Książki dzielą się na dwie kategorie: te na godzinę i te na całe życie.(John Ruskin)Pięć lat temu spisałam całą listę

O Roisin Meaney dotąd nie słyszałam i nic dziwnego. “Rocznica” to jej debiut w Polsce, natomiast zdążyła wydać już dwadzieścia powieści. Zakładam więc, że w Irlandii jest dość poczytną autorką. Opis książki sugerował lekki thriller. A szczególnie jego ostatnie zdanie, które mówi o przetrwaniu pewnego weekendu. I nawet miałam ochotę na fabułę, gdzie kilka osób spędza razem czas, są między nimi jakieś niesnaski czy niechęć. Wyobrażałam sobie, że to napięcie eskaluje mniej-więcej jak w filmie “Na noże” i że wyniknie z tego coś nieoczekiwanego. Cóż...

Jest wiele książek (zwłaszcza fantastycznych), które chciałabym przeczytać. Ale są też takie, po które po prostu muszę sięgnąć, z różnych powodów. Najlepiej natychmiast.

Sięgnęłam po tę powieść ze względu na interesujący opis na okładce. Historia, choć wydawała się lekko naciągana miała w sobie coś, co mnie zaintrygowało. To typowa opowieść obyczajowa z wieloma elementami romansu. Coś oczywistego i banalnego. Ale ku mojemu zaskoczeniu nie był to kolejny „odgrzewany kotlet”, a historia z ciekawymi, oryginalnymi wątkami.

magic between the pages

Matthew Thomas Parker jest australijskim matematykiem, komikiem, YouTuberem, który przedstawia matematykę na wesoło. Książka „Pi razy oko” jest pełna humoru, a wszystkie matematyczne zawiłości są bardzo przystępie opisane i wytłumaczone. Autor pokazuje, że wiele błędów wokół nas to pomyłki matematyczne, wynikające z braku uważności ludzi reklamy, naukowców, inżynierów budownictwa i lotnictwa, programistów. Każdy z 13 rozdziałów analizuje skutki błędów matematycznych w danej dziedzinie wiedzy lub błędów jednego rodzaju.

Tytuł: Wybór. Przetrwać niewyobrażalne i żyć Autor: Edith Eger Wydawnictwo: Czarna Owca Co sprawia, że jedni osiągają sukcesy, a inni nie mogą ruszyć z miejsca, pogrążając się w stagnacji? Dlaczego, nawet po traumatycznych doświadczeniach, jedni są w stanie dalej żyć, inni zaś zamykają się w klatce przeżywanego wciąż na nowo cierpienia? Kiedy tak naprawdę jesteśmy wolni? Jakich wyborów dokonywać, by nie skazywać się na cierpienie? A może lepiej nie dokonywać żadnych oczekując, że samo życie za nas wybierze. Wówczas bowiem to na czynniki zewnętrzne będziemy mogli zrzucić odpowiedzialność za swoje cierpienie. Z podobnymi dylematami Edith Eger zmagała się długo. Nawet wówczas, kiedy zrobiła doktorat z psychologii klinicznej, jej życie wcale nie zaczęło przypominać sielanki, a jej traumy i problemy z nimi związane, a także żal za minionym życiem, za straconym okresem i za tym, kim byłaby gdyby nie wojna, do końca nie minęły. A jednak kariera Eger pozwoliła jej w końcu nie tylko zmierzyć się ze swoją przeszłością, ale i pomagać innym w osiągnięciu równowagi, w przekonaniu, że mają wybór w każdej sytuacji. Jej książka pt. „Wybór. Przetrwać niewyobrażalne i żyć”, to nie tylko zapiski z wojennej przeszłości, nie tylko relacja Ocalałej. To również świadectwo tego, że przeszłość wcale nie musi determinować naszej przyszłości, że wszystko zależy od tego, co ze swoimi doświadczeniami, ze swoim życiem zrobimy. Jak pisze Eger: „(…) możemy wybrać pozostanie swoimi własnymi strażnikami więziennymi albo wybrać wolność”, dając nam tym samym moc decydowania o sobie. Jej książka nie jest typową biografią, nie jest też poradnikiem psychologicznym, ale jej części związane z tym, co się działo przed trafieniem do Auschwitz, w trakcie pobytu w obozie i w kolejnych, a także po tym, jak znaleziono ją niemal martwą na stosie ciał w błotnistym lesie w Austrii i w jaki sposób przez lata radziła sobie ze stratą, pozwalają nam na szereg przemyśleń związanych z własnym życiem i – co ważniejsze – na zrozumienie, jak wiele w naszym życiu zależy od nas. To bowiem my decydujemy, jak będziemy traktować pewne wydarzenia, nawet te nieprzyjemne, które przecież są częścią ludzkiego życia. To my decydujemy o tym, czy będą one nas wzmacniać czy osłabiać. é Edith miała szesnaście lat, kiedy została wraz z rodziną wywieziona do Auschwitz. Była węgierską żydówką, uznaną przez nazistów za niegodną, by żyć. Obóz przerwał jej dotychczasowe życie: karierę sportową oraz rozkwitającą miłość, zabrał jej marzenia, z czym przez wiele lat nie mogła się pogodzić. Zabrał jej też rodziców, którzy zginęli od razu po przyjeździe do Auschwitz. Poza ogrodzeniem została jej tylko siostra Klara, za to Edith wraz z siostra Magdą znalazły się w piekle. Już pierwszej nocy w obozie wydarzyło się coś, co w pewnym stopniu naznaczyło ją i jej cierpienie – została zmuszona przez doktora Josefa Mengele, niesławnego Anioła śmierci, do tańca w rytm walca, za co została nagrodzona bochenkiem chleba. Chleba, który pozwolił przetrwać jej kolejne godziny, zaś fakt, że się nim podzieliła ze współwięźniarkami, procentował również później. Edith przeszła piekło, ale wraz z siostrą przetrwały obóz, choć były skrajnie wycieńczone. Sama autorka długo dochodziła do siebie, okazało się bowiem, że ma uszkodzony kręgosłup, co skutkowało również uszkodzeniem płuc. Po wojnie wszystkie trzy siostry trzymały się razem, każda walcząc ze swoimi demonami, ale uparcie starając się przede wszystkim przywrócić zdrowie Edith. W końcu, by ją ratować, siostry wysyłają ją do szpitala gruźliczego, zaś w pociągu poznaje Bélę Egera, również chorego na gruźlicę partyzanta, za którego ostatecznie wychodzi za mąż. Ten związek, zrodzony nie z miłości ale ze wspólnych traumatycznych przeżyć z przeszłości przetrwa wiele lat, zaprocentuje również trójką dzieci, choć akurat dla nich wyzwolenie i odzyskanie względnego zdrowia nie było końcem piekła. Antysemityzm nie jest bowiem zarezerwowany dla wojny, okazuje się, że nawet drastyczne wydarzenia nie stanowią lekcji tolerancji. Prześladowane przez komunistów małżeństwo planuje wyjazd do Izraela, ale ostatecznie trafiają do Ameryki, która wcale nie okazuje się rajem, zaś los emigrantów daleki jest od sielanki. Przed długie lata Edith nie pozwoliła sobie na gniew, na wspomnienia z przeszłości, na odczuwanie, zaś Auschwitz stanowił temat tabu w jej rodzinie. To, co pozwalało zachować autorce równowagę psychiczną jednocześnie niszczyło ją od wewnątrz – ją i jej małżeństwo. Teraz, po latach, potrafi o tym opowiadać, prowadzi własną praktykę, jest uznanym specjalistą, wręcz autorytetem, zaś o jej profesjonalizmie świadczy fakt, iż wstęp do książki napisał sam profesor Zimbardo, ten sam, który był autorem słynnego stanfordzkiego eksperymentu więziennego. Sama książka zaś jej zapisem skomplikowanych ludzkich losów, wojennego dramatu, a także próbą odpowiedzi na pytanie, czy zawsze mamy wybór. Autorka jest przekonana, że tak, a ten sposób spojrzenia na życie sprawia, że otrzymujemy od Edith Eger coś niezwykle cennego – wolność.

Krótkie i dobre książki do przeczytania w jeden wieczór. 5 świetnych i krótkich książkowych pozycji, które zmienią Twoje myślenie.

Tytuł: Przemytnik Autor: Artur Górski Wydawnictwo: Skarpa Warszawska Warszawa lat 90., poza kiczowatym blichtrem, który dawał złudzenie metropolii, a także przekonywał, że do Zachodu całkiem nam już niedaleko, zaś możliwości rozwoju są nieograniczone, Stolica nie była bezpiecznym miejscem. Kradzieże i włamania do samochodów czy domów, strzelaniny, nielegalny handel – wszystko to sprawiało, że akta spraw policyjnych mnożyły się w zastraszającym tempie. Skuteczność stróżów prawa była zresztą poniżej krytyki, nie mogło być inaczej wobec skali korupcji, ale i skali zjawiska rozlewającej się niczym lepka zupa przestępczości. Zresztą wiele ofiar czy świadków nabierało wody w usta, nawet przedsiębiorcy posłusznie płacili haracze, zgadzając się na przymusową „ochronę”. Transformacja systemowa na przełomie lat 80. i 90., początek nowego ustroju sprzyjał rozwojowi interesów, w tym tych nielegalnych. Zorganizowane grupy przestępcze niekiedy nawet niespecjalnie kryły się ze swoimi działaniami, przekonane wręcz o swojej bezkarności. Jedną z najbardziej znanych grup, była mafia pruszkowska, zajmująca się m.in. handlem narkotykami, wymuszeniami, porwaniami dla okupu czy wyłudzaniem haraczy. Co najgorsze, ta czy inne grupy przestępcze, mimo swojej brutalności rozbudzały wyobraźnię wielu młodych ludzi. Przywodziły na myśl amerykańskie filmy akcji, obiecywały wrażenia i duże pieniądze. A to dodawało kolorytu szarej rzeczywistości, która przez długie lata obecna była w kraju. Nic zatem dziwnego, że wiele osób dało się złapać na ten sielski obrazek i obiecywane kokosy. Łatwiejsze życie, pieniądze, lokalne, dziewczyny, to wszystko nagle miało stać się możliwe dzięki podjęciu współpracy. Na taki właśnie wabik dał się złapać bohater najnowszej powieści Artura Górskiego, pt. „Przemytnik”. Inspirowana prawdziwymi wydarzeniami historia, opublikowana nakładem Wydawnictwa Skarpa Warszawska, to słodko-gorzka opowieść o winie i karze, która prędzej czy później dopada wszystkich. Bohater za swoje grzechy zapłacił odsiadką, zaś książka jest swoistym pamiętnikiem, który uchyla rąbka tajemnicy wciąż otaczającej działalność zorganizowaną. Wbrew powszechnemu przekonaniu, że ktoś wchodzący w struktury mafii musi być z gruntu zły, Górski maluje nam obraz zwykłego chłopaka, zafascynowanego kinem pasjonata. Przenosimy się do Stolicy, w której handel skupia się na Stadionie Dziesięciolecia, gdzie między innymi goście ze Wschodu zapewniali dostęp zarówno do filmów porno, jak i kałasznikowa. Dowiadujemy się, jak wir handlu i działania mafii wciągnął również bohatera, długo pozostającego gdzieś na pograniczu legalnych działań. Poznajemy mechanizmy działania takich grup, ale również środki stosowane przez służby. Czytamy wreszcie o spektakularnej wpadce bohatera i to w chwili, kiedy planował się wycofać. Lot z ładunkiem wartym kilkaset tysięcy miał być jednym z jego ostatnich, a jak się okazało, był ostatnim. Wpadł z heroiną przemycaną w eleganckiej walizce, a los wydawał się tu zdecydować za niego. Historii bohatera towarzyszą różnego rodzaju raporty, notatki policyjne, fragmenty uzasadnienia wyroku, informacje PAP, dodające lekturze pikanterii oraz wiarygodności. Wszystko to składa się na wciągającą choć nie porywającą książkę akcji, po którą mogą sięgnąć w pierwszej kolejności pasjonaci tego typu klimatów. A także ci, którzy z nostalgią wspominają warszawski Stadion i nieograniczone możliwości kryjące się w kontaktach ze wschodnimi sprzedawcami. Niestety zabrakło mi w książce energii i prawdziwych emocji. A szkoda, bo temat jest mocno chwytliwy zaś zainteresowanie działalnością takich grup, działających już obecnie wręcz oficjalnie, nie słabnie.