για τα μικρά. Εξαρτάται ο καθένας τι μπορεί να σηκώσει και να βγει νικητής. Κάποιοι μπορεί να περάσουν τα απίστευτα των απίστευτων και να δείξουν ιώβεια υπομονή και άλλοι να τα πάρουν στο κρανίο και τα βάλουν με θεούς και δαίμονες. Να σου πω κάτι φίλε-φίλη αναγνώστη; Με τρομάζουν οι βολεμένοι και αυτοί που βλέπουν τους άλλους κακομοίρηδες και γκαντέμηδες. Θεωρώ πως αν ποτέ τους συμβεί το χειρότερο θα μεταμορφωθούν σε κάτι που και ο Θεός ο ίδιος δεν θέλει να το δει. Γι’ αυτό και τους έχει στην αφρόκρεμα. Αγαπώ και υποστηρίζω αυτούς που είναι οι αδικημένοι αυτής της ζωή και είναι λεβέντες, άρχοντες και τα βλέπουν όλα καλά. Σκάνε το χαμόγελο τους και λένε: «Έχει ο Θεός». Αυτοί για μένα είναι τα αρχηγόπουλα. Όλοι οι άλλοι τρώνε τη σκόνη τους. Προσευχή στον Άγιο Ιούδα το Θαδδαίο Πάντως πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου μια προσευχή στον προστάτη των απελπισμένων που δεν υπάρχει καμιά ελπίδα βοήθειας. Είναι προς τον Άγιο Ιούδα Θαδδαίο. Την λες για εννιά μέρες, επτά φορές την ημέρα. Σας τη συνιστώ και να την διαδώσετε σε ψυχές που δυσκολεύονται. Αγιώτατε Απόστολε, Άγιε Ιούδα Θαδδαίε, πιστέ υπηρέτη και φίλε του Ιησού, η Ορθοδοξία, σ’ όλον τον κόσμο σε τιμά και σε επικαλείτε ως Προστάτη των απελπισμένων υποθέσεων, αυτών για τις οποίες έχει χαθεί κάθε ελπίδα. Προσευχήσου για μένα. Είμαι τόσο απελπισμένος/η και μόνος/η. Σε ικετεύω κάνε χρήση αυτής της ιδιαίτερης Χάρης που σου έχει δοθεί, να φέρνεις ορατή και γρήγορη βοήθεια όπου δεν υπάρχει καμμία σχεδόν ελπίδα βοηθείας. Βοήθησέ με τούτη την ώρα της ανάγκης, για να μπορέσω να λάβω την παρηγοριά και την βοήθεια της Αγίας Τριάδος, σ’ όλες μου τις ανάγκες, δοκιμασίες, και βάσανα – (εδώ εκφράζετε το αίτημά σας) – και να μπορώ να υμνώ τον Χριστό μαζί με σένα και με όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς. Υπόσχομαι, ω ευλογημένε Άγιε Ιούδα Θαδδαίε, να ενθυμούμαι πάντοτε αυτή τη μεγάλη Χάρη. Να σε τιμώ πάντοτε, ιδιαίτερα ως τον πιο δυνατό προστάτη μου, και μ’ ευγνωμοσύνη να ενθαρρύνω την ευλάβεια προς εσένα, ΑΜΗΝ. Είθε το όνομα της Αγίας Τριαάδος να λατρεύεται και να υμνείται απ’ όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, στους αιώνες των αιώνων, ΑΜΗΝ. Είθε το όνομα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, να υμνείται και να δοξάζεται τώρα και παντοτεινά, ΑΜΗΝ. Άγιε Ιούδα Θαδδαίε δεήσου για μας και άκουσε τις προσευχές μας, ΑΜΗΝ. Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Ιησού Χριστού. Ας είναι ευλογημένο το όνομα της Υπεραγίας και Αειπαρθένου Μαρίας. Ας είναι ευλογημένος ο Άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος. Σ’ όλο τον κόσμο και σ’ όλους τους αιώνες, ΑΜΗΝ. Πάτερ Ημών … Χαίρε Μαρία Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, ο Ιησούς. Υπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών νυν και αεί και την ώρα του θανάτου ημών, ΑΜΗΝ.

Ειρηνικά και αθόρυβα έφυγε από αυτή τη ζωή στις 30 Δεκεμβρίου 2015, στην αγκαλιά του αγαπημένου της συζύγου κ. Λάζαρου, η αγαπημένη μας Μηλίτσα (Μαγδαληνή Κελεκίδου-Καρασακαλίδου), μετά από πνευμονικό οίδημα που υπέστη,. Μέσα από αυτό το ιστολόγιο έχετε διαβάσει για το ζευγάρι αυτό που γνώρισε τον Άγιο Παϊσιο (δες εδώ http://taranakounimata.blogspot.gr/2011/08/blog-post_1565.html http://taranakounimata.blogspot.gr/2015/04/blog-post.html ). Ότι και να πω για την αγαπημένη Μηλίτσα θα είναι λίγο και φτωχό. Ένα μικρό παιδί στο σώμα μιας ηλικιωμένης γυναίκας. Θυμάμαι το καλοκαίρι του 2011 όταν την πρωτοείδα στο μοναστήρι του Γενεθλίου της Θεοτόκου στα Κομνηνά. Ήταν με τον αγαπημένο της σύζυγο κ. Λάζαρο και τα δύο αδέλφια του. Αναρωτιόμουν πώς γίνεται να βλέπω ένα κορίτσι ενώ μπροστά μου ήταν μια 70χρονη! Έπειτα άρχισα να τους επισκέπτομαι τακτικά στο σπίτι τους στη Σταυρούπολη. Μετά την παράκληση στον Άγιο Λουκά Αρχιεπίσκοπο Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, που γίνεται κάθε Πέμπτη στο μοναστήρι που προανέφερα, έκανα μια στάση στη Σταυρούπολη και στο ολοφώτιστο σπίτι τους. Ήταν σαν να έμπαινα στη μηχανή του χρόνου και μεταφερόμουν σε μια άλλη εποχή. Εκεί στα Φάρασσα της Καππαδοκίας, από όπου κατάγεται ο κ. Λάζαρος και έχει γράψει σχετικό βιβλίο και είναι η πατρίδα των Αγίων Αρσενίου Καππαδόκη και Αγίου Παϊσίου Αγιορείτη. Θα τολμήσω να γράψω τι είπα στον άντρα μου την πρώτη φορά που πήγα στο σπίτι τους: «Σήμερα γνώρισα δύο αγίους!» Όταν ήμουν μαζί τους ένιωθα τόσο όμορφα και γαλήνια. Αναπαυόμουν και χαιρόμουν. Η μεγάλη τους αγάπη προς εμάς φαινόταν συνεχώς. Μετά το γάμο μας, έδειξα τις φωτογραφίες στην αγαπημένη Μηλίτσα και εκείνη είπε για μια φωτογραφία που μας αλλάζει τα στέφανα ο κουμπάρος: «Αυτή είναι δική μου» και την έβαλε σε μια κορνίζα και την τοποθέτησε στο σαλόνι της. Ψυχοπαίδια μας έλεγε και δεν είμαστε τα μοναδικά αφού έχουν πολλά! Μπορεί ο Θεός να μην τους έδωσε παιδιά, όμως απέκτησαν πολλά παιδιά της ψυχής, που τα έστειλε ο Κύριος. Ούτε καν δεσμούς αίματος ή εξ αγχιστείας δεν έχουν όλα αυτά τα παιδιά με το Λάζαρο και τη Μηλίτσα. Τους γνωρίσαμε, τους αγαπήσαμε και δεν θέλουμε να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο της αγάπης που μας ενώνει. Η Μηλίτσα από την πρώτη στιγμή που παντρευτήκαμε προσευχόταν για να έχουμε παιδί. Δυστυχώς χάσαμε τρία παιδιά, μετά από αποβολές και για να με παρηγορήσει μου είπε: «Αν ο Θεός σου χρωστάει θα σου το δώσει». Εγώ φυσικά επειδή μια ζωή είμαι χρεωμένη απέναντι στο Θεό αναρωτιόμουν τι θα γίνει. Αυτή όμως πάντοτε μου έλεγε: «Μέρα νύχτα σε έχω στην προσευχή μου. Λέω Άγιε Αρσένιε εσύ βοηθούσες Τουρκάλες να κάνουν παιδιά, βοήθησε και τη Νάντια». Όπως φαίνεται είχε παρρησία στο Θεό και στον Άγιο και το θαύμα έγινε! Σημειωτέον ανήμερα της εορτής του Αγίου Αρσενίου (10 Νοέμβρη) επιστρέψαμε στο σπίτι από το μαιευτήριο. Είναι μεγάλη υπόθεση να προσεύχονται για τεκνοποίηση άλλων, άνθρωποι που δεν είχαν παιδιά… Πραγματικά αυτό με ξεπερνάει και δεν έχω λόγια να την ευχαριστήσω. Όταν μου είπε στο τηλέφωνο: «Να μας ζήσει!» ένιωσα τόσο μεγάλη συγκίνηση που δεν περιγράφεται! Μάλιστα πριν ακόμη γεννήσω μου έλεγε πως όταν σαραντίσω θα μας περιμένει να μας κάνει το τραπέζι και να μας δώσει ευχές. Έτσι, ανήμερα των γενεθλίων της στις 27 Δεκέμβρη της πήγαμε το γιο μας και του έδωσε ευχές, όπως κάνανε παλιά. Του έκανε δώρο και ένα πανέμορφο μαξιλάρι που γράφει: «Ύπνο ελαφρό» και θα το έχει πάντα μαζί του για φυλαχτό. «Σε ευχαριστώ πολύ για όλα» της είπα «και κυρίως για τις προσευχές σου». Μου χαμογέλασε και με κοίταξε με εκείνα τα ολοφώτεινα γαλάζια μάτια της. Μια αρχόντισσα πραγματική. Ήξερε από μικρή να πλέκει και να ράβει. Χρυσοχέρα και νοικοκυρά όσο καμία άλλη. Με το χιούμορ της πάντα προς όλους. «Ποιος ήξερε τη Μηλίτσα και δεν μαγεύτηκε;» μας είπε ο κ. Λάζαρος πριν μερικές μέρες που τον επισκεφθήκαμε. Πραγματικά η Μηλίτσα είναι από τους ανθρώπους που ζήτημα είναι αν υπάρχουν όμοιοι της σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο. Όποιος τη γνώριζε χαιρόταν με την παρουσία της. Στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης, φιλοξενούσαν τον Άγιο Παϊσιο στο σπίτι τους γιατί είχε συγγένεια με τον κ. Λάζαρο. Ακουμπούσε το κεφαλάκι της στα πόδια του και της το χάιδευε, όπως τα μικρά παιδιά. Μια εικόνα που θυμίζει Παράδεισο! Και πραγματικά μαζί με τη Μηλίτσα ένιωθες ότι ήσουν στον Παράδεισο. Ταπεινή και ευθύς χαρακτήρας. Δεν σου κρυβόταν. Ήξερε πώς να σου μιλήσει και ήταν απολαυστικές οι ιστορίες που μας διηγούνταν από το παρελθόν. Της άρεσε πολύ το ταγκό και τα ταξίδια σε χώρους που συναντούσαν το Θεό, σε μοναστήρια δηλαδή. Για τις αγαθοεργίες που έκανε αυτή και η μητέρα της είναι καταγεγραμμένες στα κιτάπια του Θεού και είμαι σίγουρη πως όταν ανοίξει το βιβλίο Του θα δει αμέτρητες! Μόνο που σε κοιτούσε και σου χαμογελούσε άνοιγε η καρδιά σου! Στα ρούχα μου και στα παπούτσια μου, έβλεπε το γούστο της στα νιάτα της. Μου έλεγε: «Τέτοιο φουστάνι είχα και εγώ», «Αυτή τη ζακέτα ποιος σου την έπλεξε;» Και η ίδια μου έπλεξε ένα πανέμορφο ροζ καπελάκι που θυμάμαι πως το έκανε μέσα σε μια μέρα με τσιγκελάκι! Μου έδωσε πολλά ρούχα της που έπλεξε και έραψε η ίδια. Όπως και το νυφιάτικο σάλι της. «Αν τα δώσεις πουθενά, θα σε σκοτώσω» μου έλεγε. Και πράγματι τα φυλάω ως κόρη οφθαλμού. Τα φοράω γιατί είναι μοντέρνα και διαχρονικά. Από τα χέρια τους ράφτηκαν πολλά παιδικά ρούχα που φορέθηκαν από παιδιά της Βόρειας Ελλάδας. «Τότε έπρεπε να μας γνωρίσετε», μας είπε ο κ. Λάζαρος. Όντως τι κρίμα που τους γνωρίσαμε αργά, αλλά φαίνεται τώρα ήθελε ο Κύριος να μας προσφέρει αυτό το σπάνιο δώρο Του. Η Μηλίτσα ήταν τόσο αγνή στην ψυχή που είδε μπροστά της τον Άγιο Αρσένιο Καππαδόκη. Όταν ο κ. Λάζαρος έγραψε το βιβλίο του και ήταν υπό την έκδοση της Μητρόπολης Ξάνθης, εμφανίστηκε στο σπίτι της ο Άγιος Αρσένιος. Της ζήτησα να μου πει και κάπως έτσι μου διηγήθηκε αυτό το θείο δώρο που έζησε: «Ήταν ψηλός σαν και εσένα και στεκόταν όρθιος. Εγώ πήγαινα κοιτούσα την εικόνα Του στο εικονοστάσι και μετά πήγαινα και Τον κοιτούσα (μια απόσταση δηλαδή πέντε έξι βημάτων)». Της είπε για ένα προσωπικό ζήτημα τους και έπειτα εκείνη τον ρώτησε τι κάνει ο Άγιος Παϊσιος. «Καλά είναι ο παππούλης μου;» του είπε και της απάντησε: «Είναι εδώ δίπλα σου». Τόσο απλά, τόσο όμορφα είχε τη συνομιλία με τον Άγιο. Άλλωστε χάρη στην Μηλίτσα μεταφράστηκαν πολλά χειρόγραφα του Αγίου που συμπεριλήφθηκαν στο βιβλίο και αποτελούν παρακαταθήκη Του, μας εκμυστηρεύτηκε ο κ. Λάζαρος. «Ότι ζητούσε από τον Άγιο Παϊσιο της το έκανε, δεν της χαλούσε χατήρι». Και τι ζητούσε; Να έχει μοναχές ένα μοναστήρι που πήγαιναν και υπήρχε μόνο μία! Και η ίδια έπλεκε εργόχειρα και τα έδινε για την έκθεση τους. Και άλλα πόσα που δεν μας τα έλεγε, γιατί αυτά κρύβονται και φανερώνονται από το Θεό… Τον άντρα μου τον είχε τρομερή αδυναμία και έλεγε πως τον έβλεπε σαν αδελφό της. Μας έβλεπε συνομήλικους. Θυμάμαι μια φορά για να περιγράψει πόσο νέα φαινόταν η μητέρα ενός φίλου, μου είπε: «Εμείς φαινόμαστε γριές μπροστά της!» Πρόσφατα είχαν βρεθεί Ρώσοι μοναχοί στο σπίτι τους για να πάρουν πληροφορίες για ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στον Άγιο Παϊσιο. Η Μηλίτσα τους ενθουσίασε, αφού τους είπε ένα ρώσικο τραγούδι που ήξερε από μικρή! Για να την ευχαριστήσουν για την ξεχωριστή φιλοξενία, τις έστειλαν πόσες ευλογίες! Τα τελευταία τρία χρόνια περίπου, ζούσε με οξυγόνο. Γι’ αυτό περιόρισε τις μετακινήσεις της μόνο στο σπίτι. Και παρά τους αφόρητους πόνους που ένιωθε στα κόκαλα και δεν μπορούσε να κοιμηθεί, είχε το κουράγιο και τη δύναμη να αστειεύεται και να φέρεται φυσιολογικά. Μπορεί να έδειχνε κάποιες φορές τον πόνο της, αλλά τις περισσότερες φορές τον έκρυβε. Ήθελε να παίζει μπαγλαμαδάκι και να τραγουδάει, για να ξεχνιέται όταν πονούσε, μου αποκάλυψε μια φορά σε μια συζήτηση μας. Είχε όντως ένα στυλ ρεμπέτισσας κάποιες φορές όταν μιλούσε. Ένας θηλυκός μάγκας. Είχε βραχνή και παράλληλα γλυκιά φωνή. Είχε μεγάλη αγάπη και λατρεία στο σύζυγο της. «Είμαστε νύχι και κρέας. Μακάρι όλα τα ζευγάρια να ναι αγαπημένα όπως εμείς», έλεγε συχνά. Και όντως τους έβλεπες και έλεγες πως ο ένας δημιουργήθηκε για τον άλλο. Ταιριαστοί και στην όψη αλλά και στο χαρακτήρα, στις συζητήσεις, στις προτιμήσεις, στις αποφάσεις. Ο κ. Λάζαρος την πρόσεχε τόσο πολύ, σε σημείο που να βάζει σε δεύτερη μοίρα την υγεία του. Θυσιαζόταν γι’ αυτήν, για την ψυχή του, όπως την αποκαλούσε. Ή πολύ γλυκά τη φώναζε: «Μέλι». Θα θυμάμαι τα Χριστούγεννα που περάσαμε μαζί τους πριν τρία χρόνια που μας έκαναν το τραπέζι. Θυμήθηκαν παλιές ιστορίες και ακούσαμε τραγούδια της εποχής τους. Ενώ μας έβαλαν να ακούσουμε μελωδία από ένα μικρό καρουζέλ που είχαν για διακοσμητικό. Το σπιτικό τους ήταν τόσο όμορφα στολισμένο λες και βγήκε από παραμύθι! Και πάντοτε είχαν φαγητό για να φιλέψουν τον οποιονδήποτε φιλοξενούσαν έστω και λίγο. «Όταν θες να δώσεις φαγητό και δεν θες να φανεί πως λείπει από την κατσαρόλα να βάζεις μέσα κουτάλα. Σηκώνεται ψηλά ότι έχεις μέσα», με συμβούλεψε συνωμοτικά! Επειδή με αποκαλούσε ψυχοπαίδι της, μπορώ να την πω ψυχομάνα μου! Και μια φωτογραφία που έχουμε οι τέσσερις μας, την είχε δει και είπε με καμάρι: «Σαν μάνα με κόρη φαινόμαστε εδώ!» Η Μηλίτσα δεν έφυγε ποτέ. Θα είναι πάντοτε εδώ. Γιατί το αποτύπωμα που μας άφησε θα μας συντροφεύει πάντοτε. Και πάντοτε θα ζητάω τις προσευχές της στον Κύριο γιατί πιστεύω ότι έχει παρρησία στο Θεό και όπως είπε ο Δεσπότης μας στη νεκρώσιμο ακολουθία: «Οι Άγιοι Αρσένιος και Παϊσιος είναι οι νυμφαγωγοί της στο Θεό». Έτσι και εγώ θα την έχω πάντοτε μέσο για να μεταφέρει τα αιτήματα μου στους αγαπημένους της Αγίους που τώρα είναι μαζί Τους. Και εγώ δεν θα την ξεχνάω ποτέ στο κεράκι και στην προσευχή μου για τους κεκοιμημένους, όπως δεν με ξέχασε ποτέ και αυτή και με είχε πάντοτε μέρα νύχτα όταν μιλούσε με τους Αγίους. Στις διηγήσεις μας προς το παιδί μας θα είναι πάντοτε πρωταγωνίστρια και θέλω να ξέρει πως ήρθε σ’ αυτή τη ζωή και χάρη στις δικές της προσευχές! Μηλίτσα σ’ αγαπούμε πολύ!

Παραδοσιακό πιάτο της Μεγάλης Τετάρτης και της Μεγάλης Παρασκευής Η νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας είναι η πιο αυστηρή νηστεία του [...]ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ➞

A cute wolf pup for you to draw.

«Θέλω να σας μιλήσω πάτερ για κάτι σοβαρό». Η κοπέλα στεκόταν στην είσοδο του ιερατικού γραφείου, περιμένοντας την άδεια για να προχωρήσει. Δεν είχε παρουσιαστικό «θρησκευόμενου» ανθρώπου. Φορούσε κολλητό παντελόνι και ήταν βαμμένη έντονα. Ο ηλικιωμένος ιερέας την κοίταξε με καλοσύνη. «Παρακαλώ. Ό,τι θέλετε!». Η κοπέλα προχώρησε και κάθισε μπροστά στο γραφείο του ιερέα. «Θέλω τη συμβουλή σας», είπε κοφτά και με αποφασιστικότητα. «Η μητέρα μου είναι στα τελευταία της. Έζησε μεγάλο μέρος της ζωή της δουλεύοντας τη νύχτα σε άσχημα μέρη … Ξέρω … Ίσως να σας σκανδαλίζω λίγο …». Δίστασε κοιτάζοντας τον ιερέα εξεταστικά αλλά με ειλικρίνεια στα μάτια της. «Παρακαλώ, συνεχίστε». «Η μητέρα μου με τα χρήματα που κέρδιζε κατάφερε να μεγαλώσει εμένα και τον αδερφό μου χωρίς να χρειαστεί να μας δώσει σε ξένα χέρια. Πατέρα δε γνωρίσαμε … Αλλά δε μεγάλωσε μονάχα εμάς. Τα μισά της χρήματα και παραπάνω τα έδινε πάντα σε ελεημοσύνες. Πολλά παιδιά μεγάλωσαν χάρη σ’ αυτή. Κάποια μάλιστα σπούδασαν κιόλας χάρη στη μητέρα μου. Σε όλη της τη ζωή, η ελεημοσύνη ήταν πρώτιστο καθήκον … Τώρα πεθαίνει. Με δυσκολία επικοινωνεί. Θα ήθελα να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει αλλά δεν ξέρω πώς να της το πω … Καταλαβαίνετε … δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία … Δεν ήταν τελείως αδιάφορη αλλά … καταλαβαίνετε …». Ο ιερέας είχε το βλέμμα χαμηλωμένο και άκουγε με κατανόηση. «Μη στενοχωριέστε», της είπε. «Κάνατε αυτό που έπρεπε. Τώρα θα κάνουμε και οι δυο προσευχή για τη μητέρα σας. Κι ο Θεός θα δείξει τον τρόπο. Πάντως όπως και να ‘χει, να θυμάστε ότι ο Θεός δεν πρόκειται να αφήσει τέτοια ελεημοσύνη δίχως μετάνοια …». Πέρασαν μέρες. Ο Ιερέας δεν είχε κανένα νέο από εκείνη την κοπέλα. Κι έξαφνα ένα πρωί είδε την αναγγελία θανάτου της μητέρας κολλημένη σε μια κολώνα, Πήρε απόφαση και πήγε στην κηδεία. Στο τέλος της ακολουθίας τον πλησίασε η κοπέλα. Τον χαιρέτησε ευγενικά και τον ευχαρίστησε που ήρθε να τους συλλυπηθεί. Ήταν πολύ καταβεβλημένη. «Στενοχωριέμαι πολύ για την ψυχή της μητέρας μου, πάτερ», του είπε. «Να μη στενοχωριέστε. Σας είπα: αφού η μητέρα σας έδειξε στη ζωή της τέτοια ελεημοσύνη, ο Θεός αποκλείεται να την άφησε χωρίς μετάνοια και συγχώρηση. Αυτό μονάχα μπορώ να σας πω εγώ. Τα υπόλοιπα τα ξέρει μονάχα Εκείνος …». Τους πλησίασε ένας νεαρός. «Πάτερ, να σας γνωρίσω τον αδερφό μου». Ακολούθησαν συστάσεις. «Ο πάτερ από δω είναι στην αγία Φωτεινή … ξέρεις … λίγο πιο πάνω από το σπίτι της μαμάς …», είπε στον αδερφό. «Πάντως, πάτερ, δε σας το κρύβω πως λυπάμαι που έφυγε έτσι», ξαναστράφηκε στον ιερέα. «Ίσως έπρεπε να ήμαστε πιο επίμονοι. Δεν ξέρω … καταλαβαίνω τι μου λέτε αλλά δεν έχω τόση πίστη για να παρηγορηθώ από αυτό …». «Τι συνέβη;», παρενέβη ο αδερφός. «Να, είχα πάει πριν αρκετές μέρες στον πάτερ να του ζητήσω να έρθει να εξομολογήσει και να κοινωνήσει τη μαμά αλλά διστάσαμε κάπως … δεν ξέραμε πώς θα το πάρει εκείνη … και να που τώρα δεν προλάβαμε …». Ο αδερφός έδειξε να ξαφνιάζεται. Χαμογέλασε και είπε: «Μη στενοχωριέσαι, προλάβαμε … Προχθές τo βράδυ που έλειπες, η μαμά σαν να ξύπνησε αίφνης από το λήθαργό της, γύρισε προς το μέρος μου και -λες και δεν ήταν άρρωστη- μου είπε: «Πήγαινε γρήγορα στον άγιο Δημήτριο και φέρε εδώ τον παπά» … Αρχικώς απόρησα. Δεν ήθελα να της χαλάσω το χατήρι αλλά δεν περίμενα και να βρω κανέναν εκείνη την ώρα στην Εκκλησία … Εντούτοις ο παπάς ήταν εκεί. Του εξήγησα και ήρθε χωρίς καθυστέρηση … Πού να φανταστώ ότι εσύ είχες έρθει σε επικοινωνία με τον ιερέα της αγίας Φωτεινής … Συγγνώμη που δε σου είπα τίποτα αλλά με την κηδεία και τις μέριμνες το παρέλειψα … ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής, δεν ήξερα πώς θα το πάρεις κιόλας … Δε μου είχες πει ότι θα πας σε παπά … Πάντως κοινώνησε …». Ο ιερέας χαμογέλασε. Τους χαιρέτησε ευγενικά και αποχώρησε. «Δεν αφήνει ο Θεός την ελεημοσύνη ασυνόδευτη από μετάνοια», έλεγε και ξανάλεγε μέσα του με συγκίνηση … Απόσπασμα από το Μικρό Γεροντικό Πόλεων «Όσο μπορείς», του Βασίλη Αργυριάδη Πηγή: http://istologio.org/?p=5484&relatedposts_exclude=3787

Φυσικό, οικολογικό, με υλικά που έχουμε στο σπίτι μας και το αγαπημένο μας άρωμα

Πιό τιμητικός χαρακτηρισμός ἀπ’ αὐτόν πού δίδει ὁ Χριστός στούς μαθητές του στή σημερινή Εὑαγγελική περικοπή τῆς Κυριακῆς τῶν Πατέρων τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, δύσκολα βρίσκεται: «Ὑμεῖς ἐστέ τό φῶς τοῦ κόσμου». Τούς ἀποκαλεῖ δηλαδή μέ τό δικό του ὄνομα, διότι Αὐτός εἶναι «τό φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει πάντα ἄνθρωπον, ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον». «Ἐγώ φῶς εἰς τόν κόσμον ἐλήλυθα», γιά νά σκορπίσω τά σκοτάδια τῆς συγχύσεως καί τοῦ χάους. Μᾶς καλεῖ νά γίνουμε φῶτα στόν κόσμο πού ἀντανακλοῦν τήν ἀκτινοβολία Του. Αὐτή ἧταν πάντοτε ἡ αὐτοσυνειδησία τῶν ἀληθινῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο ὅμως τὸ φῶς, ποὺ ἄναψε μέσα μας, δὲν δόθηκε ἀποκλειστικὰ γιά μας, γιὰ νὰ τὸ ἀπολαμβάνουμε προσωπικά καί ἐγωιστικά. Ἂν τὸ κρύψουμε «ὑπὸ τὸν μόδιον», ἂν τοῦ στερήσουμε τὸν ὁρίζοντα ἀκτινοβολίας, ὄχι μόνο δὲν θὰ ἀνταποκριθῆ στὸ σκοπὸ τῆς ὑπάρξεώς του, ἀλλὰ καί θὰ σβήσει. Κάθε φῶς πρέπει νά λάμπει. Εἶναι στήν φύση του νά διακρίνεται, νά φαίνεται. Μιά φωτισμένη ἀπό τόν Χριστό ψυχή θά φανεῖ ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐκφρἀζεται, ἀπό τό πῶς συμπεριφέρεται, πῶς κινείται στό σπίτι, στήν ἐργασία, πῶς σχολιάζει, πῶς ἀντιδρᾶ. Τὸ φῶς ἀποκαλύπτει ὅ,τι τὸ σκοτάδι κρύβει. Ἔτσι προειδοποιεῖ γιὰ τοὺς κινδύνους, βοηθεῖ στὸν καθορισμὸ τῆς σωστῆς πορείας, διαλύει τὴν ἀβεβαιότητα καὶ τοὺς ἀόριστους φόβους, δίνει στὸ βῆμα ρυθμὸ καὶ σταθερότητα. Καί «τό φῶς ὑμῶν πρέπει νά λάμψει ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων», ἀποκαλυπτικά, παρηγορητικά, καθοδηγητικά. Στὴν ἐποχὴ τῆς συγγραφῆς τῶν εὐαγγελίων ἡ λέξη «καλὸς» εἶχε εὐρύτερη ἔννοια ἀπὸ αὐτὴ ποὺ ἔχει σήμερα. Δὲν σήμαινε ἁπλῶς τὸ ἀντίθετο τοῦ «κακός».Τὸ «καλὸς» εἶχε ἀκόμη μέσα του τὴν ἔννοια τοῦ ὡραίου, τοῦ ἑλκυστικοῦ, τοῦ χαριτωμένου. Τὰ «καλὰ ἔργα» λοιπόν, ποὺ ζητεῖ ὁ Χριστός ἀπό ἐμᾶς, δὲν εἶναι μία ἁπλὴ ἐκτέλεση καθήκοντος, μία αὐστηρὴ ἀγαθοεργία, μία ψυχρὴ προσφορὰ βοηθείας. Ἔχουν ὀμορφιὰ εἶναι γεμάτα ἀγάπη, χάρη Θεοῦ καὶ χαρά. Ὄχι ἐξυπηρέτηση παγερή, εὐγένεια κατὰ παραγγελία, ἀλλὰ αὐθόρμητη, προσφιλὴς καλωσύνη, γεμάτη φῶς στὴν καρδιὰ καὶ στὸ πρόσωπο. «Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων». Ὄχι ὅμως γιά νά μᾶς προσέξουν, ὄχι μέ σκοπό τόν ἔπαινο καί τήν ἀναγνώριση ἀπό τούς ἀνθρώπους., ἀλλά τήν δοξολογία τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ. ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Έχετε 1 κολοκυθάκι 1 καρότο σαν βασικά ? Αν ναι φτιάχνουμε τους ωραιότερους κεφτέδες με λαχανικά κ 1 υλικό ακόμη ...!!!! Φανταστικοί σούπερ...

ΣΥΝΤΑΓΗ : Παίρνουμε 500 γραμμάρια κανταΐφι το τοποθετούμε σε βουτυρωμένο ταψί και το ανοίγουμε καλά. Ρίχνουμε πάνω του 250 γραμμάρια...

Φέτος ο καιρός μας τα χάλασε, αλλά επειδή μου αρέσει να ονειρεύομαι και να ταξιδεύω με όχημα τη φαντασία μου κάνουμε Πάσχα σε ένα νησί στις Κυκλάδες. Ένα νησί που είναι μικρό, δεν είναι γνωστό και έχει πολλά έθιμα. Μακάρι ο Θεός να μας αξιώσει μια φορά να βρεθούμε Μεγάλη Εβδομάδα και Λαμπρή σε ένα από τα υπέροχα νησιά μας. Αυτός όπου θέλει και εμείς δεν Του χαλάμε χατίρι. Λοιπόν περιγράφω σκηνικό: Να μοσχοβολάει λουλούδια σε απέραντα λιβάδια που θα απλώνονται εμπρός μας, να βλέπουμε ασπρισμένες αυλές, να γυαλίζει ο ήλιος πάνω στα γαλάζια σπιτάκια που είναι ζωγραφιές, να ατενίζουμε την απέραντη θάλασσα, να περπατάμε στα στενά δρομάκια πίσω από τον Επιτάφιο, να βλέπουμε παιδιά να παίζουν χαρούμενα σαν μελισσούλες γύρω από τους μεγάλους, να πηγαίνουμε σε μικρά παλιά εκκλησάκια που είναι πάνω στο βουνό. Ανήμερα της Λαμπρής να συμμετέχουμε σε ένα μεγάλο γλέντι σε μια αυλή εκκλησίας με πολύ χορό, τραγούδι και λίγο ποτό και φαγητό. Μέχρι τότε ας δούμε φωτογραφίες από υπέροχα κυκλαδίτικα νησιά! Φώτο από: www.jenny.gr Ε να μη σκεφτώ και ένα νησιώτικο τραγούδι για μουσική επένδυση; Καλή Ανάσταση όπου και αν βρισκόμαστε!

Ευλαβικά προσκυνήσαμε την θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς, στην Ιερά Μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου Καλλίπετρας, στη Κοιλάδα του Αλιάκμονα. Η ιστορική μονή

Η μηλόπιτα της Τερέζας είναι ιστορική και διαχρονική. Σε ένα Σαββατιάτικο κάλεσμα, μας την προσέφερε για επιδόρπιο και για ακόμη μία φορά δεν μπόρεσα να κρατήσω την υπόσχεση μου για αποχή από τα γλ…

Λεμφική αποστράγγιση, όντως είναι αυτή που επηρεάζει την κυκλοφορία της λέμφου και εμποδίζει στην απώλεια βάρους. Αν παρατηρήσετε το πρόσωπο ή το σώμα σας

Έχετε 1 κολοκυθάκι 1 καρότο σαν βασικά ? Αν ναι φτιάχνουμε τους ωραιότερους κεφτέδες με λαχανικά κ 1 υλικό ακόμη ...!!!! Φανταστικοί σούπερ...

Η ιγμορίτιδα αντιμετωπίζεται απίστευτα συχνά με τρομερή κατάχρηση αντιβιοτικών. Εδώ μαθαίνετε το σωστό και κυρίως φυσικό χειρισμό του προβλήματος!