Studio McGee Een home office of werkplekje met een mooie op maat gemaakte kast erachter. Mooie kleur, verhoudingen en achterwand. Goeie stoel erbij, helemaal goed gedaan, daar wil je zo gaan zitten werken. Maar als ik dan wat beter naar de kast kijk heb ik wel wat tips: Als je goed kijkt staat er eigenlijk niet veel in. Het is een dure kast voor weinig opbergruimte. Door de open vakken doet alles wat je erin zet mee voor de uitstraling van de kast en de kamer. Ik zou alle boeken gewoon bij elkaar zetten, en daar mee een aantal vakken gewoon vullen. Een vol vakje tel je als een ding, dat geeft rust. Niet zoals hier, boeken vrij in het midden zetten. Boeken die trouwens alleen maar wit en grijs, - oke, eentje is lichtblauw - heb ik niet in de kast. De grote platte houten schaal boven in het midden begrijp ik niet. Zit daar iets in? Is het voor de sier? Ik begrijp dat je ook spullen in zo'n kast zet puur voor de sier of de decoratie, maar dat zou ik dingen kiezen die duidelijk belangrijk voor je zijn. En dan zou ik per vakje gaan voor een mooi 'plaatje', gekozen met liefde en aandacht. De manden die gekozen zijn vullen de vakken niet helemaal op. Hoe praktisch als dat wel zo was geweest, dan had je er veel in kwijt gekund en het geeft een heel rustig beeld. De vaasjes staan er eigenlijk niet echt mooi. Het voelt meer als opvulling in de juiste kleur. Het plantje in het middelste vak staat wel goed, maar daar had ik het schilderij dan weer veel liever opgehangen in plaats van los tegen de achterwand. Het vak daar is open aan de onderkant en biedt daar plaats aan een prullenbak. Je had daar ook deurtjes voor kunnen maken voor meer effectieve opbergruimte of het open kunnen laten om ook daar aan te kunnen werken als je de stoel omdraait. Ik denk dat dit de styling voor dit fotomoment is, en als de kast in gebruik is komt er van alles in terecht, waardoor je er dan tegen aanloopt dat het rommelig kan lijken en de kast zoals hij is ontworpen niet helemaal recht doet. Je zou denk ik meer van deze kast kunnen maken door heel goed te kiezen wat er in komt te staan. Of zou het gewoon de kift zijn?

Pas zaten we met drie Hema meisjes te borrelen op een terrasje hier in de stad. Het was er heerlijk, in de schaduw en met een zacht briesje. We namen ook iets Italiaans te eten en daarna gingen we om een ijsje een paar terrasjes verderop. En toen wilde een lieve buurvrouw wel even een foto van ons maken. Ik denk daar altijd te laat aan, maar warempel nu eens op tijd. Vrolijk gevangen op de plaat een blijvende herinnering, aan een leuke avond.

Zo kan het ook!

Zaaien doet zoemen Op 22 april zaaien mensen in het hele land planten voor bijen en andere bestuivers. Deze landelijke zaaidag begon zeven jaar geleden op initiatief van de Bijenstichting en is uitgegroeid tot en BIJzonder grote dag. Wij hebben maar een klein balkon, maar ik heb nu al zo´n plezier van onze twee zaaibakjes, de ene met bonen en peultjes, de andere die ik kreeg van een vriendin met blauwe lathyrus. Het stelt niet veel voor, maar ik ga elke dag kijken of er al weer iets groeit en of er water bij moet... Het is inderdaad zoals deze uistspraak van Audrey Hepburn zegt een hoopvolle bezigheid voor een mooiere toekomst. En wie kan dat in deze tijd nu niet gebruiken? Net heb ik ook een schaal vol sterrenkers gezaaid, zaadjes die ik kreeg van de buurvrouw. Nu alleen straks nog even wat wilde bloemen zaaien hier vlakbij in de bermen langs de IJssel, voor de bijen en de vlinders. En om nog wat meer moed te scheppen voor vandaag, dit lied in de uitvoering van Nina Simone maar ook die van Jim van der Zee. Nina Simone Jim van der Zee Een hele mooie dag gewenst!

Als de ene weg niet naar Rome leidt, dan nemen we maar een andere. Over hoe het verder ging met mij en mijn oor. Jullie hebben al mee kunnen lezen hoe ik al een week of tien tob met oorpijn: Gehoorgangirritatie, druppeltjes, oorontsteking, ab kuur, heftige duizeligheid door ab druppels. Steeds zoeken naar 'oorzaak' en gevolg. Ik hield af en aan oorpijn ook na bezoek aan de kno-arts en een behandeling bij een re-balancer. Uiteindelijk kwam ik er - na een tip - toe om een afspraak te maken bij de tandarts. Zij heeft een 'rondom' foto gemaakt waar - gelukkig - niets verdachts op te zien viel. Wel zag ze dat mijn kauwspier heel strak stond en opperde ze de mogelijkheid dat ik zou 'klemmen'. De huisarts veronderstelt dat ik een soort trauma op mijn oor heb, vanwege de hele nare oorontsteking die ik zo'n 3 jaar terug opliep, na een corona infectie, toen ik het bed moest houden met twee gebroken voeten. Dat was toen heel heftig, en heel pijnlijk. Mogelijk zou ik daar EMDR of andere psychologische hulp voor nodig hebben Maar 'first things first': Eerst maar eens naar een speciale 'kaakfysiotherapeut', waar ik maandag gelijk terecht kon. Die zag dat mijn kaakgewricht en spieren heel geirriteerd en 'overspannen' zijn. Net als een slijmbeursontsteking in een schouder pijnlijk kan zijn moet je dit ook zo zien. Een oor en kaakgewricht is verbonden via kleine (en grote) spiertjes en zenuwen die - met elkaar in verbonden - elkaar op kunnen jutten. Ik heb een oefenprogramma gekregen. Zo nodig krijg ik nog dry needling, nou ja, als het maar helpt. Ik blijf het raar vinden dat de (heftige) pijn die ik al die tijd labelde als oorpijn nu toch meer uit mijn kaak zou komen. Dat wil zeggen dat de oorpijn de kaakkramp heeft aangejaagd. Maar de kno arts die ik gisteren zag, vond dat gelukkig ook heel plausibel. Mijn oor is verder helemaal oke! Ik merk dat ik mijn kaak telkens opdracht moet geven om maar wat te gaan hangen. En mijn schouders ook moet toespreken omdat ik ze steeds op blijk te trekken. En dat gaat heel ongemerkt. Wat een lijf al niet doet bij pijn. Mogelijk wordt er nog een bitje gemaakt, om eventueel klemmen in de nacht tegen te gaan. Maar we gaan nu niet gelijk alles tegelijk doen. Eerst netjes mijn oefenprogramma doen. En het gevoel toelaten dat er niets ernstigs aan de hand is. Dat de oorpijn niet betekent dat ik 'in gevaar' ben. Want zo voelde het. Nu eerst nog een heel klein stukje 'reserve', want: 'Eerst zien en dan geloven!' Maar vooral ook opluchting!

Gisteren 21 juni is de zomer van start gegaan zonder de zomerse rondbrief van Binnenkant. Dat is voor het eerst in tien jaar rondbrieven. Maar door alle opruim- & verhuisdrukte is het er gewoonweg niet van gekomen. Ik zal proberen om van de najaarsrondbrief een extra dikke & feestelijke editie te maken. En ik wens alle rondbrieflezers een prachtig mooie, zonnige zomer!!

Pim Lammers

Vandaag was de uitvaart van mijn oom Joop. De rouwkaart die we kregen had aan de voorkant een schildering die hij zelf had gemaakt en binnenin een tekst die door mijn tante Catrien was gecalligrafeerd. Zo mooi krijg je het natuurlijk nergens. Die afscheidsdienst was ook heel erg mooi. Zijn broer Jan sprak: 'Over de doden niets dan goeds. Dat is zo'n cliche. Maar ook als ik heel erg mijn best doe kan ik echt niets bedenken dat niet goed was aan Joop.' En dat konden we allemaal beamen. Mijn oom Joop was een heel goedmoedige, behulpzame, kunstzinnige en vriendelijke man. Hij droeg zijn vrouw, mijn tante, Catrien met wie hij 63 jaar getrouwd was op handen, en was een fijne vader en superopa. Mijn tante Catrien heeft nog twee zusjes, ook hele leuke tantes van mij: Joke en Ruth. Ze hadden als drie zussen regelmatig een zussendag. En als de mannen erbij waren werd dat een zessendag. Maar nu is Joop de eerste van de zes die weg is gevallen. Hij is 90 jaar geworden, we mogen niet klagen. Er werden prachtige dingen gezegd over hun vader door de kinderen van Joop en Catrien. Als laatste dit gedicht: Vaders sterven niet ze glijden hooguit naar de overkant ze leven verder in wie blijft in woorden in gedachten in liefde en in tederheid Vaders sterven niet ze blijven altijd in de buurt je ziet ze in de spiegel in een stukje van jezelf je voelt hen in de pracht die leven heet Vaders sterven niet ze worden bewaarders van de tijd Ik was niet echt verdrietig, maar kon niet stoppen met huilen. Zulke mooie muziek en mooie foto's en zoveel liefde. Onderweg naar de uitvaart zagen we twee regenbogen. Dat vonden we wel passend bij het afscheid. Mijn broer, zus en ik brachten een schaal met cyclamen mee; onze oom hield heel veel van bloemen. Hier 'een echte Joop' bij ons aan de muur: Het roodborstje... De laatste keer dat mijn oom en tante bij ons op bezoek waren. En een high tea bij mijn broer in de tuin. Met een heel stel Koopmannen bij elkaar. Een selfieproost! De drie zussen met hun mannen. Dag Joop!

Vanuit onze slaapkamer zette ik deze twee autootjes op de foto. De achterste is de deelauto van Mywheels, waar ik beheerder van ben. De voorste is sinds afgelopen maandag onze eigen auto. Dat komt zo: Mijn schoonouders hadden deze auto sinds 2002. Ze hadden een garage en daar heeft hij altijd binnen gestaan. Maar nu reden ze bijna geen auto meer. Mijn schoonvader hoopt in april 90 jaar te worden en het afgelopen jaar reden ze maar 200 kilometer. Dus met de kosten voor de gehuurde garage, de verzekering, de belasting en het onderhoud werden dat 200 hele dure kilometers. Omdat onze dochter in december naar Nijmegen gaat verhuizen en ik dan hoop daar minimaal eens per week naar toe te reizen werd een eigen auto ineens financieel wel aantrekkelijker. Want met een hele dag oppassen op onze kleindochter betaal ik met een deelauto ook voor de uren dat de auto daar stil staat. Dus zo werd een en een ineens twee. We konden opa en oma's auto overnemen. En zo hebben we nu dit simpele ouwetje (kraakhelder, nog geen 60.000 km op de teller, en net een grote onderhoudsbeurt gehad) voor onze eigen deur staan. Mijn schoonvader heeft een stuk minder zorgen. De garage is weg, inclusief alle opgeslagen spullen daar. De auto is weg, geen zorgen meer over een accu die leegloopt. Vandaag ging ik lunchen bij een cursiste in Deventer. En ik hoefde nu ineens geen auto te reserveren; ik kon gewoon instappen en wegrijden. Wat een luxe.

Mijn tante Catrien gaat verhuizen en is aan het opruimen. Ik kreeg een brief van haar met foto's. Zo leuk! Deze is genomen op 14 februari 1962 op de trouwdag van haar oudere zus, bij het verlaten van het gemeentehuis in Hilversum Voorop lopen mijn vader en moeder, hand in hand. Daarachter mijn tante Catrien met mijn oom Joop, en daarachter nog twee tantes, op volgorde van leeftijd. Mijn vader en moeder zijn hier 29 en 28. Veel jonger dan ze er uit zien, vind ik. Zij hebben nog twee kleine kinderen mijn zusje van nog geen jaar en ikzelf van nog geen drie. De mode is toch wel erg veranderd bij nu. Let op de handschoentjes die alle dames dragen. En mijn moeder ook nog een hoedje. Zo'n jurk en de bijpassende jas zou ik nu graag tegenkomen in een vintage winkeltje. Mijn vader en moeder zijn overleden, maar de drie tantes en hun mannen zijn er nog. Wij, Koopmanvrouwen zagen elkaar geregeld, ook al wonen we over het land verspreid. Ze zijn het afgelopen jaar ook allemaal hier ons nieuwe huisje komen bewonderen. Ik zou graag eens bij ze op de koffie, maar voorlopig blijft het bij bijkletsen aan de telefoon. Ook fijn. En dierbaar.

HAUSER and Lara Fabian performing 'Adagio' with the Royal Philharmonic Orchestra at the Classic Gala Concert at the Royal Albert Hall, London, May 2024 Wat een cadeautje kom ik toch weer tegen op het wereldwijde web. Een prachtige uitvoering van 'Adagio' van Lara Fabian, dit keer samen met de cellist die blijkbaar geen voornaam nodig heeft: Hauser. Heel mooi, vind ik dan he... Even luisteren? klik hier Ik kende alleen deze uitvoering: klik hier Ook mooi! En dan deze uitvoering van Hauser van het Adagio van Albinoni. Zo prachtig! klik hier Maar, ik vind tegenwoordig bijna alles mooi, en ik ben zo blij als een lief, klein kleutertje, want ik heb gelukkig veel minder pijn, heb weer energie voor van alles en bijna overal zin-en-in! En dan schijnt het zonnetje ook nog! Ik wens jullie allemaal een hele fijne dag! En ondertussen lekker even luisteren naar dit soort hele mooie muziek! PS Van bloglezer Jan kreeg ik deze foto, die helemaal past bij mijn goede stemming! Het kan niet op, dankjewel Jan.

Ik moet toegeven dat ik de laatste weken niet meer op het blog van Vlasje had gekeken. Ze staat rechts onderaan mijn blog bij mijn meest favoriete blogs, ik hoefde maar te klikken. Gusta is overleden, maar haar blog: www.vlasleeuwenbekje.blogspot.com - over groen, bewust en licht leven - zou in de lucht blijven. En af en toe keek ik nog wel eens terug over bij haar. Ik zag dan ook dat mijn blog, steeds met de laatste blogbericht, bovenaan in het rechter rijtje van door haar aangeraden blogs terug te vinden was. Dat gaf een vertrouwd gevoel alsof ik nog even een beetje contact maakte. Ik las dan ook nog even over de dappere manier waarop ze met de naderende dood omging, hoe ze steeds de regie hield en zo blij was met de voortreffelijke zorg in het hospice de laatste weken van haar leven. Ik ben zo benieuwd wat ze er van zou vinden, van de Nederlandse politiek, met die knullige formatie. En van de klimaatverandering en de natuur die het zo moeilijk heeft met wat wij mensen haar aandoen. Dat kon ik natuurlijk al een tijd niet meer lezen, maar ik kon me voorstellen wat ze zou schrijven. En hoe ze zich - met mij - zou verheugen op het WK schaatsen de komende dagen. Dus ik schrok toen ik onderstaand bericht te zien kreeg toen ik haar link aanklikte. Heel jammer dat het blog verwijderd is. Ik snap het ook niet, het zat toch niemand in de weg... Echt heel erg jammer! Blog is verwijderd Helaas, de blog op vlasleeuwenbekje.blogspot.com is verwijderd.

Ik kwam zomaar 'vanzelf' van allerlei tegen over geluk, gelukkig zijn of gelukkig worden. Ik deel het hieronder. Voor wie ook wel gelukkig wil zijn: Gummbah ------------------------------------------------------------------------------------------------------ Als we nou eindelijk eens zouden stoppen met gelukkig willen zijn, dan zouden we het best leuk hebben. Edith Wharton ------------------------------------------------------------------------------------------------------ Hoe word je (zo snel mogelijk) gelukkig? Een stappenplan: 1. De eerste stap naar het geluk is dat je je geluk in eigen handen neemt. Je verwacht niet meer van iemand anders dat die je gelukkig maakt, en je verwijt ook niemand meer dat ze je ongelukkig maken. Hiervoor moet je een bepaalde leeftijd hebben, want het kan een tijdje nuttig zijn je ouders overal de schuld van te geven, om die schuld van je eigen schouders af te wentelen. Maar uiteindelijk besef je: de enige die er nu nog iets aan doen kan, ben ik zelf. Dan ben je volwassen. Deze stap komt erop neer dat je nooit meer iets van iemand verwacht, wat dan ook, van wie dan ook. Niet van je partner, niet van je kinderen, niet van je ouders, niet van je baas, niet van de loterij, niet van de regering, zelfs niet van God. Al die verstrikkingen knoop je los en leg je af. Klinkt dat eenzaam? Klopt, is het ook. 2. Tadááá: enter fase twee. Je accepteert je eenzaamheid. Daar ben je nou volwassen voor geworden. Je zegt ja tegen alle pijn. Je aanvaardt je verdriet, je machteloze woede, knagende spijt, wurgende angst, noem maar op en ga maar door. Hoort erbij, hou je toch, niks mis mee. Gewoon voelen, voelen, voelen tot het weer voorbij is. Zet je hart open, je hart is groot genoeg voor alle pijn, je hart maakt er liefde van. En diepgang, en kracht. Verdoving is een zegen, zeker. Geniet ervan als het nodig is, maar met mate. Want verdoving is tijdelijk en de pijn blijft gewoon om de hoek op je liggen wachten. 3. In fase drie daalt het nederig-stemmende besef in je ziel dat je niet alles zelf in de hand hebt. Ik kan nog zo dapper verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen geluk en alles voelen wat er maar te voelen valt en nóg krijg ik de boel niet echt onder controle. Telkens weer gebeurt er iets onverwachts, iets dat ik niet gepland heb of niet wil. Soms is het een leuke verrassing, vaak ook niet. Er is zoiets als het lot, of karma, of de Dao, of God’s ondoorgrondelijke wegen, noem het hoe je wilt, iets dat oneindig groter is dan ikzelf en zich niets aantrekt van wat ik met mijn frontale kwabje kan bedenken. 4. Klapper. Dit alles leidt tot de Grote Gelukkigmaker: zelfvergeving. Als ik mijn best doe en mijn geluk niet meer van anderen of van omstandigheden laat afhangen, als ik mijn gevoelens accepteer en mijn hart laat breken, als ik erken dat het leven mij leidt en dat ik mij maar het best kan laten leiden, dan is het zonneklaar dat ik mijzelf ook vergeven kan. Vergeven voor alle kleine ongelukjes. Vergeven voor mijn fouten, mijn onhandigheden, misstappen. En ook vergeven voor al het grote dat ik eigenlijk niet wilde maar toch deed, of toeliet. Vergeven. Gewoon zelf gedaan. De verantwoordelijkheid ervoor genomen, de pijn ervan gevoeld, het hart ervoor open gezet, beseft dat dit het lot is. Van zelfvergeving word je gelukkig. Je krijgt het gevoel dat er iets heel erg klopt in je leven, dat je jezelf bent, dat je doet waarvoor je gekomen bent. Je moet het wel bijhouden. Liefst elke dag even nalopen, zoiets als ’s avonds tanden poetsen. Het beschermt je tegen innerlijk bederf. Fijn toch, zo’n stappenplan? Niet makkelijk misschien, maar wel simpel. Veel geluk ermee! Lisette Thooft ---------------------------------------------------------------------------------- Ik ben pas gelukkig als… Zit jij net als veel andere mensen te wachten op je geluk? Misschien doe je het wel zonder dat je het door hebt. Als je bijvoorbeeld een zeer doelgericht persoon bent kan het zijn dat je pas gelukkig denkt te kunnen zijn als je een doel hebt bereikt. “Ik ben alleen al blij als die tentamens voorbij zijn”, “Als ik verhuis zal ik eindelijk gelukkig worden”, “Als ik vijf kilo kwijt ben zal ik gelukkiger zijn”. Dit zijn herkenbare uitspraken, maar onderzoek wijst keer op keer uit dat ze niet kloppen. Je wordt niet gelukkiger als je slank bent, je bent niet aantoonbaar gelukkiger in je nieuwe huis en het winnen van de loterij doet weinig voor je echte levensgeluk. Als je van binnen niet verandert zullen veranderingen in je omgeving niet veel voor je geluksbeleving betekenen. Je bent even iets gelukkiger, maar binnen afzienbare tijd stabiliseer je weer terug naar je oude geluksniveau. Miljonair of niet. Dus? Dus moet je niet blijven wachten tot je gelukkig kunt zijn. Wat je namelijk eigenlijk doet is jezelf pas toelaten om gelukkig te zijn wanneer je iets bereikt hebt. En dat hoeft niet. Je kunt nu namelijk ook gelukkig zijn, terwijl je je doelen nog niet hebt bereikt. Je kunt alleen nu gelukkig zijn, niet straks Geluk is een gevoel dat van binnenuit komt. Het is ook grotendeels onafhankelijk van de omgeving waarin je je bevindt. Je kunt gelukkig zijn in een armoedige flat, je kunt ook gelukkig zijn in een luxe penthouse. Wanneer je je geluksbeleving laat afhangen van dingen die in de toekomst al dan niet gaan gebeuren doe je jezelf tekort. Want al die tijd dat je je doel nog niet hebt bereikt ben je niet optimaal gelukkig. Het kan het heel goed zijn dat je, wanneer je je doel dan eindelijk hebt bereikt, er helemaal niet zo gelukkig van wordt. Bovendien bereik je als gelukkig mens meer. Wie werkt vanuit een basis van geluk is stabiel, staat sterk in zijn schoenen en is daadkrachtig. Je bereikt je doelen razendsnel als je lekker in je vel zit. Daarom is het slimmer op je te focussen op het geluk dat je nu kunt ervaren. Los van de toekomst en het verleden. Je kunt nu goed in je vel zitten, ongeacht of je nu wel of geen lotto wint. Geluk heeft niets te maken met verleden of toekomst. Je kunt het alleen nu zijn. Je bent het alleen wanneer je je op het nu focust. Zo lang je dit blijft doen zul je gelukkig kunnen zijn. Het is dus belangrijk dat je je vandaag op vandaag focust, iedere dag opnieuw. Kleine dingen bouwen je levensgeluk op Hoe doe je dit dan? Hoe kun je gelukkig zijn terwijl je eigenlijk niet tevreden bent met de situatie waarin je je bevindt? Het antwoord is zowel simpel als uitdagend: door te genieten van de dingen die wél goed zijn. Geniet van een mooie zonsondergang, van de liefde van de mensen om je heen, van een lekkere kop koffie. Verheug je op een gezellige avond met je partner, verwen jezelf met een lekker kopje kruidenthee of maak een heerlijke wandeling. Het heeft veel te maken met het gevoel van dankbaarheid en waardering voor de dingen die je hebt, en die goed gaan. Dankbaarheid is een krachtige emotie van geluk, en wie zich dankbaar voelt is bijna per definitie gelukkig. Probeer jezelf te verwonderen over de schoonheid van de natuur, lach zo vaak als je kunt, speel met je hond, geniet van een opgeruimd huis of lees een goed boek. Als je er voor open staat zijn er zoveel kleine, eenvoudige dingen waar je iedere dag van kunt genieten. Het is alleen wel nodig dat je je realiseert dat je moet genieten! Wie geniet van alles wat nu goed is zit lekker in zijn vel. Je voelt minder frustratie en meer rust en dankbaarheid. En vanuit deze basis kun je stap voor stap naar je andere doelen toe werken. En als je deze doelen bereikt, wordt het leven alleen nog maar mooier! Geniet nu van het leven, en verwacht dat het nog mooier wordt Door je te focussen op liefde, genieten, dankbaarheid, acceptatie en verwondering merk je dat het leven eenvoudiger en leuker wordt. Je voelt je gelukkiger zónder dat je al je ambitieuze doelen hebt bereikt. Je kunt arm en gelukkig zijn. Je kunt single, werkloos, gehandicapt of te dik zijn, en je toch gelukkig voelen. Geluk komt van binnenuit, en het gaat om het gevoel wat je nu ervaart. Niet om wat je in de toekomst wilt of gaat ervaren. Zorg dat je nu gelukkig bent, en werk aan de doelen die je naar jouw idee nog gelukkiger zullen maken. Op die manier leef je met de verwachting dat het leven alleen nog maar mooier en mooier gaat worden. En dat is een leven waard om te leven. Jelle Hermus ------------------------------------------------------------------------------------------ Mijn eigen ervaring is dat geluksgevoel me soms overvalt. Een moment waarop ik zomaar blij en tevreden ben, zonder dat ik mijn best er voor hoef te doen. Dat is zo'n fijn gevoel dat ik het wel aan iedereen om me heen zou willen uitdelen. Als dat toch zou kunnen!!

Zaaien doet zoemen! Dat is wel een heel erg leuk initiatief van imker & journalist Pim Lemmers. Hij roept op om op de Dag van de Aarde (22 april) overal bloemen te zaaien voor de bijen. Geef Pim en de bijen een zetje in de goede richting en strooi dat zaad!

Al een tijdje post ik elke maandag een blij en vrolijk makend bericht. Bijvoorbeeld een goed idee voor een meer groene, duurzame en sociale wereld. Om elkaar te helpen, te ondersteunen en broodnodige moed in te spreken. En soms post ik ook gewoon iets waar ik zelf vrolijk en blij van word. Om de week een beetje goed te beginnen. Hoe je met een beetje fantasie en creativiteit elkaar gelukkiger kan en mag maken. Heel simpel, kijk maar eens naar dit filmpje

Ik houd zo veel van foto's van huizen! Wim van der Meij, fotograaf uit Zutphen, maakte vorige maand, de bomen zijn nog kaal, deze prachtige foto van een Amsterdamse gracht. Met dat mooie licht en de weerspiegeling is het een sfeervol plaatje om blij van te worden...

Mijn vriendin Ada en haar man Egbert waren een weekje op een welverdiende vakantie in de Dolomieten! Onderstaande foto's stuurde ze me via Whats app: Het uitzicht naar de ene kant en naar de andere kant en edelweiss... En toen kwamen ze dit - hoog in de bergen, op een alpenweide - ook nog tegen! Waarschijnlijk van een Eduardo en Antonia of Evita en Adriano, maar prachtig blijft het om in zo'n indrukwekkende plek in de natuur iets tegen te komen waarvan je denkt dat het speciaal voor jou is...

Dit boek: 'Ik kan wonen' is van 1958. Onze dochter Linde kreeg ooit een serie van deze boeken toen ze 18 werd. Samen dacht ik met 'Ik kan huishouden' en 'Ik kan koken'. Ik mocht dit deel van haar lenen. Omdat ik zo van wonen hou.... Een mooi gebonden handboek met een hele leuke omslag met een foto van een jong stel dat aan het schuiven is met jaren 50 meubeltjes in een maquette. Voor mij (ik ben zelf uit 1959) is dat echt 'Smullen' met een hoofdletter: De 'Goed wonen' tijd met Nederlandse fabrikanten zoals Pastoe, met frisse kleuren, elegante tijdloze ontwerpen met een heel bescheiden uitstraling. Het was in de tijd van woningnood, en ver voor Ikea het boek staat vol meubels die je uit kunt klappen en schuiven, zoals dit uitklapbed en de wastafel achter schuifdeuren. Helemaal leuk wordt het met plattegronden uit die tijd! En dan met de bijbehorende aanzichten erbij. Wat me vooral bevalt is de ruimtelijkheid en dat het allemaal lekker leeg is, mensen hadden nog niet zoveel onnodige zooi en apparatuur. En ook de schattige tekeningentjes zoals deze hierboven. - Het leek zo eenvoudig toen - sorry, ben in een nostalgische bui....

Zaterdag werd er door een groepje jongeren deze schildering op de grond gemaakt bij de achteruitgang van het station. Het loopt daar een beetje omhoog, dat maakt dat je er meer van ziet. De fotograaf maakte tegelijk een shot van de prachtige blauwe lucht en de bebouwing, met vooraan het terras van de biologische toko en links nog net te zien het terras van de bakker. Daarboven het gebouw waar wij wonen links en een stukje de Hof van Zutphen rechts. Wij wonen dus ook echt bijna aan het station. De strepen schaduw op het schilderwerk zijn van de fietsenstalling en de parkeergarage. Ik word altijd wel blij van dit soort initiatieven. Dat er mensen zijn die gewoon de wijk opfleuren. Zomaar op een mooie lentedag.

De laatste maanden heb ik zoveel leuke ontmoetingen gehad, waar ik steevast ben vergeten om foto's te maken. Behalve die paar keer dat ik dat wel heb gedaan. Ik zal er nu maar eens in een klap wat van delen. Zoals deze heerlijke lunch die vriendin Els en ik kregen bij onze gezamenlijke vriendin Astrid. De fietstocht erheen was al heel fijn. Het eten zag er heerlijk uit en het was ook heerlijk. 'Bijna alles heb ik vers geplukt uit eigen tuin, behalve dan de tomaatjes en de geitenkaas', dat zei ze verontschuldigend alsof we haar kwalijk namen dat ze geen geit in de tuin had om te melken... Het was een hele mooie middag: fijn gepraat, een paar tranen en ook veel gelachen. Of die keer dat Wim een weekje naar Berlijn was en vriendin Roos en ik gingen lunchen in de Lage Vuursche. Met een wijntje en taart. Vriendin Marga die op bij ons op de thee kwam. Roos en Lukas, vrienden van de Kunst Academie, die samen op fietsvakantie (vlakbij) waren en aankwamen voor een maaltje Nasi. Een fietstocht met Wim naar Deventer. Prachtig, en ik heb alleen maar een foto van het uitzicht op het terras waar we lunchten. Gelukkig wel een foto van ons op het stand van Schiermonnikoog, vlak voor we in zee gingen zwemmen. Mijn broertje en ik op het huwelijksfeest aldaar. Met twee van mijn nichtjes en mijn zwager. Het genieten van het doen van leuke dingen en open staan voor fijne ontmoetingen. Dat is wel een beetje een thema de laatste maanden. Misschien is het een reactie op alle narigheid in de wereld. Maar ik wil eigenlijk het liefst genieten van wat er nu WEL is. Van de clubjes: onze vrouwentuin, onze naobers, onze leesclub, onze filmclub, onze eetclub, onze buren, onze kneuzenclub (van de fysiotherapie) van vriendinnen van lang geleden, en van vrienden van sinds kort. Van onze familie van beide kanten. Zo gaan we binnenkort naar de open lucht voorstelling in Giethoorn waar mijn zwager Peter in speelt. https://theaterspektakelfanfare.nl/ Zo zaten we laatst voor een heerlijke maaltijd met een bevriend stel te genieten in hun tuin. Zo ga ik zaterdag met een Hema meisje naar de huiskamerbioscoop in Lochem. Zo kwam mijn vriendin Guusje ineens onverwacht ontbijten op ons balkon! En zo was ik zo blij om mijn oudste vriendin van de middelbare school (met haar hele gezin) compleet onverwacht tegen te komen op de boot naar Schiermonnikoog. (maar ja weer geen foto gemaakt...) Het zit diep in mijn hart!

We zijn vandaag 34 jaar getrouwd. Ik hoop op nog heel wat dansjes in de keuken... filmpje

Wim heeft gisteren onze uitbundig bloeiende jasmijn op de foto gezet. Het voluit bloeien duurt meestal niet zo lang, maar wat is hij (of zij) mooi! En het ruikt werkelijk heerlijk in onze tuin. Ik wens iedereen een hele mooie, zonnige dag!

We hebben in Nederland weinig te klagen. Misschien een heel klein dingetje... Kijk maar eens naar dit superleuke filmpje

Zutphen in volle glorie. Wat een mooie en leuke stad! Vandaag ruim 10.000 stappen in de stad gezet en nog lang niet uitgekeken. Tip voor je stedentrip! Marleen Brekelmans @Bijzonderplekje

Wij waren vandaag bij de premiere van de voorstelling: 'Vaderdag' in Enschede. In het programma staat geschreven: 'Vaderdag' is een grappige en ontroerende voorstelling over een vader en zijn dochter die elkaar na lange tijd weer ontmoeten in de lunchroom waar ze vroeger zo vaak met de hele familie kwamen. Ze proberen oude herinneringen op te halen en nieuwe te maken, maar dit gaat natuurlijk niet zonder de nodige onverwachte wendingen en grappige momenten. Vaderdag lijkt de perfecte dag om dit allemaal op tafel te gooien, maar al snel raken heden en verleden door elkaar, als de spaghettislierten op hun borden. De voorstelling laat zien hoe kostbaar tijd is en hoe liefde zelfs de diepste wonden kan genezen. In de zaal zagen we verschillende vaders die door dochters waren meegenomen voor vaderdag. Voor ons was het extra leuk omdat de broer van Wim, Peter er in meespeelde. En, zijn dochters waren ook naar Enschede afgereisd, dus we zagen onze nichtjes ook nog uitgebreid. Dat was drie voor de prijs van een! Het was een mooie voorstelling, boeiend, tragikomisch, en knap gedaan omdat ze de gebeurtenissen en leeftijden van de drie hoofdpersonen, steeds door elkaar heen speelden. Na de voorstelling in de foyer van het Wilminktheater werd er ons ook nog een uitgebreide lunch geserveerd, die bij de prijs van de voorstelling inbegrepen was. Het was voor ons extra leuk om met de familie samen bij te kletsen bij een kop soep, een kroketje en lekkere broodjes. De voorstelling speelt nog maar zes keer aanstaande vrijdag, zaterdag en zondag. En is ook leuk als het niet precies 'Vaderdag' is. Voor meer informatie en kaarten: link Op deze selfie kijkt Peter wat moeilijk, maar dat maakt mijn lach dan weer ruimschoots goed.

We waren afgelopen week drie dagen uit fietsen. Met dat prachtige weer moesten we het er van nemen. Jammer dat ik geen foto's heb van hoe heerlijk dat is om rustig aan te fietsen, de wind te voelen, de zon, de schaduw, het water en de natuur. Maar neem van mij aan, het was heel fijn. Net als in onderstaand liedje. 'Op fietse ' Skik wie döt mij wat, wie döt mij wat wie döt mij wat vandage 'k heb de banden vol met wind nee ik heb ja niks te klagen wie döt mij wat, wie döt mij wat wie döt mij wat vandage 'k zol haost zeggen, jao het mag wel zo Dinsdag zijn we van huis uit over de oude brug langs de IJssel richting Deventer naar Wilp gefietst. We kwamen langs theetuin de Kribbe waar we in de tuin hebben geluncht. Daarna met het pontje over naar Gorssel en door de weilanden aan de andere kant van de IJssel weer terug. Overal werd volop gehooid, wat heerlijk rook. We reden vaak in de schaduw of langs het water. Tien uur reden we weg, waren om een uur weer thuis, een superfijne vakantie van een uur of drie. Donderdag reden we langs Huize de Voorst door bos en weilanden naar Almen. Daar hebben we koffie gedronken bij Landhotel 'de Hoofdige Boer' waar we Matthijs van Nieuwkerk met hondje Micky zagen. Er was een mooi borduur kunstwerk te zien in het kerkje ernaast. Meer over dit kunstwerk 'Bos van Draad' kun je zien op dit filmpje Vrijdag gingen we wat later weg. Toen zijn we richting Vorden gefietst. We hebben gepauzeerd in Wichmond, op het fijne terras van Grand Cafe Ludger waar we ook pruimen en perensap kochten. Daarna binnendoor naar Delden, wat ons eigenlijk een beetje tegenviel, want het is daar nogal kaal en eentonig. Toen terug via de keuken van Huize Hackfort waar we op terras in de schaduw geluncht hebben en een leuke ontmoeting hadden met mensen die in Hummelo op vakantie waren. Vandaag wordt er niet gefietst maar gewerkt, maar met de Hema meisjes heb ik afgesproken om vier uur voor een wijntje op de markt. En het is Dweildag vandaag in Zutphen. Dus overal in de stad dweilorkesten. Zo gezellig! Fijne dag allemaal!

Alexei Navalny was asked what his message would be to people if he was killed: Dit was zijn antwoord 'The only thing necessary for the triumph of evil is for good people to do nothing.' Alexei Navalny (1976-2024) Kijk de documentaire '2Doc: Navalny' op http://2doc.nl/navalny

Mocht je je een keer vervelen deze zomer? Kijk dan maar eens naar dit filmpje Dat brengt je vast op een idee!

Het valt me vies tegen hoe lang het duurt voor ik me weer beter voel. Ik ben nog steeds slap en hoesterig. Het zweet breekt me zomaar uit als ik maar iets doe of me buk. Net heb ik gedoucht, heerlijk, maar nadien ben ik op. Het is allemaal best vol te houden, zolang ik van mezelf maar niets hoef. Beetje lezen, filmpje kijken, wat drinken, een stoombadje, wat puzzelen, iemand bellen, een blogje maken, een klein klusje doen, breien, mijn nagels knippen, een was in de machine doen, koffie drinken met Wim, de planten water geven, soms een afwasje doen of de was ophangen naar de radio luisteren, of wat tv kijken, en dan is er weer een dag voorbij. Iets waar ik meer energie voor nodig heb zit er nog niet in. Ben de hele dag in de weer met stomen, neusdruppelen en hoestdrank, met pijnstillers voor de pijn in mijn rug, SRL gelei voor mijn pijnlijke spieren, cranberry met d-mannose voor de blaas, vaseline in mijn neus tegen de bloedneus, genoeg vitamine C en vitamine D slikken, en een allergiepil voor de huisstofallergie, oogdruppels voor mijn droge, brandende ogen, thee met gember, citroen en honing gewoon voor de lekker en omdat me dat goed doet, en dat de hele dag door in steeds verschillende volgordes. En dan moet ik natuurlijk ook de gewone dingen doen als mijn tanden poetsen, me regelmatig even opfrissen, me met van allerlei insmeren, schone kleren aantrekken. Gelukkig is het iets wat gewoon weer vanzelf over moet gaan, ik maak me ook geen zorgen, maar ik verveel me te pletter. Ik kijk naar buiten en zie een grijze lucht, regen, wind, mensen die dik ingepakt buiten lopen en ik ga maar weer eens een middagdutje doen... Zo suf!!!

Bij 'mijn afbeeldingen' op mijn pc is een rubriek: 'Zutphen huis en tuin'. Hoe leuk, om daar foto's op te kunnen vinden waarop ik situaties & dingen kan zien die ik zelf ook al weer een beetje vergeten was. Zoals die keer dat er een pak sneeuw was gevallen in 2009: En dat er, dat is maar een keer gebeurd in de 27 jaar dat wij er woonden, er ook binnen sneeuw lag! Stuifsneeuw, gewoon door de balkondeuren gewaaid... Hier is het bewijs!

Morgen ga ik mijn zomerkleding tevoorschijn halen en uitzoeken en tegelijk onze kast schoonmaken en helemaal weer netjes inruimen. En ondertussen luister ik dan naar het radioprogramma 'Adres onbekend'. Dat heb ik vaker gedaan en doe dan ik die hele kast ongemerkt in twee uur. Ik verheug me er eigenlijk wel op. Vandaag een bijeenkomst met onze naobers, waarop we gedichten aan elkaar gaan voorlezen. Er is dit weekend een foodtruck festival en een parade voor de feestelijke opening het laatste stukje vernieuwde IJsselkade. Ik ben heel benieuwd wie we daar zien. Het is in ieder geval al prachtig weer! PS Donderdag was ik met vriendin Willeke in Theetuin de Kronkelwaard. Zo leuk! Een heerlijke lunch en samen een taartje delen! En nu eens NIET vergeten om foto's te maken!

Gisteren was ik in de Schouwburg in Lochem naar een avond met schrijver Toon Tellegen. Het geheel was georganiseerd door de bieb. Ik ging gezellig met drie van onze naobers. Het was een topavond. Wat een taalkunstenaar is Toon! Hij heeft voorgelezen uit eigen werk, met als uitsmijter een lang verhaal van de mier en de eekhoorn die waren gaan lopen naar de verte en bij een muur kwamen waarachter NIETS was. En hoe onmogelijk het was om te begrijpen wat NIETS was. Naderhand heeft Toon een van mijn boekjes gesigneerd. Ik ben blij dat ik hem in levende lijve heb mogen zien en kon bedanken voor zijn werk. Wim was niet mee. Hij kwam gisteren ziek thuis uit zijn werk. Nu was ik al twee keer ziek en hij zwijnde er steeds tussendoor. Maar nu is hij dan toch ook aan de beurt. Dus nu kan ik aan de slag met thee met honing en zoete dropjes. De kamer luchten, het bed verschonen. Nu eerst maar kippensoep maken.

Wij waren laatst bij de nestors van onze Naoberclub. Jan en Greet zijn dik in de tachtig maar nog zo actief! We zaten in hun weelderige tuin gezellig onder de parasol aan de koffie met noten-karamel-koek. Jan vertelde dat hij een elektrische fiets had gekocht en zijn racefiets nu maar eens weg wilde doen. Niemand in hun familie had belangstelling, het was nogal een ouderwetse racefiets. Was dat niet iets voor Wim? Nou wil Wim eigenlijk bijna nooit iets nieuws. Ook geen nieuwe fiets, want 'hij had toch nog een fiets...' Ook al is dat een fiets die hij ooit zesdehands kocht en die bij elkaar wordt gehouden door elastiekjes en duct tape. Niet dat hij gierig is, maar hij is zuinig op zijn spullen en die gaan dus ook al jaren met hem mee. En... hij is totaal ongevoelig voor modetrends. Even een stukje proberen misschien? Nou, lang verhaal kort; De fiets was iets aan de kleine kant, het zadel en stuur moesten hoger gezet, en de fiets moest veilig aan de muur vast kunnen worden gezet in onze fietsenkelder. Maar sinds kort zoeft Wim me voorbij als we 's avonds een eindje omgaan. We hebben Jan en Greet getrakteerd op een gezellig en heerlijk diner met asperges en een cadeautje gekocht (voor op hun wc), dat ze inderdaad echt heel leuk vonden. Dus een win-win-win-situatie... Een geluidsboxje dat reageert op beweging met twee minuten zingende merels. Gekocht bij de leukste winkel in Zutphen: Wij zijn geluksvogels

Kijk nou toch eens wat een prachtige bos bloemen ik kreeg. En ze ruiken zoooo lekker!!!

Toen we van vakantie thuis kwamen eind april stond ons appelboompje in bloei en de sering ook. Drie weken later zijn die nu al helemaal uitgebloeid. Gelukkig hebben we de foto's nog... De viooltjes deden het ook leuk bij de voordeur.... Maar die staan nog steeds heel erg hun best te doen... Echt tegen de klippen op. Lief toch?

We hebben een fijne week in Amsterdam meegemaakt. Natuurlijk ben ik vergeten om overal foto's van te maken. Een paar highlights: De voorstelling 'Kings of war' van ITA in de Stadsschouwburg. Wat een mooi gebouw is dat toch. Al was het niet in de grote zaal en moesten we zes trappen op om in een grote zaal boven naar deze voorstelling te kijken. Prachtig. Het was wel een lange zit. Het duurde vier en een half uur. Maar wat geweldig! Vooral Hans Kesting speelde de sterren van de hemel. Op Koningsdag kwamen voor het huis waar we verbleven op de gracht allerlei bootjes voorbij met feestende mensen erop in het oranje. Sommige luid zingend en met een flinke slok op. Toen we een eindje om liepen zagen we om de hoek nog veel meer bootjes op de Amstel. Wij vonden het een wonder dat er geen ongelukken gebeurden of mensen overboord kieperden. Leuk om even te zien, maar verder zijn die grote groepen mensen en alle drukte niet aan ons besteed. We zagen wel dat er overal in de binnenstad bakken met tulpen waren neergezet. De drukte in de stad voelden we ook op de dag waarop we op de nostalgische toer waren en we het oude studentenhuis aan de Prinsengracht opzochten waar ik een jaar woonde toen ik 22 jaar was en stage liep, onder andere bij Benno Premsela en VT-wonen . Wat enorm veel toeristen daar op de grachten!!! Het studentenhuis is vlakbij het Anne Frank huis, dus daar kwam de drukte misschien ook door, dachten we, maar later zagen we dat het overal in de stad vergeven is van de toeristen. We gingen lunchen in cafe de Prins, tegenover mijn oude studentenhuis waar we toen werkelijk kind aan huis waren. Dat was 42 jaar geleden en alles was nog precies hetzelfde. Deze kunst hing aan de muur. Ook een manier om verf op een schilderij aan te brengen. We bezochten ook de plek aan het Singel waar ik na mijn studie woonde. We woonden toen gelegaliseerd gekraakt in een paar oude pakhuizen. In die tijd werd het aangekocht door woningbouwvereniging Het Oosten en is het omgebouwd tot HAT eenheden in de sociale huursector. Er woonden daar nog steeds mensen die ik kende uit 'mijn' tijd. We belden aan bij Stefan die mij na 36 jaar meteen herkende. Waarschijnlijk aan mijn stem, die verandert niet zo snel. Maar ik voelde me zeer vereerd. We hebben herinneringen opgehaald en bijgepraat over wie er nog woonden en waar de rest gebleven was. Op de terugweg liepen we binnen bij de boekwinkel op het Spui om een kraamcadeautje te kopen want de volgende dag gingen we op bezoek bij een dochter van een vriendin en een vriendin van onze dochter, die een tweeling heeft gekregen. Zo schattig, we hebben er van genoten om ze zo gelukkig te zien. Zaterdag kwamen mijn zwager en schoonzusjes lunchen. Zo leuk om elkaar weer eens allemaal tegelijk te zien. Zonder (klein)kinderen en zonder oma. Fijn om even bij te praten en te overleggen. Mijn zwager was blij, hij is acteur en speelde voor het eerst mee in een musical en was nu gelijk genomineerd voor een musical award: Beste mannelijke bijrol in een grote productie. We overlegden samen over een pak of een smoking, met of zonder strik en/of sneakers voor de gala uitreiking. Natuurlijk weer vergeten om een foto te maken!! We zijn naar de film geweest in Tuschinski. Wat een feest is dat toch! Zo'n mooi gebouw, die hal, dat tapijt, de lampen. Het was een mooie, lieve film. We zaten in zaal 5, strakker , maar ook mooi en heel comfortabel. We zaten naast twee Amsterdamse oude dames waarvan eentje zei: 'Zulke fijne stoelen heb ik thuis niet. Heerlijk, ik mis alleen mijn kat op schoot'. Alles is er mooi! Ook de toiletten aan die kant. We hebben het Holocaust Namenmonument bekeken, dat was vlakbij en echt heel indrukwekkend. Wim is nog naar verschillende musea geweest, maar ik hield het wel voor gezien. Al die prikkels van die grote stad. Heb wel heerlijke boeken gelezen van David Nicholls: Echte aanraders, mooie verhalen, geestig geschreven. Heb ik echt van genoten, in de erker van ons appartement, uitkijkend over de gracht. Al met al, fijn om weer eens in Amsterdam te zijn, vooral voor de plekken en de mensen die ik er al ken. Niet voor de stad van nu met alle toeristen en met de voertaal die overal Engels is. Ook fijn om dan weer thuis te komen in de provincie in het rustige Zutphen. PS We reisden met de trein, wat is het toch allemaal keurig voor elkaar hier in ons land. Schone rustige treinen, overal uitleg. Nette perrons en stationshallen. Nederland is mooi aangeharkt...

Het eerste wat ik zag toen ik gisteren de on-line krant: 'Indebuurt' opende was deze foto van mijzelf, levensgroot opdoemen op mijn pc-scherm. Ze hadden wel een fotootje gevraagd, maar ik dacht dat het een soort pasfoto zou zijn... Toen ik van de schrik bekomen was las ik verder in het artikel dat Janneke Pol schreef nadat ze mij vrijdag een telefonisch interview had afgenomen. Eerste Hulp Bij Opruimwoede van opruimcoach Jacquelien: ‘Begin eens bij een keukenla’ Het lijkt wel of we ineens zien hoeveel overtollige spullen we om ons heen hebben verzameld nu we meer thuis zitten. Opruimwoede steekt binnen veel huishoudens de kop op, merkt ook opruimcoach Jacquelien Koopman. En dat we daar wel wat tips bij kunnen gebruiken? Dat geven we maar meteen toe. Kom er maar in, Jacquelien! Zo begint het artikel, leuk geschreven en toch ook weer net anders dan je zelf zou doen... Wie wil kan het lezen via de link hieronder: Artikel over opruimen in online krant: 'Indebuurt'

Hier vlakbij, om de hoek, op drie minuten lopen, ligt de Museumhaven Zutphen. Wie door de Museumhaven Zutphen loopt, krijgt een prachtig beeld van de schepen die afgelopen eeuw in omloop waren. Zeilschepen, motorschepen, sleepboten en zelfs een brugschip. Alle schepen hebben hun eigen bijzondere verhaal. Fotograaf Eddy Boerman 31 oktober 2020

Dit gedicht van H.C. ten Berge stond al op deze gevel in de Kuiperstraat. Maar gisteren zagen Wim en ik ditzelfde gedicht in roestvrijstalen letters op de oude stadsmuur om de hoek bij het haventje aan de IJsselkade. IJsselbrug in de ochtend Mist boven de rivier, Meeuwen stil op de beschoeiing. Ganzen stijgen met gestrekte halzen Uit de zilvernevel op. Twee zwanen in scheervlucht over de waarden, Het zachte gefluit van hun vleugels, Het statige dalen - H.C. ten Berge

Gisterenavond liep ik rond een uur of 9 even een ommetje achter ons huis, om de volkstuinen heen. Ik zag het zwanenpaar dat daar in de vijver al heel lang - elk jaar opnieuw - een nest heeft. Een van de zwanen zit steeds te broeden. In mijn beleving is dat de moeder die op de eieren zit. De vader-to-be houdt de wacht en zwemt er wat om heen. Ik hoop dat alles goed gaat want ik vind het zo lang duren... De ganzen die ik op het pad even later tegenkwam hebben immers allemaal al jongen om hen heen lopen. Ik houd het in de gaten en jullie op de hoogte! Iedereen een hele fijne zomerse dag gewenst!

Gisterenavond kwam ik thuis na een avondje met mijn vriendinnen van de vrouwentuin, en trof Wim, met onze dochter, bij de vuurplaats - helemaal achterin onze tuin - die samen net begonnen waren met het maken van een vuurtje. Gezellig! Ik kon gelijk aanschuiven. Op de foto die mijn dochter ongemerkt maakte, kijk ik weliswaar nogal zorgelijk serieus, maar het was eigenlijk vooral ontspannen. Wim verbrandde allerhande snoeihout, maar ook onbehandeld houten resten, zoals mandjes, bakjes en kistjes. Ook het krukje dat onze dochter ooit maakte op de middelbare school moest er aan geloven. Het werd langzaam helemaal donker en herinneringen ophalend hebben we de hele handel vrolijk opgestookt. Dat ruimde ook weer lekker op. Vanmiddag bracht Wim met een vriend een auto vol grote spullen naar de stort. Daar hoeven we nu ook niet meer heen. Dat was het opruimen! Nu komt de rest: poetsen, schilderen, gaatjes vullen en andere gaatjes boren, kastjes, lampen en foto's / schilderijen ophangen en meubels uit elkaar halen en in elkaar zetten en natuurlijk uiteindelijk alles verhuizen. We hoeven ons niet te vervelen...

Hoe jarig kun je zijn? Cadeautjes uitpakken! Onze kleindochter is vandaag 1 jaar geworden. Wat Een Feest! Ik smelt helemaal als ik haar in dit filmpje zie aan het eind van deze drukke dag met haar papa. Op deze zomerse dag heb ik wol gekocht om een babytruitje, sokjes en een mutsje te gaan breien voor haar baby broertje dat rond 1 december verwacht wordt.... We zijn er zo gelukkig mee.

Crispin Korschen WHEN WE’RE OLDER When we’re older, let’s meet every Sunday at four, in that cute little cafe we love. Let’s laugh at our foibles, our mishaps and then, release our mistakes to above. We can share our new wrinkles, each hair that’s turned grey, and marvel at how we have grown. We can both reminisce on the lives that we’ve led, and be grateful for each day we’ve known. When we’re older, let’s meet by the tree in the park, the one where the blossom grows yearly. We can share some nice food and toast with a drink, remembering those we loved dearly. We will not give a thought to the youth we have lost, for we see so much worth in the change, we won’t feel the rush of a fast-ticking clock, for we know time is ours to arrange. When we’re older, let’s meet every Sunday at four, in that cute little cafe we love. Let’s be wowed by how we have weathered this life, no regrets, we were just here to love. Donna Ashworth

De Binnenkant in hartje Amsterdam En nog iets wat steeds maar zooo mooi blijf vinden! Klik maar eens op: Zo mooi! En dan schijnt ook nog de hele dag de zon, wat een fijne dag....

Pas hoorde ik het interview van Caroline Tensen die een boek schreef over de (haar) overgang (waar ze trouwens niet 'aan zou doen'). Ze heeft het verschrikkelijk gevonden, was heel erg verdrietig, somber en onzeker, ze kwam 14 kilo aan en was zich zelf helemaal kwijt. Dat deed me denken aan mijn eigen tijd in de overgang. Maar vooral aan het half jaar dat ik hormoontherapie volgde als nabehandeling tegen borstkanker. Dan wordt de oestrogeen in je lijf stilgelegd. Dus van langzaam minder worden in de overgang, naar compleet geblokkeerd door de hormoonpillen. Dat betekende voor mij: de overgang keer tien. En ik had alle bijwerkingen die er te vinden zijn: Aankomen in gewicht, opvliegers, hartkloppingen, pijnlijke en schrale slijmvliezen waar je die maar hebt in je lijf, slecht slapen, moe, pijnlijke gewrichten, blaasproblemen, libido naar nul, droge huid, haaruitval, wazig zien enzovoorts. En dan heb ik het nog niet over de mentale ellende. Zoals hierboven op een rijtje gezet ( en die ik ook allemaal herkenden bij mezelf ) door Marlies van Dooren, die in haar praktijk advies geeft aan vrouwen in de overgang, en ook een geweldig boek schreef: Op haar site: https://www.lijfenlijn.info deelt ze heel veel informatie over wat je kunt doen bij overgangsklachten. Blijkbaar is het nog steeds nodig dat zowel artsen als vrouwen in de overgang die informatie nodig hebben, zeker ook gezien het verhaal van Caroline Tensen. Zij heeft er voor gekozen om verschillende soorten hormonen die ze zelf tekort kwam aan te vullen met pillen. Dat is voor mij na mijn hormoongevoelige borstkanker wel een brug te ver, ik ben al onzeker genoeg of mijn borstkanker toch nog terug komt, en heb weinig vertrouwen in mijn lijf, zeker gezien ook de val waarbij ik drie maanden niet mocht lopen, maar dat is een ander verhaal. In de hoop mensen te informeren over de overgang deel ik vandaag graag het bericht dat Marlies deelde op twitter: Zes tips om je beter te voelen bij mentale klachten in de overgang Bij de overgang denken de meeste vrouwen aan opvliegers. Maar naast opvliegers zijn er ook heel wat andere klachten te noemen zoals vermoeidheid, slecht slapen, gewrichtspijn, blaasontstekingen en hoofdpijn. Mentale klachten zijn wat minder bekend, maar kunnen je leven danig overhoop gooien. Hormonen hebben namelijk ook invloed op je hersenen. Wat hoor ik het vaak in mijn praktijk: 'ik ben mezelf niet meer!' In de overgang kun je sneller overprikkeld zijn. Je kunt dan minder hebben, reageert sneller geïrriteerd en kunt paniekerig of angstig zijn voor dingen die je altijd met gemak deed. Je kunt somber worden, minder plezier ervaren en zelfs depressief worden. Dat komt omdat het gebrek aan oestrogenen ook invloed heeft op je emoties, je stemming en je humeur. Daarnaast zorgen andere overgangsklachten zoals slecht slapen en vermoeidheid ervoor dat er een sneeuwbaleffect ontstaat. Deze mentale klachten komen vaak voor: Vergeetachtigheid Stemmingswisselingen Concentratieproblemen Nerveus en gejaagd gevoel Paniekerig Somberheid en depressieve gevoelens Geïrriteerd en snel boos Angstig Labiel Emotioneel Onrustig In jezelf gekeerd Onverschillig Overbezorgd 6 tips om je beter te voelen: Weten dat de hormoonschommelingen de oorzaak zijn helpt al, het is een fase en het gaat weer over. Houd dit voor ogen. Doe het rustiger aan, stap uit de mallemolen van je leven. Maak bewust minder afspraken, misschien kun je je permitteren om wat minder uren te werken en kortere werkdagen te hebben? Geef je grenzen aan en vraag anderen om hulp. Het is geen schande dat het jou nu even niet lukt. Richt je op Rust, Reinheid en Regelmaat, echt dat helpt! Ga gezonder eten en zorg extra goed voor je lichaam. Indirect helpt dat om je hormonen te kalmeren. Beweeg dagelijks in de buitenlucht, dat is goed voor je brein en anti-stress. bron

Van onze dochter Linde kregen we een heel mooi zelfgemaakt transparantje over de post. Zo leuk! Dat bracht me weer de inspiratie om zelf weer eens wat sterretjes te gaan vouwen. En hoe leuk is het dan om wat van die sterretjes rond te delen aan al die lieve mensen om ons heen die zo enorm goed voor ons hebben gezorgd. En nu krijg ik af en toe een fotootje van hoe die dan in hun huizen een plekje krijgen. Mooi he?

Ga ook gezellig zomerwonen... Heel veel plezier!

Het liep de spuigaten uit. We hadden weer veel boeken verzameld. Overal lagen stapeltjes. Dus vorige week hebben we de situatie in ogenschouw genomen en zijn de kast doorgegaan. De hoeveelheid boekenkastruimte is bij ons leidend. Wat past mag blijven. Wij hebben hoge smalle kastjes, overgebleven van ons vorige huis waar ze links en rechts naast de haard stonden. Ik pakte het trapje erbij en we begonnen boven in. Ik moet eerlijk zeggen, Wim heeft zijn best gedaan en zeker twee hoge stapels met boeken mochten van hem weg. Een deel naar de weggeefkast beneden in de hal. En een deel naar de Antroposofische Bibliotheek. Twee boeken dachten we nog te kunnen verkopen. Moeilijkheid bij onze boekenkast is dat de vakjes verschillende hoogtes hebben. Dus er waren boeken te hoog en die moesten daarom maar liggend gestapeld worden. In het linker kastje liggen de kookboeken. En helemaal onderin heeft Wim een vakje geconfisqueerd dat hij gebruikt voor de boeken die hij nog 'weg wil lezen': dat wil zeggen nog eens doorkijken of het echt wel weg mag... Op ons wc-tje hebben we een oud Tomado rekje hangen dat nog van de ouders van mijn eerste vriendje is geweest. Dat is mooi ondiep en daar liggen kleine boekjes in die je misschien wel op de wc zou willen inkijken. Soms met gedichtjes, raadsels, liedjes maar ook met korte verhalen of tips. Een boekje met de herkomst van oude spreekwoorden en gezegden, en wat kinderboekjes. Ook een enkele 'gouwe ouwe' heeft er een plekje gevonden. Eigenlijk is dat onze extra boekenkast... Op onze slaapkamer heb ik op een hangend plankje (Wim noemt dat grote rotzooi plankjes, maar ik zie het als een plekje vol met 'schatten') nog wat boeken staan die me dierbaar zijn en naast het bed ligt ook altijd wat te lezen klaar. Op mijn werkkamer heb ik mijn vakliteratuur in de hangende boekenkast, dat past nog net, maar daarin zal ik ook een keer wat moeten ruimen Op mijn blauwe stoel liggen nu nog boeken waar ik wat mee wil voor mijn cursussen of mijn blog. Die houd ik apart, want dan blijven ze op mijn radar. Nu, voorlopig kunnen we weer even vooruit, maar over een half jaar ofzo lopen we weer een keer door onze voorraad boeken heen om de zaak nog weer eens te bekijken. Mijn ervaring is dat je dan wel weer toe bent aan het opnieuw beslissen dat sommige boeken nu toch lang genoeg bij jou hebben gewoond...

Freek de Jonge uit 'De stemming' 2002