Item specificsSeller notes“Brand New”TypePosterBrandArtery8EAN5054757887204

สวัสดีค่าาาาาาาา เราเป็นคนนึงที่ชอบเรื่องราวของประวัติศาสตร์มากๆเลย ชอบดูภาพเก่าๆ ชอบเปิ

ภาพตตลาดสด ในกรุงเทพฯ เมือปี พ.ศ.2499 แม้นจะผ่านไป นานหลายสิบปี แต่ชีวิต ชาวตลาดในเมืองไทย แทบไม่ต่างกับ อดีต มีทุกอย่าง ที่ต้องการสำหรับ ชีวิตประจำวัน ภาพเหล่านี้ เราสามารถพบเห็นได้แม้นในปัจจุบันนี้ ทั้งที่ภาพนี้ ผู้ถ่ายภาพได้ถ่ายไว้ เมื่อปี พ.ศ.2499 อาหารการกิน ไม่ต่าง..ต่างกันที่วัสดุ ในการบรรจุอาหาร..เตือฮวนเกี่ยมฉ่าย..น่ากิน! The Bunag Family ครอบครัว บุนนาค ตลาดสด..ที่ใหนซักแห่ง ชานกรุงเทพฯ เมื่อ พ.ศ.2499 ตลาด บางรัก เมื่อ พ.ศ.2499 ถนนเยาวราช..พ.ศ.2499 จะเห็นห้างทอง เทียน กัว เทียน(ปัจจุบันนี้ไม่มีแล้ว) น่าจะเป็น ใบเสร็จ ของห้างทอง เทียน กัว เทียน ถนน เจริญกรุง คาดว่า ถ่ายจากบริเวณหน้า โรงแรม นิว ทรอคาเดโร ถนน สุรวงศ์(ในปัจจุบัน) พ่อค้า หาบเร่..บนถนน เจริญกรุง ข้าวหมูแดง หมูกรอบ..พ.ศ.2499 วัดพระแก้วฯ พ.ศ.2499 วัดกัลยาณมิตรวรมหาวิหาร พ.ศ.2499 วัดอรุณราชวรารามราชวรมหาวิหาร พ.ศ.2499 วัดสระเกศ ราชวรมหาวิหาร พ.ศ.2499 วัดพระเชตุพนวิมลมังคลารามราชวรมหาวิหาร Queen Saovabha Bongsri, en.wikipedia.org/wiki/Saovabha wife of King Chulalongkorn (Rama V), mother of King Vajiravudh (Rama VI) and King Prajadhipok (Rama VII). Her son King Vajiravudh bestowed the title of Queen Mother Sri Bajrindra on her. Queen Mother, Siam [between ca. 1910 and ca. 1915] (ถ่ายเมื่อ พ.ศ.2499)สวนงู (สถานเสาวภา) สภากาชาดไทยนั้น เป็นสวนงูแห่งที่สองของโลก (สวนงูแห่งแรกตั้งอยู่ในประเทศบราซิล อเมริกาใต้) มีวัตถุประสงค์สร้างเพื่อใช้เลี้ยงงูพิษ สำหรับการเก็บพิษงูไว้ใช้ในการผลิตเซรุ่ม แก้พิษงู โดย นายแพทย์ เลโอโปลด์ โรแบรต์ ผู้อำนวยการคนแรกของกองวิทยาศาสตร์ ระดมทุนเรี่ยไรจากชาวต่างชาติที่อาศัยอยู่ในประเทศไทย ในปี 2466 การลำเลียงไม้แปรรูป เมื่อ พ.ศ.2499 น้ำคือ..ชีวิต คนกับ เรือ..พ.ศ.2499 อยู่กับธรรมชาติ..น้ำมันแพงเท่าไหร่ ก็ไม่เกี่ยว.. เรือ เมื่อสมัย พ.ศ.2499 ส่วนใหญ่ ใช้พลังงานจากลม.. การขนส่ง ส่วนใหญ่อาศัยทางน้ำ.. คลอง... คลองมหานาค...พ.ศ.2499 เริ่มเน่าแล้ว คนงาน กำลังเทคอนกรีต พื้นผิวสนามบิน ดอนเมือง..พ.ศ.2499 วัดสระเกศ ราชวรมหาวิหาร พ.ศ.2499 วัดสระเกศ ราชวรมหาวิหาร ปัจจุบัน สามล้อเครื่อง พ.ศ.2499 ยุคแรก รถเจ็ก(รถลากด้วยแรงคน)...ยุคต่อมา สามล้อถีบ...ยุคหลังสามล้อถีบ คือ สามล้อเครื่อง.. สามล้อเครื่อง จอดรอ ผู้โดยสาร ถนน เจริญกรุง แถวๆหน้า ไปรษณีย์กลาง พ.ศ.2499 โรงหนัง เทียน กัว เทียน....ย่านเยาวราช พ.ศ.2499 อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ สร้างขึ้นเพื่อเทิดทูนวีรกรรมของทหาร ตำรวจและพลเรือนที่เสียชีวิตไปในกรณีพิพาทระหว่างไทยกับฝรั่งเศส เรื่องการปรับปรุงพรมแดนไทยกับอินโดจีนฝรั่งเศสซึ่งในครั้งนั้นมีผู้เสียชีวิต 160 นาย พลเอกพระยาพหลพลพยุหเสนา เป็นผู้วางศิลาฤกษ์เมื่อวันที่ 24 มิถุนายน 2484 และ จอมพล ป.พิบูลสงคราม เป็นผู้กระทำพิธีเปิดเมื่อวันที่ 24 มิถุนายน 2485 สถาปนิกผู้ออกแบบอนุสาวรีย์คือ หม่อมหลวงปุ่ม มาลากุล ก่อนที่จะมีการสร้างวงเวียนอนุสาวรีย์ บริเวณจุดตัดของถนนพญาไท ถนนราชวิถี และถนนพหลโยธิน นี้มีชื่อเรียกว่า "สี่แยกสนามเป้า" อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ พ.ศ.2499 ดูยังใหม่อยู่เลย.. กรุงเทพฯ เมื่อ พ.ศ.2499(เข้าใจว่า ถ่ายลงมาจาก ภูเขาทอง) วัดเบญจมบพิตรดุสิตวนารามราชวรวิหาร เมื่อ พ.ศ.2499 ...ปัจจุบัน พระที่นั่งอนันตสมาคม ถ่ายจาก สวนสัตว์ดุสิต พ.ศ.2499 รถราง ปี พ.ศ.2499 สามล้อเครื่อง,ตำรวจ, เมื่อ พ.ศ.2493 คลอง...? เมื่อ พ.ศ.2493 The French gunboat frigate La Lutin in Bangkok harbar 1893 เรือปืน ฝรั่งเศษ ปิดล้อมอ่าวไทย เมื่อ พ.ศ.2436 ทหารไทย ชุดที่ขับไล่ฝรั่งเศษ ผู้บุกรุก ฝั่งซ้ายของแม่น้ำโขง(ลาว ปัจจุบัน)เมื่อ พ.ศ.2438 พระวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าพีรพงศ์ภาณุเดช กับถ้วยรางวัล ชนะเลิศ winning the Road Racing Club's Imperial Trophy Race at Crystal Palace {London} 1937 "Paris Exposition: Siamese Pavilion, Paris, France, 1900", 1900. Glass negative, 5 x 7 in. Brooklyn Museum exposition universelle champ de Mars - Siam 1900 "Paris Exposition: Siamese Pavilion, Paris, France, 1900", 1900. Glass negative, 5 x 7 in. Brooklyn Museum Pavilion of Siam, Paris Exposition, 1889 แผนผังบริเวณ จัดงาน Paris Exposition 1900 Paris Exposition 1900 ภาพมุมสูง แสดงให้เห็นถึง อาณาบริเวณที่จัดงาน Paris Exposition 1900 Map of China, Burma, Siam, Annam Author: Bacon, G. W. (George Washington) Publisher: G.W. Bacon & Co. Date: 1900 Location: Burma, China, Thailand, Vietnam Paris Exposition: Siamese Pavilion, Paris, France, 1900 Old Bangkok postcard A photograph of a postcard of a Bangkok street scene early 20th century. The stamp is a 3 Att stamp of King Chulalongkorn introduced in 1899 the colour was changed from green to blue in 1904. So this postcard was posted somewhere between the years 1904 and 1910 when he died. Old scene of Chao Phraya River Bangkok A photograph of a postcard of boats on the Choa Praya River early 20th century. The stamp is a 4 Att of King Chulalongkorn issued in December 1905. The stamp shows a vignette of King Chulalongkorn supported by two cherubs the lower vignette has a scene of Wat Arun. The postcard also shows a faint Wat Arun. Siam, Naval Ensign of the Kingdom These flags are printed on silk and are tied to bamboo sticks. They were made ca 1900 and are original to the period they represent. Haut-Laos (Xieng Khouang), préparatifs de fête religieuse เพิ่มคำอธิบายภาพ Haut-Laos, une femme Lu Annam, Femmes Moïs des environs de Dalai Haut-Laos, défilé des autorités (timbre daté d'avril 1911) 1890 Woman Siam 1890 Woman Siam 1890 Family Siam Siam elephant tours of the ancient ruins at Ayuttaya 1890's 1926 Kalasin Province The young King Ananda Mahidol oversees the process of the change-over 1939 ศาลาเฉลิมไทย ขณะฉายภาพยนต์เรื่อง วันเผด็จศึก The Longest Day เมื่อ พ.ศ.2505 น้ำท่วม เชียงใหม่ พ.ศ.2495 โรงหนัง ที่หาดใหญ่ เมื่อ พ.ศ.2467 ไชยา สุริยัน กับผลงาน รางวัล ตุ๊กตาทอง 3ปี The Bridge On The River Kwai In June 1942, 61,000 British, Australian, American, New Zealand, Danish and Dutch POWs as well as an estimated 200,000 labourers from India, China, Indonesia, Malaysia, Singapore, Burma and Thailand were put to work by the Japanese Imperial Army to construct a railway line 415km long to link Kanchanaburi to the Japanese Base Camp in Thanbyuzayat in Burma, thus ensuring a direct line from Singapore through Malaya and Thailand to link up with the railway network in Burma. Apart from supplying their bases in Burma, the Japanese had also planned to use the railway to launch an attack on India. The decision to build the railway was made by The Japanese Cabinet following the decisive defeat of its navy at Battle of Midway in June 1942. At that time a large Japanese army was based in Burma and another in New Guinea and adjacent island. Both depended for support and supplies on the navy which after Midway no longer enjoyed its former supermacy. The Japanese were aware that the British had surveyed a proposed railway linking Burma and Thailand in 1910 and that they had abandoned the project in 1912 because of difficult terrain, endemic diseases and high monsoonal rainfall. To planners studying the map in Tokyo howerver, the construction of a 415 kilometre railway seemed an obvious solution to supplying the army in Burma and thus void the hazardous sea route around Singapore and though the Straits of Malacca. Accordingly two Japanese railway regiments to talling 12,000 man were assigned to railway project the 5 Regiment to be based at Thanbyzayat in Burma and the 9 Regiment at Kanchanaburi in Thailand. The deadline for completion of the railway was August 1943 and in June 1942 the Japanese beban moving prisoners of the war to Burma and Thailand. Construction of the railway began on the 16the of September 1942. First estimates by the Japanese engineers suggested that it would take at least five years to build, but under tremendous pressure, the POWs were forced short span of 12 months and to complete in 16 months. On the 25 December 1943 the "Railway of Death" was completed. The total workforce to be employed on the railway included some 61,000 British, Dutch and Amarican, Australians prisoners of war and over 200,000 conscripted Asian labourers. The effect was devastating. 16,000 allied prisoners of war lost their lives when this railway was built during dying together with 100,000 slave Asian labourers who aren't mentioned all that often. After all, there are lost of Indians and Chinese. The "Railway of Death" left such a gruesome number of bodies in its track, in stark contrast to the number of wooden sleepers supporting the tracks themselves. All the same, every kilometre of railway track cost the lives of 38 allies. Just like when Dad as a lad. The "Railway of Death" was built as a strategic railway between Thailand and Burma. 263 kilometres in Thailand and 152 kilometres in Burma. Later the Thais and the Burmese agreed to destroy the tracks from their common border and 100 kilometres into each country. Those who built but never rode the "Railway of Death". A British force of almost 85,000 men surrendered lock, stock and barrel to about 25,000 Japanese veterans of the war in China. British war leader Winston Churchill called the fall of Singapore his country's most crushing military defeat in history, but for Japan it was the Zenith of military success. With the fall of Singapore, Japan captured not a large work force but also invaluable equipment and machinery, including more than 300 locomotives, thousands of bogeys and hundreds of kilometres of track. The Japanese High Command was forced to accept that naval superiority in the Pacific had become unattainable. This realization led directly to the birth of the Siam-Burma railway as a vital alternative to supply the Japanese army in Burma. It is not hard to understand the wider strategic attractions to Japan's military planners. The line would connect Singapore, Hanoi and Rangoon and, if the Siam-Burma stretch could be achieved, why not continue with a Burma-India track to connect with the vast Indian railway network stretching to what is now the Pakistan-Iranian border. Japan's plan to link Bangkok and Rangoon by rail in 1942 was not new; the British had surveyed the route at the turn of century, but abandoned the idea as impracticable. But for the Japanese, well aware of the heavy price they would pay if they were defeated after their surprise attack on Pearl Harbour, no cost was too high for victory. Construction of the Burma-Thailand railway began at both ends simulaneously using British, Australian, American, Canadian, New Zealand and Dutch prisoners of war in addition to some 200,000 Asian slave workers - the Japanese called them romusha - rounded up in Indonesia, Malaya, Burma, Vietnam and India. The French in Indochina came to a "diplomatic understanding" with the Japanese invaders and so were spared the horror of working on the Death Railway. The first batch of allied prisoners was sent from Changi Prison in Singapore to Thailand on 19 June 1942. After a tortuous closed carriage train ride form Singapore to Thailand, Corporal Trevor Dakin of the 5th battalion Bedfordshire and Hertfordshire regiment, found himself one of thousands of allied prisoners of war assigned to the life-sapping task of building the Death Railway. Of the 68,000 allied prisoners who toiled on the railway, 16,000 died while of the estimated 300,000 Asian slave workers more than100,000 are believed to have perished. The exact number of Asian workers who died while working for Japan's Labour Service Corps in the second world war may never be known; the Imperial Japanese army destroyed records at the end of the war. After the railway was completed, the work force was split into three groups. Those judged as being the fittest, boarded slow Japanese merchant vessels for the treacherous sea voyage to Japan, where they were to work in coal mines. But of the 10,000 men sent to Japan, as many as 3,000 are believed to have drowned at sea when the ships they were sailing on were sunk by US and British submarines. Former British POW Arthur Peddie was one such POW sent to Japan who survived the perilous journey and live to see the mushroom could of the atomic bomb standing like a ghost over Nagaski, in April 1945. Those in the second group were considered fit enough to be retained on the railway as maintenance crew. Up to a hundred of these men perished in the allied bombing raids against the railway and bridges across the River Kwai. Trevor Dakin was orginally selected for Japan, but sudden illness ruled him out. He says life on the line at this stage was almost bearable. The third group of POWs were considered by the Japanese to be too sick to be effective laboures and were sent back to Changi Prison in Singapore. Fails to mention that not one but two bridges spaned the River Kwai in the Second World War. The original wooden bridge, was completed in February 1943 and the first train crossed the 11-span steel and concrete bridge seen today in June of the same year. The service bridge was finally destroyed on 2 April 1945 by B24 bombardier Lt-Col Bill Henderson. After the railway was completed, the work force was split into three groups. Those judged as being the fittest were sent to Japan. Those in the second group were considered fit enough to be retained on the railway as maintenance crew. While the third group of POWs were considered by the Japanese to be too sick to be effective labourers and were sent back to Changi Prison in Singapore. Chick Warden of Sydney, Australia stumbled into Changi as a walking skeleton before collapsing in his friend's arms. The eleven span steel bridge spanning the Kwai Yai river. Dismantled by the Japanese in Java and transported to the site in 1942, the bridge was rebuilt using prisoner of war (POW) labour, and opened in April 1943. One span of the bridge was destroyed by Allied aircraft in mid February 1945. 'Donlop Force' consisted of 878 Australians the command of Lieutenant Colnel E.E. Dunlop AAMC. They departed form Java for Singapore on 4 January 1943 and from Singapore by train on 20 January, arriving at Banpong four days later. From Banpong they went on the the Konyu area where there were some 3,000 British troops already showing signs of complete breakdown form semi-starvation, disease and overwork. Here a group of some 600 Dutch prisoners also came under Dunlop's command and after two weeks of sleeping in the open the whole force moved to Hintok Rond camp over three kilometres form the river. At the end of March 1943 the first of 'D' force had begun to arrive in the area and part of it brought the strength of Hintok camp to about 1,000. Construction of Kwai Bridge 1941 Contrary to popular fashion, most of the bridge spans along this route were constructed by local Thai and Burmese internees. 1964 BKK Tram near the Grand Palace 14 January 1886 Royal Barge Procession.Royal Bathing Ceremony to cleanse the succeeding heir Ceremony of HM King Chulalongkorn's return from Europe 1908 Siamese bronze coins of 1854

Vor einhundert Jahren kochte der Streit über den richtigen Weg der Moderne in Berlin hoch. Die schnelle Abfolge künstlerischer Umwälzungen im Zeitraum von 1898 bis 1918 in der Hauptstadt zeichnet dieser Band in all seinen Facetten nach. Dabei entsteht erstmals in Zusammenschau ein dichtes Kunstpanorama mit Werken von über 120 berühmten oder neu zu entdeckenden Berliner Künstlern.Innerhalb von 20 Jahren wandelte sich die grossbürgerliche Welt des Kaiserreichs in eine aufgewühlte Welt im Umbruch in der beginnenden Weimarer Republik. Gerade die Kunst in Berlin spiegelt wie kaum sonst eine diese Veränderungen wider. In Berliner Secession, Neuer Secession, Freier Secession und Novembergruppe kreisen Künstler um Impressionismus und Expressionismus, die von Futurismus, Dadaismus, Konstruktivismus und Neuer Sachlichkeit abgelöst werden. Im Zentrum des Buches stehen diese Künstlervereinigungen und ihr Kampf um die Moderne. Anhand zentraler Bildthemen wie Grossstadt, Landschaft, Interieur und Porträt wird die Kunstentwicklung dieser bewegten Zeit deutlich. Folgende Künstler sind in der Publikation vertreten: Josef Achmann, Hans Baluschek, Max Beckmann, Rudolf Belling, Rüdiger Berlit, Bruno Beye, Erma Bossi, Martin Brandenburg, Hans Brass, Theo von Brockhusen, Max Burchartz, Erich Büttner, Lovis Corinth, Heinrich Maria Davringhausen, Arthur Degner, Friedrich Peter Drömmer, Max Dungert, Josef Eberz, Conrad Felixmüller, Oskar Fischer, Philipp Franck, Herbert Garbe, August Gaul, Otto Gleichmann, Werner Gothein, Walter Gramatté, Rudolf Grossmann, Hugo von Habermann, Karl Hagemeister, Bernhard Hasler, Erich Heckel, Franz Heckendorf, Wilhelm Heckrott, Hans Siebert von Heister, Curt Herrmann, Dora Hitz, Karl Hofer, Ludwig von Hofmann, Willy Jaeckel, Richard Janthur, Alexej von Jawlensky, Ernst-Ludwig Kirchner, Paul Klee, Bernhard Klein, Cesar Klein, Fritz Klimsch, Wilhelm Kohlhoff, Oskar Kokoschka, Georg Kolbe, Käthe Kollwitz, Paul Kother, Bruno Krauskopf, Gotthardt Kuehl, Werner Lange, Walter Leistikow, Max Liebermann, Ludwig Meidner, Moriz Melzer, Carlo Mense, Oskar Moll, Otto Möller, Rudolf Möller, Wilhelm Morgner, Otto Mueller, Emil Nolde, Joseph Oppenheimer, Alfred Partikel, Max Pechstein, Emil Pottner, Heinrich Richter-Berlin, Emy Roeder, Waldemar Rösler, Georg Walter Rössner, Karl Schmidt-Rottluff, Georg Scholz, Arthur Aron Segal, Renée Sintenis, Franz Skarbina, Maria Slavona, Max Slevogt, Robert Sterl, Curt Stoermer, Georg Tappert, Heinrich Wilhelm Trübner, Lesser Ury, Karl Völker, Emil Rudolf Weiss, Sophie Wolff, Julie Wolfthorn, Magnus Zeller, Willy Zierath

Exciting news for all fans of Eric Clapton who also happen to admire fine watchmaking: the famous guitarist and blues rock legend has put his rare Patek Philipp...

1949 fashion ad for women's dresses~ **Digital download, jpeg file- no tangible item will be sent** This is a scan of an original fashion ad from an insert in The Philadelphia Inquirer for Spring 1949. size: 2499 x 3249 pixels 300 dpi Your file will not contain watermarks.

Ilse Kulcsar y Arturo Barea Llevaban días y noches encerrados en un salón del edificio de la Telefónica en Madrid. Un salón que era simultáneamente oficina, comedor y alcoba. En medio una mesa grande, de consejo de administración. A lo largo de una pared, tres camas de campaña con un jergón encima, sin sábanas, dos de las camas para ellos, la tercera para el ordenanza de guardia. Función de guerra. Llevaban días y noches durmiendo a ratos, sosteniéndose con bocadillos, tazas de café espeso y tragos de coñac. Llevaban días sin desnudarse, sin mudarse de ropa, sin lavarse. Días de tensión máxima en que los «junkers» volaban sobre el edificio queriendo destruirle. En que los cañones, con el edificio como blanco, lanzaban obuses y shrapnels. Era inútil refugiarse porque entonces el trabajo hubiera tenido que detenerse y la única protección era trabajar detrás de las ventanas abiertas al frente, a la luz de un portátil con la bombilla envuelta en papel carbón. Una luz que no se extendía más allá de un círculo estrecho, que ponía tonalidades cadavéricas con sus reflejos morados; que olía a la cera recalentada como si fuera un cirio. Fuera del círculo de luz la sala quedaba oscura. Eran un hombre y una mujer tan agotados que, aquella noche acordaron cerrar la oficina desde la una de la madrugada hasta las ocho de la mañana. Era imposible resistir más y a la una y cuarto ellos y el ordenanza dormían pesadamente. Se encontraban los dos despiertos simultáneamente. Él, miró la hora; faltaban pocos minutos para las tres. Les había despertado el ruido intenso y múltiple del fusil, de la bomba, de la ametralladora, del cañón, de los aviones. El ordenanza dormía y roncaba como un cerdo. Se miraron y tendieron las orejas hacia el frente, hacia el frente que llamaba a los cristales de las ventanas. Se levantaron sin hablar y él abrió una de las ventanas, dando paso a un bocanada de aire frío de noviembre. Húmedo, buen conductor del sonido, metió dentro agrandados, amplificados y rebotados contra la bóveda húmeda de la niebla, los gritos, los ruidos, las explosiones, la mecánica de la guerra. Oyeron los dos el sonido metálico chirriante, alucinante, terrible de los monstruos — entonces para ellos desconocidos— que avanzan arrastrándose sobre cadenas de hierro aplastando todo. Los monstruos de hierro se oían y sonaban calle arriba, ya sobre las piedras de la ciudad. Dentro de la ciudad. —Ésos son los tanques — susurró ella bajito como si temiera ser oída. Tendieron el cuello en la oscuridad tratando y temiendo verlos surgir allá abajo en el final de la calle, de donde venía el ruido. Con el ventanal abierto, con el ruido de la batalla dentro de la sala, comenzaron a pasear ambos uno al lado del otro. De vez en cuando se cruzaban frases cortas ajenas a las ideas que les llenaban el cerebro. Comentarios sobre incidentes del trabajo en el curso del día. Él comenzó a hacer una descripción de un nuevo tipo de mechero. Ella pretendió conducir el interés de él a una discusión sobre la técnica publicitaria. No lograban anudar las conversaciones. Recaían en silencios, y en éstos el hilo de sus ideas se sintonizaba totalmente. Sabían que era un momento de prueba definitiva. Que el enemigo atacaba con todos los medios un Madrid indefenso, que sólo podía oponer hombres y más hombres, carne contra máquinas. Si entraran en Madrid, si llegaran a esta Telefónica, ratonera de hierro y cemento, sin salida, situada en el camino de la invasión, los fusilarían a ella y a él. No tenían ni el recurso del combate en el que el espíritu y el cuerpo se desorbitan, y se muere luchando sin sentir que uno se muere; habían de estar allí, en la sala oscura, oyendo roncar al ordenanza, midiendo con el oído la distancia del combate, imaginando dónde y cómo se encontraba la lucha. Esperando, esperando en la noche el destino. Cuando se espera la muerte, la vida se convierte en simple y clara. Se revisan los valores tradicionales y se desechan, se dejan caer como un traje viejo. Se siente el ansia de vivir no la vida anterior, de vivir la vida nueva, limpia y sincera. Los dos pensaban esto e iban soltando frases cortas como chispas que traducían en palabras sus impulsos paralelos. Se cogieron del brazo inconscientemente y comenzaron a hablar bajito. Se explicaban el uno al otro sus angustias y sus ansias, lisamente con una franqueza primitiva, enseñándose mutuamente sus ilusiones y su fe. Vino el día, despacito como viene siempre, con un pequeño reflejo luminoso allá, en el este, donde el azul profundo del cielo comienza a diluirse en una claridad. Se manchaban las calles de un azul gris, sucio, oscuro, borroso. Es difícil ver un hombre en la calle cuando nace el día. En la noche la luz de la luna lo convierte en una silueta negra. Cuando no hay luna, la silueta es más negra que la propia oscuridad y siempre se ve al hombre. Pero al amanecer no se ve nada. El gris azul hace todo gris azul, y los hombres y las cosas se confunden en esta luz carente de luz. En la noche se oyen los ruidos, durante el día hay ruidos, pero al amanecer se apagan y se mueren los ruidos. No hay ruidos. Y hay una hora enorme, no una hora, unos minutos, o tal vez unos segundos, aquéllos en que el día pasado se va y el día viviente viene, unos instantes de transición en que no hay ni luz ni ruidos. Unos instantes, en que los hombres y las cosas se sienten fuera de la vida, y a la vez dentro de la vida. Formando parte de la vida pero sin vida, ajenos a su vida propia, sin voluntad, sin luz, sin sonoridad: vacíos, huecos. Es la hora de nadie. Aplastados los dos en la ventana, sentían esto muy hondo, en la piel, en la carne, en los huesos, en los nervios y en las almas. Se sentían juntos en esta soledad inmensa, carente de luz y de ruido. Hasta el frente se había callado, cortado el ataque. Pero ellos aún no habían oído este silencio. Fue al romper el día, al romper este encantamiento, cuando notaron que había cesado el combate. Y la nueva vida, la esperanza y la fe en esta nueva vida, en este nuevo día que nace sin combate, los lanza al uno en brazos del otro. Arturo Barea Valor y miedo, 1938. Capítulo XIX - Esperanza Valor y miedo fue el primer libro publicado por Arturo Barea. Refleja la realidad social de la ciudad de Madrid cercada por tropas franquistas.