Las: to zbiorowisko roślinne, w którym obok siebie występują drzewa, krzewy i rośliny zielne ułożone warstwowo (czyli piętrowo) Warstwy lasu: W lesie rośliny są rozmieszczone warstwowo. ściółka - zajmuje dno lasu, tworzą ją obumarłe liście (opadłe na ziemię), gałązki, fragmenty roślin (zaschnięte rośliny), pióra ptaków, sierść ssaków, odchody zwierzęce i obumarłe szczątki różnych organizmów, inna ściółka jest w lesie liściastym (tu tworzą ją głównie liście opadłe jesienią z drzew), i inna w lesie iglastym (tu tworzą ją m.in. igły) - jest wilgotna (więcej wilgoci jest w lesie liściastym niż w iglastym) - jest najchłodniejszym miejscem w lesie - nie dociera do niej słońce, ponieważ większość promieniowania słonecznego pochłaniają liście dębów, garbów czy buków. Liście te tworzą także osłonę przed parowaniem wody - żyje w niej wiele organizmów, np. dżdżownice, owady i ich larwy, mrówki, ślimaki, nicienie (mają nitkowaty kształt) runo leśne - najniższa warstwa lasu, tworzą ją grzyby, mchy, trawy, krzewinki i rośliny zielne, warstwa runa w lesie liściastym jest uboższa niż w iglastym - jest tam dosyć wilgotno, zacisznie (ponieważ drzewa osłaniają runo przed wiatrem), - dociera tu najmniej światła (ilość docierającego światła zależy od pory roku i typu lasu) - zwierzęta: sarny, dziki, jelenie, lisy, inne to: mrówki, ślimaki, jaszczurki, żaby, myszy RUNO W LESIE LIŚCIASTYM: - rośliny pojawiają się wczesną wiosną, gdy drzewa nie mają jeszcze liści, wówczas przez korony drzew dociera wystarczająca ilość światła, dzięki czemu gleba jest odpowiednio nagrzana, rośliny kwitną, wydają nasiona, a następnie zamierają - rośliny: zawilce, konwalie, przebiśniegi, ziarnopłony, przylaszczki, mchy, inne rośliny cieniolubne, - las zmienia się o każdej porze roku, jesienią dominują różne odcienie żółci, czerwieni i brązu RUNO W LESIE IGLASTYM: - rośliny: mchy, borówki, wrzosy, borowiki - las przez cały rok jest zielony podszyt - kolejna warstwa lasu las liściasty: podszyt tworzą: młode drzewa oraz krzewy, np. kalina, jeżyna, malina, leszczyna, głóg, dziki bez, kruszyna las iglasty: można tu spotkać jałowiec zwierzęta: w gałęziach ptaki wiją gniazda, między gałązkami krzewów pająki rozpinają sieci korony drzew - najwyższa warstwa lasu las liściasty: warstwę tę tworzą dęby, buki, graby, brzozy las iglasty: świerki, sosny, jodły, modrzewie las mieszany: drzewa iglaste i liściaste zwierzęta: wiewiórki, kuny, ptaki, np. sikorki, sowy, dzięcioły, jastrzębie, zięby Przystosowanie roślin do życia w lesie: czosnaczek (ma długą łodygę, mierzącą ponad metr, znajdują się na niej liście o różnej długości ogonków - od dłuższych do krótkich - dzięki temu liście nie zasłaniają się i każdy może otrzymać odpowiednią ilość światła) bluszcz (wspina się wysoko po pniach drzew, aby zdobyć jak najwięcej światła, liście bluszczu ułożone są dachówkowato, dzięki temu do każdego z nich dociera światło) paprocie (narecznica samcza i orlica pospolita mają podzielone blaszki liściowe - zwiększa to ich powierzchnię, przez którą mogą pobierać światło) drzewa - (osiągają duże wysokości, dzięki czemu ich korony mają stały dostęp do światła (są dobrze oświetlone), w gęstych lasach drzewa mają cieńsze pnie i są wyższe niż w lasach mniej gęstych) wysokie rośliny - muszą mieć silny system korzeniowy, większość drzew ma korzenie głęboko sięgające w glebę, aby mieć stały dostęp do odpowiedniej ilości wody Przystosowanie zwierząt do życia w lesie: - zwierzęta mają charakterystyczne ubarwienie (barwy ochronne): brunatne, brązowe lub szare, urozmaicone cętkami cętkowata sierść - dzięki nim zwierzęta wtapiają się w otoczenie, np. sarny brunatne umaszczenie - przypomina kolorem podłoże, dzięki czemu zwierzęta mogą skutecznie ukrywać się przed ludźmi i drapieżnikami, np. dzik Zwierzęta żyjące w najwyższej warstwie lasu, np. wiewiórki, ptaki: - odpowiednia budowa ciała: długie ostre pazury, puszysty ogon, np. wiewiórka długie ostre pazurki - dzięki nim zwierzęta przytrzymują się korony drzew, np. ptaki Zwierzęta żyjące w runie leśnymi między krzewami, np. sarny, lisy, łosie, rysie, wilki, dziki - długie smukłe nogi - dzięki nim zwierzęta mogą łatwo przeskoczyć napotkane przeszkody, np. sarna, lis - rozsuwalne racice - dzięki nim zwierzęta mogą poruszać się po grząskim terenie, np. łoś - doskonała orientacja: wyostrzone, świetnie rozwinięte zmysły, takie jak słuch, wzrok i węch - doskonały słuch - pozwala zwierzętom usłyszeć najcichszy trzask, lub skradające się wilki - doskonała koordynacja ruchowa, umiejętność szybkiego biegania: pozwala na szybką zmianę kierunku, gdy zwierzę ucieka lub goni - życie w stadach - ułatwia zdobywanie pożywienia lub zauważenie niebezpieczeństwa, ułatwia również polowanie, w stadach żyją, np. dziki, wilki, sarny sarna - ma doskonały słuch (może usłyszeć skradające się wilki) oraz długie smukłe nogi (dzięki którym może wykonywać długie susy i uciec przed drapieżnikiem), małe sarny mają cętkowaną sierść (dzięki niej mogą wtapiać się w otoczenie) ryś - ma doskonały wzrok, długie ostre pazury (może wspinać się po drzewach) oraz cętki na sierści (dzięki nim może zamaskować się między gałązkami drzew) lis - ma doskonały słuch, (dzięki trójkątnym uszom i licznym włosom znajdującym się wewnątrz jego uszu - lis odbiera bardzo dużą ilość dźwięków, porusza on uszami, aby zlokalizować miejsce, z którego dochodzi dźwięk) wiewiórka - puszysty ogon (dzięki niemu zachowuje równowagę, ogon działa jak ster), silne i dłuższe tylne nogi (dzięki nim może mocno się odbić i wykonać kilkumetrowy skok na drzewo), długie, ostre pazury (dzięki nim przytrzymuje się kory drzew) dzik - brunatne umaszczenie (dzięki niemu może się ukryć przed drapieżnikami), racice dzika są tak zbudowane, że gdy chodzi po twardym podłożu, dotykają go tylko dwie największe, a gdy porusza się po mchu, dotykają go jeszcze dwie mniejsze raciczki (dzięki temu stopa dzika przylega do podłoża większą powierzchnią i zwierzę się nie zapada) łoś - rozsuwalne racice (dzięki nim łoś może poruszać się po grząskim terenie, np. po bagnach i śniegu) dzięcioł zielony - ma bardzo ostre pazury (dzięki nim świetnie porusza się po pionowych pniach) oraz przeciwstawne palce (dwa są skierowane w przód, a dwa w tył), sztywne lotki w ogonie (dzięki temu utrzymuje równowagę podczas poruszania się po pniu), długi dziób oraz długi, pokryty lepką substancją język (dzięki nim dzięcioł może łatwo wydobyć owady (korniki) spod kory) wilk - żyje w stadzie, zwykle stado ma swojego przewodnika, wilkom przewodzi - wadera - najsilniejsza samica oraz jej towarzysz - basior Źródło: J. Buniowska, E. Frąckowiak, E. Gęca, P. Jeruszka, Przyroda z klasą. Podręcznik dla klasy 4 Szkoły Podstawowej, Wyd. LektorKlett, Poznań 2012, str. 175-180, 184-186.

Niepowtarzalność i wyjątkowość każdego ogrodu podkreślą drzewa i krzewy formowane, których powstawanie jest długotrwałym procesem. Każde z nich tworzy

Głogi to drzewa i krzewy o niezwykłym uroku, które zachwycają kwitnieniem i owocami. Poznaj różnice między głogiem dwuszyjkowym a jednoszyjkowym i dowiedz się, jak dbać o te rośliny w ogrodzie.

Czarna plamistość róż to jedna z najgroźniejszych chorób, które mogą zaatakować te piękne krzewy. Niepozorne, ciemne plamki mogą doprowadzić do osłabienia rośliny i zahamowania jej wzrostu. Co sprzyja rozwojowi choroby i jak jej zapobiegać? Oto przepis na naturalny oprysk, który pomoże ocalić krzewy róż.

Drzewa i krzewy alejowe czy też owocowe są podstawą utrzymania pasiek w większych miastach dając obfity pożytek wiosną i w pierwszej połowie lata. Roślinność parkowa i owocowa ma duże znaczenie także w mniejszych miastach i na osiedlach, gdzie dostarcza głównie pyłku, będącego w zasięgu lotu pszczół. Poprzez zakładanie lub powiększanie sadów owocowych znacznym stopniu przyczyniamy się do polepszenia pożytków miodowych. Prócz nektaru i pyłku, pszczoły mogą także zbierać spadź. W naszym zestawieniu najbardziej spadzi uje lipa, następnie klony, wierzby, śliwy, a zdarza się także spadź na buku i dębie.

Las: to zbiorowisko roślinne, w którym obok siebie występują drzewa, krzewy i rośliny zielne ułożone warstwowo (czyli piętrowo) Warstwy lasu: W lesie rośliny są rozmieszczone warstwowo. ściółka - zajmuje dno lasu, tworzą ją obumarłe liście (opadłe na ziemię), gałązki, fragmenty roślin (zaschnięte rośliny), pióra ptaków, sierść ssaków, odchody zwierzęce i obumarłe szczątki różnych organizmów, inna ściółka jest w lesie liściastym (tu tworzą ją głównie liście opadłe jesienią z drzew), i inna w lesie iglastym (tu tworzą ją m.in. igły) - jest wilgotna (więcej wilgoci jest w lesie liściastym niż w iglastym) - jest najchłodniejszym miejscem w lesie - nie dociera do niej słońce, ponieważ większość promieniowania słonecznego pochłaniają liście dębów, garbów czy buków. Liście te tworzą także osłonę przed parowaniem wody - żyje w niej wiele organizmów, np. dżdżownice, owady i ich larwy, mrówki, ślimaki, nicienie (mają nitkowaty kształt) runo leśne - najniższa warstwa lasu, tworzą ją grzyby, mchy, trawy, krzewinki i rośliny zielne, warstwa runa w lesie liściastym jest uboższa niż w iglastym - jest tam dosyć wilgotno, zacisznie (ponieważ drzewa osłaniają runo przed wiatrem), - dociera tu najmniej światła (ilość docierającego światła zależy od pory roku i typu lasu) - zwierzęta: sarny, dziki, jelenie, lisy, inne to: mrówki, ślimaki, jaszczurki, żaby, myszy RUNO W LESIE LIŚCIASTYM: - rośliny pojawiają się wczesną wiosną, gdy drzewa nie mają jeszcze liści, wówczas przez korony drzew dociera wystarczająca ilość światła, dzięki czemu gleba jest odpowiednio nagrzana, rośliny kwitną, wydają nasiona, a następnie zamierają - rośliny: zawilce, konwalie, przebiśniegi, ziarnopłony, przylaszczki, mchy, inne rośliny cieniolubne, - las zmienia się o każdej porze roku, jesienią dominują różne odcienie żółci, czerwieni i brązu RUNO W LESIE IGLASTYM: - rośliny: mchy, borówki, wrzosy, borowiki - las przez cały rok jest zielony podszyt - kolejna warstwa lasu las liściasty: podszyt tworzą: młode drzewa oraz krzewy, np. kalina, jeżyna, malina, leszczyna, głóg, dziki bez, kruszyna las iglasty: można tu spotkać jałowiec zwierzęta: w gałęziach ptaki wiją gniazda, między gałązkami krzewów pająki rozpinają sieci korony drzew - najwyższa warstwa lasu las liściasty: warstwę tę tworzą dęby, buki, graby, brzozy las iglasty: świerki, sosny, jodły, modrzewie las mieszany: drzewa iglaste i liściaste zwierzęta: wiewiórki, kuny, ptaki, np. sikorki, sowy, dzięcioły, jastrzębie, zięby Przystosowanie roślin do życia w lesie: czosnaczek (ma długą łodygę, mierzącą ponad metr, znajdują się na niej liście o różnej długości ogonków - od dłuższych do krótkich - dzięki temu liście nie zasłaniają się i każdy może otrzymać odpowiednią ilość światła) bluszcz (wspina się wysoko po pniach drzew, aby zdobyć jak najwięcej światła, liście bluszczu ułożone są dachówkowato, dzięki temu do każdego z nich dociera światło) paprocie (narecznica samcza i orlica pospolita mają podzielone blaszki liściowe - zwiększa to ich powierzchnię, przez którą mogą pobierać światło) drzewa - (osiągają duże wysokości, dzięki czemu ich korony mają stały dostęp do światła (są dobrze oświetlone), w gęstych lasach drzewa mają cieńsze pnie i są wyższe niż w lasach mniej gęstych) wysokie rośliny - muszą mieć silny system korzeniowy, większość drzew ma korzenie głęboko sięgające w glebę, aby mieć stały dostęp do odpowiedniej ilości wody Przystosowanie zwierząt do życia w lesie: - zwierzęta mają charakterystyczne ubarwienie (barwy ochronne): brunatne, brązowe lub szare, urozmaicone cętkami cętkowata sierść - dzięki nim zwierzęta wtapiają się w otoczenie, np. sarny brunatne umaszczenie - przypomina kolorem podłoże, dzięki czemu zwierzęta mogą skutecznie ukrywać się przed ludźmi i drapieżnikami, np. dzik Zwierzęta żyjące w najwyższej warstwie lasu, np. wiewiórki, ptaki: - odpowiednia budowa ciała: długie ostre pazury, puszysty ogon, np. wiewiórka długie ostre pazurki - dzięki nim zwierzęta przytrzymują się korony drzew, np. ptaki Zwierzęta żyjące w runie leśnymi między krzewami, np. sarny, lisy, łosie, rysie, wilki, dziki - długie smukłe nogi - dzięki nim zwierzęta mogą łatwo przeskoczyć napotkane przeszkody, np. sarna, lis - rozsuwalne racice - dzięki nim zwierzęta mogą poruszać się po grząskim terenie, np. łoś - doskonała orientacja: wyostrzone, świetnie rozwinięte zmysły, takie jak słuch, wzrok i węch - doskonały słuch - pozwala zwierzętom usłyszeć najcichszy trzask, lub skradające się wilki - doskonała koordynacja ruchowa, umiejętność szybkiego biegania: pozwala na szybką zmianę kierunku, gdy zwierzę ucieka lub goni - życie w stadach - ułatwia zdobywanie pożywienia lub zauważenie niebezpieczeństwa, ułatwia również polowanie, w stadach żyją, np. dziki, wilki, sarny sarna - ma doskonały słuch (może usłyszeć skradające się wilki) oraz długie smukłe nogi (dzięki którym może wykonywać długie susy i uciec przed drapieżnikiem), małe sarny mają cętkowaną sierść (dzięki niej mogą wtapiać się w otoczenie) ryś - ma doskonały wzrok, długie ostre pazury (może wspinać się po drzewach) oraz cętki na sierści (dzięki nim może zamaskować się między gałązkami drzew) lis - ma doskonały słuch, (dzięki trójkątnym uszom i licznym włosom znajdującym się wewnątrz jego uszu - lis odbiera bardzo dużą ilość dźwięków, porusza on uszami, aby zlokalizować miejsce, z którego dochodzi dźwięk) wiewiórka - puszysty ogon (dzięki niemu zachowuje równowagę, ogon działa jak ster), silne i dłuższe tylne nogi (dzięki nim może mocno się odbić i wykonać kilkumetrowy skok na drzewo), długie, ostre pazury (dzięki nim przytrzymuje się kory drzew) dzik - brunatne umaszczenie (dzięki niemu może się ukryć przed drapieżnikami), racice dzika są tak zbudowane, że gdy chodzi po twardym podłożu, dotykają go tylko dwie największe, a gdy porusza się po mchu, dotykają go jeszcze dwie mniejsze raciczki (dzięki temu stopa dzika przylega do podłoża większą powierzchnią i zwierzę się nie zapada) łoś - rozsuwalne racice (dzięki nim łoś może poruszać się po grząskim terenie, np. po bagnach i śniegu) dzięcioł zielony - ma bardzo ostre pazury (dzięki nim świetnie porusza się po pionowych pniach) oraz przeciwstawne palce (dwa są skierowane w przód, a dwa w tył), sztywne lotki w ogonie (dzięki temu utrzymuje równowagę podczas poruszania się po pniu), długi dziób oraz długi, pokryty lepką substancją język (dzięki nim dzięcioł może łatwo wydobyć owady (korniki) spod kory) wilk - żyje w stadzie, zwykle stado ma swojego przewodnika, wilkom przewodzi - wadera - najsilniejsza samica oraz jej towarzysz - basior Źródło: J. Buniowska, E. Frąckowiak, E. Gęca, P. Jeruszka, Przyroda z klasą. Podręcznik dla klasy 4 Szkoły Podstawowej, Wyd. LektorKlett, Poznań 2012, str. 175-180, 184-186.

Rośliny cieniolubne w ogrodzie najlepiej rozgoszczą się pod drzewami oraz przy ścianach domów zlokalizowanych od strony północnej lub wschodniej. Wbrew obiegowej opinii, kwiaty i krzewy lubiące zacienione stanowiska nie należą do rzadkości. Dla właścicieli dużych działek znajdą się nawet drzewa cieniolubne, które w ogrodzie można posadzić jako solitery lub uformować z nich żywopłoty. Jakie kwiaty, krzewy i drzewa wybrać do cienia? Podpowiadamy!

Do miejsc reprezentacyjnych możemy zaliczyć obszary wypoczynku, czyli skwery, promenady, bulwary nad rzekami, jak i tereny przed urzędami oraz obiektami związanymi z kulturą oraz zieleń przed firmami. zdj: http://tumbalize-accordingly.tumblr.com Charakter reprezentacyjny nadaje się także centrom miast i terenom wokół obiektów zabytkowych. Eleganckie, efektowne rozwiązania ułatwiają identyfikowanie się z przestrzenią, w której żyje społeczność. Stają się one wizytówką miasta, niezależnie od tego, czy to funkcja obiektów, którym towarzyszą, wymusza ich reprezentacyjny charakter, czy też wynika to z zamysłu planistów lub wyboru mieszkańców, którzy docenili specyficzny klimat miejsca. Dobór roślinny, czym się kierować: efektowny wygląd gatunków i odmian, harmonizujący z obiektem, któremu towarzyszą, wymagania siedliskowe: rodzaj gleby, jej wilgotność oraz stopień nasłonecznienia terenu. odporność na zasolenie podłoża. Przy tym to, czy rośliny będą skazane na kontakt z solną breją i czy będą musiały cierpieć suszę fizjologiczną, powodowaną przez znaczne stężenie soli w podłożu, zależy od funkcji danego miejsca i przyjętej strategii odśnieżania. zmienność w czasie właściwa każdemu gatunkowi i odmianie. Lekceważenie docelowych rozmiarów (zwłaszcza drzew) może prowadzić do kłopotów. Od charakteru danego miejsca powinno zależeć to, czy powstanie roślinna kompozycja historyzująca, nawiązująca do regularnych kwaterowych kompozycji renesansowych ogrodów włoskich XV i XVI w. i barokowych ogrodów francuskich XVII i XVIII w., czy stworzy się zaskakujące, nowoczesne układy, w których rośliny towarzyszą obiektom współczesnej architektury (dynamicznej, ale powściągliwej w formie, operującej dużymi, gładkimi płaszczyznami i często opartej na rozwiązaniach modularnych). W tym przypadku niskie żywopłoty lub murki uporządkują przestrzeń, a utworzone przez nie kwatery można wypełniać w sposób niestandardowy, by efekt był zaskakujący, ale harmonijny. Kolejną możliwością jest tworzenie „miękkich”, działających wyciszająco układów rabat i skupin z krzewów i krzewinek, w których drzewa stają się kontrapunktami – silnymi akcentami wiążącymi kompozycję. Do niskich zestawień można wykorzystywać rośliny kobiercowe, sezonowe gatunki ozdobne z kwiatów lub liści czy wreszcie krzewinki i krzewy płożące. Interesująco mogą też wyglądać grupy wyższych bylin i krzewów kwitnących, żywopłoty czy wreszcie rośliny w ozdobnych pojemnikach. Rośliny posadzone przy wejściu do budynku wskazują cel, do jakiego zmierzamy. Często w miejscach publicznych trudno się zorientować, które drzwi są najważniejsze lub prowadzą do określonego miejsca. Zaznaczenie ich roślinami pozwala już z daleka je rozpoznać. Często spotyka się rozwiązanie, w którym krzewy o zwartej bryle (odmiany o pokroju kolumnowym, piramidalnym lub kulistym) sadzone są symetrycznie po obu stronach wejścia. Podobnie ustawia się rośliny w pojemnikach. Takie elementy dekoracji nazywa się „strażnikami”. Przyciągają wzrok i podkreślają uroczysty charakter wejścia. Podobną funkcję mogą pełnić pnącza sadzone przy ścianie. Wyglądają efektownie, trochę romantycznie, nadają się więc raczej do ozdobienia wejścia do teatru czy biblioteki niż do urzędu. Drzewa o wyrazistym pokroju W miejscach reprezentacyjnych o niewielkiej powierzchni doskonale sprawdzają się drzewa i krzewy o regularnych koronach. Ich zwarty, wyrazisty pokrój podkreśli charakter elewacji, natomiast zwielokrotnione okazy uporządkują przestrzeń i podkreślą rangę miejsca. Można tworzyć z nich aleje, prowadzące ku wybranemu celowi. Do dyspozycji są odmiany, które formują swój pokrój w sposób naturalny – pozostaje jedynie co jakiś czas przeprowadzić ich korektę. Drzewa o koronach kulistych: modrzew europejski (Larix decidua) ‘Kórnik’ (krzew szczepiony na pniu), wspaniale kwitnący głóg pośredni (Crataegus ×media) ‘Paul’s Scarlet’ głóg jednoszyjkowy (Crataegus monogyna) ‘Compacta’. jesiony pensylwański Fraxinus pennsylvanica ‘Crispa’ jesion wyniosły Fraxinus excelsior ‘Nana’ kasztanowiec biały (Aesculus hippocastanum) ‘Umbraculifera’. klon jesionolistny (Acer negundo) ‘Aureomarginatum’ o zielonych, biało obrzeżonych liściach klon polny (Acer campestre) ‘Nanum’, klon zwyczajny (Acer platanoides) ‘Globosum’, klon jawor (Acer pseudoplatanus) ‘Brilliantissimum’, którego młode liście są łososiowo-różowe, później żółtozielone, a jesienią pomarańczowo-żółte miłorząb dwuklapowy (Ginkgo biloba) ‘Mariken’ robinia akacjowa (Robinia pseudoacacia) ‘Umbraculifera’, surmia bignoniowa (Catalpa bignonioides) ‘Aurea’ oraz ‘Nana’ wiśnia osobliwa (Prunus ×eminens) ‘Umbraculifera’. zdj. http://vertex.home.pl Wiśnia osobliwa Umbraculifera Drzewa o koronach stożkowatych lub kolumnowych, które wyglądają tak efektownie, że warto sadzić je pojedynczo lub jako „strażników” (oczywiście tam, gdzie jest dostatecznie dużo miejsca). brzoza brodawkowata (Betula pendula) ‘Fastigiata’, grab pospolity (Carpinus betulus) szeroko stożkowa ‘Columnaris’, stożkowa ‘Fastigiata’ i kolumnowa ‘Frans Fontaine’, klon zwyczajny (Acer platanoides) ‘Crimson Sentry’, tulipanowiec amerykański (Liriodendron tulipifera) ‘Fastigiatum’, wiśnia piłkowana (Prunus serrulata) ‘Amanogawa’ grusza drobnoowockowa (Pyrus calleryana) ‘Chanticleer’. kolumnowa odmiana dębu szypułkowego (Quercus robur) ‘Fastigiata’ i ‘Fastigiata Koster’, które – jak wszystkie dęby – symbolizują moc i siłę, nadają się więc szczególnie do kompozycji przy urzędach. kolumnowa odmiana buka pospolitego (Fagus sylvatica) ‘Dawyck’, ‘Dawyck Gold’, ‘Dawyck Purple’ i ‘Rohan Obelisk’ - w miejscach o łagodniejszym klimacie. zdj. http://www.about-garden.com Wiśnia piłkowana (Prunus serrulata) ‘Amanogawa’ Do kompozycji w miejscach wypoczynku: na skwerach, przed teatrami, operami i filharmoniami, czyli wszędzie tam, gdzie nie oczekuje się skrupulatnego uporządkowania przestrzeni, warto sadzić drzewa o koronach zwisających. Zazwyczaj są to odmiany szczepione na pniu (czasami prowadzone w formie piennej przy paliku). Dzięki temu mają określoną wysokość oraz ograniczoną szerokość. Są efektowne, intrygują i przyciągają wzrok. Nadają się zwłaszcza tam, gdzie chce się stworzyć nostalgiczny klimat. W ich sąsiedztwie napięcie opada, można się wyciszyć i wypocząć. cyprysik nutkajski (Chamaecyparis nootkatensis) ‘Gloria Polonica’, ‘Jubilee’, ‘Pendula’, odmiany cyprysika groszkowego (Chamaecyparis pisifera) ‘Filifera’, ‘Filifera Aurea’ i nieco niższy ‘Sungold’. jałowiec pospolity (Juniperus communis) ‘Horstmann’, modrzew europejski (Larix decidua) ‘Repens’ modrzew japoński (Larix kaempferi) ‘Stiff Weeper’ o giętkich płożących pędach (szczepiony na podkładce), które mają zazwyczaj pokrój drzewek o wysokości ok. 2 m. świerk Brewera (Picea breweriana) wygląda bardzo imponująco, bo z poziomo rozłożonych gałęzi zwisają nierozgałęzione pędy boczne. olsza szara (Alnus incana) ‘Pendula’, brzoza brodawkowata (Betula pendula) i jej atrakcyjne odmiany: ‘Gracilis’, ‘Laciniata’, ‘Tristis’, ‘Youngii’, grab pospolity (Carpinus betulus) ‘Pendula’, który tworzy szeroką, parasolowatą koronę o pędach zwisających aż do ziemi grujecznik japoński (Cercidiphyllum japonicum) ‘Pendulum’ buk pospolity (Fagus sylvatica) ‘Pendula’, jesion wyniosły (Fraxinus Excelsior) ‘Pendula’, jarząb pospolity (Sorbus aucuparia) ‘Pendula’ wiąz (Ulmus) ‘Camperdownii’ wiśnia piłkowana (Prunus serrulata) ‘Kiku-shidare-zakura’ i różowa (Prunus subhirtella) ‘Pendula’ wierzba płacząca (Salix ×sepulcralis) ‘Chrysocoma’. leszczyna pospolita (Corylus avellana) ‘Pendula’ -forma pienna karagana syberyjska (Caragana arborescens) ‘Pendula’-forma pienna wierzba purpurowa (Salix purpurea) ‘Pendula’-forma pienna zdj. http://www.hortusconclusus.be Grab pospolity ‘Pendula' Efektownym elementem kompozycji w miejscach reprezentacyjnych są róże, które od wieków były najwspanialszą ozdobą nie tylko ogrodów, ale i przestrzeni miejskiej (więc w pełni zasłużyły na miano „królowych”). Jeżeli chce się je wykorzystywać w reprezentacyjnych miejscach, warto wybierać gatunki i odmiany dobrze znoszące warunki miejskie, odporne na mróz, choroby i szkodniki. Nadają się do tego odmiany z grup róż wielkokwiatowych (należy sadzić je tam, gdzie będą oglądane z bliska), które kwitną długo i obficie (rabatowe, bukietowe), powtarzają kwitnienie, niektóre pachną, dobrze wyglądają w dużych grupach na jednorodnych rabatach, ale można też zestawiać je w kompozycjach z innymi roślinami. Większe płaszczyzny warto obsadzać różami okrywowymi, które pojawiły się stosunkowo niedawno. Mają ozdobne kwiaty, liście, owoce i kolce, ale ich wyróżniającą cechą są pokładające się pędy oraz to, że rozrastają się przez odrosty korzeniowe i są najbardziej odporne na niedobór wody. Na skwery nadają się niektóre odmiany róż parkowych (krzaczastych). Ściany budynków można ozdobić różami pnącymi (czepnymi). Są wśród nich odmiany powtarzające kwitnienie oraz kwitnące raz, ale długo i obficie, a niektóre pięknie pachną. Eleganckim elementem niewielkich kompozycji, także tych w pojemnikach, mogą być róże pienne (drzewkowe, sztamowe). Jeżeli dysponujemy bardzo ograniczoną przestrzenią, warto zdecydować się na niewielkie drzewa i krzewy rosnące w pojemnikach. szczepione na pniu krzewy (płożące irgi, trzmielina Fortune’a), tworzące miniaturowe drzewka modrzew japoński (Larix kaempferi) ‘Blue Dwarf’ o średnicy ok. 1,5 m i ‘Green Globe’, osiągający podobne rozmiary. sosny gęstokwiatowej (Pinus densiflora) ‘Jane Kluis’ dorastająca do 1 m średnicy. iglaste krzewy o pokroju kolumnowym lub stożkowym do pojemników: odmiany świerka białego (Picea glauca) ‘Blue Wonder’, ‘Conica’ świerk serbski (Picea omorika) ‘Nana’. gatunki o pokroju kulistym do pojemników: świerk biały (Picea glauca) ‘Echiniformis’, świerk czarny (Picea mariana) ‘Nana’, świerk serbski (Picea omorika) ‘Pimoko’, świerk kłujący (Picea pungens) ‘Śleszyn’, sosna bośniacka (Pinus heldreichii) ‘Smidtii’ żywotnik zachodni (Thuja occidentalis) ‘Tiny Tim’ krzewy o zwisających pędach do pojemników, jałowiec płożący (Juniperus horizontalis) ‘Glacier’, odmiany jałowca rozesłanego (Juniperus procumbens) ‘Bonin Isles’ i ‘Nana’, irga płożąca (Cotoneaster procumbens) ‘Streib’s Findling’ trzmielina Fortune’a (Euonymus fortunei) ‘Emerald’n Gold’. Symboliczne przesłanie Warto pamiętać, że są drzewa i krzewy, które nie tylko efektownie wyglądają, ale od czasów starożytnych symbolizują określone wartości. dąb oznacza męstwo i siłę, lipa – spokój i bezpieczeństwo, buk – ochronę przed złymi siłami, brzoza – radość, róża – królewską elegancję. Symbolikę tę można wykorzystywać przy kształtowaniu miejsc reprezentacyjnych. źródło: Zieleń miejska 1/2013

Informacje o MROZOODPORNY EUKALIPTUS! ODSTRASZA KOMARY! - 7875847990 w archiwum Allegro. Data zakończenia 2021-10-11 - cena 65 zł

Mączniak rzekomy to choroba, która atakuje rośliny kwiatowe, drzewa owocowe i warzywa, powodując obumieranie roślin i zmniejszenie plonów. Jego odmianą jest mączniak rzekomy dyniowatych, który najchętniej infekuje ogórki, a zaraz po nich dynie. Zobacz, jakie objawy ma ta choroba i jak ją zwalczać.

Drzewa i krzewy ozdobne -gatunki godne polecenia. Poznaj atrakcyjne, ciekawe gatunki drzew i krzewów ozdobnych, które warto umieścić w ogrodzie.

Żadna pora roku nie maluje ogrodu tyloma pastelowymi barwami co wiosna. To głównie zasługa kwitnących krzewów. Warto więc posadzić gatunki drzew, które obficie kwitną jak tylko robi się ciepło.

Ze względu na rosnące ceny owoców zamierzasz zacząć je uprawiać samodzielnie? To doskonały pomysł! Nie ma nic pyszniejszego niż garść czereśni czy malin z własnego ogródka. Co jednak zrobić, aby drzewa i krzewy owocowe dobrze się rozwijały, obficie owocowały i były odporne na choroby? Niezbędne jest regularne ich dokarmianie. Dowiedz się, czym nawozimy drzewa owocowe oraz krzewy!

Porzeczki to popularne krzewy, które powszechnie występują w wielu polskich ogrodach przydomowych i na ogródkach działkowych. Są dekoracyjne, a poza tym dają pyszne i zdrowe owoce o różnorodnym zabarwieniu – w zależności od wybranego wariantu. By jednak uzyskać satysfakcjonujący wzrost, warto je przycinać.

Edukacja Montessori Przyroda ❤️ Drzewa, krzewy i owoce – karty edukacyjne – Materiały edukacyjne i pomoce dydaktyczne⭐ Jak rozwijać w dziecku miłość, wrażliwość i szacunek do przyrody? ✔️ Sprawdź szczegóły i kup online!

Drzewa i krzewy o kolorowych liściach, to nie tylko zasługa jesieni. Poznaj gatunki, które kolorowymi liśćmi mogą zdobić ogród przez cały sezon wegetacyjny.

Paprocie są nie tylko piękne, ale również korzystnie wpływają na nasze samopoczucie jak i na powietrze w domu. Warto mieć choć jedną w domu. Polecamy kilka łatwych w uprawie odmian paproci.

Szybko rosnące drzewa to doskonałe rozwiązanie do nowo zakładanego ogrodu, by szybko cieszył pięknym wyglądem. Sprawdź, jakie drzewa szybko rosnące warto posadzić w ogrodzie.

Rośliny cieniolubne w ogrodzie najlepiej rozgoszczą się pod drzewami oraz przy ścianach domów zlokalizowanych od strony północnej lub wschodniej. Wbrew obiegowej opinii, kwiaty i krzewy lubiące zacienione stanowiska nie należą do rzadkości. Dla właścicieli dużych działek znajdą się nawet drzewa cieniolubne, które w ogrodzie można posadzić jako solitery lub uformować z nich żywopłoty. Jakie kwiaty, krzewy i drzewa wybrać do cienia? Podpowiadamy!

Wśród roślin wieloletnich znajdą się takie gatunki, które z powodzeniem można uprawiać w pojemnikach. Jakie wybrać drzewa, krzewy i byliny na balkon i taras? Po...